All Chapters of พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี: Chapter 341 - Chapter 350

สามปีเหมือนกับเวลาที่นางอยู่ในกรมซักล้างสามปีในกรมซักล้างนั้น ทําให้นางได้ตอบแทนบุญเจ้าที่เลี้ยงดูมาสิบห้าปีของจวนโหวดังนั้น ในช่วงสามปีที่แต่งงานกับเซียวเหอเฉิง นางจะสามารถตอบแทนบุญเจ้าที่เซียวเหอช่วยเหลือหลายครั้งได้อย่างแน่นอนนางจะดูแลเซียวเหอให้ดีที่สุดแต่สามปีต่อมา นางต้องจากไป นางต้องไปต้อนรับชีวิตใหม่ของนางมิฉะนั้นนางคงทนต่อไปไม่ไหวแล้วได้ยินดังนั้น เซียวเหอก็แค่ยิ้ม แล้ววางจดหมายที่นางส่งมาเมื่อวานลงบนโต๊ะทันทีเฉียวเนี่ยนไม่เข้าใจเหตุผล แต่เห็นเซียวเหอเจิ้งส่งสายตาเป็นนัยให้นางนางยื่นมือหยิบจดหมายขึ้นมาแต่ไม่คิด ลูกศรที่ขึ้นสนิมร่วงจากซองจดหมายและตกลงบนโต๊ะ ส่งเสียงทุ้มต่ําเฉียวเนี่ยนตกใจก็ได้ยินเสียงของเซียวเหอค่อยๆ ดังขึ้น ไม่ได้เย็นชาเหมือนแต่ก่อน แต่แฝงไปด้วยความอบอุ่นเล็กน้อย "เมื่อห้าปีก่อน จิ่งเหยียนฝ่าฝนธนูมาขุดข้าออกมาจากกองศพ ข้าออกหน้าในครั้งนี้ ก็เพื่อเห็นแก่จิ่งเหยียนเท่านั้น เจ้าอยากหย่าเมื่อไหร่ แค่บอกกับข้าสักคําก็พอ ไม่ต้องรอถึงสามปี"เซียวเหอจะเดาความคิดของเฉียวเนี่ยนไม่ออกได้อย่างไร?นางเห็นเขาเป็นผู้มีพระคุณแต่เขาไม่ถือว่าเป็นผู้มีพ

"ข้าได้ยินมาว่าคุณหนูใหญ่ยังนินทาเรื่องจวนโหวอยู่หน้าประตูเมืองไม่น้อย คงไม่ใช่เพื่อทําให้ท่านโหวน้อยรู้สึกผิดจนใจอ่อน จึงไม่อาจขัดขวางเรื่องที่นางแต่งเป็นภรรยาที่เท่าเทียมของแม่ทัพเซียวได้กระมัง?"คําพูดที่เหลือ หลินเย่ว์ไม่ได้ฟังอีกเขาหมดความอดทนแล้ว ก้าวยาวๆ ออกจากจวนไปใช่ มันสมเหตุสมผลแล้ว!เขาว่าเฉียวเนี่ยนอยู่ดีๆ ทําไมถึงคิดอยากออกจากเมืองหลวง นางพาหนิงซวงไปด้วย ผู้หญิงสองคนออกเดินทาง ไม่กลัวอันตรายหรือไง!กลับกลายเป็นว่าทุกอย่างกําลังเล่นละครอยู่!พอหลินเย่ว์จากไป เหล่าสาวใช้ก็โผล่หัวออกมาจากหลังประตู เห็นหลินเย่ว์เดินไปไกลแล้ว ก็รีบกลับไปที่หลินยวน "คุณหนู ท่านโหวน้อยไปแล้วเจ้าค่ะ"หลินยวนกําลังเช็ดน้ำตาอยู่ "พี่ใหญ่ได้ยินหมดแล้วหรือ?""คุณหนูวางใจเถิด ท่านโหวน้อยได้ยินหมดแล้ว บ่าวเห็นเขาโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ จะต้องไปคิดบัญชีกับคุณหนูใหญ่แล้วแน่นอนเจ้าค่ะ"ได้ยินดังนั้น หลินยวนก็หลุบตาลง สะอื้นไห้สองที แล้วจึงพูดว่า "ขอบคุณที่พวกเจ้ายอมช่วยข้า...""คุณหนูพูดอะไรกัน พวกบ่าวก็แค่พูดความจริงเท่านั้น" หลี่ซื่อเห็นเหตุการณ์นั้นจริงๆ พวกนางจึงกล้าพูดเช่นนี้หลินยวนไม่ได้พูดอ

นอกจากนี้ ด้วยความรักที่ฮ่องเต้มีต่อตระกูลเซียว แม้ว่าเซียวเหอจะเป็นเพียงคนพิการ แต่เขาก็สามารถปกป้องเนี่ยนเนี่ยนของเขาได้!แม้ว่าเซียวเหอจะปกป้องไม่ได้ แต่เซียวเหิงยังสามารถทนเห็นพี่สะใภ้ของตนถูกรังแกได้หรือ?หลินเย่ว์ยิ่งคิดยิ่งรู้สึกมีความสุข มุมปากของเขาแทบจะฉีกถึงใบหูแล้วเมื่อเห็นหลินเย่ว์ยิ้มอย่างมีความสุขเช่นนี้ ท่านโหวหลินจึงเชื่อแล้ว ในใจก็ยินดีตามไปด้วย พยักหน้าช้าๆ ว่า "แม้ว่าเซียวเหอจะพิการ แต่ก่อนหน้านี้ฮ่องเต้ให้ความสําคัญกับเขามาก นอกจากนี้ เหตุผลที่เขาได้รับบาดเจ็บก็เป็นเพราะฮ่องเต้ยืนกรานที่จะส่งทหารออกไป ฮ่องเต้รู้สึกผิดต่อเขา ไม่แน่นะ ฮ่องเต้ก็ทรงมีพระประสงค์ที่จะประทานงานสมรสให้เนี่ยนเนี่ยนกับเซียวเหอ จึงทรงบอกเป็นนัยในพระราชโองการฮูหยินหลินกลับกังวลเล็กน้อ "แต่เจ้าบอกว่าเซียวเหิงใช้ความดีความชอบในการปราบโจรมาแลกกับราชโองการนี้ไม่ใช่หรือ? ตอนนี้เนี่ยนเนี่ยนกลับไปแต่งงานกับพี่ใหญ่ของเขา เขาจะยอมได้หรือ?""เขาไม่ยินยอมแล้วจะทําอะไรได้?" หลินเย่ว์หุบยิ้ม ขมวดคิ้วเล็กน้อย "ตั้งแต่เซียวเหอพิการก็ปิดประตูไม่ออกไปไหนมาตลอด หลายปีที่ผ่านมานี้เขาออกจากบ้านเป็นครั้งแรก

ฮูหยินหลินกอดหลินยวนแล้วเดินกลับไป "ตอนนี้ไม่ต้องเป็นภรรยาที่เท่าเทียมแล้ว เจ้าก็อย่าร้องไห้อีกเลย มิฉะนั้นในวันแต่งงานก็มีดวงตาบวมแดงจะทําอย่างไร?"ท่านโหวหลินเดินตามหลังมา "เกรงว่าตระกูลเซียวจะให้เซียวเหอแต่งงานกับเซียวเหิงในวันเดียว ราชโองการออกมาแล้ว วันแต่งงานอยู่ไม่ไกลเกินเอื้อม ฮูหยิน ควรเตรียมสินเดิมให้ลูกสาวทั้งสองแล้ว!"ฮูหยินหลินยิ้มพลางพยักหน้าหงึกๆ "แน่นอนอยู่แล้ว แม้ว่าเนี่ยนเนี่ยนจะย้ายออกไปแล้ว แต่อย่างไรก็เป็นบุตรสาวบุญธรรมของจวนโหวเรา ยิ่งไปกว่านั้นยังมีพระราชโองการที่ฮ่องเต้พระราชทานสมรสให้ก่อน ข้าไม่กล้าละเลยเด็ดขาด"ได้ยินดังนั้น ดวงตาของหลินยวนก็ฉายแววอึมครึมออกมาแต่ก็ไม่รู้ว่าถูกฮูหยินหลินเห็นเข้าหรือไม่ ได้ยินเพียงฮูหยินหลินพูดต่อว่า "แต่ว่า พูดตามจริงแล้วยวนเอ๋อร์ต่างหากที่เป็นบุตรสาวสายตรงของจวนโหวเรา ยิ่งไปกว่านั้นตอนนี้เซียวเหิงกําลังได้รับความโปรดปรานจากฮ่องเต้ ไม่ว่าจะพูดอย่างไร เรื่องสินเดิมนี้ก็ไม่อาจทําให้เซียวเหิงเสียหน้าได้ และยิ่งไม่อาจทําให้จวนโหวของเราเสียหน้าได้ ยวนเอ๋อร์ เจ้าวางใจเถอะ สินเดิมของเจ้าจะต้องไม่ด้อยไปกว่าของพี่หญิงเจ้าแน่นอน"เ

ซูมามาพยักหน้าเล็กน้อย "จวนโหวไม่มีของดีๆ มาประคองสถานการณ์ให้คุณหนูรองหรอกเจ้าค่ะ!"แม้จะบอกว่า ซูมามาก็ไม่อยากเห็นจวนโหวเลวร้ายเช่นนั้นแต่ยังไงก็ต้องเตือนเฉียวเนี่ยนก่อนเฉียวเนี่ยนกุมมือซูมามาไว้ พูดอย่างจริงจังว่า "ซูมามาวางใจเถิด ของที่ท่านย่ามอบให้ข้า นั่นก็คือของข้า ไม่ว่าใครจะมาเอา ข้าก็จะไม่ให้ทั้งนั้น"เมื่อได้ยินคําพูดนี้ ซูมามาจึงพยักหน้าอย่างพอใจ "เช่นนั้น พรุ่งนี้มามาจะเริ่มจัดการให้ท่าน รับรองว่าท่านจะแต่งงานอย่างสง่างามแน่นอน!"หนิงซวงที่ยืนอยู่ข้างๆ ไม่สามารถสอดปากได้จึงรีบพูดว่า"ข้าก็จะช่วยด้วยเจ้าค่ะ ข้าเป็นสาวใช้ที่ติดตามคุณหนูแต่งงานไป ข้าก็ต้องช่วยจัดการงานให้ด้วยเจ้าค่ะ!"ซูมามาอดหัวเราะไม่ได้ "ใช่ๆ สาวน้อยอย่างเจ้าก็คือสินเดิมที่ล้ำค่าที่สุดของคุณหนูเจ้า!"ได้ยินดังนั้น หนิงซวงก็หน้าแดงด้วยความเขินอาย แต่ก็เต็มไปด้วยความภาคภูมิใจในใจกลับแอบคิดว่าหากนางสามารถอยู่กับคุณหนูของนางได้เหมือนซูมามาที่อยู่กับฮูหยินเฒ่าตลอดไปก็คงดีไม่น้อย!ค่ำคืนนั้นที่จวนโหวท่านโหวหลินและฮูหยินหลินนั่งล้อมวงอยู่หน้าโต๊ะ มองดูสมุดบัญชีของจวนโหวครั้งแล้วครั้งเล่าท่านโหวหลิน