Semua Bab พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี: Bab 331 - Bab 340

เจ็ดวันต่อมาเฉียวเนี่ยนกำลังนั่งอยู่ในห้อง มองลานบ้านเล็กๆ ของนอกห้องนั้นด้วยความเหม่อลอยตอนที่หนิงซวงมา สิ่งที่เห็นก็เป็นภาพเช่นนี้ซึ่งเป็นมาติดต่อกันเจ็ดวันแล้วคุณหนูของนางตื่นมาก็ไม่ทำอะไร ได้แค่เหม่อลอย และซูบผอมลงทุกวันนางรู้ การตายของฮูหยินเฒ่ากับรองแม่ทัพจิ่งเป็นเหมือนดังน้ำวน กำลังดึงคุณหนูนางจมสู่ก้นบึ้งอันมืดมิดที่สุดและตอนนี้คนที่สามารถดึงคุณหนูนางออกมาได้ ก็มีเพียงแค่นางเมื่อคิดได้เช่นนี้ หนิงซวงก็ตรงเข้าไปดึงเฉียวเนี่ยนเดินไปข้างนอก "คุณหนูตามข้าไปที่ๆ หนึ่ง!"แรงของยัยเด็กนี่มากมาตลอด เฉียวเนี่ยนได้แค่ถูกฝืนให้ตามไปโชคดีที่ไม่นานก็หยุดลงหนิงซวงลากเฉียวเนี่ยนมาที่สวนดอกไม้ตอนนี้กำลังเป็นเดือนห้า ดอกไม้ใบหญ้าแต่ละชนิดกำลังผลิดอกออกผล ภายใต้แสงแดด ทั้งสวนเต็มไปด้วยความมีชีวิตชีวาทว่า ความมีชีวิตชีวาเช่นนี้ไม่สามารถสั่นคลอนเฉียวเนี่ยนได้เลยสักนิดนางเพียงแค่ขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่ก้ไม่อยากปัดน้ำใจของหนิงซวง แต่ว่า...นางแค่อยากจะกลับไปพักอยู่เฉยๆ จริงๆทว่า จู่ๆ หนิงซวงวิ่งออกไปไกล พลางตะโกนใส่เฉียวเนี่ยน "คุณหนูดูสิ นี่คืออะไร?"หนิงซวงชี้ต้นไม้ที่อยู่ด

เฉียวเนี่ยนไม่ชอบน้ำเสียงในเวลานี้ของเซียวเหิงจริงๆ มันดูเป็นการถามอย่างตรงไปตรงมาทว่า นางจะอยู่หรือไม่อยู่ที่นี่ หรือว่านางจะอยู่ที่ไหน ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเขา?สีหน้าจึงขรึมลงทันที แต่เมื่อนึกได้ว่านางจะไปแล้ว ก็ไม่จำเป็นต้องเปลืองน้ำลายอะไรกับเขา จึงตอบกลับอย่างราบเรียบ "จิ่งเหยียนทิ้งจดหมายไว้ให้ท่านพี่เซียวก่อนตาย ข้านำมาส่งให้"ขณะว่า ก็คำนับเซียวเหิง "ไม่รบกวนแม่ทัพเซียวแล้ว ข้าขอตัวก่อน" จากนั้นก็สาวเท้าจากไปเป็นการบ่งบอกว่าไม่อยากต่อความกับเขามากไปกว่านี้มองแผ่นหลังของนาง เซียวเหิงขมวดคิ้วมุ่น ก่อนหันกลับมาพบว่า เซียวเหอยังคงดื่มชาอยู่เขาเข้าไปในห้อง เหลือบมองถ้วยชาตรงหน้าเซียวเหอ ก่อนถามขึ้นมา "นางมาทำอะไรหรือ?"เซียวเหอหาได้ปรายตาขึ้นมองเซียวเหิง แต่ตอบกลับอย่างเรียบเฉย "มาส่งจดหมายแทนจิ่งเหยียน"เมื่อพูดมาถึงตรงนี้ เขาถึงมองเซียวเหิงด้วยความสงสัยเล็กน้อย "เมื่อครู่นางก็บอกแล้วมิใช่หรือ?"สีหน้าเซียวเหิงยังคงเคร่งขรึม "ไม่ได้พูดอย่างอื่นอีกหรือ?"เซียวเหอละสายตากลับมา และวางถ้วยชาลงบนโต๊ะ "พูดสิ"ได้ยินเช่นนี้ น้ำเสียงของเซียวเหิงเจือไปด้วยความร้อนใจ "พูดว่าอะไร

ตอนนี้ค่อยๆ มาถึงจุดเข้าออกของเมืองแล้ว ประกอบกับคำพูดที่น่า 'ประทับใจ' ของหลินยวนแล้ว บริเวณโดยรอบก็มีผู้คนมาล้อมอย่างไม่ขาดย่อมไม่พ้นมีการชี้ๆ ด่าๆ'การแสดง'ของหลินยวนก็ยิ่งเพิ่มใหญ่มากขึ้น น้ำตาไหลออกมาจากสองข้างแก้ม นางถึงขั้นคุกเข่าให้เฉียวเนี่ยนต่อหน้าทุกคน"ยวนเอ๋อร์!" หลินเย่ว์ตกใจ รีบไปพยุงนางลุกขึ้น "เจ้าทำอะไรนะ!"ทว่าหลินยวนกลับไม่สนการขัดขวางของหลินเย่ว์ ยืนกรานคุกเข่า เสียงเจือไปด้วยการสะอื้น ดูแล้วน่าสงสารยิ่งนัก "พี่หญิง ข้ารู้ ท่านรู้สึกมาตลอดมาข้าแย่งของของท่านไป แย่งความรักของท่านพ่อท่านแม่ แย่งความโปรดปรานจากพี่ใหญ่ไป แต่มันไม่ใช่อย่างนั้น!""ท่านพ่อท่านแม่ยังคงรักท่าน พี่ใหญ่ก็ยังรักท่านมาก! ท่านอย่าเอาแต่ใจเลย กลับไปกับพวกเราเถิดนะ? หากท่านรู้สึกว่าไม่ชอบ ข้าย้ายออกไปจากจวน อยู่คนเดียวก็ได้ ข้าคืนทุกอย่างให้ท่านได้!""ท่านผู้หญิงตัวคนเดียว จากเมืองหลวงแล้วจะไปไหน? หากระหว่างทางเจออันตรายจะทำเช่นไร? ท่านพ่อท่านแม่และพี่ใหญ่จะเป็นห่วงท่านมากแค่ไหน ท่านรู้บ้างหรือไม่?"มันช่างน่าร้องไห้น้ำตาไหลจริงๆ ข้ารู้สึกเห็นใจนักเสียงตำหนิจากทั่วบริเวณดังมากขึ้น “แม่เจ

คําพูดนี้ อย่าว่าแต่หลินยวนและหลินเย่ว์เลย แม้แต่ท่านโหวหลินที่อยู่ในโรงน้ำชาก็ยังตกใจจนต้องถอยหลังไปสามก้าวคาดไม่ถึงเลยว่านางจะพูดออกมา!เรื่องที่พวกเขาซ่อนไว้อย่างดีเมื่อสามปีก่อน กลับถูกเฉียวเนี่ยนพูดออกมาแบบนี้!นี่ ถ้าเรื่องนี้ไปถึงหูของฮ่องเต้ จวนโหวจะต้องตกอยู่ในอันตรายเป็นแน่!นางกําลังจะทำให้จวนโหวจมดิ่งลงไปในเหวลึก!ชาวบ้านต่างก็ตกใจเป็นอย่างมาก พวกเขารู้แค่ว่าเมื่อสามปีก่อนลูกสาวบุญธรรมของจวนโหวได้ทําผิด ดังนั้นจึงถูกลงโทษให้เข้ากรมซักล้าง แต่กลับไม่เคยรู้เลยว่าความจริงของเรื่องนี้คืออะไร!คาดไม่ถึงว่าจะถูกใส่ร้าย!เมื่อเห็นชาวบ้านเริ่มตําหนิจวนโหว หลินเย่ว์ก็ร้อนใจ "เฉียวเนี่ยน! เจ้าอย่าใส่ร้ายป้ายสีคนอื่นนะ!""ใส่ร้ายป้ายสี?" เฉียวเนี่ยนมองหลินเย่ว์ด้วยสายตาเย็นชา "ท่านโหวน้อยหมายความว่าข้าโกหกใส่ร้ายจวนโหวหรือ? งั้นเรื่องที่ก่อนหน้านี้ข้าถูกพาตัวไปตีจนปางตายที่เฉิงซี ท่านโหวน้อยต้องอธิบายสักหน่อยไหม ถือโอกาสพูดเรื่องที่ข้าถูกเจ้าทําร้ายจนบาดเจ็บหนักที่วัดฝ่าหัวด้วยหรือไม่?"แค่ฉีกหน้าเท่านั้น เฉียวเนี่ยนไม่สนใจเลยสักนิดเพียงแต่ชื่อของหมิงอ๋องยังคงถูกนางปิดบังไ

มือทั้งสองของเฉียวเนี่ยนกําเชือกบังเหียนไว้แน่น จนกระทั่งหนิงซวงส่งเสียงเตือนเบาๆ นางถึงเหมือนได้สติกลับมา"คุณหนู ลงจากหลังม้าเร็ว"เห็นราชโองการแล้วไม่คุกเข่า เป็นโทษฐานไม่เคารพ ต้องตัดหัวทิ้งเชียวนะ!เฉียวเนี่ยนถึงค่อยๆ พลิกตัวลงจากหลังม้า สายตาสบเข้ากับดวงตาลึกล้ําของเซียวเหิง แม้ในใจจะไม่พอใจแค่ไหน แต่ในเวลานี้ ก็ได้แต่คุกเข่าลงอย่างเชื่อฟัง"ฝ่าบาทมีราชโองการว่า: ได้ยินว่าตระกูลเซียวมีลูกชาย กล้าหาญและชํานาญในการรบ ได้สร้างคุณูปการมากมาย เป็นบุรุษที่หาได้ยากยิ่ง ลูกสาวบุญธรรมของตระกูลหลิน มีคุณธรรมและนอบน้อม อีกทั้งมากด้งยความสามารถ ทั้งสองเป็นบุพเพสันนิวาสที่สวรรค์กําหนดไว้ วันนี้จึงพระราชทานสมรสให้ทั้งสองคนเป็นพิเศษ เลือกวันมงคลเพื่อทำพิธีแต่งงานให้เสร็จสิ้น!"สิ้นเสียงราชโองการ ทุกคนต่างตกใจจนเบิกตากว้างไปหมดเฉียวเนี่ยนมองเซียวเหิงอย่างไม่อยากจะเชื่อนางคาดไว้แล้วว่าราชโองการนี้ของเซียวเหิงมาเพื่อขัดขวางนาง แต่กลับคิดไม่ถึงว่าจะเป็นราชโองการพระราชทานสมรส!เขาพูดเสมอว่าคําสั่งของพ่อแม่ไม่สามารถฝ่าฝืนได้ไม่ใช่หรือ?แล้วตอนนี้มันคืออะไร?หลินยวนคุกเข่าอยู่ข้างๆ เมื่อได