LOGINShare
บทที่ 364
Related chapters
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 365
กว่าครึ่งเดือนก่อน แม้นเซียวเหิงจะมิได้ยินเสียงกล่าวโทษของเฉียวเนี่ยนที่หน้าประตูเมือง แต่หลังจากคืนวันผ่านไปวนเวียนถึงเพียงนี้ ท้ายที่สุดแล้วก็ยังเล็ดลอดเข้าหูของเขาจนได้ในงานเลี้ยงมงคลเมื่อคืน มีแขกผู้หนึ่งดื่มจนเมามาย แล้วเผลอลากคนข้างๆ มาพูดคุยถึงเรื่องนี้บังเอิญว่า... ‘คนข้างๆ’คนนั้นก็คือเขาเองเมื่อสามปีก่อน เขาปรากฏตัวพร้อมกับองค์หญิงซูหยวน และพบกับเฉียวเนี่ยน ในขณะนั้น นางกำลังต่อว่าหลินยวนที่ทำชามแก้วแตกทว่าบ่าวรับใช้ของหลินยวนกลับปกป้องหลินยวน นางกล่าวยืนยันหนักแน่นว่าเฉียวเนี่ยนเป็นผู้ใส่ร้ายคุณหนูของนางผู้คนแห่งตระกูลหลินเองก็ต่างเข้าข้างหลินยวน ด้วยเหตุนี้ เขาจึงเชื่อว่าชามแก้วนั้น เฉียวเนี่ยนเป็นคนทำแตกจริงๆและเขาก็เชื่อจริงๆ ว่าเฉียวเนี่ยนพยายามใส่ร้ายหลินยวนดังนั้น เขาจึงยืนหยัดปกป้องหลินยวน ปฏิเสธข้อกล่าวหาของเฉียวเนี่ยนเมื่อย้อนคิดถึงเหตุการณ์ในวันนั้น เขายังจดจำแววตาของเฉียวเนี่ยนได้อย่างชัดเจนทั้งตกตะลึง ทั้งไม่อยากเชื่อ ทั้งผิดหวัง ทั้งจนใจ...ทว่าถึงเป็นเช่นนั้น ตอนนั้นเขาก็มิได้คิดว่าตนทำสิ่งใดผิดพลาดหลินยวนเพิ่งได้รับการรับรองให้กลับคืนสู่จวน
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 366
หลินยวนร้องไห้สะอึกสะอื้นไม่หยุดนางอยากให้เซียวเหิงเข้าใจว่านางนั้นช่างใจกว้าง อ่อนโยน และหาได้ยากเพียงใดแม้แต่เรื่องที่เขาจะรับภรรยาที่เท่าเทียมเข้ามา นางยังมิได้ใส่ใจเลย!ดังนั้นเขาจะมาปฏิบัติต่อนางเช่นนี้ไม่ได้!เซียวเหิงขมวดคิ้วแน่น คำพูดของมารดายังคงดังก้องอยู่ในห้วงความคิดของเขา ทันใดนั้น เขาก็ลุกพรวดขึ้น ก้าวตรงไปยังข้างเตียงหลินยวนเห็นท่าทีของเขาก็ชะงักไปเล็กน้อย หรือว่า...ท่านพี่เหิงคิดได้แล้ว? หรือว่า...เขาจะมาชดเชยสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืน?ตอนนี้ถึงจะเป็นเวลากลางวัน...แต่มันก็ไม่ใช่ว่าจะทำไม่ได้…คิดได้ดังนั้น นางจึงรีบปาดน้ำตาลวกๆ ก่อนจะเร่งฝีเท้าตามเซียวเหิงไปทันทีบนเตียง ผ้าแพรสำหรับคืนเข้าหอผืนใหม่ถูกปูไว้เรียบร้อยแล้วเซียวเหิงรู้ดีว่านี่คือการเร่งรัดที่ไร้ซึ่งคำพูดจากมารดาของเขาเองเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าด้านหลัง เขาจึงหันกลับไปมองหลินยวนเพียงเห็นใบหน้างามเล็กของหลินยวนนั้นยังคงเปื้อนหยาดน้ำตา คล้ายบุปผาอ่อนแอที่สั่นไหวตามสายลมทว่าในดวงตากลับแฝงไว้ด้วยความขัดเขินเล็กน้อย นางจ้องมองเขา พร้อมเอ่ยเรียกเสียงแผ่วเบา "ท่านพี่เหิง..."น้ำเสียงนั้นอ่อนหวานนุ่ม
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 367
ตกดึกในห้องของเซียวเหอยังคงสว่างไสวไปด้วยแสงไฟบนโต๊ะมีกระดานหมากวางอยู่ เฉียวเนี่ยนกำลังคิดทบทวนอย่างหนักเกี่ยวกับหมากดำที่ถูกล้อมจนไม่มีทางไปหนิงซวงไม่เข้าใจอะไร ยืนอยู่ข้างๆ และเริ่มง่วงนอนจี้เยว่มองดูเกมหมากที่ต้องแพ้แน่นอน จึงส่ายหัวเบาๆส่วนเซียวเหอเงยหน้ามองหนิงซวง ก่อนจะมองออกไปที่หน้าต่าง เห็นว่าฟ้าเริ่มมืดลงเรื่อยๆ เขาจึงอดไม่ได้ที่จะพูดออกมา "แม่นางเฉียว ตอนนี้ดึกมากแล้ว"เกมนี้พวกเขาเล่นกันมานานแล้วเฉียวเนี่ยนหันไปมองต้นอู๋ถงนอกหน้าต่างโดยไม่รู้ตัว และพูดขึ้นว่า "เพิ่งจะยามไห้ ยังไม่ดึก"ยามไห้นี่ยังไม่ดึกหรือ?จี้เยว่ก็หัวเราะเบาๆ "แต่ข้าน้อยว่าแม่นางหนิงซวงท่าทางจะทนไม่ไหวแล้ว"เมื่อถูกเอ่ยถึงชื่อ หนิงซวงก็สะดุ้งตื่น "อ๊ะ? อะไรนะ?"ท่าทางตกใจและไร้เดียงสาของนางทำให้เฉียวเนี่ยนและจี้เยว่อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาแต่เซียวเหอยังคงมีใบหน้าหม่นหมอง ไม่พูดอะไรเฉียวเนี่ยนทำการขยับหมากและวางลงอีกครั้ง ซึ่งทำให้หมากดำที่ไม่มีทางกลับกลายเป็นมีทางรอดขึ้นมาการเดินหมากครั้งนี้ทำให้จี้เยว่รู้สึกตกใจเล็กน้อยแต่เซียวเหอกลับไม่แปลกใจเขาเล่นหมากกับเฉียวเนี่ยนมาทั้ง
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 368
แม้แต่หนิงซวงก็ยังมองออกถึงความผิดปกติของเซียวเหอ "คุณชายใหญ่ดูหน้าซีดเซียวเหลือเกิน! หรือว่าจะไม่สบายเจ้าคะ?"ได้ยินเช่นนั้น สีหน้าของจี้เยว่พลันเคร่งเครียดขึ้นทันทีทว่าเซียวเหอกลับเพียงเงยหน้าขึ้นมองเฉียวเนี่ยนแวบหนึ่ง น้ำเสียงเย็นเยียบ “ข้าจะพักผ่อนแล้ว”กล่าวจบก็หมุนเก้าอี้ล้อของตนมุ่งหน้าเข้าไปยังเรือนด้านในเฉียวเนี่ยนมองแผ่นหลังของเซียวเหอ คิ้วเรียวขมวดแน่นนางรับรู้ได้ว่าเวลานี้เซียวเหอกำลังอดกลั้นความเจ็บปวดอันรุนแรงรุนแรงถึงขั้นทำให้ใบหน้าของเขาซีดขาวได้ในพริบตา!ความเจ็บปวดเช่นนี้... เขาต้องเผชิญทุกค่ำคืนกระนั้นหรือ?หัวใจนางพลันปวดร้าวขึ้นมา นางคล้ายคิดอะไรได้บางอย่าง ก่อนจะหันไปเอ่ยกับจี้เยว่ "ที่จริงแล้ว ข้ารู้จักท่านหมอผู้หนึ่ง ฝีมือการรักษาของเขายอดเยี่ยมยิ่ง..."ทว่ายังไม่ทันจบประโยค เสียงลมแหวกอากาศก็ดังกระหึ่มขึ้นกะทันหัน เพียงพริบตาเดียว กระดานหมากเบื้องหน้าเฉียวเนี่ยนก็แตกร้าวกระจาย เม็ดหมากร่วงหล่นกระจัดกระจายเต็มพื้นและท่ามกลางหมากเหล่านั้น... กลับมีหินกลมเม็ดหนึ่งแฝงอยู่ ดูขัดตาเป็นพิเศษ"ไสหัวไป" เสียงเรียบเฉยดังแว่วมาจากเรือนด้านใน ไร้ซึ่งอารมณ์ใ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 369
คมดาบเย็นเยียบจ่ออยู่ที่ลำคอ ทำให้ร่างกายของเฉียวเนี่ยนแข็งค้างในฉับพลันในความทรงจำของนาง จี้เยว่เป็นคนรู้จักหนักเบา เคร่งครัดในกฎระเบียบ และปฏิบัติต่อนางอย่างสุภาพเสมอมาแม้แต่ตอนที่ทำตามคำสั่งของเซียวเหอ ไล่นางออกจากเรือนเมื่อก่อนหน้านี้ แรงที่เขาใช้ก็ยังอยู่ในขอบเขตที่เหมาะสม มิได้ทำเกินเลยนางจึงไม่เคยนึกเลยว่าจะมีวันหนึ่งที่ชีวิตของตนเองจะตกอยู่ในเงื้อมมือของจี้เยว่เช่นนี้!เฉียวเนี่ยนไม่กล้าขยับเขยื้อน สายตาสะท้อนความตื่นตระหนกอย่างมาก ทว่าเมื่อเงยหน้าขึ้นมอง นางกลับพบว่าเซียวเหอที่เมื่อครู่ยังดิ้นรนอย่างเจ็บปวด บัดนี้กลับหยุดนิ่งไปแล้ว และกำลังจ้องมองมาที่นางในความมืดมิด ดวงตาเย็นยะเยือกคู่นั้นดุจอสูรกายจากนรก ยามที่มันจ้องทะลุผ่านรัตติกาลและกระดาษหน้าต่างแผ่นหลังของนางเย็บวาบความหวาดกลัวที่ก่อตัวขึ้นในใจนาง ขณะนี้กลับรุนแรงยิ่งกว่าตอนที่จี้เยว่จ่อดาบลงมาที่คอนางเสียอีก!แต่แล้วชั่วอึดใจต่อมา ความเจ็บปวดอันแสนสาหัสก็หวนคืน กลืนกินเซียวเหออีกครั้งทั้งร่างของเซียวเหอสั่นสะท้าน เริ่มดิ้นรนราวกับจะแตกสลาย เสียงครวญครางด้วยความเจ็บปวดเล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากที่กัดแน่นข
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 370
คืนหนึ่งผ่านพ้นไปโดยไร้การหลับใหลเช้าวันถัดมา หลังจากเฉียวเนี่ยนลุกขึ้น นางก็พบว่าในเรือนมีเพียงหนิงซวงที่กำลังขะมักเขม้นทำงานพอเห็นเฉียวเนี่ยน หนิงซวงก็รีบเดินเข้ามาคำนับตามมารยาท ทว่าเฉียวเนี่ยนกลับอดไม่ได้ที่จะเหลือบมองไปทางเรือนของเซียวเหอ ก่อนจะลดเสียงลงเอ่ยถาม "ท่านพี่เซียวออกมาบ้างหรือไม่?"หนิงซวงส่ายหน้าเลียนแบบท่าทางของเฉียวเนี่ยน ลดเสียงลงตอบกลับ "อย่าว่าแต่คุณชายใหญ่เลย แม้แต่จี้เยว่ก็ยังไม่มีวี่แวว"หัวใจของเฉียวเนี่ยนพลันเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดคงเป็นเพราะเรื่องที่นางแอบมองเมื่อคืน ทำให้ทั้งสองคนไม่อยากพบเจอนางแล้วกระมัง!คิดได้ดังนั้น นางจึงเอ่ยถามขึ้นอีกครั้ง "มีวิธีใดบ้าง ที่จะทำให้ข้าได้พบกับท่านหมอประจำจวน?"ท่านหมอประจำจวนของจวนโหว เป็นผู้ที่มาจากสำนักราชาโอสถ ฝีมือการรักษาย่อมเหนือกว่าหมอทั่วไปเมื่อครั้งก่อน เฉียวเนี่ยนเคยถูกทำร้ายจนเกือบเอาชีวิตไม่รอด ก็เป็นท่านหมอประจำจวนที่ช่วยชีวิตนางเอาไว้ทว่า สำนักราชาโอสถเป็นสถานที่แปลกประหลาดนัก ว่ากันว่าโรคร้ายใดๆ ก็สามารถรักษาได้ แต่เมื่อรักษาหายแล้ว คนผู้นั้นจะต้องอยู่ในสำนักไปตลอดชีวิต หากมิได้รับอนุญาตจากเ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 371
เฉียวเนี่ยนแอบให้กําลังใจตัวเอง กําลังจะก้าวเท้าไปยังห้องของเซียวเหอ ข้างนอกกลับมีสาวใช้คนหนึ่งมาทําความเคารพเฉียวเนี่ยน "นายหญิงน้อยใหญ่ ฮูหยินเชิญท่านไปหารือที่ห้องโถงด้านหน้าเจ้าค่ะ"หารือเหรอ?เฉียวเนี่ยนไม่เข้าใจว่าจะหารือเรื่องอะไร แต่พอไปถึงห้องโถงด้านหน้ากลับพบว่าหลินยวนก็อยู่ด้วยเมื่อเห็นเฉียวเนี่ยน แม่เซียวก็ทักทายอย่างกระตือรือร้น "เนี่ยนเนี่ยน มานี่สิ"เฉียวเนี่ยนก้าวออกมาข้างหน้า มองหลินยวนแวบหนึ่ง แล้วค่อนถามว่า "ท่านแม่ มีเรื่องอะไรเหรอเจ้าคะ?"กลับเห็นแม่เซียวส่งใบรายการใบหนึ่งให้เฉียวเนี่ยน แน่นอนว่าก็ส่งให้หลินยวนฉบับหนึ่งด้วยเช่นกันจากนั้นแม่เซียวพูดว่า "พรุ่งนี้เป็นวันที่พวกเจ้าจะกลับบ้าน แม่ได้เตรียมของขวัญกลับบ้านเหล่านี้ไว้ให้พวกเจ้าแล้ว พวกเจ้าดูสิว่า มีขาดตกบกพร่องหรือไม่ ต้องการเพิ่มเติมอะไรหรือไม่?"หลินยวนมองแวบหนึ่งแล้วรีบส่งใบรายการขึ้นไปทันที จากนั้นเอ่ยปากอย่างว่านอนสอนง่ายว่า "ท่านแม่เตรียมการมาอย่างดี ไม่มีอะไรต้องเพิ่มเติมแล้วเจ้าค่ะ"พูดถึงตรงนี้ หางตาของหลินยวนก็ชําเลืองมองเฉียวเนี่ยนแวบหนึ่ง แล้วจึงพูดกับแม่เซียวว่า "พูดถึงของขวัญกลับบ้าน
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 372
นั่นมีแต่ทําให้เฉียวเนี่ยนอดหัวเราะเบาๆ และส่ายหัวไม่ได้ยังไงก็ตาม จะโทษแม่เซียวทั้งหมดก็ไม่ได้เพราะยังไงก็ตาม เมื่อก่อนนางตามตื๊อเซียวเหิงยังไง แม่เซียวรู้ดีที่สุดแล้ว ถึงแม้นางจะแต่งงานกับเซียวเหอแล้ว แต่ในใจแม่เซียวก็อดกังวลไม่ได้ การหยั่งเชิงอย่างโจ่งแจ้งเช่นนี้ ก็ถือเป็นการเตือนนางว่างั้นเถอะ?แต่เรื่องนี้เฉียวเนี่ยนไม่สนใจเลยสักนิด สิ่งที่นางสนใจเป็นอีกเรื่องหนึ่งเฉียวเนี่ยนนําใบรายการส่งให้แม่เซียว แล้วถึงกล่าวว่า "ข้าไม่มีพ่อไม่มีแม่ พรุ่งนี้คงไม่กลับบ้านแล้วล่ะเจ้าค่ะ ของขวัญกลับบ้านครั้งนี้คงไม่ต้องแล้วกระมัง!"แม่เซียวอึ้งไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็ฉีกยิ้มแล้วพูดว่า "เด็กโง่คนนี้ พูดคําพูดแบบนี้ออกมาได้ยังไง? ตอนนี้พ่อแม่เจ้าก็อยู่ในจวนโหวไม่ใช่เหรอ?""..."สีหน้าของเฉียวเนี่ยนเย็นชาขึ้นมาทันทีแม่เซียวไม่ได้สังเกตเห็น เพียงแค่พูดต่อว่า "แม่รู้ว่า หลายปีมานี้เจ้ากับพ่อแม่ของเจ้ามีปัญหากันเล็กน้อย แต่จะพูดยังไง พวกเขาก็มีบุญคุณเลี้ยงดูเจ้า สะใภ้ตระกูลเซียวของเรา ต้องไม่เย็นชาไร้ความรู้สึกเช่นนั้น แม้ว่าเจ้าจะไม่ได้แต่งงานที่จวนโหว แต่สินเดิมเหล่านั้นของเจ้าก็เป็นฮูหยินเฒ
Latest chapter
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 468
แล้วจะให้เซียวเหอทําอย่างไร?หรือว่าจะทําให้พี่ใหญ่น้องของพวกเขาแตกหักกันเพื่อนางจริงๆ?ไม่สู้ถือโอกาสนี้จากไป หลุดพ้นทุกคนในเมืองหลวงให้หมดสิ้นนางตั้งตารอคอยมานานแล้ว ไปหาโลกใหม่นอกเมืองหลวง ไปหาตัวเองใหม่นางรู้สึกว่าถึงเวลาแล้วแต่ในมุมมองของหนิงซวง อยู่ต่อก็ดีเหมือนกันคุณชายใหญ่เซียวเป็นคนดี จี้เยว่ก็เป็นคนดีเช่นกัน นางอยู่ที่นี่กับคุณหนูของนาง ไม่ได้รู้สึกน้อยใจแม้แต่น้อยเพียงแต่ ในเมื่อคุณหนูบอกว่าถึงเวลาที่ต้องไปแล้ว นั่นย่อมมีเหตุผลแน่นอนหนิงซวงจึงพยักหน้าอย่างหนักแน่น "ข้าล้วนเชื่อฟังคุณหนู"ตกดึกเมื่อเซียวเหอกลับมา ท้องฟ้าก็มืดมากแล้วตัวเขาติดกลิ่นเหล้าอยู่บ้าง แต่ไม่ใช่ของเขา ส่วนใหญ่เป็นของพ่อเซียววันนี้พ่อเซียวมีความสุขจริงๆสั่งให้คนทําอาหารโต๊ะใหญ่ ดึงเขาไว้แล้วพูดไม่หยุด ระหว่างนั้นยิ่งดีใจจนร้องไห้หลายครั้งแน่นอนว่ายังพูดถึงหัวข้อเกี่ยวกับเซียวเหิงอยู่บ้างพ่อเซียวบอกว่า พวกเขาสองคนพี่ใหญ่น้องวางใจกันตั้งแต่เด็ก บอกว่าเซียวเหิงเคารพเขาที่เป็นพี่ใหญ่ตั้งแต่เด็กบอกว่านิสัยของเซียวเหิงดูเหมือนสุขุมเยือกเย็น แต่ความจริงแล้วกลับดื้อรั้นมากบอกว่าใน
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 467
ทุกคนในที่นี้ต่างก็รู้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างเฉียวเนี่ยนกับเซียวเหิงเป็นอย่างไร ย่อมเข้าใจดีว่าการจากไปของเซียวเหิงในครั้งนี้ จะต้องเป็นเพราะทนเห็นเฉียวเนี่ยนกับเซียวเหอรักกันเช่นนี้ไม่ได้แน่เฉียวเนี่ยนขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัวสีหน้าของเซียวเหอก็มืดมนลงเช่นกันบรรยากาศในห้องโถงตกอยู่ในความอึดอัดใจแม่เซียวได้สติก่อน ผลักเซียวชิงหน่วนเบาๆ หนึ่งที บอกเป็นนัยว่าห้ามพูดถึงอีก จากนั้นก็พูดเสียงดังว่า "คาดว่าในกองทัพคงมีเรื่องต้องไป ไม่พูดถึงเขาแล้ว!"เซียวชิงหน่วนเพิ่งรู้ตัวว่า "ใช่ ใช่ ใช่ พี่รองเพราะงานทหารยุ่ง ไม่ใช่เพราะพี่..."พูดยังไม่ทันจบ เซียวชิงหน่วนก็ปิดปากตัวเองไว้ อยากจะตบหน้าตัวเองสักฉาดสีหน้าของเฉียวเนี่ยนและเซียวเหอยิ่งเข้มขึ้นพ่อเซียวอดถลึงตาใส่เซียวชิงหน่วนไม่ได้ แล้วจึงค่อยมองไปทางราชครูชิว "วันนี้ที่จวนตระกูลเซียวมีเรื่องมงคล ราชครูชิวจะอยู่ดื่มกับข้าน้อยสักแก้วหรือไม่ขอรับ?"ราชครูชิวก็ทําเป็นไม่ได้ยินที่เซียวชิงหน่วนพูดเมื่อครู่ เขาปฏิเสธอย่างยิ้มแย้มว่า "ไม่ล่ะ คนชั่วชิวอวี่ยังไงก็เป็นหลานชายแท้ๆ ของข้า ข้าคงต้องกลับไปที่จวนก่อน!"พูดจบ ราชครูชิวก็ลุกขึ้นเซี
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 466
ระหว่างที่พูดก็เลิกม่านรถเดินออกไปแต่ก่อนที่จะกระโดดลงจากรถม้า ก็พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า "หากนางตาย ก็เป็นนางก่อกรรมทําเข็ญเอง แต่เนี่ยนเนี่ยนล่ะ นางทำอะไรผิด?"สิ้นเสียง หลินเย่ว์ก็ก้าวยาวๆ จากไปแล้วเขาไม่สามารถอยู่ในรถม้าคันนั้นได้แม้แต่วินาทีเดียวเป็นความจริงที่เขาไม่อยากเห็นหลินยวนตายถึงอย่างไรนั่นก็เป็นน้องสาวแท้ๆ ของเขา!ตอนแรกนางอยากฆ่าตัวตายด้วยการชนเสา เขาไม่ได้ห้ามเพราะเขาคิดว่านางแกล้งทําแต่วันนี้ เมื่อเขาเห็นใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นที่จะตาย เขาก็อดไม่ได้ที่จะรีบวิ่งเข้าไปน้องสาวของเขาเคยอ่อนโยนและใจดี แต่เพิ่งเข้ามาในจวนตระกูลเซียวได้ไม่นาน ก็กลายเป็นคนที่โหดร้ายเช่นนี้แล้ว?หลินเย่ว์คิดไม่ออกแต่สิ่งที่คิดไม่ออกยิ่งกว่าคือเนี่ยนเนี่ยนทําอะไรผิด?นางทําผิดอะไรถึงต้องถูกจับเป็นเชลยต่อหน้าชิวอวี่ไปให้ชิวอวี่ข่มเหง?นางทําอะไรผิด ต้องหลบเข้าไปในพุ่มไม้หนามโดยไม่คํานึงถึงอะไร ทําให้ร่างกายเต็มไปด้วยบาดแผล?นางก็เป็นน้องสาวของเขาเหมือนกันนะ!น้องสาวที่เขาตามใจมาสิบห้าปี มีสิทธิ์อะไรมาได้รับความอัปยศเช่นนี้?มีสิทธิ์อะไร พวกเขาแค่พูดไม่กี่คํา วันหล
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 465
รถม้าของจวนโหวรออยู่นอกจวนตระกูลเซียวตั้งนานแล้วหลินยวนถูกล้อมรอบด้วยกลุ่มคนรับใช้และยกเข้าไปในรถม้า ดึงดูดความสนใจของคนเดินถนนให้หันมาดูท่านโหวหลินและฮูหยินหลินตามขึ้นรถม้า คิดแต่จะรีบกลับจวนโหว ให้หมอประจำจวนรีบรักษาหลินยวนแต่ไม่คิดว่าหลินเย่ว์จะไม่ออกมาเสียทีท่านโหวหลินร้อนใจจนอยากเข้าไปเรียกคน จากนั้นถึงได้เห็นหลินเย่ว์ออกจากจวนแล้วขึ้นรถม้าไป"เร็ว รีบกลับจวน!" ท่านโหวหลินร้องเรียกอย่างร้อนใจ รถม้าก็มุ่งหน้าไปทางจวนโหวอย่างรวดเร็วและหัวใจของท่านโหวหลินก็มีโอกาสหายใจได้บ้างในเวลานี้เมื่อเห็นหลินยวนที่เต็มไปด้วยเลือด สีหน้าของท่านโหวหลินก็มืดครึ้ม แต่จู่ๆ ก็นึกถึงอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ เขามองไปทางหลินเย่ว์ "เจ้าก็เหมือนกัน ทําไมเรื่องใหญ่ขนาดนี้ไม่บอกล่วงหน้าล่ะ? วันนี้ข้ากับแม่เจ้ามาไม่ได้เตรียมใจไว้เลยสักนิด"แต่เห็นได้ชัดว่าหลินเย่ว์เพิ่งเริ่มค้นหานักลอบสังหารชุดดําเมื่อไม่กี่วันก่อน!หลินเย่ว์กําลังใช้ผ้าเช็ดหน้าพันแผลที่มือขวาของตัวเอง สีหน้าของเขาไม่ได้ดีไปกว่าท่านโหวหลินสักเท่าไร "แจ้งให้พวกท่านทราบล่วงหน้า เพื่อที่พวกเจ้าจะได้แอบส่งข่าวให้ยวนเอ๋อร์เหรอ?"ได้ยิ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 464
พูดจบก็หันไปพูดกับพ่อเซียวว่า "ขอพี่เซียวยืมด้วยขอรับ"ตระกูลเซียวเป็นท่านแม่ทัพมาหลายชั่วอายุคน สิ่งที่ขาดไม่ได้ที่สุดในจวนก็คือแส้หนังพ่อเซียวพยักหน้าเล็กน้อยและคํารามเสียงต่ำ ไม่นานก็มีคนส่งแส้หนังมาท่านโหวหลินกํามือไว้ แล้วตะโกนว่า "หลินยวน คุกเข่าให้ดี"หลินยวนเองก็รู้ว่าวันนี้ตนคงหนีไม่พ้นการเฆี่ยนตี แต่นี่ก็เป็นสิ่งที่ท่านโหวหลินและฮูหยินหลินหามาให้ตน อย่างไรก็ดีกว่าตาย!ตอนนี้จึงได้แต่ร้องไห้สะอึกสะอื้น ปล่อยหลินเย่ว์แล้วค่อยๆ คุกเข่าตัวตรงหลินเย่ว์สูดหายใจเข้าลึกๆ ถอยไปด้านข้างและเอามือที่บาดเจ็บไว้ด้านหลังท่านโหวหลินก้าวไปข้างหน้า ยกแส้ม้าในมือขึ้น แล้วฟาดไปที่หลังของหลินยวนอย่างแรง"เพียะ!"แส้ที่ทําจากหนังวัวนั้นเหนียวเป็นพิเศษและเสียงดังมากเมื่อตีลงบนร่างกายเพียงครู่เดียว บนหลังของหลินยวนก็มีรอยเลือดสายหนึ่งตกลงมาแล้ว"เจ้าใจดําอํามหิต ทําร้ายคนอื่นทําร้ายตัวเอง วันนี้ข้าจะให้คําอธิบายแก่ทุกคน"ท่านโหวหลินดื่มเสร็จก็ฟาดแส้ใส่หลินยวนอีกครั้งท่านโหวหลินก็เป็นนายทหารเช่นกัน แรงเฆี่ยนตีไม่เบาแน่นอน เสียงเฆี่ยนตีดังก้องไปทั่วคฤหาสน์ตระกูลเซียว แผ่นหลังของหล
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 463
เมื่อคําพูดนี้ออกมา ทุกคนต่างก็รู้สึกประหลาดใจแม้แต่ท่านโหวหลินกับฮูหยินหลินก็คิดไม่ถึงว่าเฉียวเนี่ยนจะตอบตกลงอย่างง่ายดายเช่นนี้เซียวเหอรู้สึกปวดใจ อดไม่ได้ที่จะหันไปมองนาง น้ำเสียงเย็นชาแฝงไปด้วยความอ่อนโยน กระซิบว่า "เจ้าไม่จําเป็นต้องประนีประนอม"แน่นอนว่าเขาสามารถออกหน้าแทนนางได้ ทําให้หลินยวนและจวนโหวต้องก้มหัวให้นางเฉียวเนี่ยนเนี่ยนรู้ว่าเซียวเหอทําเพื่อตัวเองคําว่า 'ไม่จําเป็นต้องประนีประนอม' นั้นเข้าสู่หัวใจของเฉียวเนี่ยนเนี่ยนอย่างแท้จริงแต่นางไม่อยากข้องเกี่ยวกับคนของจวนโหวอีกแล้วจริงๆไม่ว่าจะดีหรือร้ายก็ไม่อยากแล้วทั้งนั้นนางแค่อยากอยู่ให้ห่างจากพวกเขาให้ไกลที่สุด ชาตินี้ไม่ได้พบกันอีกจะดีที่สุดดังนั้นนางจึงส่ายหัวเล็กน้อยและหันไปมองเซียวเหอเล็กน้อยพลางกระซิบว่า "แบบนี้ก็ดีแล้ว"เสียงกระซิบของทั้งสองคนดังเข้าหูเซียวเหิง รู้สึกแสบแก้วหูเหลือเกินพวกเขาเอียงตัวเข้าหากัน หัวเหมือนจะชนกัน สนิทสนมกันเป็นพิเศษข้อมือของเฉียวเนี่ยนยังคงถูกเซียวเหอกุมไว้ในฝ่ามือเช่นเดิม แต่เห็นได้ชัดว่าพวกเขาไม่ได้ตระหนักถึงข้อนี้เหมือนว่าการสัมผัสผิวกายของทั้งสองคนเป็นเรื่องป
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 462
ท่านโหวหลินก็ปาดน้ำตาเช่นกัน "พ่อรู้ เจ้าเองก็ไม่อยากเห็นหน้าพวกเรา ขอเพียงเจ้ายอมไว้ชีวิตยวนเอ๋อร์ ครอบครัวของพวกเราจะไม่มีวันปรากฏตัวต่อหน้าเจ้าอีก!""เนี่ยนเนี่ยน ยวนเอ๋อร์เพิ่งอยู่กับแม่ได้เพียงสามปีเท่านั้น เดิมทีนางควรจะอยู่เคียงข้างแม่เสมอและได้รับการปกป้องจากแม่ ตอนนี้ เจ้า เจ้าคิดเสียว่าช่วยแม่ชําระหนี้ก้อนนี้ได้หรือไม่? เจ้าไว้ชีวิตนางได้ไหม? แม่โขกหัวให้เจ้าแล้ว"พูดจบ ฮูหยินหลินก็โขกหัวต่อหน้าทุกคนจริงๆแม่เซียวตกใจ รีบปรี่เข้าไปประคองฮูหยินหลินทันที "นี่ท่าน ท่านทําอะไรอยู่เนี่ย""นางจะบังคับให้เนี่ยนเนี่ยนตาย" น้ำเสียงเย็นชาของเซียวเหอดังขึ้น ดวงตาเรียวยาวเต็มไปด้วยความเย็นชา "ท่านทั้งสองยังไงก็เลี้ยงดูเนี่ยนเนี่ยนมาสิบห้าปีแล้ว แม้ว่าจะตัดสายสัมพันธ์กัน แม้ว่าเนี่ยนจะทนทุกข์ทรมานมาสามปี แต่ในสายตาของคนนอก พวกท่านก็ยังคงเลี้ยงดูเนี่ยนเนี่ยนมาสิบห้าปี ตอนนี้พวกท่านใช้บุญคุณมาบังคับตอบแทน แม้กระทั่งคุกเข่าโขกหัวก็ยอม ก็ไม่มีอะไรมากไปกว่าการยัดข้อหาเนรคุณใส่เนี่ยนเนี่ยน บังคับให้นางพูดคําว่าให้อภัยออกมา แต่ทั้งสองท่านอย่าลืมว่าคนที่เกือบถูกข่มเหงคือนาง คนที่เกือบตายก็คือ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 461
หลินเย่ว์ไม่ขยับ มือทั้งสองของเขาห้อยลง ปล่อยให้หลินยวนกอดอยู่แบบนี้ที่ด้านข้าง ท่านโหวหลินและฮูหยินหลินเห็นเช่นนั้น ก็อดไม่ได้ที่จะปาดน้ำตาเฉียวเนี่ยนยืนอยู่ข้างหลังเซียวเหอ มองฉากที่พี่ใหญ่น้องกอดกันด้วยสายตาเย็นชา ถ้าบอกว่าในใจไม่รู้สึกอะไรเลย นั่นต้องเป็นเรื่องโกหกแน่ๆนางรู้ว่าหลินยวนเป็นตัวปลอมก็รู้ว่านั่นควรจะเป็นพี่ใหญ่ของนางยิ่งรู้ว่าความรักและความโปรดปรานของคนในตระกูลหลินที่มีต่อหลินยวนนั้น เดิมทีควรเป็นของนางดังนั้นในตอนนี้ เมื่อเห็นหลินยวนแย่งทุกสิ่งทุกอย่างที่เคยเป็นของนางก่อนหน้านี้อย่างโจ่งแจ้ง หัวใจของนางก็จมดิ่งลงไปในเหวลึกอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้คิ้วและดวงตาคู่นั้นยิ่งเย็นจนน่ากลัวโชคดีที่นางไม่สนใจแล้วตอนนี้สิ่งเหล่านั้นที่สามารถถูกแย่งไปได้ง่ายๆ นั้นถูกลิขิตไว้แล้วว่าจะไม่ใช่ของล้ำค่าอะไร นางย่อมไม่เสียดายอยู่แล้วแต่ในขณะนั้นเอง ฮูหยินหลินก็หันมองทุกคนและคุกเข่าลงอย่างช้าๆเมื่อเห็นเช่นนี้ ทุกคนต่างก็ตกใจแม่เซียวรีบเข้าไปประคอง แต่กลับถูกเซียวชิงหน่วนดึงกลับมาได้ยินเพียงฮูหยินหลินพูดว่า "ยวนเอ๋อร์ทําผิดพลาดครั้งใหญ่ในวันนี้ ทั้งหมดเป็นความผิดของ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 460
กําปั้นคู่หนึ่งถูกกําแน่นจนเกิดเสียงกรอบแกร้บโดยไม่รู้ตัวแต่ในขณะนี้ไม่มีใครสนใจเขาเลยราชครูชิวก็น้ำตาไหลพรากตามไปด้วย "คิดไม่ถึงว่าวันนี้ข้าจะได้เห็นเรื่องมงคลเช่นนี้ ดี ดีมาก! เยี่ยมไปเลย!"เซียวเหอมีบุญคุณต่อเขา ในใจเขารู้สึกซาบซึ้งใจ ย่อมคาดหวังให้เซียวเหอดีขึ้นมาตอนนี้เห็นเซียวเหอลุกขึ้นยืนด้วยตาตัวเอง จะไม่ตื่นเต้นได้อย่างไร?แม้แต่ท่านโหวหลินและฮูหยินหลิน ในขณะนี้ต่างก็ตกตะลึงไปด้วย?พวกเขาไม่สามารถคิดได้เลยว่าคนที่ถูกตัดสิน‘โทษตาย’โดยทั้งโรงหมอหลวงจะยืนขึ้นได้อย่างไรกัน!และในตอนนั้นเอง เสียงหัวเราะเบาๆ ก็ดังขึ้นอย่างกะทันหัน"ฮ่าๆๆ ฮ่าๆๆ..."คาดไม่ถึงว่าจะเป็นหลินยวนนางเพิ่งโดนฝ่ามือไป ตอนนี้ยังลุกไม่ขึ้นเลยเมื่อเห็นเซียวเหอลุกขึ้นยืน นางก็ตระหนักว่านางแพ้แล้วเฉียวเนี่ยน รักษาเซียวเหอให้หายได้จริงๆ ด้วยและนาง ก็ถูกทุกคนรังเกียจแล้วจริงๆน่าขำไหม?นางพยายามมาตั้งนาน แต่สุดท้ายก็ยังสู้เฉียวเนี่ยนไม่ได้มีดสั้นที่หล่นอยู่ข้างๆหลินยวนเอื้อมมือไปหยิบมาเมื่อเห็นเช่นนี้ แม้แต่ท่านโหวหลินและฮูหยินหลินก็อดไม่ได้ที่จะถอยหลังไปหนึ่งก้าว และตะโกนด้วยเสียงต่ำว่า
