All Chapters of พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี: Chapter 381 - Chapter 390

เมื่อเห็นแววตาของเซียวเหอไหวระริกอย่างรุนแรง เฉียวเนี่ยนจึงไม่ได้ซักไซ้เรื่องนี้ต่อไปไม่ว่าใครจะเป็นผู้วางยาพิษ เรื่องนี้ก็ผ่านไปแล้วถึงห้าปี หากจะสืบหาความจริง ย่อมไม่ใช่เรื่องง่ายแต่สิ่งสำคัญที่สุดในตอนนี้ คือการรักษาขาของเซียวเหอให้หายเดิมเฉียวเนี่ยนเองก็ไม่รู้ว่าควรตอบแทนบุญคุณเซียวเหออย่างไร นางเพียงเอ่ยว่าจะอยู่เคียงข้างและดูแลเขาสามปี แต่ในเมื่อข้างกายเขามีจี้เยว่แล้ว ยังจะต้องการนางอีกหรือ?แต่ในเวลานั้น นางก็นึกหาวิธีอื่นไม่ออกแล้ว ว่าจะตอบแทนเซียวเหออย่างไรทว่าตอนนี้ นางได้พบหนทางแล้ว"ท่านพี่เซียว" นางเรียกเขาด้วยน้ำเสียงหนักแน่น "ไม่ว่าขาของท่านจะถูกพิษได้อย่างไร แต่เมื่อบัดนี้มีความหวังแล้ว ข้าก็จะไม่ยอมแพ้ ขอท่านพี่เซียวโปรดเชื่อมั่นในข้าเถิด"น้ำเสียงของเฉียวเนี่ยนราวกับดึงเซียวเหอออกจากความตื่นตระหนกและความว้าวุ่นในอดีตเขามองดวงตาของนางที่สุกสกาวราวธารน้ำอุ่น ซึ่งหลั่งไหลเข้าสู่ส่วนลึกของหัวใจเขาทีละน้อยๆ ความว้าวุ่นที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อครู่ก็ค่อยๆ ละลายหายไปเขาไม่คาดคิดเลยว่า เพียงเพราะการตอบแทนบุญคุณ จะสามารถนำพาแสงสว่างเข้ามาสู่โลกที่มืดมนของเขาได้

หลินยวนจ้องมองฮูหยินหลินด้วยความงุนงงนางไม่รู้ว่าด้วยความสัมพันธ์ระหว่างนางกับเซียวเหิงเช่นนี้ นางจะให้กำเนิดหลานชายสายตรงคนโตของตระกูลเซียวได้อย่างไรเมื่อเห็นสีหน้าของนาง ฮูหยินหลินก็คิดว่านางช่างไร้เดียงสาเกินไป คงยังไม่เข้าใจ นางจึงหัวเราะเบาๆ "เด็กโง่ บัดนี้เจ้าก็แต่งงานแล้ว เช่นนั้นบางอย่างแม่ก็จะพูดกับเจ้าอย่างตรงไปตรงมาสักหน่อย! ผู้ชายน่ะ หลอกล่อได้ง่ายที่สุด เจ้าเพียงดื่มกับเขาสักสองสามจอก ออดอ้อนสักหน่อย เปิดเผยเนื้อหนังเล็กน้อย เขาย่อมทานทนไม่ไหวเป็นแน่"คำพูดก่อนหน้านั้นยังพอรับได้ แต่เมื่อได้ยินประโยคสุดท้ายว่าให้ "เปิดเผยเนื้อหนัง" แม้ว่าฮูหยินหลินจะกดเสียงให้เบาเพียงใด ใบหน้าของหลินยวนก็ยังแดงก่ำขึ้นมาอยู่ดีเมื่อเห็นดังนั้น ฮูหยินหลินกลับยิ้มกว้างยิ่งขึ้น "ดูเจ้าเถิด แต่งงานแล้วแท้ๆ ยังขี้อายถึงเพียงนี้!"ฮูหยินหลินหาได้คาดคิดไม่ว่าหลินยวนจะยังคงเป็น "สาวพรหมจรรย์" จึงจับมือนางไว้ แล้วพรั่งพรู "ประสบการณ์ชีวิต" ออกมาให้ฟังแม้ว่าหลินยวนจะอับอายจนใบหน้าแดงจัด แต่นางก็ยังจดจำทุกคำพูดเอาไว้เงียบๆเพราะอย่างไร ฮูหยินหลินก็พูดถูก นางจะต้องให้กำเนิดหลานชายสายตรงคนโตแห

เมื่อเซียวเหิงกลับมาจากกองทัพ ท้องฟ้าก็มืดสนิทแล้วเช่นเดียวกับทุกวัน เมื่อเขากลับถึงที่พักแล้วก็เดินตรงไปยังห้องหนังสือ โดยไม่แม้แต่จะปรายตามองหลินยวนเลยสักนิดแต่คิดไม่ถึงว่า ก่อนที่เขาจะถอดอาภรณ์ชั้นนอก หลินยวนกลับเป็นฝ่ายมาเคาะประตูห้องหนังสือของเขาเสียก่อนเมื่อเห็นนางที่ยืนอยู่นอกประตู ภายใต้แสงจันทร์ร่างของนางดูบอบบางและอ่อนแอเซียวเหิงขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัว แววตาเต็มไปด้วยความรำคาญ ก่อนถามเสียงเรียบ "มีเรื่องอะไร?"หลินยวนรู้สึกกระวนกระวายใจ จึงก้มหน้าตลอดเวลา ไม่กล้าสบตาเซียวเหิง เกรงว่าเขาจะจับได้ถึงความว้าวุ่นภายในใจของนางนางเพียงเหลือบมองสาวใช้ด้านหลังเล็กน้อย ก่อนเอ่ยขึ้น "ท่านแม่บอกว่าท่านพี่เหิงกลับมาดึก ย่อมต้องเหนื่อยล้า จึงสั่งให้ห้องครัวต้มน้ำแกงไก่เตรียมไว้ให้เจ้าค่ะ"นางเลือกที่จะกล่าวอ้างถึงแม่เซียว เพราะช่วงมื้อเย็น แม่เซียวเอ่ยถึงเรื่องนี้จริง อีกทั้ง หากบอกว่านางเป็นคนจัดเตรียม เซียวเหิงคงไม่มีวันดื่มเป็นแน่และก็เป็นเช่นนั้นจริง เมื่อได้ยินว่าแม่เซียวเป็นคนสั่งให้เตรียม เซียวเหิงก็เพียงเบี่ยงกายเล็กน้อย เปิดทางให้นาง "วางไว้เถอะ"สาวใช้พยักหน้ารับคำอย่

ขณะเดียวกัน ภายในเรือนของเซียวเหอ เสียงร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวดก็ดังขึ้นวันนี้ หลังจากที่หนิงซวงได้ใบสั่งยาจากหมอประจำจวนก็รีบไปซื้อยากลับมาทันที บอกว่าเป็นยาต้มสำหรับแช่เท้าให้เซียวเหอโดยเฉพาะสมุนไพรหลายห่อนั้น ต้องต้มด้วยไฟอ่อนเป็นเวลาถึงสามชั่วยาม และให้เอาเท้าของเซียวเหอลงแช่ในช่วงที่เขากำลังอาการกำเริบแต่ทุกครั้งที่เซียวเหอมีอาการกำเริบ ร่างกายของเขาจะบิดเกร็งด้วยความเจ็บปวด ดิ้นรนอย่างรุนแรง จี้เยว่เพียงคนเดียวมิอาจควบคุมได้ ดังนั้นคืนนี้เฉียวเนี่ยนจึงมาช่วยอีกแรงเฉียวเนี่ยนกับจี้เยว่ช่วยกันจับตัวเขา คนหนึ่งกดไหล่ของเซียวเหอไว้ ไม่ให้เขาดิ้นหลุดจากเก้าอี้ล้ออีกคนกดขาของเซียวเหอไว้ เพื่อป้องกันไม่ให้เขาดิ้นจนถังไม้ล้มทั้งสองช่วยกันกดร่างของเซียวเหอไว้เช่นนี้นานเป็นเวลาหนึ่งก้านธูป แรงดิ้นของเซียวเหอถึงค่อยๆ ลดลงแต่ก่อนที่เฉียวเนี่ยนและจี้เยว่จะทันได้ผ่อนลมหายใจ ประตูห้องกลับถูกผลักออกอย่างแรงเซียวเหิงแทบจะล้มกลิ้งเข้ามาในห้องเมื่อเห็นดังนั้น จี้เยว่ก็ตกใจตะโกนขึ้นทันที "คุณชายรอง!"เมื่อมองเห็นว่าที่ขาของเซียวเหิงยังคงมีเลือดไหล จี้เยว่ก็เหลือบมองเซียวเหอแวบหนึ

หากเซียวเหิงไม่กล่าวสิ่งนี้ออกมายังดี แต่พอเขาเอ่ยขึ้นมา กลับยิ่งทำให้ความโกรธของเฉียวเนี่ยนปะทุหนักขึ้นไปอีก"เซียวเหิง เจ้าฟังให้ดี ข้าคือพี่สะใภ้ของเจ้า! ข้ากับพี่ชายเจ้าจะแต่งงานกันด้วยความรักหรือไม่ ไม่เกี่ยวกับเจ้า! เจ้าไม่มีสิทธิ์มาสั่งสอนข้า! ถอยไป!"กล่าวจบ นางก็ออกแรงผลักเซียวเหิงสองครั้ง แต่เขากลับไม่ขยับเขยื้อนเลยแม้แต่น้อย!กลับกลายเป็นว่ามือของนางถูกเขากดลงแนบแผงอกตัวเอง ความร้อนจากร่างกายของเขาแผ่ซ่านผ่านอาภรณ์เข้าสู่ฝ่ามือนางมันร้อนราวกับถูกเปลวเพลิงเผาไหม้เฉียวเนี่ยนรีบจะดึงมือกลับมา แต่กลับเป็นว่าแรงกดของเขากลับยิ่งหนักขึ้นกว่าเดิม"เนี่ยนเนี่ยน..."เสียงเรียกแผ่วเบาดังขึ้นจากเหนือศีรษะของนาง แฝงความแหบพร่าและอ่อนล้าแต่ก่อน เขาไม่เคยใช้เสียงเช่นนี้เรียกนางเลยสักครั้งร่างของเฉียวเนี่ยนชะงักไปทันที นางสูดลมหายใจเข้าลึก ก่อนเงยหน้าสบตากับเขาในดวงตาของนาง มีทั้งความโกรธ ดื้อรั้น และประกายแดงเรื่อที่ยากจะคาดเดาแต่เสียงของนางกลับเย็นเยียบ "แม่ทัพเซียว หรือเจ้าต้องการให้ตระกูลเซียวเต็มไปด้วยข่าวลือชั่วช้าเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างน้องชายและพี่สะใภ้?"เซียวเหิง