All Chapters of พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี: Chapter 391 - Chapter 400

และตรงหน้า ก็เป็นภาพของนางที่งดงามราวกับภาพฝันทุกสิ่งทุกอย่างงดงามเกินกว่าจะเป็นจริงมุมปากของเซียวเหอเผลอคลี่ยิ้มขึ้นโดยไม่รู้ตัวแม้ว่าเบื้องหน้าของเขายังคงมีม่านบางๆ ที่มองไม่เห็น คั่นกลางระหว่างเขากับความงดงามนั้นแต่เพียงได้เฝ้ามองฉากนี้ด้วยตาตนเอง ก็ทำให้เขารู้สึกพึงพอใจอย่างประหลาดแต่คิดไม่ถึงว่า เฉียวเนี่ยนจะเงยหน้าขึ้นมองเขาพร้อมรอยยิ้มสดใส "ท่านพี่เซียว รีบมาช่วยข้าผลักชิงช้าหน่อยสิ!"เซียวเหอชะงักไปครู่หนึ่งแต่สองมือกลับเลื่อนไปจับล้อรถเข็นก่อนที่เขาจะทันรู้ตัวทางจี้เยว่ก็รีบก้าวเข้าไปทางเฉียวเนี่ยน "ข้าช่วยเองๆ!"เขาหรือจะปล่อยให้นายของตนต้องลงมือทำ "งานหนัก" เช่นนี้คิดไม่ถึงว่า หนิงซวงจะดึงแขนเขาไว้ ก่อนจะตบไหล่เบาๆ กระซิบจี้เยว่เสียงเบาว่า "เจ้าจะเข้าไปยุ่งทำไม?"จี้เยว่ชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะเห็นว่าเซียวเหอได้ไปยืนอยู่ด้านหลังเฉียวเนี่ยนแล้ว และยื่นมือออกไปผลักชิงช้าเบาๆนางไกวชิงช้าไปมา รอยยิ้มบนใบหน้าก็ยิ่งสดใสขึ้นเรื่อยๆส่วนเซียวเหอที่อยู่ด้านหลัง ใบหน้าของเขาก็ปรากฏรอยยิ้มชัดเจนกว่าครั้งไหนๆจี้เยว่รู้สึกแสบจมูกขึ้นมาทันทีเขาเคยคิดหลายครั้งว่าคุณ

นางจึงทำได้เพียงใช้ทุกวิถีทางเพื่อช่วยเหลือตัวเอง!เมื่อเห็นหลินยวนที่เป็นเช่นนี้ สุดท้ายแล้ว ในใจของเซียวเหิงก็อดรู้สึกผิดไม่ได้เรื่องราวในอดีต ความจริงเป็นเช่นไรยังต้องตรวจสอบให้แน่ชัดแต่ในตอนนี้ ชัดเจนว่าเขาได้ตัดสินนางไปแล้ว ทั้งที่ความจริงยังไม่ได้กระจ่างเมื่อคิดถึงภาพของหลินยวนที่เคยอ่อนแอและขี้ขลาด เทียบกับความบ้าคลั่งของนางเมื่อคืนนี้เซียวเหิงก็พลันตระหนักได้ว่า หลินยวนกลายเป็นเช่นนี้...ล้วนเป็นเพราะเขาเซียวเหิงสูดหายใจเข้าลึก ก่อนจะลุกขึ้นยืน และก้าวตรงไปยังหลินยวนเขายื่นมือออกไป อุ้มหลินยวนขึ้นจากพื้น แล้วเดินไปยังเตียงหลินยวนชะงักงัน น้ำตายังคงเกาะอยู่บนขนตาของนางนางคิดว่าเซียวเหิงอาจคิดอะไรได้บางอย่าง หรือไม่ก็ ผลของยาที่ตกค้างอยู่ในร่างกายของเขา ทำให้เขาต้องการจะ...แต่คิดไม่ถึงว่า หลังจากที่เซียวเหิงวางนางลงบนเตียงแล้ว เขากลับเพียงดึงผ้าห่มมาคลุมให้นาง ก่อนจะเอ่ยเสียงเย็นชา "เรื่องเมื่อคืนนี้ จะไม่มีคนนอกรู้"ถึงอย่างไร เมื่อคืนนี้เขาก็กลับมาดึกมาก บ่าวไพร่ในจวนล้วนหลับกันไปหมดแล้วถึงแม้ว่าภายหลังจะมีคนได้ยินเสียงของหลินยวน เขาก็ย่อมมีวิธีที่จะปิดเรื่

"ยากหรือไม่ยาก ก็ต้องลองก่อนแล้วค่อยว่ากัน!" เฉียวเนี่ยนคิดว่ายังไงตอนนี้ก็มีวิธีรักษาแล้ว งั้นนางก็ยอมแพ้ไม่ได้!วิชาฝังเข็มในตําราแพทย์นี้จะต้องเป็นของสำนักราชาโอสถเท่านั้น ดังนั้นหมอประจำจวนจึงกําชับเป็นพิเศษว่าห้ามให้คนนอกเห็นหมอประจำจวนตั้งใจเขียนตําราแพทย์เล่มนี้ให้เซียวเหอ ดังนั้นนางจะไม่ตอบแทนบุญคุณไม่ได้ด้วยการไปเปิดเผยตัวตนของหมอประจำจวนแทนนางฝังเข็มไม่เป็น แต่นางสามารถเรียนรู้ได้ อย่างน้อยก็สามารถหาหมอคนอื่นมาเรียนรู้วิธีการฝังเข็มเบื้องต้นได้จากนั้นค่อยลองใช้วิธีในตําราแพทย์ต่อไปอย่างไรก็ตาม ยังมีเวลาอีกสามปี นางยังมีเวลาอีกมาก!เมื่อคิดได้เช่นนี้ ทั้งสองก็เดินออกจากโรงน้ำชาแล้วหลังจากแต่งงาน เฉียวเนี่ยนก็ไม่ได้ออกจากจวนอีกเลย วันนี้ได้ออกไปเดินเล่นข้างนอกสักครั้ง นางจึงไม่อยากกลับไปตั้งแต่เช้า จึงจูงมือหนิงซวงเดินเตร็ดเตร่อยู่บนถนนวันนี้อากาศดี บนถนนก็คึกคักมาก เพียงแต่เดินไปได้ไม่นาน ในสายตาของเฉียวเนี่ยนก็มีเงาร่างที่คุ้นเคยปรากฏขึ้นเป็นชิวอวี่!ตอนนั้นเจ้าสารเลวนั่นถูกนางแทงจนตาข้างหนึ่งบอดไป คงเพราะแม้แต่ลูกตาก็ยังใช้การไม่ได้ ตอนนี้เบ้าตาขวาลึกเป็นรอย

หนิงซวงจึงตบหัวตัวเอง "โอ้ ลืมไปเลย! ข้าจะไปเดี๋ยวนี้แหละ!"เมื่อเห็นท่าทางบุ่มบ่ามของหนิงซวง จี้เยว่ก็อดไม่ได้ที่จะส่ายหน้า "คุณชายใหญ่ นายหญิงน้อยใหญ่ บ่าวจะไปช่วยด้วยนะขอรับ"พูดจบก็เดินตามหนิงซวงไปเมื่อมองแผ่นหลังของจี้เยว่ที่จากไป ในที่สุดเซียวเหอก็อดหัวเราะไม่ได้ "ในตระกูลเซียว จี้เยว่ไม่เคยถูกใครรังแกเช่นนี้มาก่อน สาวใช้เจ้าเป็นคนแรกเลยนะ"สายตาของเฉียวเนี่ยนก็ตกลงบนแผ่นหลังของหนิงซวงที่จากไปไกลแล้วเช่นกัน แต่แค่มองแบบนี้ หัวใจของนางก็รู้สึกอบอุ่นขึ้นมา "หนิงซวงแค่ทนเห็นข้าถูกรังแกไม่ได้เท่านั้นเอง!"ก่อนหน้านี้ที่จวนโหว ตราบใดที่หนิงซวงยังอยู่ ก็จะขวางที่หน้านางทุกครั้งเสมอนางเป็นแสงสว่างของนางเมื่อนึกถึงสิ่งเล็กๆ น้อยๆ ที่ทั้งสองได้พบกันจนถึงวันนี้ เฉียวเนี่ยนก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยขึ้นว่า "การได้พบนางเป็นความโชคดีของข้า"สายตาของเซียวเหอไม่รู้ไปหยุดอยู่ที่ใบหน้าด้านข้างของเฉียวเนี่ยนตั้งแต่เมื่อไหร่คิ้วและดวงตาคู่นั้นอ่อนโยนยิ่งนัก มุมปากยิ่งเต็มไปด้วยรอยยิ้มอันอบอุ่นเสี้ยววินาทีนี้ เซียวเหออยากจะบอกเฉียวเนี่ยนเหลือเกินว่า การได้พบนางก็ถือเป็นความโชคดีของเขาเช่นกัน

นางจึงบอกตอบแม่เซียวไปอย่างอ่อนโยน "ไม่กล้าปิดบังท่านท่านแม่เจ้าค่ะ ข้ารักษาท่านพี่มาระยะหนึ่งแล้ว เป็นเพราะท่านพี่กลัวท่านแม่เป็นห่วง จึงบอกให้ข้ามาแจ้งท่านแม่สักหน่อยเจ้าค่ะ"พูดถึงตรงนี้ เฉียวเนี่ยนก็ชําเลืองมองหลินยวนอย่างเชื่องช้า "คําพูดของน้องสะใภ้เมื่อกี้นี้ต่างหากที่ทําให้คนเสียใจ"ดวงตาของหลินยวนมืดลง กลัวว่าแม่เซียวจะคิดว่านางกําลังยุแหย่ จึงรีบพูดอย่างขี้ขลาดว่า"ข้า ข้าไม่ได้หมายความอย่างนั้นนะเจ้าคะ"แต่แม่เซียวไม่สนใจนางอีกต่อไป แต่มองเซียวเหอและถามด้วยความประหลาดใจว่า "จริงเหรอ?"ดวงตาที่เย็นชาของเซียวเหอมีความอ่อนโยนอยู่บ้าง "ลูกพูดไม่ค่อยเก่ง หากพูดอะไรที่ทําให้ท่านแม่เสียใจ ขอให้ท่านแม่อย่าตําหนิเลยขอรับ"ในช่วงห้าปีที่ผ่านมา เซียวเหอได้ปิดกั้นตัวเองมาโดยตลอด ไม่ต้องพูดถึงคําพูดแบบนี้ แม้แต่คําว่า ‘ท่านพ่อท่านแม่’ สองคํานี้ พ่อแม่ตระกูลเซียวก็ยังไม่ค่อยได้ยินเลยด้วยซ้ำเมื่อได้ยินคําพูดที่อ่อนโยนของเซียวเหอ แม่เซียวก็รู้สึกเพียงว่าหัวใจของนางเกือบจะละลายแล้วนางปล่อยมือหลินยวนแล้วรีบเดินไปตรงหน้าเซียวเหอ ดึงมือของเซียวเหอขึ้นมา ดวงตาแดงก่ำ "เด็กโง่ เจ้าออกมาจาก