บททั้งหมดของ วิวาห์ใหม่ไปเป็นชายาตัวร้าย: บทที่ 71 - บทที่ 80

เวินจี้หลี่ทำหน้าขึงขัง “พูดอะไรกัน นางเป็นหญิงหม้ายหย่าสามี แม้ยังไม่เคยเข้าหอกับเซียวรั่ง แต่เฟิงเอ๋อร์ยังไม่เคยแต่งงาน อีกอย่างตอนนี้จวนกั๋วกงก็ไม่มีอำนาจดังก่อน ต่อให้พี่สะใภ้เจ้ายินดี ท่านพ่อกับท่านแม่ก็ไม่ยอมหรอก”นางเวินกลับเอ่ยขึ้น “แต่อย่างไรจนป่านนี้แล้วเฟิงเอ๋อร์ยังไม่แต่งงาน พี่สะใภ้ก็เลือกไปเลือกมา ก็ไม่เห็นว่านางจะถูกใจใคร...เรื่องในตอนนั้น ข้ารู้ดีกว่าใคร สองครั้งนี้นางไม่ได้มาร่วมด้วย หมายความว่าอย่างไร? ดูแคลนข้างั้นหรือ?”คำพูดของนางเวิน ทำให้เวินจี้หลี่จนใจ“น้องพี่ เหตุใดเจ้าจึงคิดเช่นนี้? เจ้าเองก็เคยอยู่ร่วมกับพี่สะใภ้เจ้ามาก่อน นางเป็นคนเช่นไร ในใจเจ้าน่าจะรู้ดี”นางเวินทำสีหน้ามีเลศนัย “เพราะว่ารู้ดีนะสิ จึงรู้ว่านางดูแคลนข้า แต่ก็ไม่เป็นไร ข้าก็ไม่ได้อยากให้นางมายกย่อง ท่านพ่อกับท่านแม่เองก็ใช่ว่าจะละทิ้งลูกสาวอย่างข้าเพียงเพราะลูกสะใภ้ที่สมบูรณ์แบบคนนี้ ท่านเองก็ไม่ได้ละทิ้งน้องสาวอย่างข้าเพราะฮูหยินที่เพียบพร้อมคนนี้ นางเองก็ใช่ว่าจะได้ประโยชน์ใด”“เอาละ วันนี้มากินอาหารพร้อมหน้าทั้งพร้อมหน้าไม่ใช่หรือ อย่าพูดเรื่องพวกนี้เลย พวกเด็กๆ ยังอยู่”ชัดเจนว่าท

หลี่ฮองเฮารีบให้นางหุบปาก“ชิงเฉิง คำพูดเช่นนี้ต่อไปอย่าได้พูดอีก หากไม่ใช่เพราะข้าคิดเผื่อนาง อยากให้นางไปจากที่แห่งความวุ่นวาย แต่งงานไปแคว้นต้าชิ่ง จะตกเป็นที่ครหาได้อย่างไร?”ลู่ชิงเฉิงได้ฟังโมโหมากกว่าเดิม “นางไม่รู้จักสำนึกในบุญคุณ ไม่รู้จักดูเสียบ้างว่ายามนี้จวนเจิ้นกั๋วกงตกอยู่ในสภาพใด ยังนึกว่าตัวเองเป็นยอดหญิงอัจฉริยะหรือ เป็นถึงคนที่เคยหย่าร้างมาแล้ว ทว่าก็ยังไม่มีสติถึงเพียงนี้”หลี่ฮองเฮาถอนหายใจ แล้วกล่าวขึ้น “เรื่องนี้เจ้าไม่ต้องยุ่ง วันนี้เจ้ามาเพื่อระบายความแค้นหรือ?”ลู่ชิงเฉิงพยักหน้า “หม่อมฉันได้ยินเรื่องที่เกิดขึ้นในยามเช้าตอนประชุมเช้า ทำให้ยิ่งโกรธแค้น เสด็จพ่อทำเพื่อเอาใจบุตรสาวไร้ค่าคนหนึ่งของท่านกั๋วกง ถึงขนาดต้องปฏิบัติต่อตระกูลหลี่ด้วยวิธีรุนแรงเพียงนี้เชียวหรือเพคะ?”หลี่ฮองเฮามีสติอย่างหาได้ยาก “ครั้งนี้พระองค์แค่หาข้ออ้างมาทำให้เรื่องราวใหญ่โตเท่านั้น ขอเพียงเสด็จพี่ของเจ้ายังไม่ได้เป็นองค์รัชทายาท ยังไม่ได้ดูแลราชสำนักอย่างเป็นทางการ พระองค์จะคานอำนาจระหว่างโอรสของพระองค์ไม่หยุด อีกทั้งยังเล่นงานตระกูลมารดาของเหล่าองค์ชายซ้ำไปซ้ำมาอีกด้วย ครั้งนี้เร

จินกงกงถูกตอบโต้จนพูดไม่ออก เมื่อครู่ฝ่ามือที่ฟาดลงมาสองครั้งทำให้เขาเคียดแค้นชุยอันหรูทว่าชุยอันหรูไม่ปล่อยให้เขามีโอกาสโต้แย้ง นางเอ่ยถามต่อไป “คงไม่ใช่ว่าหากวันนี้ข้าไม่รับตัวนางกำนัลเหล่านี้เอาไว้ หลังจากกลับไปฮองเฮาจะโทษว่าพวกนางไม่มีแรงดึงดูดสั่งประหารทันที หรือผ่านไปอีกสักระยะก็หาข้ออ้างทำให้พวกนางหายไปทีละคนสองคนกระมัง?”จินกงกงตกตะลึงพรึงเพริด หากคำพูดเหล่านี้แพร่งพรายออกไป ชื่อเสียงฮองเฮาไม่ป่นปี้หรอกหรือ?“ท่านอย่าพูดเหลวไหล...”เขาอยากเสียงดัง กลับกลัวฝ่ามือชุยอันหรูจึงไม่กล้าตะโกนแววตาชุยอันหรูดูทรงพลัง “จินกงกง เดิมทีข้าคิดว่าท่านเป็นคนที่ฮองเฮาส่งมา ยังให้เกียรติท่านอยู่บ้าง กระทั่งรู้สึกว่าท่านเป็นตัวแทนของฮองเฮา จึงยิ่งให้ความเคารพท่าน แต่น่าเสียดายท่านกลับผิดต่อความไว้พระทัยของฮองเฮา ปล่อยปละความผิดของตน บิดเบือนความหวังดีของฮองเฮา แปดเปื้อนน้ำพระทัยของฮองเฮา การเก็บคนเยี่ยงท่านไว้ข้างกายให้โอกาสท่านมาตลอด ก็เพียงพอทำให้เห็นว่าฮองเฮามีพระเมตตามากโดยแท้...”คำพูดทั้งหมดของจินกงกงถูกนางตอกกลับไป ไม่ปล่อยให้เขามีโอกาสอธิบาย“หากวันนี้กงกงมาเพื่ออ่านราชโองการ จวน

ใบไม้ใบหนึ่งภายในสวนบินวนเป็นเส้นโค้งที่ไร้ระเบียบ จนกระทั่งหล่นลงบนพุ่มดอกไม้“อาจารย์ทำสิ่งใดมักมีเหตุผลของท่านเสมอ ท่านไม่บอก พวกเราย่อมไม่จำเป็นต้องถาม ส่วนเรื่องที่จะให้ข้ารักษาคนตระกูลเวิน ใช่ว่าจะทำไม่ได้ คนที่เกลียดที่สุด กลายเป็นคนเดียวที่ช่วยชีวิตพวกเขาได้ น่าสนใจดีไม่ใช่หรือ?”การมองโลกในแง่ดีของชุยอันหรู ทำให้เหลียงจื่ออวี้มองเห็นความหวัง“อันหรู วันนั้นข้าเคยถามเจ้า การสร้างศัตรูเช่นนี้ ภายหน้าจวนเจิ้นกั๋วกงจะอยู่ได้อย่างไร ข้ายังจำคำตอบของเจ้าได้ พวกเรากล้ำกลืนฝืนทน พวกเขายังคงเป็นฝูงหมาป่า การหลบหลีกอ่อนแอไม่ใช่วิธีที่ดี หากสวรรค์กำหนดให้พวกเราต้องตาย ไฉนไม่เป็นตัวเองให้เต็มที่ไปเลย? ต่อให้จวนเจิ้นกั๋วกงไม่มีท่านพ่อกับท่านพี่แล้ว ใช่ว่าจะปล่อยให้พวกหมาจรจัดมากัดกินได้”น้ำเสียงของเหลียงจื่ออวี้ หนักแน่นมากชุยอันหรูไม่ได้พูดสิ่งใดอีก ทุกอย่างล้วนอยู่ในความเงียบขอเพียงน้องสามีพี่สะใภ้อย่างพวกนางร่วมใจ แผนการในวังเหล่านั้น รับมือได้ง่ายมาก“อันหรู...”เหลียงจื่ออวี้นึกถึงเรื่องบางอย่าง แต่กลับลังเลเล็กน้อย“พี่สะใภ้ มีอะไรหรือ?”“ท่านพ่อกับท่านพี่เคยบอกข้าเอาไว้

เหลียงจื่ออวี้ก็คิดเหมือนกัน ทำไมพวกนางต้องกล้ำกลืนฝืนทนด้วย ต่อให้ตระกูลหลี่เป็นตระกูลของฮองเฮาแล้วอย่างไร? ตระกูลเวินมีมหาราชครูกับอัครมหาเสนาบดีแล้วอย่างไร?พวกนางกระทั่งไม่ได้นั่งรถม้า แต่เดินไปตลอดทางเมื่อเห็นท่าทางของพวกนาง มีคนที่อัธยาศัยดีเข้าไปสอบถาม “ฮูหยินท่านแม่ทัพ ท่านหญิง ซื่อจื่อน้อยเป็นอะไรหรือ?”ชุยอันหรูพูดอย่างจริงใจ “ไม่มีอะไร แค่ถูกคนของตระกูลฮองเฮากับลูกหลานตระกูลเวินนำเด็กคนอื่นทำร้าย คนมากเกินไป หลางเอ๋อร์สู้ไม่ไหว พวกเราจะไปถามผู้ตรวจการสำนักศึกษากับอาจารย์ ว่าเป็นเพราะหลางเอ๋อร์ซุกซนจึงไปล่วงเกินใครเข้าหรือไม่”จิตใจเหลียงจื่ออวี้ว้าวุ่นใจมาก นางจ้องมองแขนของลูกชายข้างที่ถูกไม้กระดานยึด ยิ่งดูก็ยิ่งอยากร้องไห้ตั้งแต่บิดาสามีและสามีจากไป จวนเจิ้นกั๋วกงที่ได้รับความเคารพยำเกรง ตอนนี้เปลี่ยนเป็นใครก็สามารถรังแกกันได้หรือ?เมื่อพวกชาวบ้านได้ยิน สีหน้าเปลี่ยนโดยพลันคำพูดเพียงไม่กี่คำของชุยอันหรู เพียงพอให้ทุกคนคิดเตลิดไปไกล“รังแกกันเกินไป รังแกกันเกินไปแล้ว!”มีคนชราบางคนกระทุ้งไม้เท้าของตัวเองลงพื้น ความไม่ยุติธรรมดังเข้าไปถึงในใจตามเสียงกระแทก“ข้าเ