All Chapters of หลงไฟมาร: Chapter 21 - Chapter 30

ตอนที่ 22 ถังเฟ่ยหลงลากฝ่ามือบุกรุกผิวเนียนอย่างไร้ความอ่อนโยน เพราะไม่ว่าจะแตะต้องไปตรงไหน เขาก็ทิ้งรอยช้ำเอาไว้ ไม่ต่างจากกายเบื้องล่างที่ ถาโถมสาดซัดดั่งคลื่นพายุที่ท้องทะเลกำลังแปรปรวน ปิ่นมุกเจ็บร่างกายเจียนตายเพราะร่างกายถูกใช้งานอย่างหนัก เธอทำได้แค่นอนนิ่งพร้อมหยาดน้ำตาเพื่อเป็นที่รองรับอารมณ์ของคนชั่ว กลีบปากสวยที่บวมเจ่อเม้มแน่น เมื่อเขาผละริมฝีปากไปฝากฝังบนเนินไหล่ ฟันคมขาวสะอาดฝังลงบนเนินเนื้อละเอียนจนเป็นรอยช้ำ คนใต้ร่างก็แต่นอนกัดฟันอดทนกับความเจ็บ“เธอเป็นคนปรักปรำว่าฉันเป็นคนซาดิสม์ ฉันก็จะทำให้เธอรู้ว่าความรู้สึกมันเป็นยังไง” เขากระซิบเสียงแตกพร่าพร้อมจับคนใต้ร่างพลิกตะแคงขณะที่ร่างกายยังประสานกัน ปิ่นมุกฝืนร่างกายไม่ยินยอมแต่สุดท้ายก็พ่ายแพ้แก่เขา“ฮึก...ฮือ...เจ็บ ฉันเจ็บ หยุดสักทีเถอะ” เพราะแรงถาโถมจากเจ้าชายหนุ่มไม่แพ้พายุหลงฤดู ทำให้ปิ่นมุกอดทนไม่เอ่ยปากขอร้องไม่ไหวอีกต่อไป ทว่าเสียงร้องขอความเมตตาจึงดังออกมาแผ่วๆ“แล้วรู้หรือยังว่าซาดิสม์เป็นยังไงปิ่นมุก แล้วก็จำเอาไว้ ว่าฉันชอบใช้ความรุนแรงก็เฉพาะผู้หญิงอย่างเธอเพียงคนเดียวเท่านั้น แล้วเธอรู้ไหมปิ่นมุก ว่าฉันร

ตอนที่ 24 “จะหนีไปไหน” ถังเฟ่ยหลงถามเสียงเหี้ยม ตามไปคว้าแขนเล็กแล้วฉุดให้ออกมาจากห้องน้ำ แล้วจัดการเหวี่ยงลงบนเตียงก่อนที่คนเหวี่ยงจะเดินถอยห่างออกมา พลางเหลียวมองไปยังคนงานท้ายเกาะทั้งสองคน“ผู้หญิงคนนี้ ฉันยกให้พวกแกสองคน จะทำอะไรก็เชิญ” สิ้นคำประกาศกร้าวของคนป่าเถื่อน ที่เห็นเธอเป็นสิ่งของที่ยกให้ใครต่อใครก็ได้ ปิ่นมุกก็รีบถอยหนีอย่างลนลาน พลางคว้าเอาผ้าห่มตามไปด้วยและไปยืนซุกตัวชิดผนัง ใบหน้าสวยสั่นส่ายไปมาอย่างขอร้อง“ไม่นะ! คุณอย่าทำกับฉันแบบนี้ ฉันไม่ได้ทำอะไรผิด ทำไมต้องให้คนของคุณมาทำร้ายฉันด้วย ฉันขอร้องอย่าทำกับฉันแบบนี้เลย” ปิ่นมุกเอ่ยขอร้องเสียงสั่นเครือ“ฮึ! ไม่ผิดงั้นเหรอ” ถังเฟ่ยหลงยอกย้อน พลางหรี่ตามองน้องสาวของศัตรู“ใช่ฉันไม่ผิด เพราะฉันไม่เคยทำอะไรให้พวกคุณมาก่อน แล้วฉันก็จำได้ว่าไม่เคยรู้จักพวกคุณด้วย” ปิ่นมุกก้าวถอยไปตามผนังห้องเก่าๆ เมื่อถังเฟ่ยหลงสาวเท้าเข้ามาใกล้ด้วยใบหน้าเย็นชา ดวงตาคมกริบจดจ้องที่ริมฝีปากสั่นระริกก่อนที่มุมปากจะเหยียดยิ้มเยาะ“เธอจะรู้จักฉันหรือไม่ มันก็ไม่สำคัญเลยสักนิดปิ่นมุก เพราะความผิดของเธอก็คือ เธอดันเกิดมาเป็นน้องไอ้ปฐวียังไงล่ะ” ม

ตอนที่ 26 “ก็พี่ปัดน่ะสิ ชอบหาเรื่องเปรม” ปิ่นสุดาเถียงเสียงแหลม พลางสะบัดหน้าใส่พี่ชายและมารดา“พี่หาเรื่องแกตอนไหนยัยเปรม” ปฐวีโต้กลับน้องสาวเสียงเหนื่อยๆ“พอที!” คนเป็นแม่ตวาดลั่น ส่งสายตาดุตามไปด้วย“คุณแม่! ทำไมต้องตวาดเปรมด้วยคะ ก็พี่ปัดหาเรื่องก่อนนี่” ปิ่นสุดาลุกพรวดอย่างขัดใจ“นั่งลงยัยเปรม แม่มีเรื่องจะคุยกับแก” คุณปภาดาสั่งเสียงดุ ปิ่นสุดาเลยจำใจนั่งลงที่เดิมอย่างกระแทกกระทั้น พลางยกมือกอดอกเชิดหน้าใส่พี่ชาย“มีอะไรคะ แต่ถ้าเป็นเรื่องจับเปรมไปแต่งงาน เปรมไม่มีวันยอมแน่ๆ” ออกตัวเสียงดัง พานทำให้ปฐวีเลยเหลียวมองหน้ามารดาด้วยความสงสัย“แกจะฟังฉันให้จบก่อน แล้วค่อยเถียงค่อยค้านสักนิดไม่ได้หรือไงยัยเปรม หรือแกจะปล่อยให้แม่ของแกตกระกำลำบากเพราะหนี้สินที่พ่อแกไปสร้างเอาไว้กันล่ะ แล้วไหนตอนนี้พอแกยังมานอนป่วยอยู่โรงพยาบาลนั่นอีก”“คุณพ่อไม่สบาย คุณพ่อป่วยเป็นอะไรไปครับคุณแม่” ปฐวีถามด้วยสีหน้าตกใจ เพราะพ่อของเขาท่านก็ดูแข็งแรงดีมาตลอด ไม่น่าจะมาล้มป่วยจนต้องเข้าโรงพยาบาลแบบนี้“ไม่รู้เหมือนกัน เห็นหมอแจ้งว่าอยากให้พ่อของแกมีเวลาพักผ่อนให้มากๆ เลยให้นอนพักที่โรงพยาบาล” น้ำเส

ตอนที่ 28    “คุณยังเข้าไปเยี่ยมไม่ได้” พิธานเอ่ยบอกเมื่ออีกคนจะเปิดประตูเข้าไป ปฐวีเหลียวมองพลางละมือห่างจากประตู“แกเป็นใครวะ แล้วมาทำอะไรที่นี่” ปฐวีถามเสียงห้วน มองคนชอบแส่ตั้งแต่หัวจรดเท้า ก่อนเหยียดปากยิ้ม“ผมมาเยี่ยมคุณลุง” พิธานบอกเสียงเรียบและไม่คิดใส่ใจกับท่าทีของอีกฝ่าย“เยี่ยมแล้วก็กลับไปซะ แล้วอย่ามายุ่งกับพ่อฉันอีก เพราะฉันไม่ชอบหน้าแกว่ะ” ปฐวีออกปากไล่ สบตากับอีกฝ่ายอย่างท้าทาย พิธานทำเพียงถอนใจเบาๆ เขาก็อยากไปเหมือนกัน แต่อาการของคุณลุงยังไม่ปลอดภัย เลยทำให้เจ้าของโรงแรมชื่อดังของเกาะกูดยืนนิ่งเฉย“เฮ้ย! ฉันบอกให้แกกลับไปไง” ปฐวียื่นมือกระชากเสื้อแล้วผลักอกของพิธานจนอีกคนเสียหลักเซชนผนัง“ผมไปแน่ แต่ต้องรู้ว่าอาการคุณลุงปลอดภัยเสียก่อน” ยืนตั้งหลักได้แล้วก็โต้กลับเสียงเข้ม จัดเสื้อผ้าให้เข้าที่เข้าทางหลังจากถูกปฐวีกระชาก“ก็กูบอกแล้วไงว่านั้นน่ะพ่อกู กูดูแลเองได้ ส่วนมึง รีบๆ ไปซะ ก่อนจะถูกกระทืบ&r

ตอนที่ 30   “โหดร้ายที่สุด นี่พวกคุณคิดจะจับฉันไปเป็นอาหารของเสือหรือไง” ปิ่นมุกต่อว่าเสียงโกรธๆ เธอก็คิดอยู่ว่ามีเสียงอะไรดังอยู่หน้าห้องตั้งนานสองนานก่อนมันจะเงียบหายไป“ก็ถ้าคุณอยู่อย่างสงบ ก็คงไม่ต้องไปเป็นอาหารเจ้าวายุกับสายลม สัตว์เลี้ยงตัวโปรดของคุณถังหรอกครับ คุณปิ่นมุก แต่หลังจากคุณฟื้นไข้เมื่อไหร่ ผมต้องเริ่มสอนงานคุณ ตามคำสั่งคุณถัง” จินเหลียงบอกเสียงราบเรียบและตามตื๊อไปเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้กับเชลยสาวที่มองตาขุ่นขวางแต่ยอมให้อีกคนเช็ดตัวให้“ฮึ! จะให้ฉันเชื่อยังงั้นเหรอ แล้วเจ้านายป่าเถื่อนของพวกคุณ ต้องการให้ฉันทำงานอะไรอีกล่ะ มันช่างทุเรศที่สุด ฉันถูกจับมาเป็นเชลยโดยไม่รู้ความผิด แล้วยังจะมีหน้าสั่งให้ฉันไปทำงาน คอยดูเถอะ ฉันจะหนีออกไปจากที่นี่ให้ได้”คนถูกกักขังให้อยู่แต่ในห้องใต้ดินโต้กลับเสียงขุ่น เหลียวมองรอบๆ ห้องเพื่อหาทางหนี แต่หากี่ครั้งก็ไม่พบ แล้วไหนยังจะมีเสืออีกสองตัวคอยเฝ้าอยู่หน้าประตูนั่นอีก“เอาละ ผมไม่เถียงกับคุณแล้ว แต่ผมว่าคุณทานข้าวสักหน่อยดีกว่