บททั้งหมดของ เด็กเสี่ย NC-25: บทที่ 51 - บทที่ 60

“กลับมาแล้ว”ทันทีที่ออกจากลิฟต์มาได้พิธานก็ส่งเสียงไปก่อนตัว ร่างสูงนั่งลงบนเก้าอี้นุ่มเพื่อถอดเปลี่ยนรองเท้าหนังเป็นรองเท้าใส่ในบ้านสบายๆ เมื่อจัดการตัวเองเรียบร้อยพิธานก็ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง“ดอกแก้ว?” พิธานแอบสะดุ้งเล็กน้อย เพราะไม่รู้ว่าคนรักมายืนตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ มาเงียบๆ แบบนี้เขาก็ตกใจเป็นเหมือนกัน“เหนื่อยไหมคะวันนี้?”ดอกแก้วถามเหมือนทุกวัน มือบางเอื้อมไปถอดสูทสีเข้มให้อีกฝ่าย ซึ่งพิธานก็ยอมให้ดอกแก้วปรนนิบัตรแต่โดยดี“ไม่ค่อยเท่าไหร่” พิธานก็ยังเป็นพิธาน เขาตอบกลับเรียบๆ ก่อนจะหันไปสบตากวางคู่นั้น “เห็นหน้าเธอก็หายเหนื่อยแล้ว”“คิดไปเองแล้วค่ะแบบนี้”ดอกแก้วซ่อนใบหน้าร้อนๆ ของตัวเองด้วยการหันหลังหนี ก่อนจะเดินนำเข้าไปในตัวเพนท์เฮ้าส์พร้อมเสื้อสูทบนแขน“ดอกแก้วลงไปหาคุณมาเมื่อบ่าย แต่คุณไม่อยู่”ดอกแก้วเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ให้พิธานฟัง เธอไม่ได้ติดใจอะไรเพราะคุณเกวก็บอกชัดเจนอยู่แล้วว่าพิธานออกไปทำงานข้างนอก แต่คำพูดเรียบๆ ของเธอมันทำให้คนฟังร้อนรนแปลกๆเขาไม่อยากโกหกดอกแก้ว แต่เขาก็กลัวว่าเธอจะไม่สบายใจ“ออกไปข้างนอกมาก็ไปอาบน้ำให้สบายตัวก่อนเถอะค่ะ” ดอกแก้วหัน

ดอกแก้วลุกขึ้นจากเตียงพร้อมกับความเมื่อยขบ ร่างกายเธอปวดร้าวเหมือนโดนรถเหยียบมานับครั้งไม่ถ้วน ทั้งยังอ่อนเพลียเพราะเมื่อคืนกว่าจะได้นอนก็ค่อนคืนเข้าไปแล้ว แต่ความเคยชินก็ปลุกให้เธอตื่นขึ้นมาตอนหกโมงตรงเหมือนทุกวันอยู่ดีแต่ดูเหมือนว่าเธอจะตื่นสายกว่าใครอีกคนที่นอนดึกไม่ต่างกัน ดอกแก้วฝืนร่างกายให้ลุกขึ้น เนื้อตัวของเธอไม่ได้เปลือยเปล่าเพราะจำได้รางๆ ว่าใครอีกคนเช็ดตัวรวมถึงใส่เสื้อผ้าให้เธอแล้ว แขนเรียวเอื้อมไปจัดที่นอนให้เรียบร้อยแม้จะไม่ช่วยอะไรมาก แต่เธอก็ทดเอาไว้ในใจว่าเดี๋ยวจะเข้ามาถอดผ้าออกซัก หลังจากที่ตามหาคนร่วมเตียงเคียงหมอนเจอแล้วหญิงสาวเดินออกจากห้องนอนเหมือนแมวย่อง เธอรู้สึกขัดๆ ที่ส่วนเร้นลับเล็กน้อย อาจจะเพราะห่างหายมาซักพัก โชคดีที่ไม่ได้ฉีกขาดจนมีเลือดออกเหมือนครั้งแรกๆเพียงแค่โผล่พ้นระเบียงชั้นลอยออกไป ดอกแก้วก็ได้เห็นคนที่ตามหายืนจิบกาแฟอยู่ริมสระน้ำ ท่าทางของเขาดูสบายจนเธอไม่กล้าลงไปขัดแสงแดดในยามเช้าดูอบอุ่น ทำให้บรรยากาศของเมืองหลวงดูดีอย่างไม่น่าเชื่อ แต่สิ่งที่ดูดีที่สุดไม่ใช่แสงแดด แต่เป็น... ร่างกายสูงใหญ่แต่สมส่วนของคนที่เธอรักดวงตากวางทอดมองร่างแกร่งที

“แต่ผมขอบคุณคุณน้านะครับ ที่ส่งดอกแก้วไปอยู่ที่นั่น”“.....”“...จนทำให้ผมได้เจอกับเธอ”พูดจบ พิธานก็กลั้นหายใจ เขาเตรียมใจยอมรับความเจ็บถ้าหากแม่ของดอกแก้วจะตีเขาอีก แต่ผ่านไปหลายนาทีแล้วหลังของเขาก็ยังไม่ถูกฟาดอย่างที่คิดไว้“แม่จ๋า”ดอกแก้วกุมมือมารดาเอาไว้ เธอมองคนที่นั่งอยู่ที่พื้นด้วยความเป็นห่วง และทั้งหมดนั้นก็อยู่ในสายตาของผู้ใหญ่อย่างดาวเรือง“คุณต้องการจะพูดอะไร?” ดาวเรืองพูดขึ้นมาในที่สุด เสียงของเธอยังแข็งและห้วนจัด แต่แค่ไม่มีการทำร้ายร่างกายกันอีกดอกแก้วก็พอใจแล้ว “อย่ามาพูดอ้อมค้อม ฉันชอบคนตรงๆ”“ผมรักเธอครับ” ในเมื่อว่าที่แม่ยายบอกว่าชอบคนตรงๆ พิธานก็จะพูดตรงๆ ไม่มีอ้อมโลกอีก “ผมรักดอกแก้ว”“คุณพิธานคะ!”แก้มใสขึ้นสีแดงก่ำทันที ไม่ใช่ครั้งแรกหรอกที่พิธานพูดคำว่ารักให้ได้ยิน แต่มันเป็นครั้งแรกที่เขาพูดต่อหน้าบุคคลที่สาม และที่ยิ่งกว่าคือคนๆ นั้นเป็นแม่ของเธอเอง...“รัก?” ดาวเรืองส่งเสียงหึในลำคอ เธอเมินหน้าไปทางอื่นที่ไม่มีลูกและเสี่ยของลูกอยู่ในสายตา “รักอะไรดอกแก้วมัน รักร่างกายมันหรือคุณ?”คำถามของคนเป็นแม่ทำให้ดอกแก้วรู้สึกปวดหนึบที่กลางใจ ไม่ใช่ว่าเธอไม่เชื่อในควา

เกิดความเงียบขึ้นหลังจากพิธานพูดประโยคนั้นจบ พัลลภไม่มีอะไรจะเถียงหลานชาย นอกจากพยักหน้ารับเบาๆ พร้อมกับถอนหายใจออกมา“คิดดีแล้วใช่ไหม?”“ครับ” พิธานตอบด้วยน้ำเสียงมั่นคง ไม่มีอะไรเปลี่ยนใจเขาได้อีกแล้ว“แม่หนูคนนั้น... สำคัญกว่าบริษัทอย่างนั้นเหรอ?”“เทียบกันไม่ได้ครับ” พิธานตอบตามความจริง คนกับสิ่งของ มันไม่ใช่สิ่งที่สามารถเอามาเทียบกันได้ “ผมรักบริษัทนี้แน่นอน เพราะผมสร้างมันมากับมือ แต่ดอกแก้วก็เป็นคนสำคัญ เป็นลมหายใจของผม”“.....”“และที่สำคัญ การที่ผมลาออกจากตำแหน่งไม่ได้แปลว่าผมหมดสิทธิ์ในบริษัท ผมยังคงเป็นผู้ที่ถือหุ้นมากสุดอยู่ดี แค่เปลี่ยนมือบริหาร แต่อำนาจการตัดสินใจทุกย่างก็ต้องผ่านผม”“นี่หมายความว่า...”“ผมขอโทษที่ดึงอามาลำบากครับ แต่ผมขอเวลาแค่ไม่นาน อาแค่มานั่งเก้าอี้ตัวนี้แทนผมในระหว่างที่ผมติดต่อผู้ร่วมทุนคนใหม่”“...เฮ้อ”พัลลภส่ายหน้าเบาๆ กับความคิดของหลานชาย เขาคิดอยู่แล้วว่าพิธานไม่ยอมปล่อยบริษัทนี้ไปง่ายๆ แน่ นักธุรกิจแบบพิธาน จะทำอะไรต้องคำนวนมาดีอยู่แล้ว“หรือถ้าอาอยากนั่งยาวๆ ผมก็ไม่ขัด”“พอเลยหลานรัก” พัลลภรีบปฏิเสธทันที “อาแก่แล้ว อยากอยู่กับเมียกับลูกมากกว

พิธานตัดสินใจอยู่ที่บ้านของแม่ยายต่อไม่มีกำหนดกลับ จากกำหนดการณ์เดิมที่จะกลับในวันจันทร์เขาอยู่เพื่อจัดการเรื่องของผู้ชายคนนั้นให้เรียบร้อย ช่วงสายของวันอาทิตย์มีตำรวจเข้ามาหาแม่ดาวเรืองจริงๆ ทางนั้นมาพร้อมหมายค้นบ้าน และเชิญภรรยาผู้ต้องหาไปให้ปากคำที่โรงพัก พิธานได้แต่บอกแม่ยายว่าให้ไปตามที่ตำรวจต้องการ และให้การตามความจริงเท่าที่จะพูดได้เรื่องทุกอย่างมันต้องใช้เวลา แม่ดาวเรืองถูกปล่อยตัวกลับมาที่บ้านในเย็นวันอาทิตย์ และจากการค้นบ้านตำรวจก็ไม่เจอสิ่งผิดกฎหมายใดๆ แต่ทุกอย่างมันยังไม่จบแค่นี้ หลังจากนี้แม่ดาวเรืองคงต้องวิ่งขึ้นลงโรงพักอีกหลายครั้ง จนกว่าจะหลุดพ้นจากทุกอย่างได้จริงๆพิธานที่รู้อยู่แล้วว่าเรื่องมันต้องเป็นแบบนี้จึงได้เตรียมการทุกอย่างไว้พร้อม ทั้งพยานหลักฐาน หรือแม้แต่ทนายกรณีที่ต้องถึงขั้นขึ้นศาลจริงๆ และที่พิธานรู้เรื่องทุกอย่าง ก็เป็นเพราะเขานั่นแหละที่ทำให้ผู้ชายคนนั้นถูกจับโชคดีที่เขามีคนรู้จักเป็นนายตำรวจที่ติดตามการขนยาเสพติดข้ามแดนอยู่พอดี และเขาก็ใช้อำนาจของเงินนิดหน่อยสืบจนรู้ว่าหนึ่งในตัวการหลักที่คอยขนยาเสพติดไปประเทศเพื่อนบ้านคือสามีของแม่ดาวเรือง โดยผู้ช