บททั้งหมดของ เด็กเสี่ย NC-25: บทที่ 41 - บทที่ 50

นับตั้งแต่ที่พิธานขาดแม่ เขาก็แทบไม่รู้จักคำว่าขี้เกียจเลยซักครั้งพิธานจำได้ว่าตัวเองทั้งเรียนและทำงานไปด้วยหลังจากกลับไปอยู่ที่อิตาลี อยู่ที่ไทย ครอบครัวของเขามีฐานะพอมีพอกินไม่ขัดสน อยากได้อะไรก็ได้ อยากกินอะไรก็กิน แต่พอกลับไปอยู่อิตาลี เขาและพ่อก็เปลี่ยนสถานะเป็นยากลำบากในทันที ค่าเรียนของเขา ค่าครองชีพ ค่าอาหาร ค่าเช่าอพาร์ทเมนท์ ทุกอย่างราคาแพงกว่าที่ไทยหลายเท่า เงินจากการขายบ้านอาจจะเพียงพอสำหรับหนึ่งปี แต่ถ้ามากกว่านั้นความเป็นอยู่อาจจะเข้าขั้นขัดสนพ่อของพิธานเคยเป็นพนักงานระดับบริหารที่โรงแรมห้าดาวในไทย แต่พอกลับมาอิตาลี งานในตำแหน่งเดิมมันไม่ได้หาง่ายขนาดนั้น แต่นับว่าโชคดีที่พ่อของเขาเป็นคนหนักเอาเบาสู้ ยอมเริ่มต้นจากตำแหน่งเล็กๆ อีกครั้ง พิธานเห็นแบบนั้นก็รู้สึกนับถือและเอาเป็นแบบอย่าง เมื่อโตขึ้นมาอีกหน่อย พิธานก็หางานพาร์ทไทม์ทำ เขาทำตั้งแต่เด็กเสิร์ฟยันพนักงานส่งของ ทำทุกอย่างที่ได้เงิน และงานสุดท้ายในฐานะเด็กพาร์ทไทม์ของเขาก็คือพนักงานในร้านน้ำหอมนั่นคือจุดเริ่มต้นที่ทำให้เขาหันมาทำบริษัทน้ำหอมเป็นของตัวเอง เขาตัดสินใจกลับมาที่ไทย ติดต่ออาและญาติบางส่วนที่ยังหลงเหลื

เผลอกระพริบตาแค่ครั้งเดียว ดอกแก้วก็กลายมาเป็น ผู้หญิงของพิธาน ได้ครบอาทิตย์แล้วตลอดหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมาดอกแก้วไม่ได้รู้สึกว่ามันมีอะไรเปลี่ยนไปมากมายเท่าไหร่ เสี่ยยังคงทำตัวเหมือนเดิม ตื่นไปทำงานแต่เช้า เลิกงานเมื่อไหร่ก็มาหาเธอ มีบางครั้งที่หอบงานขึ้นมาทำระหว่างวันบ้างซึ่งเธอคิดว่ามันคงเป็นเรื่องปกติ ถ้าจะต่าง... ก็คงจะต่างกันตรงที่เสี่ยมีเวลาให้เธอมากขึ้น เพราะที่ทำงานและเพนท์เฮ้าส์ที่เธออยู่ห่างกันเพียงไม่กี่ชั้น เสี่ยไม่ต้องฝ่าการจราจรที่หนาแน่นในกรุงเทพฯ ไปหาเธอที่ชานเมืองเหมือนเมื่อก่อน และเมื่อมีเวลามากขึ้น กิจกรรมระหว่างเธอและเขาก็เพิ่มขึ้นตาม ทั้งได้ดูหนังด้วยกัน ทานมื้อเย็นที่เธอเป็นคนลงมือทำเองทุกวัน และการออกกำลังกายด้วยการว่ายน้ำที่เป็นกิจกรรมโปรดของเธอไปแล้ว เพราะเสี่ยคอยสอนจนเธอว่ายน้ำเป็นในที่สุดดอกแก้วไม่เคยเบื่อที่ต้องใช้ชีวิตอยู่บนตึกสูงแบบนี้ แต่ละวันเธอมีกิจกรรมให้ทำมากมาย หรือถ้าว่างจริงๆ เธอก็หัดทำขนมไปเรื่อยเปื่อย โดยมีคนชิมเป็นเจ้าของเพนท์เฮ้าส์ที่เธออยู่นั่นเองเธอสามารถพูดได้เต็มปากเต็มคำว่าตอนนี้เธอมีความสุขที่สุดในชีวิต มีความสุขจนอยากให้เวลามันผ่านไปช

พิธานเดินออกมาด้านนอก สายลมพัดสัมผัสกับเรือนร่างอย่างรุนแรงเหมือนพายุเข้า ท้องฟ้าที่เริ่มดำมืดบ่งบอกว่าอีกไม่นานฝนคงเทลงมาเขาหันไปมองคนด้านในที่ยังหลับอยู่อีกครั้ง ก่อนจะยอมกดรับสายที่ลำบากใจในที่สุด“ครับ” พิธานทักทายแค่นั้น ภายในของเขาหนักอึ้ง ไม่ใช่ว่าเขาไร้ทางออก แต่เขาไม่คิดว่าซูฮวาจะติดต่อมาเร็วขนาดนี้เร็วเกินไป เร็วจนเขากลัวว่าทุกอย่างจะผิดแผนไปหมด‘ธานคะ’“ครับ”‘ฉันเห็นข่าว...’“ครับ” พิธานยังคงตอบสั้นๆ เหมือนเดิม เขาไม่ได้อยากกวนประสาทเธอ แต่เขาแค่เหนื่อยทั้งเหนื่อย ทั้งกลัวว่าจะเผลอทำอะไรผิดพลาดลงไปจนคนที่เขารักต้องเสียใจ‘ฝีมือคุณพ่อ’“คุณรู้?” พิธานยอมรับว่าแปลกใจอยู่ไม่น้อย ซูฮวาเหมือนเป็นเด็กหัวอ่อน ใครชักจูงไปทางไหนเธอก็เดินตามไม่อิดออด เขาจึงไม่คิดว่าเธอจะพูดแบบนี้ออกมา‘ฉันรู้ค่ะ รู้ทุกอย่าง’ และเหมือนว่าพิธานจะประเมินผู้หญิงคนนี้ผิดไปหลายจุด ซูฮวาไม่ได้ไร้พิษสงอย่างที่เขาเข้าใจมาตลอด แต่ชายหนุ่มก็ไม่ได้ตอบโต้อะไรกลับไป และตั้งใจฟังว่าปลายสายจะพูดอะไรออกมาอีก ‘อาทิตย์ก่อนฉันกลับกรุงเทพฯ ฉันเห็นคุณอยู่กับผู้หญิงคนหนึ่ง ดูท่าทางว่าจะเป็นมากกว่าคนรู้จัก’“.....”พิธา

“แก...”น้ำเสียงของดอกแก้วไม่มั่นคงเอาเสียเลย พิธานรู้สึกใจไม่ดี เขาเดินอ้อมไปด้านหน้าเพื่อมองใบหน้าคนรักให้ชัดๆดอกแก้วรับรู้ได้ถึงสายตาที่เต็มไปด้วยความห่วงใย ดวงตากวางช้อนมองคนที่สูงกว่า พิธานไม่ได้พูดอะไรซักคำ เขาเพียงแค่ยกมือขึ้นแตะแก้มเธอเบาๆ เพื่อบอกว่าเขาจะอยู่ข้างๆ ไม่ไปไหนเพียงแค่นั้นดอกแก้วก็ยกมือถือออกห่าง เธอจ้องชายคนรักตาไม่กระพริบ ก่อนจะตัดสินใจเปิดสปีกเกอร์โฟนให้พิธานได้ยินสิ่งที่ปลายสายพูดออกมาด้วยในเมื่อพิธานไม่มีความลับกับเธอ เธอก็จะไม่มีความลับกับเขาอีกต่อไป‘หวงเนื้อหวงตัวมาตั้งนาน ที่แท้ก็เก็บไว้ขายอัปราคา’ น้ำเสียงและคำพูดที่เต็มไปด้วยความดูถูกดูแคลนทำให้พิธานเผลอกำหมัดแน่น เขาไม่รู้ว่าปลายสายเป็นใคร แต่เขาไม่เคยรู้สึกอยากตัดลิ้นใครมากเท่านี้มาก่อน“แกต้องการอะไร?”‘ไม่เอาน่าดอกแก้ว อย่าคิดว่าพ่อเป็นคนเห็นแก่ได้แบบนั้นสิ’“ฉันมีพ่อคนเดียว”‘อ้อเหรอ?’ ปลายสายลากเสียงยาว จงใจยั่วยุให้คนฟังประสาทเสีย มันเกือบจะได้ผล ถ้าไม่ใช่เพราะแรงโอบกอดบริเวณเอวที่กระชับขึ้นและดึงสติของดอกแก้วให้กลับมาเสียก่อนดอกแก้วสูดลมหายใจเข้าปอดลึก เธอไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ทุกครั้งที่ไ

หวังซูฮวามองร่างสูงใหญ่ที่รีบเดินออกไปทำตามคำสั่งขาแทบพันกัน ก่อนจะหันไปมองคู่หมายที่ยืนล้วงกระเป๋าเก๊กท่าที่คิดว่าขรึมเสียเหลือเกินอย่างคนวางมาดเธอหมั่นไส้ในตอนแรกที่รู้ว่าพิธานคือคนที่พ่ออยากให้แต่งงานด้วย เธอไม่ได้ขัดข้องแม้จะไม่พอใจที่ถูกบังคับ เพราะลึกๆ แล้วเธออยากหลุดจากกรอบของพ่อบ้าง ตั้งแต่เล็กจนโตเธอไม่เคยมีชีวิตเป็นของตัวเอง แม้แต่ตอนที่ไปเรียนต่อต่างประเทศก็ยังต้องอยู่ในสายตาพ่อตลอดการแต่งงานคือทางเดียวที่จะทำให้เธอหลุดพ้นได้กอปรกับพิธานเองก็เป็นผู้ชายโปรไฟล์ดี ทั้งหน้าตาและฐานะก็อยู่ในระดับแนวหน้า ไหนจะความเก่งและขยันที่พัฒนาบริษัทให้เติบโตได้ในเวลาไม่ถึงสิบปี เธอจึงรู้สึกว่าสามารถฝากชีวิตไว้กับผู้ชายคนนี้ได้ ทำเป็นหลับหูหลับตาทุกครั้งที่ได้ยินข่าวว่าพิธานรับผู้หญิงมาเลี้ยงเป็นตัวเป็นตน เพราะเธอมั่นใจว่าผู้ชายแบบพิธานมีความรับผิดชอบพอ ถ้าเมื่อไหร่ที่เธอกับเขาหมั้นกันอย่างเป็นทางการ เธอเชื่อว่าพิธานจะหยุดทุกอย่างจนกระทั่งวันนั้นที่เธอได้เห็นพิธานอยู่กับผู้หญิงคนหนึ่งเธอไม่รู้หรอกว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร แม้เธอจะรู้มาบ้างว่าพิธานรับผู้หญิงมาเลี้ยง แต่เธอไม่เคยดิ้นรนอยาก