All Chapters of เด็กเสี่ย NC-25: Chapter 31 - Chapter 40

ร่างสูงใหญ่ก้าวขายาวๆ ออกจากลิฟต์ และหยุดลงหน้าห้องที่พักหลังมาบ่อยยิ่งกว่าที่พักของตัวเอง พิธานยกมือขึ้นกดรหัสหกหลักที่จำได้ขึ้นใจ ก่อนจะดันประตูบานใหญ่ให้เปิดออกแผ่วเบา เขาไม่ได้ตั้งใจทำให้เจ้าของห้องไม่รู้ตัว แต่ถ้าทำให้เธอประหลาดใจได้ มันก็น่าสนุกดีไม่ใช่เหรอ?แต่ภายในห้องที่ปิดไฟจนมืดสนิทก็ทำให้พิธานเป็นฝ่ายที่ต้องประหลาดใจเสียเอง เขาอยู่กับดอกแก้วมาหลายเดือน มั่นใจว่าเธอไม่ใช่คนที่เข้านอนเร็วกว่าสี่ทุ่มแบบนี้แน่นอน เป็นไปได้มากกว่าถ้าเธอจะออกไปเที่ยว... แต่โทษเธอก็คงไม่ได้ เพราะเขาไม่ได้แจ้งก่อนว่าจะมาหา และเขาก็เป็นคนพูดเองว่าให้อิสระกับเธอเต็มที่ อยากไปเที่ยวไหน อยากทำอะไรก็ทำได้ตามใจ ขอแค่ไม่กระทบเวลาของเขาก็เพียงพอถึงจะคิดแบบนั้น แต่พิธานก็อดผิดหวังไม่ได้ อาจจะเพราะเขาเคยชินที่ดอกแก้วอยู่ต้อนรับเขาเสมอ ไม่ว่าจะบอก หรือไม่บอกก่อนก็ตาม ดอกแก้วที่เขารู้จักเป็นคนติดบ้าน ไม่ชอบออกไปไหนเท่าไหร่ แต่บางทีเขาอาจจะรู้จักดอกแก้วน้อยไปแต่ในตอนที่พิธานกำลังจะหมุนตัวกลับนั้นเอง หางตาของเขาก็ดันไปเห็นแสงไฟที่ลอดช่องเล็กๆ จากใต้ประตูห้องนอนออกมาเข้า หลังจากนั้นก็มีเงาดำเดินผ่านไปจนแสงที่เ

ดวงตากวางค่อยๆ เปิดขึ้นเมื่อแสงแดดเริ่มสว่างไล่ ราวกับบอกให้คนขี้เซาตื่นเสียทีนาฬิกาข้างเตียงบอกเวลาสิบโมงเช้า ดอกแก้วตื่นสายที่สุดตั้งแต่ย้ายมาอยู่ที่นี่ แต่เมื่อคืนกว่าเธอจะได้นอนก็ดึกดื่นไม่ใช่แค่นั้น แต่เธอจำได้เลือนลางว่าช่วงเช้ามืด เธอถูกฝ่ามืออุ่นร้อนก่อกวนอีกครั้ง แม้จะง่วง แต่เธอก็ตอบสนองอีกฝ่ายจนเสร็จสมด้วยกันทั้งคู่ไม่รู้เสี่ยเอาแรงมาจากไหน ไม่เหนื่อยบ้างหรือไง เธอเหนื่อยจะตายอยู่แล้วนะ...“อรุณสวัสดิ์”“เสี่ย!”ดอกแก้วลุกขึ้นนั่งทันทีเมื่อจู่ๆ คนในความคิดก็เอ่ยทักทายขึ้นมาดื้อๆ เสี่ยไม่ได้อยู่แค่ในความคิด เพราะตอนนี้เขาอยู่ตรงนี้จริงๆ หญิงสาวเบิกตากว้างมองร่างสูงใหญ่ที่ยืนอยู่ปลายเตียงด้วยสีหน้าแตกตื่น ใบหน้าคมดูอ่อนโยนลงเมื่อมุมปากปรากฎรอยยิ้มขึ้นจางๆ“ตกใจอะไร” พิธานพยายามกลั้นเสียงหัวเราะไว้อย่างสุดความสามารถ ดอกแก้วเวลาทำหน้าตื่นๆ แบบนี้ก็น่ารักไปอีกแบบ วันนี้เขาอารมณ์ดี อาจจะเพราะเป็นวันหยุดในรอบเดือน หรืออาจจะเป็นเพราะเมื่อคืนเขาเต็มอิ่ม “ยั่ว?”เขาถามเพียงคำเดียว พร้อมกับหลุบตาลงมองส่วนที่ต่ำกว่าใบหน้าจนดอกแก้วต้องมองตาม ดวงตาโตเบิกกว้างกว่าเดิม ก่อนจะคว้าผ้าห่มข

ห้องสี่เหลี่ยมขนาดใหญ่เงียบสนิท มีเพียงแค่เสียงเครื่องปรับอากาศที่ดังเบาๆ เท่านั้น บรรยากาศเต็มไปด้วยความกดดัน หลายคนเอาแต่จ้องมองเอกสารบนโต๊ะ แต่ก็มีหลายคนที่ลอบสบตากันด้วยความหวั่นใจ จนกระทั่งคนที่นั่งอยู่หัวโต๊ะหยักหน้าเบาๆชายหญิงในชุดสูทสุภาพลุกขึ้นยืนอย่างพร้อมเพรียง ก่อนจะทยอยเดินออกไปจนภายในห้องเหลือเพียงแค่ร่างสูงใหญ่ที่นั่งอยู่เพียงลำพังหัวคิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน คลายออก และขมวดเข้าหากันอยู่แบบนั้นนานหลายนาที สุดท้ายพิธานก็ยกมือขึ้นนวดระหว่างคิ้วเบาๆ พลางคิดถึงการประชุมที่เพิ่งผ่านมาด้วยความ... โกรธ.“มิสเตอร์หวังยังไม่ยอมต่อสัญญาครับ”“ทำไม”“ทางนั้นแจ้งแค่ว่าอยากให้ทางเราและเขาดองกันก่อน จะได้ทำธุรกิจได้ง่ายขึ้น”.มิสเตอร์หวังกำลังบีบคั้นเขา เอาสัญญาที่เขาต้องการให้อีกฝ่ายต่อมาบังคับให้เขาแต่งงานกับซูฮวาเบื้องหลังธุรกิจมันก็เป็นแบบนี้ ถ้าเป็นเมื่อก่อนพิธานคงตกลงในทันที ซูฮวาไม่ใช่ผู้หญิงไม่เอาไหน แต่งงานกับเธอก็เหมือนถูกหวยรางวัลที่หนึ่ง ได้ทั้งภรรยาที่ดี และธุรกิจที่กำลังขยับขยายก็จะแข็งแกร่งมากขึ้นแต่...ใช่ ในตอนนี้พิธานมีคำว่าแต่ตัวโตๆ อยู่ในใจ ถ้าก่อนหน้านี้ซักสี่ห

“ค่ะ... อยู่ด้วยกันไปนานๆ”พิธานยกมือขึ้นเกลี่ยเส้นผมเปียกที่ปรกอยู่บนหน้าขาวๆ ออก หลังจากที่ได้ยินประโยคแสนน่ารักนั้น‘อยู่ด้วยกันไปนานๆ’ตลอดทั้งชีวิตพิธานไม่เคยพูดคำนี้กับใคร เพราะเขาไม่เคยเชื่อในความสัมพันธ์ที่ยืนยาว เขาเชื่อแค่ว่าความรู้สึกทุกอย่างมันเกิดขึ้นและคงอยู่ได้เพียงแค่ในระยะเวลาสั้นๆ เท่านั้น และไม่นานมันก็จะจืดจางไป ต่อให้มีบ่วงผูกรัดไว้ก็ยังดิ้นรนเพื่อหนีจากกันได้อยู่ดีเหมือนพ่อกับแม่ของเขาพิธานจำได้ดีว่าแม่เก็บเสื้อผ้าออกจากบ้านไปตอนเขาอายุได้เพียงสิบขวบ ในตอนนั้นเด็กชายพิธานคิดแค่เพียงว่าแม่จะไปเที่ยว อีกไม่กี่วันก็จะกลับมาอยู่ด้วยกันเหมือนเคย เขาเฝ้ารอ จากวันเป็นเดือน จากเดือนเป็นปี แต่แม่ก็ไม่เคยกลับมา จนกระทั่งพ่อของเขาตัดสินใจขายบ้านที่เคยอยู่ และพาเขากลับไปใช้ชีวิตที่บ้านเกิดของพ่อ... ประเทศอิตาลี แม้แต่วันสุดท้ายที่เขาได้อยู่ในประเทศไทยเขาก็ไม่มีโอกาสได้ร่ำลาแม่พิธานไม่มีน้ำตา เขาไม่เคยร้องไห้แม้แต่ครั้งเดียว เพราะมีหลายครั้งที่เขาได้ยินพ่อคุยโทรศัพท์ พ่อบอกกับปลายสายด้วยเสียงอ้อนวอนว่าอยากให้กลับมาหาเขา แต่สุดท้ายเขาก็เห็นแต่สีหน้าผิดหวังของพ่อ ครั้งแล้วคร

“เสี่ยคะ เปิดประตูให้ดอกแก้วได้ไหม?” มือเรียววางทาบลงบนประตูเนื้อดี เธอส่งเสียงอ้อนวอน แต่ก็ไร้การตอบกลับจนหัวใจวูบโหวง “ดอกแก้วขอโทษ อย่าโกรธดอกแก้วเลยนะคะ”เงียบดอกแก้วพยายามฟังเสียงจากภายในว่ามีความเคลื่อนไหวเกิดขึ้นบ้างหรือไม่ แต่ทุกอย่างกลับเงียบสนิท เหมือนกับว่าคนที่เธอตามหาไม่ได้อยู่ในนั้นแต่เธอรู้ว่าเขาอยู่เสี่ยอยู่ในนั้น ทั้งยังปิดประตูล็อคอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เสี่ยคงโกรธเธอมาก โกรธจนไม่อยากเห็นหน้ากัน โกรธจนไม่อยากให้เธอเข้าใกล้ หรือถ้าร้ายแรงที่สุด... เสี่ยอาจจะยกเลิกความสัมพันธ์ของเรา และถ้ามันเป็นแบบนั้นจริงๆถ้ามันเป็นแบบนั้นจริงๆ เธอคง...คิดถึงตรงนี้ดอกแก้วก็ยกมือทั้งสองข้างขึ้นปิดปากแน่น น้ำตาที่เพิ่งบังคับให้หยุดรินไหลลงมาอีกครั้ง ดอกแก้วยอมรับว่าตอนนี้เธอกลัวจับใจ ถ้าย้อนเวลากลับไปได้เธอจะไม่ขัดใจเสี่ย จะยอมมาอยู่ที่นี่แม้ว่าซักวันหนึ่งจะต้องย้ายออกไป...“ฮึก!”เสียงสะอื้นดังลอดฝ่ามือที่ปิดไว้จนได้ ดอกแก้วกลั้นเสียงจนตัวสั่น เธอไม่มีแรงเดินไปที่อื่น แต่เธอก็ไม่อยากให้เสี่ยรู้ว่าเธอกำลังร้องไห้ แต่เมื่อแรงสะอื้นมันมากขึ้นจนทนไม่ไหว ร่างขาวผ่องจึงทิ้งตัวนั่งลงย