บททั้งหมดของ เด็กเสี่ย NC-25: บทที่ 21 - บทที่ 30

คำว่า ทบต้นทบดอก ของเสี่ยมันไม่ใช่แค่คำขู่ให้เธอกลัว หรือแค่หยอกล้อขำๆเพราะเสี่ยหมายความว่าแบบนั้นจริงๆดวงตากลมขยับยุกยิกไปมาเล็กน้อย ก่อนที่เปลือกตาสีน้ำนมจะค่อยๆ เปิดขึ้น สิ่งแรกที่ดอกแก้วเห็นคือแสงอ่อนๆ ที่เล็ดลอดผ่านผ้าม่านสีทึบเข้ามา หญิงสาวปิดตาลงเพื่อปรับสายตา ก่อนจะเปิดขึ้นอีกครั้ง“โอ้ย...” ปวดไปหมดเพียงแค่ขยับร่างกายเสียงหวานก็หลุดร้องออกมาแผ่วเบา ตอนนี้เธอรู้สึกเหมือนไปปีนเขามาหลายลูก ร่างกายปวดร้าวทั้งตัว หนักสุดก็คงจะเป็นช่วงเอวลงไปสาม สี่ หรือห้าครั้งกันนะที่เสี่ยเรียกมันว่าเป็นการทบต้นทบดอก แต่สำหรับเธอ มันมากกว่าเสี่ยหลายเท่าตัวดอกแก้วฝืนใจพยุงกายขึ้น สิ่งแรกที่เธอทำคือหันไปมองที่นอนข้างๆ และก็เหมือนเคย...มันว่างเปล่า พื้นที่ตรงนั้นเย็นชืด บ่งบอกว่าเสี่ยคงลุกออกไปนานแล้วเหมือนวันนั้นไม่มีผิดทำใจให้ชินเถอะดอกแก้ว เธอเป็นแค่เด็กที่เขาเลี้ยงไว้เพื่อระบายความใคร่ อย่าได้เรียกร้องอะไรให้มากมายถึงแม้จะคิดแบบนั้น แต่ดอกแก้วก็ยังหวัง หวังว่าเสี่ยอาจจะนั่งอยู่ข้างนอก ไม่ได้ทิ้งเธอไว้เหมือนเมื่ออาทิตย์ที่แล้วแต่ความหวังก็เป็นแค่ความหวัง สุดท้ายมันก็ไม่ใช่ความจริงดอกแก้

ตาคมมองตามร่างขาวผ่องที่เดินเลี่ยงไปในครัวทันทีที่กลับเข้ามาในห้อง ดอกแก้วจัดการเก็บของบางส่วนเข้าตู้เย็น และแบ่งสิ่งที่ต้องใช้ไว้ข้างนอกเพื่อเตรียมทำมื้อเย็นพิธานเพิ่งสังเกตเห็น วันนี้ดอกแก้วใส่แว่นตาหนาที่ดูเชยสุดๆ เหมือนวันแรกที่เขาได้เจอเธอปกติเธอจะใส่คอนแทกเลนส์ หรือไม่ก็ไม่ใส่อะไรเลย นี่เป็นครั้งแรกหลังจากเดือนกว่าๆ ที่อยู่ด้วยกันที่เขาได้เห็นเธอตอนใส่แว่น อาจเป็นเพราะเขามาโดยไม่ได้บอกก่อน เพราะถ้าบอก... ดอกแก้วก็จะเตรียมตัวเพื่อเป็นทุกอย่างที่เขาชอบโดยไม่ต้องร้องขอเธอรู้ใจเขา เหมือนเรารู้จักกันมานานเสี่ยหนุ่มยอมรับว่าดอกแก้วเวลาใส่แว่นดูจืดสนิท เหมือนหนอนหนังสือที่วันๆ อยู่แต่กับหนังสือ ไม่รู้จักการแต่งตัว ไม่รู้จักการเข้าสังคม และผิวขาวๆ ก็ทำให้เธอจืดยิ่งกว่าเดิมเป็นเท่าตัวจืดชืด ไร้เสน่ห์ ไร้ความดึงดูด นั่นคือดอกแก้วที่เขาเห็นในตอนนี้“อุ๊ย!” แผ่นหลังที่ชนเข้ากับอกกว้างทำให้ดอกแก้วเผลออุทานออกมา เธอหันกลับไปมองคนที่เดินเข้ามาใกล้ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยคำถาม “เสี่ย มีอะไรหรือเปล่าคะ?”พิธานเองก็เพิ่งรู้ตัวในตอนนั้นว่าเขาเผลอเดินเข้าไปชิดกับอีกคนขนาด

ที่จริงแล้วดอกแก้วไม่ได้คิดจะออกไปเที่ยวไหนตามที่เสี่ยอนุญาต แต่เพราะเมื่อช่วงบ่ายเธอได้รับสายจากเจ้น้ำ แกบ่นว่าคิดถึงเพราะเธอไม่แวะไปหาเลย เงินที่ยืมมาก็คืนด้วยการโอนเข้าบัญชีไม่ได้ไปเจอหน้าค่าตา โวยวายไปไกลจนหาว่าเธอลืมกันไปแล้ว ดอกแก้วทนเสียงเรียกร้องไม่ไหว จึงรับปากไปว่าคืนนี้จะไปหาอะไรดื่มที่ผับ และจะแวะไปนอนที่ห้องด้วย พอตอบไปแบบนั้นเจ้น้ำก็เลิกเล่นละครดราม่า และขอตัวไปอาบน้ำแต่งตัวไปทำงานดอกแก้วถอนหายใจ คืนนี้เธอคงถูกเจ้น้ำซักเรื่องระหว่างเธอและเสี่ยจนเช้าแน่นอน เพราะตั้งแต่วันนั้น เธอก็ไม่ได้เล่าเรื่องของเสี่ยให้เจ้น้ำฟังอีกเธอไม่ได้อยากปิดบังอะไร แต่มันแค่ยังไม่มีโอกาสได้คุยมากกว่า“คุณมาร์คคะ” ดอกแก้วต่อสายหาคนสนิทของเสี่ย เพื่อรายงานตัวว่าจะออกไปไหนตามที่เสี่ยสั่งเอาไว้ “คืนนี้แก้วไปหาพี่สาวที่ผับxxx แล้วจะค้างที่หอเก่า ไม่ได้กลับคอนโดนะคะ”‘ครับ ผมจะแจ้งท่านให้’“ขอบคุณ...”‘ใครโทรมา’เสียงคุ้นเคยที่ดังแทรกเข้ามาทำให้ดอกแก้วกลืนคำพูดทุกคำลงคอไป เธอได้ยินเสียงกุกกักจากทางนั้น แต่ไม่ได้ยินเสียงพูดตอบโต้อะไรอีกจนคิดว่าอีกฝ่ายวางสายไปแล้วด้วยซ้ำ‘ดอกแก้ว’ ทว่าก่อนที่ดอกแก้วจ

พิธานไม่ได้สนใจเสียงปิดประตูที่ดังตามหลัง เขามุ่งหน้าตรงไปยังห้องนอนที่อยู่ด้านในสุดเพียงอย่างเดียว รองเท้าหนังราคาแพงเหยียบย่ำลงบนพรมที่ถูกปูไว้ ก่อนจะหยุดลงหน้าบานประตูห้องนอนที่ไม่ได้ปิดสนิทห้องที่เขาเปิดในวันนี้เป็นห้องสวีทขนาดใหญ่ ใหญ่กว่าคอนโดดอกแก้วด้วยซ้ำ ทั้งห้องแบ่งเป็นสามส่วนหลักๆ คือห้องนั่งเล่นและกินข้าว ห้องนอน และห้องน้ำขนาดใหญ่ การตกแต่งมีกลิ่นอายความหรูหราซ่อนอยู่ทุกซอกมุม และเพราะเหตุผลนี้ ที่นี่ถึงได้มีค่าห้องที่แพงเทียบเท่ากับโรงแรมชั้นนำมือใหญ่ดันประตูห้องที่เปิดแง้มไว้ออกกว้าง ภายในห้องนอนเปิดไฟสีส้มอ่อนไว้ดูสลัวแต่ไม่มืดมิดจนเกินไป ภายในห้องเปิดแอร์เย็นฉ่ำ ผ้าม่านทุกผืนถูกปิดสนิทจนมองไม่เห็นวิวยามค่ำคืนภายนอกและพิธานเองก็ไม่คิดจะสนใจวิวพวกนั้นอยู่แล้ว สิ่งเดียวที่เขาสนใจในตอนนี้คือคนที่นอนซุกตัวอยู่บนเตียงกว้างตรงหน้าต่างหาก“เจ้...” พิธานเผลอหยุดฝีเท้าที่ก้าวขยับลง เมื่อได้ยินเสียงอู้อี้ดังลอดออกมาจากใต้ผ้าห่มผืนหนา “เบาแอร์หน่อยได้ไหม หนาวจัง”ขายาวเดินไปหยิบรีโมทแอร์และกดเพิ่มอุณหภูมิแอร์ให้แต่โดยดี แต่ยังไม่ทันได้วางรีโมทนั่นลงที่เดิม เสียงอู้อี้ก็ดังขึ้น

ดอกแก้วเข้าไปอาบน้ำตามคำสั่งของเสี่ย หลังจากที่เริ่มรู้ตัวว่าทำอะไรแปลกๆ ลงไป เธอจำใจต้องขยับออกห่างจากอ้อมแขนนั้นด้วยใบหน้าแดงก่ำ และเมื่อเสี่ยบอกให้ไปอาบน้ำ เธอก็แทบจะวิ่งเข้าไปในห้องน้ำตัวความเต็มใจยิ่งกว่าอะไรและเมื่อกลับออกมาจากห้องน้ำเธอก็เห็นเสื้อผ้าผู้หญิงวางไว้บนเตียงที่เก็บเรียบร้อยแล้ว เดรสสีพื้นๆ ไม่สั้นจนเกินไป และชุดชั้นในสีเรียบไซส์เดียวกับที่เธอใส่ ทำให้เธอรู้ได้ทันทีว่านี่คือชุดของเธอ เสี่ยคงจะให้ลูกน้องเอามาให้ เพราะชุดเมื่อคืนที่เธอใส่มามันไม่ได้อยู่ตรงนี้แกร๊กนึกถึงเสี่ย เสี่ยก็มา ประตูบานใหญ่ถูกเปิดออกอีกครั้ง พร้อมกับร่างสูงใหญ่ของเสี่ยหนุ่มที่อยู่ในชุดกึ่งสุภาพ ไม่ได้เนี๊ยบเหมือนปกติ ผมที่เคยเซ็ตขึ้นเป็นทรงถูกเซ็ตง่ายๆ จนใบหน้าคมเข้มดูอ่อนกว่าวัยไปหลายปี“ยังแต่งตัวไม่เสร็จอีกหรือ จะเก้าโมงแล้ว”“คะ? คือ... ดอกแก้วเพิ่งอาบน้ำเสร็จ” เธอแก้ตัวเสียงตะกุกตะกัก ไม่กล้าสบตาคู่นั้นเพราะความรู้สึกบางอย่างที่พุ่งขึ้นมาไม่ใช่ครั้งแรกที่ได้เจอเสี่ยเสียหน่อย ทำไมเธอถึงได้ตื่นเต้นขนาดนี้“งั้นก็รีบแต่งตัวซะ” พิธานสั่งเสียงเรียบ ก่อนจะเดินไปนั่งลงบนโซฟาตัวใหญ่ ขายาวยกขึ้น