บททั้งหมดของ เด็กเสี่ย NC-25: บทที่ 61 - บทที่ 70

โลกทั้งใบของพิธานเหมือนถล่มลงมา เมื่อเห็นว่าคนรักล้มลงไปต่อหน้าต่อตา แต่ตัวเองไปรับไว้ไม่ทันใช่... พิธานรับดอกแก้วไว้ไม่ทันแต่ยังโชคดีที่ตรงนี้เป็นสนามหญ้านุ่มๆ ไม่ใช่พื้นปูนร้อนๆ ที่อาจจะทำร้ายดอกแก้วไปมากกว่านี้ แต่ถึงอย่างนั้นพิธานก็ไม่รีรอ เขารีบช้อนร่างที่ไม่ได้สติขึ้นแนบอก“ดอกแก้ว!” เสียงกรีดร้องของคนเป็นแม่ดังขึ้น หลังจากเห็นว่าลูกสาวถูกสามีอุ้มมาในสภาพที่ไม่รู้สึกตัว “ธาน ดอกแก้วเป็นอะไร?”“ผมไม่แน่ใจครับ เล่นกับแมวอยู่ดีๆ พอลุกขึ้นยืนก็เป็นแบบนี้”“หรือเป็นเพราะเมื่อเช้าตื่นเช้าเกินไป?”“ผมไม่อยากเดาอาการและด่วนสรุปไปเองครับคุณแม่ ผมอยากพาดอกแก้วไปหาหมอ” พิธานรีบวางร่างของคนรักลงบนเบาะหลังของรถ ก่อนจะยื่นกุญแจให้แด๊ดตัวเอง “ให้ผมขับเองคงไม่มีสมาธิ”“อืม” คนเป็นพ่อไม่ถามอะไรมากมาย ได้แต่รับกุญแจจากลูกชาย และเข้าไปประจำที่คนขับทันทีดาวเรืองเองก็รีบขึ้นนั่งตอนหน้าของรถคู่กับบิดาของพิธาน เธอไม่พูดอะไรอีกเพราะไม่อยากให้เสียเวลาไปมากกว่านี้ ตลอดระยะทางไปโรงพยาบาลดาวเรืองเอาแต่มองไปด้านหลัง และทุกครั้งเธอก็จะเห็นว่าพิธานเฝ้ามองดอกแก้วไม่วางตา สายตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความกังวลมากมา

กลับมาถึงกรุงเทพฯ ได้แค่วันเดียว พิธานก็รีบติดต่อเพื่อนอีกคนที่ไม่ได้คุยกันมาซักพักทันที“ยังจำเพื่อนได้ด้วยเหรอ?” นันทิดาเอ่ยขึ้นเป็นประโยคแรกหลังจากได้เจอหน้าเพื่อนสนิท เป็นเวลากว่าสองสามเดือนแล้วที่พิธานไม่ได้ติดต่อเธอมาเลย และเธอก็ยุ่งจนไม่ได้ติดต่อเพื่อนไปเหมือนกัน “หรือมีปัญหาอะไร ถึงได้นึกถึงกัน?”“จริงๆ ก็มี”“งวดนี้ฉันต้องถูกรางวัลที่หนึ่งแน่ๆ” คุณหมอสาวดีดนิ้วเปาะ และเธอก็ลองเดาดูอีกครั้ง “อย่าบอกนะว่าเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับผู้หญิงของนายอีก?”พิธานเงียบไป เขาไม่ได้ตอบอะไร ในเมื่อสิ่งที่เพื่อนพูดไม่ผิดจากความจริงเท่าไหร่เขามาหานันทิดา เพราะเรื่องของดอกแก้วจริงๆ“ไม่เอาแล้วนะธาน” คุณหมอส่ายหน้าหวือเมื่อสิ่งที่คาดเดาเป็นเรื่องที่ถูกต้อง ไม่เอาแล้ว... เธอไม่อยากเข้าไปยุ่งกับเรื่องผู้หญิงของเพื่อนสนิทอีกแล้ว “ฉันไม่อยากยุ่งเรื่องแบบนั้นอีก ฉันบอกตรงๆ ว่าสงสาร เศสของผู้หญิงคนนั้นยังติดอยู่ในหัว นายจะทำอะไรก็ทำไป แต่อย่าดึงฉันเข้าไปเกี่ยวข้องอีก”“แต่ฉันไม่ไว้ใจใครนอกจากเธอ”“ขนาดนั้นเลย?” นันทิดาเลิกคิ้วขึ้น มองหน้าที่ดูกังวลของเพื่อนเหมือนไม่เคยเห็นมาก่อน “บอกก่อนว่าจะให้ทำอะไร ฉ

ผ่านมาเกือบหนึ่งอาทิตย์แล้วหลังจากที่ได้เห็นลูกครั้งแรกในวันนั้น อาการแพ้ท้องของดอกแก้วเหมือนว่าจะหนักขึ้นเรื่อยๆ เธอไม่ได้มีอาการเบื่ออาหาร อาเจียน หรืออยากกินของแปลกๆ อาการแพ้ท้องอย่างเดียวที่เธอมีคือติดกลิ่นของสามีดังนั้นในหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมานี้ ไม่ว่าใครจะเจอคุณพิธานที่ไหน ก็มักจะได้เห็นผู้หญิงตัวขาวใบหน้าอิ่มเอิบอยู่ข้างกายด้วยทุกครั้ง ท่าทางของทั้งสองคนไม่ต่างจากคู่รักหรือคู่แต่งงานข้าวใหม่ปลามัน เพราะแขนแกร่งของพิธานไม่เคยออกห่างจากเอวบางเลยซักครั้ง หรือถ้าต้องห่างจริงๆ มือใหญ่นั้นก็จะกุมมือเล็กไว้แทนและแน่นอนว่าเรื่องพวกนี้รู้ถึงหูสื่ออย่างรวดเร็ว เพียงไม่นานก็มีข่าวลือหนาหูว่าที่พิธานยกเลิกงานหมั้นกับลูกสาวตระกูลหวังเพราะมีภรรยาเป็นตัวเป็นตนซุกซ่อนไว้อยู่แล้ว...พวกสื่อบุกรุกความเป็นส่วนตัวอย่างหนักจนระแคะระคายว่าพิธานกับดอกแก้วอาจจะจดทะเบียนกันแล้วด้วยซ้ำ แต่เพราะพิธานไม่ได้ตอบคำถามพวกนั้น และฝั่งของสื่อเองก็ไม่ได้มีหลักฐานมากพอที่จะได้ด่วนสรุปเองได้ เรื่องทั้งหมดจึงกลายเป็นแค่ข่าวลือที่ยังไม่มีหลักฐานชี้ชัดไปถึงอย่างนั้นพิธานก็เริ่มรู้สึกไม่พอใจที่สื่อกำลังทำเกินหน้าที

หลังจากจับภรรยาเปลี่ยนเสื้อผ้าจนเรียบร้อยกว่าเดิมแล้ว พิธานก็จับจูงมือดอกแก้วไปที่ห้องรับประทานอาหาร เมื่อเปิดประตูเข้าไปเขาก็พบว่าทุกคนอยู่ด้วยกันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตาทั้งแด๊ดของเขาที่กำลังนั่งคุยกับอาพัลลภอย่างออกรสเพราะไม่ได้เจอหน้ากันมานาน แม่ดาวเรืองที่กำลังตักข้าวให้ทุกคน รวมถึงเกวลินที่วันนี้แปลงร่างเป็นลูกมือของแม่ดาวเรืองหนึ่งวัน“ธานมาแล้ว” อาพัลลภพูดขึ้นเมื่อเห็นว่าหลานชายจูงมือผู้หญิงอีกคนเข้ามา ชายวัยกลางคนพยักหน้ารับเบาๆ เมื่อดอกแก้วยกมือขึ้นไหว้ “นี่เหรอหลานสะใภ้?”“อาครับ อย่าทำเสียงดุสิ”“อาก็พูดปกตินะธาน” พัลลภเถียง เขาสาบานว่าเขาไม่ได้ทำเสียงดุเลยแม้แต่นิดเดียว แต่แม่หนูคนนั้นกลับไม่กล้าสบตาเขา แถมยังหลบอยู่ด้านหลังของพิธานไม่ยอมโผล่หน้าโผล่ตาออกมาอีก“ช่วงนี้ฮอร์โมนของดอกแก้วเขาแปรปรวนน่ะลภ เขาอ่อนไหวง่าย” คนเป็นพี่ชายกระซิบบอกน้อง พัลลภพยักหน้าเข้าใจ ก่อนจะปรับเสียงให้อ่อนลงกว่าปกติ“หนูดอกแก้ว ไม่ต้องกลัวอานะ อาใจดีกว่าพิธานเยอะ ไม่เชื่อถามเกวลินสิ”“อาครับ” พิธานโอดครวญ เรียกเสียงหัวเราะจากทุกคนได้เป็นอย่างดี รวมถึงดอกแก้วที่เริ่มหายกลัวด้วย“มานั่งนี่สิดอกแก้ว

ช่วงที่อุ้มท้องลูกคนแรก เวลาในแต่ละวันของดอกแก้วช่างผ่านไปเร็วเหลือเกินสัปดาห์ที่สิบหกของการตั้งครรภ์ นันทิดาบอกกับคุณพ่อคุณแม่มือใหม่ว่าช่วงนี้จะสามารถเห็นเพศของเจ้าตัวน้อยได้แล้ว ทั้งดอกแก้วและพิธานจึงลงความเห็นไปในทางเดียวกันว่าจะดูเพศลูกน้อยไว้ตั้งแต่เนิ่นๆ เพราะจะได้เตรียมตัวถูก คุณปู่และคุณยายเองก็เห็นดีเห็นงามด้วยและโชคดีเหลือเกินที่เจ้าตัวน้อยไม่ขี้อายพิธานมองภาพของลูกน้อยด้วยความยินดี สายตาคมเข้มอ่อนลงจนบรรยากาศในห้องตรวจเต็มไปด้วยหมอกไอที่แสนอบอุ่น“ผู้ชาย ดูสิ... เปิดโชว์ไม่อายใครเลยหลานอา”นันทิดาชี้ให้คนเป็นพ่อและแม่ดูเพศของลูก หลานเธอคนนี้ไม่ขี้อาย พอรู้ว่าจะถูกดูเพศก็อวดโชว์สิ่งที่พ่อให้มาราวกับภาคภูมิใจนักหนา“ผู้ชายจริงๆ ด้วย”“ทำไมพูดเหมือนรู้อยู่แล้วคะ?”ดอกแก้วอดถามสามีไม่ได้ ตลอดเวลาที่ผ่านมาพิธานไม่เคยพูดว่าอยากมีลูกเพศไหน ไม่เคยบอกเธอว่าคิดเรื่องเพศของลูกไว้แล้ว เพราะแบบนั้นเธอเลยค่อนข้างแปลกใจ สามีเธอแอบไปคิดมาตอนไหนว่าลูกคนนี้ต้องเป็นผู้ชาย?“จำวันที่เราแต่งงานกันได้ไหม?” พิธานถามกลับ รอจนภรรยาพยักหน้าเล็กน้อยจึงเฉลยออกมา “ที่แม่เฒ่าบอกว่าผู้ชาย ฉันคิดว่าท่