All Chapters of สี่หนิงเหออนุภรรยาท้ายเรือน: Chapter 11 - Chapter 20

เขาเนี่ยนะ...ท่านคิดอันใดของท่านขอรับซานเกอ สี่หนิงเหอส่ายศีรษะ “ท่านเข้าใจผิดเสียแล้วซานเกอ ข้าจะได้หาทางหลบหลีกการต่อยตีแย่งชิงจากพวกนางต่างหากเล่า ท่านมิรู้หรืออย่างไรกัน จะมีเรื่องกับคนมึนเมาหรือกับอันธพาลก็ได้ แต่ห้ามมีเรื่องและทำให้สตรีโกรธ เพราะนางสามารถทำทุกทางเพื่อให้ท่านรู้ว่าผิด จนสำนึกได้ก็เกือบจะสายเกินไปนะขอรับ”อย่างเช่นแม่นางสี่ซูเจียวนั่นไง นางแค้นฝั่งหุ่นมาก ตอนนั้นเขายังเป็นเด็กไง เพียงแค่สะดุดเท้าตัวเองแล้วล้มใส่นาง จนนางล้มหน้าไปกระแทกกับขอบโต๊ะ ทำให้นางเลือดไหลนิดเดียวเอง หลังจากนั้นนางก็ใช้ทุกวิถีทางเพื่อที่จะทำให้เขาบาดเจ็บจนเลือดออกเช่นกัน“อีกอย่างนะซานเกอ...ข้าขอบอกให้ท่านวางใจได้เลย ข้ามิปรารถนาจะเป็นอนุท่านอ๋องแม้แต่น้อย แต่เพราะมิหลีกเลี่ยงเรื่องที่เกิดขึ้นได้และข้าก็มิอาจทำให้คนที่เรือนข้าเดือดร้อนด้วย ดังนั้นสิ่งที่ควรทำคือไม่ควรพาตัวเองไปทำให้ท่านอ๋องโปรดปรานที่คงจะเป็นไปได้ยาก อาจจะกลายเป็นพาตนเองไปพบเจอกับความยุ่งยากและเดือนร้อนเสียมากกว่า หนทางที่ดีที่สุดคือ เมื่อถึงที่นั้นแล้ว ข้าขอเพียงแค่มีอาหารรสเลิศให้ทาน มีเตียงอุ่น ๆ ให้นอนหลับสบาย ข้าขอเพียง

“ข้าว่า...อย่างเจ้าคงมิยอม” สี่หนิงเหอใช้ชีวิตอยู่ในเรือนแห่งนั้นเยี่ยงไรกันแน่ คนเหล่านั้นมิดูดำดูดีเลยหรืออย่างไรกันสี่หนิงเหอหัวเราะเริงร่า “ใช่แล้วซานเกอ ท่านเก่งจังเลยที่ล่วงรู้ ในเมื่อพวกเขามินำมาให้ข้าทาน...ถ้าเช่นนั้นข้าก็ไปทานเองที่โรงครัวมันเสียเลย หากก็ทำบ่อยมิได้นะขอรับ มิเช่นนั้นจะถูกคุณหนูใหญ่ซูเจียวกับคุณชายรองจับได้และลงโทษเอา นี่ข้าบอกท่านเป็นคนแรกเลยนะซานเกอ ข้าเคยสับเปลี่ยนเมนูอาหารให้สองคนนั้นด้วย ข้าจำได้ว่าวันนั้นคุณหนูใหญ่และคุณชายรองปวดท้องหนักกันหลายรอบเลยขอรับ”เป็นเพราะตัวเขาเผอิญโชคดีไปเจอกับใครบางคนเข้า เขาผู้นั้นให้เจว๋หมิงจื่อ[1] พร้อมกับบอกกล่าวแก่เขาว่า...คุณชายรองถ่ายหนักมิค่อยได้มิใช่หรือไร ท่านก็เอาสิ่งนี้ให้ทานสิ“เจ้าไม่กลัวว่าจะถูกจับได้หรือไร”“บอกท่านตามตรงนะขอรับ...ตอนทำข้ามีแต่ความโมโห จนพอทำลงไปแล้วเสร็จนั่นแหละ กลัวจนต้องหลบซ่อนตัวอยู่แต่ในห้องนอน...ซานเกอ ท่านรับปากข้าสักเรื่องได้หรือไม่”“ถ้าไม่ยากลำบากมากเกินไปกว่าผู้น้อยอย่างข้าจะสามารถทำให้ท่านได้นะขอรับ”“แหม...ไม่ยากหรอกซานเกอ ข้าเพียงแค่ขอให้ได้กินอิ่มนอนหลับเท่านั้นเองขอรับ” ส่วนเ

ใบหน้าที่เหมือนจะบอกว่า อะไรจะเกิดก็ปล่อยให้มันเกิดเถอะ เขาไม่คิดจะใส่ใจกับมันหรอกกับแววตาคู่นั้นที่มันหม่นหมองไร้ความกระจ่างสดใสอย่างที่เห็นในคราแรกได้เปลี่ยนไป สี่หนิงเหอกล้าที่จะโต้ตอบกับพวกเราโดยไม่หวาดกลัวว่าจะทำให้เรามีโทสะจนถูกทำร้ายเข้าหนักสุดที่ทำให้เขาตกตะลึง ก็เรื่องที่สี่หนิงเหอทนหิวไม่ไหว ร้องขออาหารระหว่างที่ม้ากำลังวิ่งอยู่นั่นแหละ ช่างเป็นบุรุษที่แปลกเสียจริง ที่ซานเกอคิดว่าสี่หนิงเหอน่าจะต้องมีดีในตัวมิใช่น้อย ที่เขาจะรอดู!“ข้าพอเข้าใจแล้วล่ะ ตัวเจ้านั้นแม้ปรารถนาอยากจะมีรูปกายกำยำล่ำสัน มีกล้ามเนื้อแข็งแกร่ง มีร่องรอยของบาดแผลที่มาจากการทำศึก หากตัวเจ้านั้นกลับ...ผอมแห้งยิ่งเด็กขอทานข้างถนนเสียอีก เจ้าจึงรู้สึกริษยาข้าใช่หรือไม่”“ใครว่ากันเล่า ข้าเพียงแค่สงสัยทำไมท่านถึงยังมิอาบน้ำชำระร่างกายให้เรียบร้อยเสียที ข้ารอท่านนานแล้วนะ...ข้าหิวแล้ว”“ถ้าข้าจะจำมิผิด เจ้าเพิ่งจะทานเซาปิ่งไส้เนื้อ ถังหูลู่กับเสี่ยวหลงเปาไปมิใช่หรือหนิงเหอ”“แค่นั้นมันจะพออะไร ท้องข้ายังสามารถบรรจุอาหารรสเลิศได้อีกเยอะแยะเลยล่ะ”สี่หนิงเหอยังคงอวดอ้างความสามารถในการทานอาหาร แล้วยังจะส่งยิ้ม

“บ้า! บ้าไปแล้ว ใครมันจะกล้าทำเช่นนั้นกันเล่า ข้าไม่ได้หนังหนาเช่นพวกท่านนะ”สี่หนิงเหอบ่นพึมพำ แม้จะบอกว่ามิสนใจคำชี้แนะของซานเกอ หากเขากลับมิอาจปัดไล่วาจาที่ได้ยินนั้นออกไปจากศีรษะได้เลย มันยังคงยั่วยวนยั่วยุให้เขานั้นคิดหาหนทางทำให้ท่านอ๋องใจอ่อน ยินยอมแบ่งปันพลังปราณที่ตัวเองมีมาให้ ต้องยอมรับความจริงว่า ด้วยวัยของเขาและร่างกายที่มิได้แข็งแกร่งแข็งแรงอันใดเลย การฝึกวรยุทธ์นั้นทำได้ยากแล้ว ที่เขาต้องการทำเช่นนี้ เพราะอยากปกป้องตัวเองรวมถึงเสี่ยวฝานด้วยเท่านั้น...ทำไมคนของท่านแม่ทัพถึงมิได้เข้าใจความต้องการของเขาเลย!สี่หนิงเหอเดินตะบึงตะบอนเตะลมด้วยความโมโหจนเผลอเลี้ยวผิดทาง จากที่จะไปหาเสี่ยวฝาน เขากลับเดินมาเจอหนึ่งในองครักษ์ที่มาคุ้มครองข้า ผู้ที่เมื่อแรกเจอสี่หนิงเหอก็มิได้สนใจอันใด หากตอนนี้...เห็นรูปกายภายนอกของคนผู้นี้แล้วมันก่อเกิดความรู้สึกแปลกประหลาดในใจ มันเป็นความรู้สึกที่เขาบอกมิถูก...มันเหมือนกับเหินห่างที่ทำให้ปวดร้าวใจยิ่งนัก ขณะเดียวกันก็เหมือนกับความคุ้นเคยที่ทำให้อยู่ ๆ น้ำตามันก็เอ่อล้นคลอหน่วยตาขึ้นมา ดูเหมือนว่าบุรุษผู้นี้จะเร่งรีบไปที่ไหนสักแห่ง ทำให้มิได้สน

บางเรื่อง...เรากำหนดมันมิได้ เขาคงมิผิดที่เผลอใจที่เกิดความรู้สึกดีกับซานเกอเข้า หากสี่หนิงเหอก็รู้ว่า...สิ่งใดควรมิควร เพียงแค่เวลานี้ที่เขาจะได้ทำตามความต้องการของตัวเอง ขอเพียงแค่...เวลานี้เท่านั้น!“ถ้าเช่นนั้น...เจ้าจะขัดข้องหรือไม่ถ้าหากว่าเรายังจะอยู่ที่นี่กันอีกสักระยะหนึ่ง”“ไม่ขอรับ” สี่หนิงเหอตอบกลับไป “ข้ารู้ว่านอกจากท่านมีเหตุผลที่ทำเช่นนี้ ท่านน่าจะรอให้คนอื่น ๆ มาสมทบด้วย”“นอกจากเจ้าจะเป็นคนที่มีไหวพริบดีแล้ว ยังเข้าใจอะไรได้ง่ายด้วย ข้าได้บอกกล่าวกับทุกคนไว้แล้วว่าเราจะกลับกันช่วงใด หากมิกลับตามกำหนด ก็ให้คิดเสียว่ามีเรื่องไม่ดีเกินขึ้น ให้รีบออกติดตามหาโดยด่วน”“ถ้าเช่นนั้นเราไปดูอันนั้นกันดีกว่าขอรับ” ร้อนรนไป ก็ทำอันใดมิได้ สู้ท่องเที่ยวให้สนุกและมีความสุขจะดีกว่า สี่หนิงเหอรีบจับแขนซานเกอแล้วพาเดินไปยังร้านที่ขาย...พู่ห้อยสะเอว“เชิญชมก่อนได้เลยขอรับคุณชาย ท่านสนใจชิ้นไหนไต่ถามได้นะขอรับ เดี๋ยวข้าขายให้ท่านในราคาพิเศษเลย”เจ้าของร้านน่าจะวัยเดียวกับบิดาเขากล่าวพลางส่งยื่นพู่หยกแกะสลักหลากหลายลวดลายมาให้ มันก็สวยดีนะ...ไม่ว่าจะเป็นลายตัวอักษรมงคลอย่างตัว ฟู่[1] หรื