All Chapters of สี่หนิงเหออนุภรรยาท้ายเรือน: Chapter 21 - Chapter 30

“ข้าทำเช่นนั้นเมื่อไหร่กัน ที่ทำลงไปก็เพื่อความปลอดภัยของเจ้าทั้งนั้น เจ้าควรจะขอบใจข้ามากกว่าโกรธเคืองกันหรือไม่”หากสี่หนิงเหอก็ยังทำหน้าบึ้งตึงใส่และตอบไปว่า...ฮึ! เช่นเดิม“เอาล่ะ...ถ้าหากเจ้าเห็นว่าที่สิ่งที่ข้าทำไปนั้นผิดมหันต์ โกรธเคืองจนมิยอมฟังเหตุผลของข้า เช่นนั้นข้าก็ต้องขออภัยแก่เจ้าด้วย...แต่สิ่งที่ทำลงไปนั้น ข้าหวังดีแก่เจ้าจริง ๆ นะหนิงเหอ เจ้าจะมิยอมยกโทษให้ข้าจริง ๆ เหรอ...หนิงเหอ” ไม่ต้องมาทำเสียงออดเสียงอ้อนเลย เขามิหลงกลคนมากเล่ห์เช่นท่านหรอกนะ หากเมื่อคนที่คนที่กล่าวขอโทษขออภัยเงียบไปจริง สี่หนิงเหอก็เริ่มจะแปลกใจจนต้องรีบหันหน้าไปมองมิได้ แต่เพราะไม่รู้ว่าใบหน้านั้นเป็นเช่นไร ด้วยถูกหน้ากากเงินปิดทับเอาไว้ แต่ก็พอจะมองออกว่าสายตาคู่นั้นมันก็ไม่ได้รู้สึกดีที่ได้ทำการปกปิดสับขาหลอกลวงกัน กล่าวกันตามความเป็นจริง สี่หนิงเหอสามารถไต่ถามเรื่องนี้ได้จากพี่ชายที่น่าจะโดนทุบให้น่วมเหมือนกัน คิดอะไรอยู่ ถึงได้ร่วมมือกับท่านอ๋องจอมเจ้าเล่ห์สับขาหลอกสับเปลี่ยนตัวกันเช่นนี้...ตั้งแต่เมื่อใดที่พวกเขาสองคนทำเช่นนี้กัน ถ้าเช่นนั้นเอาเป็นว่า เพราะอยากรู้มากนะ...เขาก็เลยจะเก็บบ

ทางที่สองใช้เวลาไม่นานเหมือนกันประมาณเจ็ดถึงสิบราตรี หากเส้นทางนี้เสี่ยงกับอันตรายอย่างที่สุด เนื่องด้วยเมืองอานหยางเป็นถิ่นที่อยู่ของโจรผู้ร้ายที่ชุกชุมและเป็นที่รวมตัวของเหล่านักฆ่าที่มีฝีมือเก่งฉกาจ ซึ่งพวกเรานั้นกำลังเป็นที่หมายหัวอยู่ มิควรเสี่ยงเดินเส้นทางนี้โดยเด็ดขาด ดังนั้น...ท่านอ๋องเลยเลือกทางที่สามการเดินทางผ่านเมืองกานชุนหนาน ไปยังเมืองหงปาชาน ถึงจะเข้าเขตแดนไท่หนาน เพราะเส้นทางมันอ้อมและคดเคี้ยวการเดินทางจึงยาวนานเกินครึ่งเดือน หากตอนนี้เมื่อคิดว่าทุกอย่างไม่เป็นอย่างที่วางแผนเอาไว้ ทุกคนจึงต้องเดินทางไปให้ถึงไท่หนานให้เร็วที่สุด ซึ่งทางที่ใช้ก็จะเป็นล่องไปทางแม่น้ำที่จะใช้เวลาเพียงแค่ห้าราตรีเท่านั้น ทว่าปัญหาใหญ่ก็คือว่า...เขาว่ายน้ำมิเป็น!“ไม่นะท่านอ๋อง!” สี่หนิงเหอรีบร้องห้ามเมื่อรู้ความคิดของท่านอ๋อง“เจ้ามิต้องกลัวนะหนิงเหอ ข้ามิปล่อยให้เจ้าเป็นอันใดเด็ดขาด”“ถึงจะเป็นเช่นนั้นก็มิได้ขอรับ ท่านอย่าลืมนะว่าตอนนี้เรากำลังถูกไล่ตามล่าอยู่ ไม่ว่าการเดินทางเช่นไร ย่อมมีอันตรายด้วยกันทั้งนั้น หากเดินทางด้วยม้า อย่างน้อยเกิดอันใดขึ้น ข้าก็ยังพอจะวิ่งไปหลบซ่อนตัวตามพุ่มไม

“มันก็ต้องขึ้นอยู่กับท่านอ๋องด้วยนะขอรับ เพราะตัวข้าเองก็เรียกร้องมากเช่นกัน”สี่หนิงเหอได้ยินเสียงหัวเราะอย่างพึงพอใจดังมาจากท่านอ๋อง ทำให้อดที่จะคิดไม่ได้ว่า ได้กล่าววาจาอันใดผิดไป ไหนจะสายตาของเหล่าองครักษ์ที่มายืนอยู่ไม่ไกลท่านอ๋องกับเสี่ยวฝานอีกเล่า มันเหมือนกับว่าพวกเขานั้นต่างก็กล่าวกันว่า...ข้าขอไว้อาลัยแก่เจ้าล่วงหน้าละกันหนิงเหอ....มันทำให้สี่หนิงเหอชักจะรู้สึกแปลกในใจยิ่งนักหากสี่หนิงเหอมิทันได้ไต่ถามเพื่อคลายความสงสัยของตัวเอง ท่านอ๋องก็จับแขนเขาไปพาดบ่าตัวเองพร้อมกับย่อตัวลงช้อนขึ้นแล้วถีบตัวเองขึ้นจากพื้นดินพาเขาลอยไปจนถึงเรือที่จอดลอยลำอยู่เกือบจะกลางแม่น้ำกว้างอย่างรวดเร็ว สี่หนิงเหอร้องด้วยความตกใจ พลางซบหน้ากับอกของท่านอ๋องท่านนี่ชอบเล่นทีเผลอตลอดเลยนะท่านอ๋อง ฝากไว้ก่อนเถอะ!“ซานเกอเล่า ไม่อยู่กับเจ้าหรือหนิงเหอ”สี่หนิงเหอเหลียวมองผู้ที่มาไต่ถาม ได้เห็นแวววาวระยับแล้วก็...ฮึ! เห็นท่านอ๋องไม่อยู่กับเขาก็คิดจะมาแหย่ให้เขามีโทสะอีกใช่ไหม แม้ร่างกายจะไม่พร้อม เพราะเขามีอาการไม่สู้ดีตั้งแต่เริ่มเรือเริ่มเคลื่อนออกจากท่าแล้ว ท่านอ๋องบอกว่าเป็นอาการเมาเรือ แม้จะอาการไม่

แม้นมีผู้คนล้มตายลงไป...แต่การต่อสู้ก็ยังมิหยุด ศัตรูมีเพิ่มมากขึ้นเฉกเช่นเดียวกับลูกธนูที่มีคบไฟผูกมัดไว้ถูกขึ้นคันแล้วปล่อยมาเป็นสาย มีบางส่วนถูกสกัดกั้นได้ แต่บางส่วนก็ตกลงบนเรือจนลุกไหม้จนกลัวว่าเรือมิทันจะได้เทียบริมตลิ่งก็จมเสียก่อน สี่หนิงเหอเร่งร้อนใจยิ่งนัก ผู้อื่นต่อสู้เพื่อปกป้องตัวและปกป้องข้า หากตัวเขากลับช่วยอันใดผู้ใดก็มิได้เลย มิหนำซ้ำยังจะกลายเป็นตัวภาระให้กับทุก ๆ คนอีกอดีตจะเป็นเช่นไรก็แล้วแต่เมื่อเขาจะต้องอยู่เคียงข้างท่านอ๋องที่รายรอบกายล้วนอันตรายทุกย่างก้าว เขาจะต้องยืนหยัดอยู่เคียงข้างท่านอ๋องได้โดยสง่างาม ต่อให้ต้องอับอายสักเพียงใด...เขาจะทำทุกวิถีทาง เพื่อขอให้ท่านอ๋องสอนวรยุทธ์ให้...เขาจะต้องทำได้ สี่หนิงเหอให้สัญญา! กับตนเองอย่างมุ่งมั่นอยู่เฉยก็เป็นเป้าให้เขาเล่นงาน สี่หนิงเหอก็เลยมองหาสิ่งที่จะมาป้องกันตัว กระบี่และดาบของผู้ที่สิ้นชีพมีให้เลือกใช้ แต่เขามิทันได้ยื่นมือไปจับมันก็มีบางอย่างพุ่งเข้ามาหาจากหลายด้าน รวดเร็วเสียจนสี่หนิงเหอคิดว่าอาจจะมิรอดชีวิตเป็นแน่ แต่ถึงจะได้รับการช่วยเหลืออย่างรวดเร็ว ทว่าเขาก็ยังได้รับบาดเจ็บที่ต้นแขนและพลัดตกลงไปในน้ำอ

“ข้ากลัว...เมื่อพี่สามกลับมายังเรือนพร้อมกับท่านแล้วมิเจอข้า...เราจะไม่ได้พบเจอกันอีก” เขาเฝ้ารอคอยทุกครั้งที่ที่ชายเดินออกไปจากเรือน เฝ้ารอคอยว่าวันหนึ่งเมื่อพี่ชายกลับมายังเรือน ด้านหลังจะมีบุรุษหนุ่มตามติดมาด้วย มาเยี่ยมเยือนเขาถึงเรือน มิใช่เพียงแค่ฝากข้าวของมาให้ แต่เขาก็รับรู้และเข้าใจในวาจาที่พี่ชายบอกได้เป็นอย่างดี...เทียนเกอเกอก็คิดถึงเจ้าเช่นกัน หากภาระมากมายที่ต้องสะสางทำให้ทำอย่างใจต้องการมิได้ เทียนเกอเกอสั่งความให้ข้ามาบอกเจ้านะหนิงเหอ...“ขอให้อดทนรอ แล้วข้าจะมาหาเจ้า”หากสิ่งที่เกิดขึ้น...เขามิอาจรอพี่ชายใจดีได้แล้ว แม้กระทั่งข้อความก็มิได้เอ่ยบอกให้ล่วงรู้ แล้วยังจะต้องออกเดินทางเพื่อไปเป็นอนุภรรยาของผู้ใดก็มิรู้ได้!“ข้ามิเคยเลยว่าจะทำให้เข้ารู้สึกเช่นนี้” “ใช่นะสิ คนไร้หัวใจเช่นท่านจะรู้สึกอย่างไรได้เล่าขอรับ” สี่หนิงเหอเอ่ยตัดพ้อไปอย่างอดทนมิไหว ทั้งที่ความจริงแล้วในวันที่รับรู้และต้องออกเดินทาง แม้ตัวเขาก็ยังคงมึนงงและสับสนอยู่ไม่น้อย แต่สมองเขานะเหรอ...คิดแต่ว่า จะทำยังไงถึงจะได้หลุดออกจากจวนท่านอ๋องไปทำการค้าขายหาเงินเข้ากระเป๋าต่างหากเล่า ส่วนที่กล่าวมาทั้งหม