บททั้งหมดของ สี่หนิงเหออนุภรรยาท้ายเรือน: บทที่ 51 - บทที่ 60

“ข้ารู้ขอรับ ทุกเรื่องมันเกี่ยวกับท่านและข้า...ตอนนี้ข้าควรจะได้รู้เสียทีว่ามันคือเรื่องอันใดกันแน่ หากก็ยังสงสัยอยู่...ที่นี่เหมาะที่ท่านจะบอกกล่าวให้ข้ารู้จริง ๆ ใช่ไหมขอรับ มิมีใครรู้จักที่นี่ใช่ไหม” ไม่ว่าห้องใดในจวนต่างก็มิมิดชิดสักแห่ง แล้วที่แห่งนี้เล่า จะมั่นใจได้อย่างไรว่ามิมีผู้ใดแอบฟังอยู่“นอกจากเหล่าองค์รักทั้งเก้าคนของเราแล้ว ก็มิมีผู้ใดรู้จักที่นี่อีกแล้ว”“ถ้าเช่นนั้นท่านอ๋องก็ช่วยบอกกล่าวให้ข้าล่วงรู้เถอะขอรับ นี่มันเรื่องอันใดกันแน่ เกี่ยวเนื่องกับข้าอย่างไรกัน”ท่านอ๋องจับมือสี่หนิงเหอพามานั่งบนตัก สองแขนโอบกอดรอบเอวและจับมือของเขาไว้ “เสี่ยวฝานน่าจะบอกเรื่องของข้ากับเจ้าไปบ้างแล้ว เพราะมันก็มิได้มีอันใดมากมาย ชีวิตส่วนใหญ่ของข้านอกจากครั้งนั้นที่ไปจากที่นี่แล้วได้เจอกับเจ้า ส่วนที่เหลือข้าก็อยู่แต่ที่จวนแห่งนี้กับค่ายทหาร”“ไม่เลยขอรับ คนของท่าน...เก็บปากเก็บคำได้ดีมาก แทบมิมีสิ่งใดเกี่ยวกับท่านหลุดออกมาเลย”ท่านอ๋องหลุดเสียงหัวเราะเพราะวาจากระเง้ากระงอดของเขา ก็มันจริงนี่น่า...อันใดที่เกี่ยวกับท่านอ๋อง เสี่ยวฝานช่างเก็บปากสงบคำได้ดีเหลือเกิน“แท้จริงแล้วตัวข้าและค

ท่านอ๋องกดจูบบนปากสี่หนิงเหอ ขบกัดสลับสอดแทรกเรียวลิ้นล่วงล้ำเข้าไปในโพรงปาก มือก็สัมผัสผิวกายเนียนนุ่มจนเขาเผลอหลุดเสียงครางออกมา ยามที่ท่านอ๋องสัมผัสกับเม็ดเล็ก ๆ ที่อยู่บนอก...มันทำให้เขารู้สึกปั่นป่วน หายใจมิทั่วท้อง หากอยู่กันเช่นนี้ต่อไป สี่หนิงเหอคิดว่าการสนทนาครั้งนี้คงจะต้องหยุดลงไปในเวลาไม่นานนี้ เหมือนกับท่านอ๋องเองก็รู้ จึงหยุดจูบเขาและบอกเล่าเรื่องราวต่อไป“ท่านอ๋องเป็นโรคประหลาด...ที่ยากจะทำการรักษาให้หายได้ หากออกมาเจอกับสายลมหรือแสงแดดมากเกินไป จะทำให้ผิวเนื้อแตก เลือดไหลไม่ยอมหยุด บางครั้งก็อาละวาดเหมือนกับผีบ้า ยิ่งเติบใหญ่ขึ้น เรื่องราวที่เกิดขึ้นก็ร้ายแรงมากยิ่งขึ้น บางครั้งก็มีเสียงโหยหวนสลับร้องไห้ดังมาจนเกิดมีข่าวลือว่าที่ตำหนักองค์ชายใหญ่มีผีอาละวาด อีกมากมายที่เกิดขึ้นที่ตำหนักแห่งนั้น จึงมิค่อยมีใครอยากจะไปที่นั่น แม้กระทั่งพวกหมอที่ต้องทำการรักษาก็มิกล้าไป”“เมื่อมิมีคนไป...คนที่ความจริงแล้วมิได้ป่วยก็ทำอย่างใจต้องการได้โดยมิถูกผู้ใดสงสัย ช่างเป็นความคิดที่แยบยลยิ่งนัก” ถ้ามิใช่เพียงแค่สติปัญญาของตนเอง ก็จะต้องถือว่าองค์ชายใหญ่มีกุนซือที่ชาญฉลาดยิ่งนัก ถึงได

“หนิงเหอตกใจหมดแล้วนะเจ้าคะท่านแม่” สี่ซูเจียวรีบบอกมารดาเสียงสั่นพร่า ขณะที่ดวงตาของนางก็มีน้ำตาเอ่อล้นขึ้นมาเช่นกัน“พวกท่าน...” หากเรื่องที่ได้ล่วงรู้จากท่านอ๋องถือว่าหนักหน่วงแล้ว มาเจอกับครอบครัวตระกูลสี่ที่เปลี่ยนไปราวกับเรือนที่มันพลิกคว่ำ สี่หนิงเหอจึงเหมือนกับคนที่ถูกไม้ตีที่ศีรษะ นอกจากคิดอันใดมิถูกแล้วยังทำตัวมิถูกเช่นกัน“นั่นสินะ เจอแบบนี้หนิงเหอคงจะมิชิน ไม่ต้องกลัวนะลูก ป้าขอโทษที่ทำมิดีกับเจ้าไป”น้ำเสียงและใบหน้าของนางช่างอบอุ่น อ่อนโยนและเต็มไปด้วยความเมตตาปรานียิ่งนัก มันทำให้สี่หนิงเหอเต็มตื้นในอก น้ำตามันเอ่อล้นคลอเบ้า หากเมื่อตอนที่อยู่ที่เรือนหากพวกนางแสดงออกกับเขาเช่นนี้ เขาคงจะ...มีความสุขยิ่งนัก หากตอนนี้เขามีแต่ความหวาดกลัวยิ่งกว่าเมื่อครั้งที่เขากำลังจะไปเยือนปรโลกเสียอีก “พี่ใหญ่ก็เหมือนกัน ขอโทษนะหนิงเหอ เจ้าจะยกโทษให้พวกเราได้ไหม”“ให้หนิงเหอมานั่งกับข้าก่อนดีกว่าขอรับท่านป้า...เขายังมิล่วงรู้เรื่องของตนเองกับพวกท่านเลย”แม้มิอยากทำอย่างที่อี้เฟยเทียนกล่าว หากเมื่อสี่อิงเหม่ยได้เห็นใบหน้าและท่าทางที่ตื่นตระหนกของหนิงเหอ จึงต้องจำใจยอมรับอย่างมิพึงพอใจสั

“เมื่อเห็นว่าอยู่ที่หมู่บ้านไปก็มิได้เรื่องอันใด เขาผู้นั้นก็เลือกที่จะกลับเรือนของตนเองไปก่อน หากก็ยังทิ้งคนของตนเองเอาไว้เพื่อควบคุมพวกเราและยังนำเอาตัวบุตรสาวคนโตของตระกูลถานไปเป็นตัวประกัน สั่งความไว้ว่า เมื่อใดที่ท่านปู่กลับมา ก็จะย้อนกลับมาเพื่อนำเอาของที่เป็นของตน” สี่อิงเหม่ยมองผู้เป็นพี่สาวที่เสียสละตัวเองจำต้องจากคนที่รักเพื่อเดินทางตามใครก็ไม่รู้ไปจากครอบครัวเพียงเพื่อจะให้ทุกคนปลอดภัย“ข้ารู้ว่า...การเดินทางครั้งนี้ ข้ามิมีโอกาสกลับไปหาครอบครัวอีกแล้ว หากก็รู้ดีเช่นกัน การไปกับคนผู้นั้นก็ไร้ความปลอดภัย ข้าจึงต้องคิดหาทางรอดให้กับตนเองและยังจะต้องทำให้ครอบครัวจะยังปลอดภัยด้วยเช่นกัน หากโอกาสของข้าแทบมิมีเลย หากสวรรค์ก็มิปิดทางคนดี ก่อนจะถึงเรือนของเขาผู้นั้น ข้าได้ข่าวมาว่ามีบุรุษผู้มีอำนาจเดินทางกลับจากไปล่าสัตว์ มิมีทางใดที่จะทำให้แผนการสำเร็จเท่ากับการทำให้ตนเองเจ็บกาย ความช่วยเหลือที่ข้าจำต้องแลกเปลี่ยน ทว่า...” พระสนมเงียบเสียงไป “หากตระกูลถานก็หลีกภัยร้ายมิพ้น ในคืนที่ทุกคนกำลังมีความสุข เหล้ามงคลกลับกลายเป็นยาพิษให้ทุกคนดื่ม มิทันข้ามคืน…” น้ำตาก็นองหน้าสี่อิงเหม่ย

“เจ้าจดจำได้แล้วสินะหนิงเหอ”“ข้า...” มันยากที่จะเชื่อได้ในระยะเวลาอันสั้น หากสิ่งที่เกิดขึ้นมันล้วนแล้วแต่แตกต่างจากสิ่งที่เขาได้รู้และได้ประสบพบเจอในครั้งก่อนที่จะตาย มันช่างแตกต่างราวกับว่า...ความทรงจำที่เคยมีมิเคยเกิดขึ้นเลย“มิเป็นไรหรอก นางมิเคยโกรธเกลียดเจ้า นางเข้าใจในสิ่งที่ทำทุกอย่าง หากนับจากนี้ไป...”“ข้ารู้ขอรับ...รู้ว่าจะต้องทำอย่างไร” สี่หนิงเหอกล่าวออกไปเสียงเบา เขามิกล้าสบสายตากับสตรีโปร่งใสตรงหน้าที่ตอนนี้ได้ปัดไล่ความหวาดกลัวออกไปจากตนเองเสียจนหมดสิ้น พร้อมกับเติมความรักและอบอุ่นที่เขาโหยหามาตลอด น้ำตาสี่หนิงเหอหยดไหลอย่างที่หักห้ามเอาไว้มิได้“ท่าน...” หากเขากลับเอ่ยคำนั้นมิออก ในอกมันจุกเหมือนกับถูกก้อนหินกดทับ ปากก็เหมือนกับโดนปิดเอาไว้“มิเป็นไร...”จะน้ำเสียง...จะรอยยิ้มของนาง มันช่างอบอุ่น...เขาอยากจะกอดนางเหลือเกิน หากเมื่อยื่นมือออกไปแล้วกลับสัมผัสเพียงแค่ความว่างเปล่า“มิเป็นไรนะ” น้ำเสียงอ่อนโยนบวกกับแสงสว่างสีทองโอบล้อมรอบกายบอบบาง“ท่าน...ท่านแม่” ในที่สุดเขาก็เรียกนางออก สี่หนิงเหอได้เห็นรอยยิ้มที่แฝงไว้ด้วยความเศร้าและเจ็บปวด สัมผัสได้ว่าท่านแม่รู้สึกผ