chapter 54

ท่านอ๋องกดจูบบนปากสี่หนิงเหอ ขบกัดสลับสอดแทรกเรียวลิ้นล่วงล้ำเข้าไปในโพรงปาก มือก็สัมผัสผิวกายเนียนนุ่มจนเขาเผลอหลุดเสียงครางออกมา ยามที่ท่านอ๋องสัมผัสกับเม็ดเล็ก ๆ ที่อยู่บนอก...มันทำให้เขารู้สึกปั่นป่วน หายใจมิทั่วท้อง หากอยู่กันเช่นนี้ต่อไป สี่หนิงเหอคิดว่าการสนทนาครั้งนี้คงจะต้องหยุดลงไปในเวลาไม่นานนี้ เหมือนกับท่านอ๋องเองก็รู้ จึงหยุดจูบเขาและบอกเล่าเรื่องราวต่อไป

“ท่านอ๋องเป็นโรคประหลาด...ที่ยากจะทำการรักษาให้หายได้ หากออกมาเจอกับสายลมหรือแสงแดดมากเกินไป จะทำให้ผิวเนื้อแตก เลือดไหลไม่ยอมหยุด บางครั้งก็อาละวาดเหมือนกับผีบ้า ยิ่งเติบใหญ่ขึ้น เรื่องราวที่เกิดขึ้นก็ร้ายแรงมากยิ่งขึ้น บางครั้งก็มีเสียงโหยหวนสลับร้องไห้ดังมาจนเกิดมีข่าวลือว่าที่ตำหนักองค์ชายใหญ่มีผีอาละวาด อีกมากมายที่เกิดขึ้นที่ตำหนักแห่งนั้น จึงมิค่อยมีใครอยากจะไปที่นั่น แม้กระทั่งพวกหมอที่ต้องทำการรักษาก็มิกล้าไป”

“เมื่อมิมีคนไป...คนที่ความจริงแล้วมิได้ป่วยก็ทำอย่างใจต้องการได้โดยมิถูกผู้ใดสงสัย ช่างเป็นความคิดที่แยบยลยิ่งนัก” ถ้ามิใช่เพียงแค่สติปัญญาของตนเอง ก็จะต้องถือว่าองค์ชายใหญ่มีกุนซือที่ชาญฉลาดยิ่งนัก ถึงได