All Chapters of สี่หนิงเหออนุภรรยาท้ายเรือน: Chapter 31 - Chapter 40

“เปล่า...เปล่า มิมีอันใดขอรับ ข้ากล่าวผิดไป ข้าคิดว่าถ้าท่านและข้ามิใช่มังกรและหงส์ที่ถูกกล่าวถึง ถ้าเช่นนั้นผู้ที่จะได้เป็นองค์จักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่นั้นคงจะเป็น...เสี่ยวเป่า ท่านอย่างมองข้าเฉนนั้นนะขอรับ” สี่หนิงเหอรีบเอ่ยเมื่อเห็นประกายในแววตาของท่านอ๋องเต็มไปด้วยรัศมีแห่งการเข่นฆ่าอย่างรุนแรง อัดแน่นมาหาเสียจนเขาแทบจะหายใจมิออก“เมื่อข้ารู้ว่าจะต้องแต่งมาเป็นอนุภรรยาของท่าน ข้าได้ให้เสี่ยวฝานไปสืบเรื่องของท่านมา แม้จะมิได้ข่าวอันใดมากมาย หากเสี่ยวฝานก็หลุดชื่อเสี่ยวเป่าออกมาสองสามครั้ง” ที่มันทำให้สี่หนิงเหอหวนคิดขึ้นมาได้ว่าชื่อนามนี้คงจะเกี่ยวเนื่องกับการตายของตนเองในครั้งก่อนนั้น หากเมื่อใดที่เขาคิดทบทวนข้าก็จะปวดศีรษะและร่างกาย อย่างเช่นครั้งนี้ที่ความเจ็บปวดทิ่มแทงเสียจนถึงกับหลั่งน้ำตาและทรุดกายลงนอนบนฟางแห้งอย่างหมดไร้เรี่ยวแรง เขารู้สึกเหมือนกับว่าร่างกายกำลังถูกชอนไชกัดแทะ ในหัวเหมือนถูกสายฟ้าฟาดลงมามิยั้ง“ท่านอ๋อง...ข้าเจ็บ...เจ็บเหลือเกินขอรับ”ท่านอ๋องรีบประคองสี่หนิงเหอมาใกล้ตัว โอบกอดไว้พลางถ่ายทอดบางอย่างเข้าไปในกายเล็กเพื่อช่วยขับไล่ความเจ็บปวดที่มีให้ออกไป มันเนิ่น

“ที่เจ้าถามว่าข้าสงสัยผู้ใด...หลายปีมานี้ข้าสามารถตีกรอบพวกเขาให้ลดน้อยลงไปจนเหลือเพียงไม่กี่คนแล้ว หากพวกเขาก็ใหญ่เกินกว่าที่ข้าจะแตะต้องได้ อีกทั้งตัวข้าเองก็เป็นเพียงแค่หนึ่งในแผนการที่นางผู้นั้นวางไว้ ข้ามิรู้ว่าเมื่อเสร็จศึกแล้วนางจะฆ่าขุนพลอย่างข้าหรือเปล่า แต่เมื่อก้าวเดินในเส้นทางนี้แล้ว ข้าก็หันหลังกลับมิได้ ต้องเดินไปข้างหน้าเพื่อแผ่นดิน เพื่อเสี่ยวเป่าและเจ้า...หนิงเหอ”“อือ”เฟยเทียนคลี่ยิ้มขณะปัดเส้นผมออกจากใบหน้าของหนิงเหอ ด้วยวัยของเขายังมิควรต้องมาพบเจอกับเรื่องหนักหนาเช่นนี้ แต่โชคชะตา...มันก็ยากที่จะหลีกเลี่ยง เขาได้แต่หวัง...“เจ้าจะรับมือกับเรื่องที่มันเกิดขึ้นได้ใช่ไหมหนิงเหอ”มือของเฟยเทียนถูกบีบเบา ๆ มันเหมือนกับหนิงเหอจะบอกกับเขาว่า...‘เราจะสู้ไปด้วยกัน’“ขอบใจนะหนิงเหอ” เฟยเทียนแนบปากลงหน้าผากของหนิงเหอก่อนจะลุกขึ้นไปจัดการสวมใส่อาภรณ์ที่มันเริ่มจะแห้งแล้วจนเสร็จ จากนั้นก็จัดการใส่ให้หนิงเหอ เพราะ...ยิ่งเงียบสงบมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งน่ากลัวมากเท่านั้น ทุกอย่างยังคงไว้วางใจมิได้...“ข้ารู้ว่าท่านแข็งแกร่ง แต่ถ้ายังให้ข้าขี่หลังอยู่เช่นนี้ การเดินทางของเราคงจะล่าช้

“พวกเราย้ายมาจากที่อื่น มาอยู่ที่นี่ได้ไม่กี่วัน อาศัยหาของป่าและสมุนไพรไปขายในเมือง...พวกข้ามิได้อยากจะไล่ หากแต่หมู่บ้านของพวกข้าประสบปัญหาพวกโจรอาละวาดมาหลายครั้งแล้ว คนในหมู่บ้านมิไว้ใจคนแปลกหน้าและต่างถิ่น พวกเจ้าสองคนควรจะรีบไปจากที่นี่...ก่อนดวงอาทิตย์จะตกดิน การเดินทางยามค่ำคืนมันอันตรายสำหรับคนที่มิรู้เส้นทางจะเป็นการดีกว่า...ส่วนนี้เป็นข้าวกับเนื้อตากแห้ง พวกเจ้าคงจะพอใช้รองท้องก่อนไปถึงตัวเมือง” สี่หนิงเหอมองสบตากับท่านอ๋องแวบหนึ่งก่อนจะหันไปยิ้มให้ท่านลุงท่านป้าพร้อมกับยื่นมือไปรับห่อข้าวที่ท่านป้าชางส่งมาให้“ขอบคุณท่านลุงท่านป้ามากขอรับ ข้ากับพี่ชายก็คิดเช่นนั้นเหมือนกัน พวกเราอยากกลับถึงเรือนให้เร็วที่สุด ป่านนี้ท่านพ่อกับท่านแม่ก็คงจะเป็นห่วงและรอพวกเราอยู่”“นี่ม้าของพวกเจ้า มันแก่ไปสักหน่อย แต่ก็น่าจะให้พวกเจ้าขี่มันไปถึงในตัวเมืองเพื่อหาม้าตัวใหม่เปลี่ยน...พวกเจ้านำมันไปฝากไว้ที่ร้านยาฉงหวาก็ได้ แล้วเราจะไปรับมันเอง”จากที่ตอนแรกเฟยเทียนคิดจะให้เงินท่านลุงท่านป้าชาง ความคิดนี้ถึงพับเก็บไปเพราะจะกลายเป็นว่าเขาดูถูกน้ำใจของสองผัวเมียและอีกทั้งพวกเขาแค่ให้เรายืมม้าเพื

“จะอย่างไรตอนนี้ท่านควรปล่อยข้าให้ลงเดินเองดีกว่าไหมขอรับ” ดูเหมือนว่าความต้องการของสี่หนิงเหอในคราวนี้ได้รับการสนองตอบที่ดี เพราะมันถึงห้องแล้วนั่นเอง ท่านอ๋องยอมปล่อยให้เขาลงบนเก้าอี้ที่ตรงหน้าก็มีอ่างน้ำหน้าและผ้าสำหรับเช็ดหน้ามาวางให้อยู่แล้ว...ช่างทำงานกันรวดเร็วเสียจริง“เจ้าล้างหน้าล้างตาเสียก่อน”สี่หนิงเหอก็มิรอให้ท่านอ๋องกล่าวซ้ำ รีบจัดการล้างหน้าล้างตาตัวเองเพื่อจะได้สดชื่นขึ้น เสร็จแล้วก็รีบยื่นมือไปหมายจะคว้าผ้ามาซับน้ำบนใบหน้า หากก็มิทัน ท่านอ๋องนำผ้ามาซับน้ำบนใบหน้าให้เขาเสียก่อน อย่างอ่อนโยนมากด้วย...หัวใจเขามันสั่นไหวไปหมดแล้ว!“ข้า...ข้าทำเองได้ขอรับ” สี่หนิงเหอรีบแย่งผ้าหากสิ่งที่เกิดขึ้นคือท่านอ๋องจับมือของเขาออกและยังคงกดซับผ้าบนใบหน้าให้ต่อไปจนเสร็จจากนั้นจึงหันไปจัดการกับตนเอง“ในเมื่อเรายังต้องเดินทางกันต่อไปโดยมิได้หยุดพักนาน ข้าว่าท่านควรจะอาบน้ำชำระล้างร่างกายดีกว่าไหมขอรับ ท่านดูอ่อนเพลียอยู่นะ”“ก็ดีอยู่นะ แต่จะให้ดีมากยิ่งไปกว่านี้ ถ้าเจ้าจะอาบน้ำชำระล้างร่างกายร่วมกับข้า”ฮึ! ท่านกล่าวเช่นนี้มาสองครั้งแล้วนะท่านอ๋อง นึกว่าสี่หนิงเหอผู้นี้จะอายหรือขอรับ

มันก็เป็นจริงอย่างที่ท่านอ๋องกล่าวมา ทุกครั้งที่เขามีปัญหา เสี่ยวฝานจะอยู่เคียงข้างเสมอ เวลาที่เจ็บป่วยเสี่ยวฝานจะบังคับให้กินยาที่ขมมาก...หากหลังจากนั้นก็จะมีขนมที่อร่อย ๆ มาให้เป็นการปลอบใจกันเสมอ หากเมื่อใดที่เขาบาดเจ็บมาก็จะทำแผลให้อย่างเบามือ พร้อมกับกล่าวโทษว่าเป็นความผิดขอบตัวเองที่ดูแลเขามิดี ยกเว้นครั้งล่าสุดก่อนที่จะออกเดินทาง ที่เสี่ยวฝานมิอยู่กับเขา“ครั้งสุดท้าย สายข่าวรายงานมาว่าจะมีการบุกไปจับตัวเจ้า แต่ส่งข่าวให้เสี่ยวฝานรู้มิได้ เลยต้องส่งสัญญาณให้เสี่ยวฝานออกมาพบที่นอกเรือน”“เมื่อข้ากลับไป ท่านก็ถูกทำร้ายจนบาดเจ็บสาหัสแล้ว เป็นความผิดของข้าเองที่มิได้อยู่ดูแลท่านให้ดี ท่านก็เลยถูกผู้อื่นทำร้ายจนบาดเจ็บเช่นนั้น”สี่หนิงเหอคิดว่า...มิควรเชื่อวาจาของเสี่ยวฝาน หากเขาสัมผัสได้ถึงความจริงใจผ่านน้ำเสียงของเสี่ยวฝานได้ดี มันทำให้ตอนนี้ความคิดของสี่หนิงเหอถึงได้แตกแยกออกเป็นสองฝ่าย อีกทั้งตัวเขาและเสี่ยวฝานก็อยู่ร่วมกันมาเป็นสิบปี โอกาสที่จะทำร้ายให้ถึงแก่ความตาย...มีมากมาย หากเสี่ยวฝานคิดร้ายจริง เขาจะยังมีชีวิตอยู่จนถึงตอนนี้ได้หรืออย่างไรกัน แต่...ในครั้งนั้นเล่า เขาจะเชื