เข้าสู่ระบบแชร์
chapter 37
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-11-19 18:23:22บทที่เกี่ยวข้อง
สี่หนิงเหออนุภรรยาท้ายเรือน chapter 38
เสียงสั่นพร่าที่ดังมาทำให้สี่หนิงเหอเหลือบตาไปมองแต่ก็ยังทำเป็นมิสนใจ มิใช่มิอยากรู้ เสี่ยวฝานทำเช่นนั้นทำไม หากเขา...ยังทำใจยอมรับในเรื่องที่เกิดขึ้นมิได้จริง ๆ แม้จะคอยปกป้องดูแล แต่เสี่ยวฝานก็ปกปิดตัวตนกับเขา เมื่อคิดถึงเรื่องนี้คราวใด เขาก็รู้สึกว่าตัวเองนั้นทำผิด ขณะเดียวกันก็อดที่จะน้อยใจและเสียใจมิได้ อดีตนั้นเขามิได้ทำไม่ดีกับเสี่ยวฝาน หากก็มิได้ทำดีด้วยเช่นกัน มาคราวนี้จึงชดเชยให้ ถือว่าเสี่ยวฝานเป็นทั้งเพื่อนและพี่น้อง หากสิ่งที่ได้รับมันกลับกลายเป็น...การทรยศหักหลังเสียนี่ ช่างเจ็บปวดนัก! “มีสิ่งใด เจ้าสองคนก็พูดจากันให้รู้เรื่องเสียเถอะ คนหนึ่งทำหน้าตาอมทุกข์พร้อมจะร้องไห้ตลอดเวลา ส่วนอีกคนก็ทำเหมือนกับว่ากำลังจะโดนสุนัขไล่กัด สะดุ้งได้ทุกครั้งที่มีผู้ใดเคลื่อนไหว”แม้จะเป็นจริงอย่างที่ต้าเกอกล่าว แต่... “ข้ามิกล้าหรอกขอรับ ถึงตัวข้าจะเป็นว่าที่อนุภรรยาของท่านอ๋อง แต่พวกท่านก็คงจะมิลืมกัน ท่านอ๋องมิได้มีความรักใคร่ในตัวข้า หากพวกท่าน...เป็นเพื่อน เป็นพี่น้อง เป็นครอบครัว”“ท่านอย่ากล่าวเช่นนี้สิขอรับ” เสี่ยวฝานรีบยื่นมือมาวางทับบนมือของสี่หนิงเหอ พลางกล่าวด้วยน้ำเสียงอันส
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-19สี่หนิงเหออนุภรรยาท้ายเรือน chapter 39
มันก็เป็นจริงอย่างที่ท่านอ๋องกล่าวมา ทุกครั้งที่เขามีปัญหา เสี่ยวฝานจะอยู่เคียงข้างเสมอ เวลาที่เจ็บป่วยเสี่ยวฝานจะบังคับให้กินยาที่ขมมาก...หากหลังจากนั้นก็จะมีขนมที่อร่อย ๆ มาให้เป็นการปลอบใจกันเสมอ หากเมื่อใดที่เขาบาดเจ็บมาก็จะทำแผลให้อย่างเบามือ พร้อมกับกล่าวโทษว่าเป็นความผิดขอบตัวเองที่ดูแลเขามิดี ยกเว้นครั้งล่าสุดก่อนที่จะออกเดินทาง ที่เสี่ยวฝานมิอยู่กับเขา“ครั้งสุดท้าย สายข่าวรายงานมาว่าจะมีการบุกไปจับตัวเจ้า แต่ส่งข่าวให้เสี่ยวฝานรู้มิได้ เลยต้องส่งสัญญาณให้เสี่ยวฝานออกมาพบที่นอกเรือน”“เมื่อข้ากลับไป ท่านก็ถูกทำร้ายจนบาดเจ็บสาหัสแล้ว เป็นความผิดของข้าเองที่มิได้อยู่ดูแลท่านให้ดี ท่านก็เลยถูกผู้อื่นทำร้ายจนบาดเจ็บเช่นนั้น”สี่หนิงเหอคิดว่า...มิควรเชื่อวาจาของเสี่ยวฝาน หากเขาสัมผัสได้ถึงความจริงใจผ่านน้ำเสียงของเสี่ยวฝานได้ดี มันทำให้ตอนนี้ความคิดของสี่หนิงเหอถึงได้แตกแยกออกเป็นสองฝ่าย อีกทั้งตัวเขาและเสี่ยวฝานก็อยู่ร่วมกันมาเป็นสิบปี โอกาสที่จะทำร้ายให้ถึงแก่ความตาย...มีมากมาย หากเสี่ยวฝานคิดร้ายจริง เขาจะยังมีชีวิตอยู่จนถึงตอนนี้ได้หรืออย่างไรกัน แต่...ในครั้งนั้นเล่า เขาจะเชื
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-19สี่หนิงเหออนุภรรยาท้ายเรือน chapter 40
“ได้สิขอรับ”คำตอบของเสี่ยวฝานทำให้สี่หนิงเหออดยิ้มไม่ได้ ก่อนจะรู้สึกแปลก ๆ ดูเหมือนว่ารถม้ามันหยุดอยู่ได้สักระยะหนึ่งแล้ว เขาก็เลยรีบเปิดประตูรถม้าออกไปดูก็ได้เห็นว่าเบื้องหน้านั้นเหล่าท่านองครักษ์ทั้งหลายและท่านอ๋องยืนสนทนากับใครบางคนอยู่สี่หนิงเหอรีบลงจากรถม้าพร้อมกับเสี่ยวฝาน ทันได้ยินชายชราหน้าตามิต้อนรับแขกกล่าว “พวกท่านมิเข้าใจหรือขอรับ เข้าทางนี้มิได้ ต้องไปอีกประตูหนึ่ง”“มิเข้าใจ ทำไมพวกข้าจะเข้าทางประตูนี้มิได้ ในเมื่อพวกข้าก็เป็นคนของท่านอ๋อง อีกทั้งยังเดินเข้าออกประตูนี้เป็นประจำ แล้วทำไมคราวนี้ถึงเข้ามิได้ เจ้ารู้ไหมว่าพวกข้าพาผู้ใดมา เจ้าอยากถูกไล่ออกจากจวนหรืออย่างไรกัน”ตอนนี้สี่หนิงเหอพอจะจำน้ำเสียงได้แล้ว จึงทำให้รู้ว่าคนที่กล่าวออกไปนั้นเป็นต้าเกอที่กำลังอารมณ์เสียอย่างหนัก ก็แน่ละสิ ตอนนี้ยามซวี[1]แล้ว พวกเราเดินทางมาไกล ทั้งเหนื่อยทั้งล้าอีกทั้งยังหิวด้วย ย่อมอยากที่จะเข้าไปในจวนโดยเร็ว แต่กลับถูกขัดขวางด้วยชายชราหน้าตาราวกับหน้ากากที่ท่านอ๋องกับทุกคนสวมไว้ จะมิให้ทุกคนมีโทสะได้อย่างไรกัน“เกิดอันใดขึ้นหรือขอรับ...ซานเกอ” สี่หนิงเหอเกือบจะหลุดเรียกท่านอ๋องไปแล้
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-19สี่หนิงเหออนุภรรยาท้ายเรือน chapter 41
สี่หนิงเหอหันไปมองเสี่ยวฝานที่ส่ายศีรษะปฏิเสธว่ามิรู้มิเห็นกับเรื่องนี้ หลังจากคิดทบทวนดูแล้ว บิดาของหนานเฟยรั่วคือหนานไป๋ ซึ่งเป็นเจ้ากรมคลัง ถือได้ว่า...ใหญ่โตอยู่แล้ว หากตระกูลเจียงเล่า...คุณหนูรองเจียงชุนลี่เป็นใคร เห็นทีเขาคงจะต้องให้เสี่ยวฝานสืบเรื่องของตระกูลนี้โดยเร็วเสียวแล้ว“ส่วนข้าเป็นเพียงอนุภรรยาที่เป็นบุรุษ ย่อมมิมีความสำคัญ เพราะมิอาจจะมีทายาทให้กับท่านอ๋อง ข้าจึงพักยังเรือนใดก็ได้” ข้ามิได้น้อยอกน้อยใจอันใดเลยนะ ข้ารับเรื่องนี้ได้...แม้จะมิดีมากก็เถอะสี่หนิงเหอคิดว่า...มันคงจะดีกว่าถ้าหากเขาจะพำนักยังเรือนเดิมที่เคยพักเมื่อครั้นอดีต...อย่างน้อยที่นั่นก็เงียบเชียบดี ไม่มีผู้คนพลุกพล่าน มิเป็นที่สนใจ มันดูเหมาะสมอย่างยิ่งสำหรับเขาที่จะได้ถือโอกาสออกนอกเรือนโดยที่มิมีใครสังเกตเห็น อีกทั้งจะทำการสิ่งใดก็ดูง่ายดายเสียด้วย“กินเก่ง ใกล้ห้องครัว...เรือนไป่เหอ[1]น่าจะดี”เรือนไป่เหอ...มันอยู่ส่วนไหนของจวนกันล่ะ สี่หนิงเหอหันไปมองท่านอ๋องพลางอ้าปากถามโดยมิส่งเสียง แต่ก็มิได้รับการตอบสนอง หันไปถามเสี่ยวฝานก็ยืนนิ่งเฉย“เรือนเล็ก...ไม่น่าสนใจ ความคิดดี”ต้าเกอก็เห็นสมด้วย“แต่ก
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-19สี่หนิงเหออนุภรรยาท้ายเรือน chapter 42
หากเป็นไปได้ สี่หนิงเหอมิอยากยุ่งเกี่ยวกับเรื่องของผู้ที่อยู่ในวังและเรื่องอันใดก็ตามที่เกี่ยวข้องกับขุนนางราชสำนักเลยสักนิด คนเหล่านั้นล้วนแล้วแต่มีเล่ห์เหลี่ยม ลับลมคมในที่ตามมิทัน เบื้องหน้าคือยิ้มแย้มนับถือเป็นพี่น้อง หากภายในคิดอันใดมิมีใครล่วงรู้ได้เลย...น่ากลัวยิ่งนัก หากตอนนี้เมื่อเขาจำต้องเป็นอนุภรรยาของท่านอ๋อง แม้มิปรารถนาหากเขาก็มิอาจลบเลี่ยงได้“แล้วองค์ชายคนอื่นเล่า มีผู้ใดเหมาะสมที่จะเป็นรัชทายาทบ้างหรือไม่”“องค์ชายใหญ่แม้เป็นพี่ชายคนโต หากเพราะประสูติจากมารดาที่มีตำแหน่งเพียงแค่เหม่ยเหริน อีกทั้งสุขภาพร่างกายก็อ่อนแอ ไม่เก่งกล้าและเฉลียวฉลาดเช่นพี่น้องคนอื่น ๆ จึงมิเป็นที่น่าสนใจเป็นทางเลือกของผู้ใด ตัวองค์ชายก็รู้ดี จึงมิได้ดิ้นรนที่จะไขว่คว้า หากพยายามพาตัวเองออกมาจากที่นั่น”“ท่านเคยเจอองค์ชายใหญ่หรืออย่างไร ถึงได้ล่วงรู้เรื่องนี้” มันจะเป็นไปได้อย่างไรกันเล่าที่องค์ชายผู้นั้นจะมิปรารถนาในอำนาจ กล่าวตามตรงว่า...สี่หนิงเหอมิเชื่อ อย่างน้อยถึงไม่อยากดำรงตำแหน่งหวงตี้...หากก็ย่อมต้องมีอำนาจเพื่อให้ตนเองนั้นอยู่รอดปลอดภัย มิถูกเหล่าพี่น้องหรือผู้คนที่กระหายอยากได้มันเข
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-20สี่หนิงเหออนุภรรยาท้ายเรือน chapter 43
“ตั้งแต่ที่เราทานอาหารกัน”นานขนาดนั้น แล้วท่านอ๋องก็ปล่อยให้คอยมองเราอยู่นี่นะ...“ก็เขาอยากจะเฝ้ายามให้เรานอนหลับสบาย แล้วจะไปขัดขวางเขาทำไมกันเล่า”ท่านอ๋องกล่าวแล้วหัวเราะก่อนจะดันตัวเขาลงนอนก่อนจะแนบกายแกร่งตามติดมา แขนหนึ่งทอดยาวให้เขาหนุนอีกแขนก็โอบกอดรอบกายเล็ก พลางแนบใบหน้าลงมาจนปากหนาสัมผัสกับหน้าผากของเขา...ปากอุ่นทำให้สี่หนิงเหอถึงกับตัวสั่นใจสั่น อยากเอ่ยปากห้ามหากก็...กล่าวอันใดมิออก ได้แต่รีบหลับตาหนีจึงมิได้เห็นว่าท่านอ๋องยิ้มก่อนจะจรดปากแนบลงมาบนแก้มก่อนจะปล่อยให้ตัวเขานอนหลับ สี่หนิงเหอมิรู้ด้วยว่านอนฟังเสียงของหัวใจท่านอ๋องแล้วหลับไปตั้งแต่เมื่อใด“ท่านควรจะหยุดกินเต้าหู้ข้าได้แล้วนะขอรับท่านอ๋อง” สี่หนิงเหอกล่าวอย่างสุดทน เดินทางมาทั้งเหนื่อยและเพลีย คิดว่าจะขอตื่นสายสักเล็กน้อย หากเมื่อถึงยามเหม่า[1] กลับต้องตื่นมาเพราะความหื่นของท่านอ๋อง ที่ปลุกเขาด้วย...จุมพิตที่ร้อนแรงเสียจนปากบวมไปหมด ยิ่งห้ามก็เหมือนกับยิ่งยุ ปากหนาคลอเคลียขบกัดลำคอ หยอกเย้าไปถึงอกบางที่มิมีกล้ามเนื้อสักเท่าใด ทิ้งรอยแดงเป็นจ้ำไว้บนผิวของเขาหลายจุด“ท่านอ๋อง!” สี่หนิงเหอมิเรียกเปล่า หากตีลงไ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-20สี่หนิงเหออนุภรรยาท้ายเรือน chapter 44
“ข้าจะให้เจ้าและเสี่ยวฝานเข้าไปรักษาท่านอ๋อง”“ข้านี่นะขอรับ!” สี่หนิงเหอชี้มือเข้าหาตนเอง “ข้ามิมีความรู้เรื่องการแพทย์เลยนะขอรับ แล้วจะไปรักษาท่านอ๋องผู้นั้นได้อย่างไรกันเล่า” บอกตามตรงว่าเขาตามความคิดของท่านอ๋องไม่ทันเลย มิรู้ว่าท่านคิดทำสิ่งใดกันแน่ “มิได้ป่วยแล้วเจ้าจะรักษาได้อย่างไร เสี่ยวฝานรู้ว่าควรจะทำยัง ส่วนเจ้าก็แค่...ไหลตามน้ำไปเท่านั้น หากมีผู้ใดไต่ถามก็บอกว่าเจ้าแค่เคยเรียนรู้มาบ้าง มีความรู้เพียงแค่เล็กน้อยเท่านั้น ทราบข่าวว่าท่านอ๋องถูกพิษร้าย อยากจะขอตรวจดูหน่อย เผื่อความสามารถอันน้อยนิดจะช่วยรักษาได้”หากสี่หนิงเหอก็ยังมิเข้าใจ ท่านอ๋องให้เขาไปรักษาท่านอ๋องตัวปลอมนั่นทำไมกัน สี่หนิงเหอขมวดคิ้วเข้าหากัน“พี่ชายเจ้าจะได้เข้ามาแทนที่ข้าตรงนี้...เป็นเพื่อนเจ้า” นิ้วยาวลากไล้บนแก้มใส “ส่วนตัวข้าต้องรับหน้าที่ของท่านอ๋องประจำจวนนี้ ที่บางวันก็ต้องป่วยหนักจนมิอาจออกจากห้องได้ หากบางวันก็ดีขึ้นจนสามารถออกมาพบหน้าผู้คนได้”อ๋อ...สี่หนิงเหอคิดว่าพอจะเข้าใจสิ่งที่ท่านอ๋องต้องการแล้วล่ะ หากมันก็ทำให้เขารู้สึกใจหายมิใช่น้อย เมื่อคิดว่าข้างกายจะมิมีท่านอ๋องคอยก่อกวนแล้ว“มิต้องห
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-20สี่หนิงเหออนุภรรยาท้ายเรือน chapter 45
อา...มิคิดเลยว่าเรือนเขาจะได้รับความสนใจเช่นนี้ เมื่อเช้าก็เด็กน้อยเสี่ยวเป่า มาตอนนี้ก็เป็นสตรีที่ตัวเขาควรจะเป็นฝ่ายไปหาเพื่อคารวะนาง หากสี่หนิงเหอยังมิทันได้ทำสิ่งใด กลับเป็นนางที่มาหาเขาถึงเรือนพำนัก และตอนนี้ก็อยู่ด้วยกันเพียงลำพังเสียด้วยสิ เพราะเขาสั่งการให้เสี่ยวฝานไปเตรียมยาและข้าวของที่จำเป็นที่จะใช้รักษาท่านอ๋อง...ตัวปลอม ถึงแม้มันจะเป็นการรักษาแบบหลอกลวงผู้อื่น หากก็ควรทำให้ทุกคนเชื่อโดยมิสงสัยมิใช่หรืออย่างไรกันสี่หนิงเหอได้แต่เบือนหน้าเบื่อหน่ายและกลอกสายตาไปมาเมื่อเห็นสตรีผู้มีรูปร่างอรชร ใบหน้าของนางช่างงดงามน่ามองและน่า...ปรารถนายิ่งนัก จนเขาอดคิดไม่ได้ ผู้ใดที่ได้ยลโฉมของ...ว่าที่พระชายาหนานเฟยรั่วจะต้องตกหลุมรักนางผู้นี้โดยง่ายดายเป็นแน่เดินมาหา“ข้าน้อยสี่หนิงเหอขอคารวะว่าที่พระชายาหนานเฟยรั่วขอรับ” เมื่อนางมาจวนใกล้จะถึงตัว ตัวเขาซึ่งมีฐานะด้อยกว่าก็รีบน้อมตัวคารวะอย่างนอบน้อมวาจาของเขาผิดไปหรือ นางถึงได้มิกล่าวอันใดกลับมองด้วยแววตาเฉยเมย...ออกจะเย็นยะเยือกที่ทำให้สี่หนิงเหอรู้สึกมิค่อยดีสักเท่าไหร่นางจะมองเขาเป็นศัตรูหรือ...มันก็ได้อยู่นะ เพราะตัวเขาเป็นบุรุษท
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-20
บทล่าสุด
สี่หนิงเหออนุภรรยาท้ายเรือน chapter 89 จบ
“เจ้านี่ช่าง...” แม้กระทั่งท่านพี่เองก็หลุดเสียงหัวเราะออกมาเช่นกัน “ให้ท่านพ่อกอดและหอมท่านแม่ดีกว่า จากนั้นเราก็ไปอาบน้ำกัน พ่อจะพาเจ้ากับแม่ไปเล่นกับหลิ่นกวาง” ท่านพี่หมายถึงบุตรของพี่ใหญ่กับพี่ห้า “เสี่ยวเป่าและฉีเทียน”“ซินหลิงกับหย่งอี้มาหรือขอรับ” สี่หนิงเหอไต่ถามด้วยความกังวลใจ ด้วยว่าครั้งล่าสุดที่ซินหลิงมาได้นำข่าวมิดีจากภายนอกมาให้รู้ด้วย บอกให้พวกเราระวังตัวให้ดี กาลเวลาทำให้เรื่องทุกอย่างมันเงียบไปก็จริง หากแต่เราก็ยังไว้วางใจสิ่งใดมิได้ ยังต้องคอยระมัดระวังตนเองอยู่เสมอ“มิได้มีเรื่องร้ายแรงอันใดหรอกหนิงเหอ แค่ซินหลิงกับหย่งอี้บอกว่า เสี่ยวเป่าคิดถึงเจ้าก้อนแป้งน้อย รบเร้าจะมาเล่นกับน้องเท่านั้นเอง”สี่หนิงเหอมองสบสายตากับท่านพี่ก่อนถอนหายใจอย่างโล่งอก “ท่านป้าหย่งอี้นำขนมอร่อย ๆ มาให้เจ้าเยอะแยะเลยด้วย”“ท่านแม่...หอม”เขารู้ว่าเจ้าชอบขนม แต่ลูกจ๋า...เจ้าจะทำเช่นนี้มิได้นะ หากสี่หนิงเหอก็มิได้กล่าวอันใดออกไปรีบทำตามความต้องการของเจ้าก้อนแป้งน้อย เขย่งเท้าขึ้นหอมแก้มท่านพี่ที่รีบหันหน้ามาหาและประกบจูบกับเขาโดยที่คราวนี้เจ้าก้อนแป้งน้อยมิได้ขัดขวางแม้แต่อย่างใด“คืนนี้เ
สี่หนิงเหออนุภรรยาท้ายเรือน chapter 88
“ท่านพี่ดีใจหรือเปล่าขอรับที่เราจะ...” น้ำเสียงของสี่หนิงเหอที่เปล่งออกไปคงจะเบามาก เขาดีใจที่มีเจ้าก้อนแป้งน้อย หากท่านพี่...“คิดมาก...เจ้าเป็นคนคิดมากเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน” อี้เฟยเทียนกดนวดคลึงหน้าผากสี่หนิงเหอแผ่วเบา “สิ่งที่เกิดขึ้นคือสวรรค์ประทานมาให้เรา ข้าควรจะต้องขอบคุณเจ้ามากกว่า ข้าดีใจจน...กล่าวอันใดมิถูกแล้ว”ท่านพี่จับปลายคางเขาให้เงยหน้าขึ้นแล้วโน้มใบหน้าตนเองลงมาแนบปากลงบนปากเขา ขบกัดบดคลึงอย่างแผ่วและอ่อนโยน“ข้าจะทำให้เจ้ารู้ว่าดีใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นมากแค่ไหน”น้ำเสียงนุ่มทุ้มแผ่วเบาหากอ่อนโยนมาพร้อมกับจูบที่เว้าวอน“รักเจ้ามากเพียงใด”ทุกอย่างรางเลือนเพราะสัมผัสของท่านพี่ที่ตั้งใจบอกให้สี่หนิงเหอล่วงรู้ถึงความดีใจกับเรื่องที่ได้รู้และความรักที่มอบให้...สี่หนิงเหอหลุดเสียงหัวเราะออกมาอย่างหักห้ามไว้มิได้เมื่อเห็นเจ้าก้อนแป้งน้อยพยายามสาวเท้าก้าวเดินไปด้านหน้าอย่างเชื่องช้า ล้มลุกคลุกคลานไปบ้างหากก็มิได้ย่อท้อเลยและยังจะแสดงออกให้ข้าเห็นว่ามีความสุขกับสิ่งที่เกิดขึ้นมากแค่ไหนอี้หยุนเล่อเป็นนามแท้จริงของเจ้าก้อนแป้งน้อยที่ก่อนถือกำเนิดสร้างวีรกรรมเอาไว้อย่างมากม
สี่หนิงเหออนุภรรยาท้ายเรือน chapter 87
สี่หนิงเหอได้แต่อ้าปากค้าง รีบคว้าแขนเจ้าก้อนแป้งน้อยที่ออกอาการน้อยอกน้อยใจจนถอยหลังไปยืนอยู่ห่างไกลจากมือข้า“ไม่! ข้ามิได้คิดเช่นนั้นนะก้อนแป้งน้อย ข้า...”“หนิงเหอ”แผ่นดินไหวเหรอ ทำไมแผ่นดินถึงได้ไหวรุนแรงเช่นนี้ แล้วก้อนแป้งน้อยของเขาล่ะ หายไปไหนแล้ว สี่หนิงเหอรีบร้องเรียก หากรอบกาย มิว่ามองไปทางใดก็เต็มไปด้วยหมอกขาวโพลน‘ลูกข้า...ลูกข้าหายไปแล้ว เจ้าก้อนแป้งของข้า เจ้าหายไปไหน’“เกิดอันใดขึ้นหนิงเหอ เจ้าร้องไห้ทำไม”ที่สี่หนิงเหอเข้าใจว่าแผ่นดินไหว ที่แท้จริงแล้วคือท่านพี่กำลังเขย่าปลุกให้เขาตื่น“เกิดอันใดขึ้นขอรับท่านพี่” สี่หนิงเหอถามพลางยกมือขึ้นขยี้ดวงตาหากก็ถูกมือของท่านพี่จับเอาไว้พร้อมกับกดซับ...น้ำตาที่เขามิรู้เลยว่ามันไหลออกไปตั้งแต่เมื่อใด“ข้าควรถามเจ้ามากกว่าหนิงเหอ เกิดอันใดขึ้น ร้องไห้ด้วยเหตุใด”สี่หนิงเหอได้แต่มองอี้เฟยเทียนด้วยความงุนงง“เจ้าฝันร้ายหรือ ถึงได้นอนดิ้นรนราวกับถูกรัดเช่นนี้ แล้วยังจะเอ่ยวาจาบางอย่างออกมา...หากข้าก็จับใจความมิถูก”ตอนแรกเขาก็มีโทสะเล็กน้อยที่ท่านพี่ทำให้เขาต้องตื่นจากฝันที่ดี...หากเมื่อเห็นความรักและห่วงใย ความวิตกกังวลที่มีอยู่ใน
สี่หนิงเหออนุภรรยาท้ายเรือน chapter 86
“ข้าจะรอวันนั้นขอรับ...ท่านที่”“มิคิดเลยว่าการถูกเจียวหานหลงทำร้ายในวันนั้น จะกลายเป็นผลดีกับข้าในวันนี้” สี่หนิงเหอเอ่ยเสียงเบาพลางยกมือขึ้นสัมผัสอกตรงส่วนที่เคยถูกกระบี่ปักลงไป บาดแผลแม้จะหาย...แทบมิเหลือร่องรอยให้เห็นอีกแล้ว หากก็ยังทำให้เขายังคงรู้สึกหายใจติด ๆ ขัด ๆ อยู่ มันคงเป็นความรู้สึกที่คงจะลบเลือนมิได้ง่าย ๆ เป็นแน่ หากว่าเรื่องราวเลวร้ายเหล่านั้นได้ผ่านพ้นไปแล้ว เขาก็ต้องวางความรู้สึกมิดีนั้นทิ้งไป มิเช่นนั้นคนที่รักเขาอย่างท่านพี่คิดมากและมิมีความสุขไปด้วยสี่หนิงเหอหันไปคลี่ยิ้มหวานให้กับคนที่เขารัก คนที่คอยอยู่เคียงข้างแม้ในวันที่ยังมิรู้เลยว่าเขาจะตื่นขึ้นมาหรือไม่ ความเจ็บปวดในวันนั้นเขาจะชดเชยให้ท่านพี่ด้วยความรักทั้งหมดที่มี“ข้ายังมิอยากกลับเรือนเลย ท่านพี่พาข้าเที่ยวก่อนได้ไหมขอรับ”สี่หนิงเหอยกมือลูบท้องตนเองให้ท่านพี่รู้ว่า...ที่พาเที่ยวนั้นหมายถึงให้พาไปทานของอร่อย ๆ ทั้งที่ความจริงแล้วเมื่อเช้าเขาได้ทานอาหารฝีมือท่านพี่ที่อร่อยมากมาแล้ว หากตอนนี้ท้องเขามันก็เริ่มส่งเสียงประท้วงให้รีบหาอาหารรสเลิศมาเติมโดยเร็ว“หือ...หิวอีกแล้ว”เมื่อท่านพี่เลิกคิ้วไต่ถาม สี่
สี่หนิงเหออนุภรรยาท้ายเรือน chapter 85
“ข้ามีเรื่องอยากจะคุยกับท่านพี่” หากปล่อยเวลานานไปก็กลัวจะลืม หากคนที่จดจำเช่นท่านพี่คงจะต้องทุกข์ระทมเป็นแน่ “ท่านมีเรื่องอยากจะไต่ถามข้ามิใช่หรือขอรับ...ที่ท่านมีสีหน้าเคร่งเครียดอย่างคนคิดหนัก บางครั้งก็เหม่อลอย ข้าเรียกท่านก็ยังมิรู้ตัวเลยด้วย” ยามค่ำคืนที่ควรจะพักผ่อน หากท่านพี่กลับนอนพลิกไปพลิกมา“คิดว่าที่ท่านกังวลใจอยู่จะต้องเกี่ยวกับข้า” ความจริงแล้วอยากจะให้ตนเองดีขึ้นกว่านี้จึงจะไต่ถามให้รู้ หากคิดว่าปล่อยนานไปท่านพี่จะมิมีความสุข จึงรีบจัดการให้รู้เสียก่อนจะเป็นการดีกว่าเขาเห็นท่านพี่ยังคงครุ่นคิดอยู่ จึงวางมือทับลงไปบนมือใหญ่ “มีเรื่องอันใดเราควรคุยกันนะขอรับ หากข้าทำสิ่งใดผิดไป หรือทำให้ท่านมิพึงพอใจ ข้าจะได้ปรับปรุงตนเองอย่างไรละขอรับ”“เปล่า...เจ้ามิได้ทำสิ่งผิดหรือทำสิ่งใดมิดี หากว่าข้า...”เมื่อเห็นท่านพี่เงียบไป สี่หนิงเหอก็สอดนิ้วเข้าไประหว่างนิ้วแกร่ง เพื่อบอกให้ท่านพี่รู้ว่า...เขายังอยู่ตรงนี้มิได้ไปไหน“ข้าคิดว่าเจ้าคงจะพอใจแล้วที่พวกเรามีบ้านหลังเล็ก ๆ ปลูกพืชและเลี้ยงสัตว์ หากข้าได้ยินเสี่ยวฝานเอ่ยกับเจ้าตอนที่ยังมิฟื้น ทวงสัญญาว่าเจ้าจะทำการค้า จะพากันเดินทา
สี่หนิงเหออนุภรรยาท้ายเรือน chapter 84
“เจ้าฟื้นแล้ว แม้ข้าอยากจะบอกว่าดีใจแค่ไหน น้อยใจที่เจ้าปล่อยให้คอยนาน หากเจ้าพักผ่อนอีกหน่อย เจ้าดีขึ้นเมื่อไหร่เราค่อยมาคุยกัน...เจ้าคงมีหลายเรื่องที่อยากรู้”สองมือที่แนบทับตรึงใบหน้าเขาเอาไว้เพื่อให้เห็นว่าในสายตาคู่นั้นเต็มเปี่ยมไปด้วยความรักและห่วงใยอย่างที่มิอาจกล่าววาจาใดออกมาได้ ก่อนท่านอ๋อง...ท่านพี่จะโน้มใบหน้าลงมาแนบปากลงบนหน้าผากสี่หนิงเหอ“คิดถึง...คิดถึงที่สุดเลย”เพื่อให้มั่นใจว่าสี่หนิงเหอได้ฟื้นแล้วจริง ๆ ท่านอ๋องยังคงกอดเขาเอาไว้แนบอกครู่ใหญ่ ก่อนจะตะโกนบอกทุกคนที่ต่างทำภารกิจของตนเองให้รู้ หลังจากนั้นเขาก็จำมิได้ว่ามันเกิดอันใดขึ้นบ้าง รับรู้เพียงแค่ความดีใจระคนโล่งอกที่เห็นว่าตัวเขาฟื้นขึ้นมา พร้อมบอกกล่าวให้รู้ในหลายเรื่อง แย่งกันบอกจนเขาฟังมิทัน หากจับคำได้ว่าพี่สามมีคนรักที่อยากจะมีข่าวดีในเร็ววัน พี่ใหญ่กำลังมีน้อง เรื่องดี ๆ ที่ทำให้สี่หนิงเหอหัวเราะด้วยความยินดีกับความสุขที่ได้ฟื้นมาอีกครั้งเท่านั้น“ทำไมถึงยังมินอน”สี่หนิงเหอเงยหน้าที่มีรอยยิ้มขึ้นมองคนถามที่ลากไล้นิ้วบนใบหน้าของเขา “สงสัยว่าจะนอนมากเกินไปนะขอรับ...ท่านพี่” กล่าวคำนี้ทีไร ใจมันเต้นรัวเร็ว
สี่หนิงเหออนุภรรยาท้ายเรือน chapter 83
“คาดเดาไปก็มิอาจรู้ได้ว่าเกิดเหตุใดขึ้น อาจจะเป็นเพราะเจ้าต้องอยู่กับความตายที่รายล้อมมาตั้งแต่ยังมิเกิด แม้กระทั่งคลอดมาออกมาแล้วเจ้าก็ยังต้องเผชิญหน้ากับความตายอยู่บ่อยครั้ง...มันก็อาจจะเป็นไปได้”หากยามนี้กับครั้งนั้นมันต่างกันอยู่มิใช่หรืออย่างไร ยามนี้แม้เขาอยากจะตื่นไปหาท่านอ๋องและทุกคนแค่ไหน หากก็มิมีเรี่ยวแรงพอที่จะทำ ถึงได้นั่งเจ็บปวดใจอยู่เช่นนี้อย่างไรเล่า“การได้เจอข้า...มิทำให้เจ้าคิดได้หรืออย่างไรกัน”“หมายความว่า...ท่านจะช่วยให้ข้าออกไปจากที่นี่...ไปพบกับท่านอ๋องและทุกคนได้จริง ๆ ใช่ไหม”“แล้วเจ้าคิดว่าอย่างไรเล่า”“ทำไมท่านถึงได้ช่วยข้าเล่า” หากคิดทบทวนเรื่องที่ผ่านมา คิดว่าชายชราตรงหน้าคงจะได้ทำการช่วยเหลือเขามาหลายครั้งแล้ว มาในครั้งนี้สี่หนิงเหอก็อดที่จะสงสัยมิได้ เหตุใดถึงได้ช่วยเขาไว้มากมายเช่นนี้ “หรือเพราะข้าเป็นลูกหลานราชามังกร ท่านถึงตัดสินใจช่วยข้า” เป็นไปได้หรืออย่างไรกันที่จะช่วยโดยมิหวังสิ่งตอบแทนในภายหลัง“อย่าถามหาเหตุผลที่แม้แต่ตัวข้าก็มิอาจรู้ได้ หากเมื่อได้ช่วยแล้วก็ย่อมจะต้องช่วยให้ถึงที่สุดก็เท่านั้น”แม้ความอยากรู้จะมีล้นอก หากก็ต้องยอมรับว่าบางเรื
สี่หนิงเหออนุภรรยาท้ายเรือน chapter 82
ก็พอจะรู้อยู่แล้วว่าหนานไป๋มิใช่คนที่จะเพลี่ยงพล้ำต่อผู้ใดง่ายดาย หากก็มิคิดว่าจะเป็นขุนพลระดับปรมาจารย์ทางด้านบุ๋นได้ดีถึงขนาดนี้ วางแผนการไว้อย่างรัดกุม สามารถจัดการกับผู้ที่เคยทำร้ายครอบครัวของตนเองพร้อมกับกำจัดขวากหนามของหวงโฮว่ในคราวเดียวกัน หากจะคิดว่าที่ทำลงไปเพื่อปูทางให้กับลูกหลานของตนเองได้ขึ้นเป็นใหญ่ในอนาคต หากความเป็นจริงแล้ว เมื่อเสร็จเรื่องของคนตระกูลเจียวคนในตระกูลหนานต่างก็พร้อมใจกันลาออกจากราชการและรีบเดินทางออกจากเมืองหลวงอย่างเร่งด่วน แม้กระทั่งเจ้าหรานเสียนเฟยก็พาตัวเองไปอยู่อารามชี ส่วนบุตรก็เลือกที่จะหันหน้าเข้าหาพระธรรม “ใช่...เป็นอย่างที่เจ้าคิดนั่นแหละ ผู้ที่จัดการเรื่องเหล่านี้ก็คือตระกูลหนาน...หนานไป๋และหนานเฟยรั่ว”ที่หนานเฟยรั่วเคยกล่าวไว้นั้น เป็นความจริงเพียงครึ่งเดียวเท่านั้น ด้วยว่านางและผู้เป็นบิดาได้รับคำสั่งมาให้ปกปิดร่องรอยที่เกี่ยวกับขุมทรัพย์ทั้งหมด พวกเขาจึงต้องสุมไฟและระเบิดปากถ้ำปิดทางเพื่อมิให้พวกเราออกไปได้ มันยิ่งทำให้เฟยเทียนรู้ว่าพวกเรายิ่งต้องปกปิดตัวตน...จะต้องมิให้ผู้ใดล่วงรู้ว่าพวกเรายังคงมีชีวิตอยู่ แม้ว่านั่นจะหมายถึงการต้องเปลี
สี่หนิงเหออนุภรรยาท้ายเรือน chapter 81
“เจ้าจะนอนไปถึงเมื่อไหร่กันหนิงเหอ มิคิดถึงข้าหรืออย่างไร” เฟยเทียนกล่าวทักทายคนบนเตียงนอนที่นับรวมถึงวันนั้นจวบจนวันนี้ก็ร่วมสามเดือนแล้วที่หนิงเหอบาดเจ็บจนเกือบเอาชีวิตมิรอด จะเรียกเช่นนั้นก็คงมิได้ เรียกว่าจากไปแล้วหากถูกยื้อชีวิตมาจากเส้นแบ่งเขตของความตายจะง่ายกว่ากระบี่ที่ปักอก...เลือดที่ไหลรินจนสายน้ำย้อมด้วยสีแดง มันทำให้หัวใจของเขาเหมือนกับถูกควักออกมาขยี้เล่น มิรู้เหมือนกันว่าพลังมันมาจากไหน รู้เพียงแค่ใครที่ทำร้ายคนของเขา...คนที่เขารัก มันจะต้องถูกกำจัดทิ้ง!บางคนที่รู้ว่าตนเองนั้นเก่งและฉลาดหลักแหลมจนเกิดหลงตัวเองจนกลายเป็นกับไว้ดักตนเองเช่นสองเจียวหานหลง ที่คิดว่าตนเองนั้นวรยุทธ์สูงจนมิมีใครจะต่อกรได้ อย่างไรก็อยู่เหนือผู้อื่น หากบางสิ่งบางอย่างมันมิใช่ว่าตนเองจะเป็นฝ่ายควบคุมได้ ยังมีสถานการณ์ที่อยู่รายรอบเป็นตัวกำหนดด้วย...ดังเช่นสองเจียวหานหลงซึ่งถูกสิ่งนี้กำหนดโชคชะตาของตนเองให้ต้องพบกับจุดจบอย่างที่คาดมิถึง…นอกถ้ำ...มียอดฝีมือรอคอยอยู่พร้อมกับกองกำลังทหารที่มิอาจคาดเดาได้ว่ามีจำนวนเท่าไหร่ หากต้องการรอดพ้นไปจากถ้ำที่กำลังถล่ม รวมถึงได้ทุกสิ่งทุกอย่างที่ตนเองปรารถนา.
