chapter 38

เสียงสั่นพร่าที่ดังมาทำให้สี่หนิงเหอเหลือบตาไปมองแต่ก็ยังทำเป็นมิสนใจ มิใช่มิอยากรู้ เสี่ยวฝานทำเช่นนั้นทำไม หากเขา...ยังทำใจยอมรับในเรื่องที่เกิดขึ้นมิได้จริง ๆ แม้จะคอยปกป้องดูแล แต่เสี่ยวฝานก็ปกปิดตัวตนกับเขา เมื่อคิดถึงเรื่องนี้คราวใด เขาก็รู้สึกว่าตัวเองนั้นทำผิด ขณะเดียวกันก็อดที่จะน้อยใจและเสียใจมิได้ อดีตนั้นเขามิได้ทำไม่ดีกับเสี่ยวฝาน หากก็มิได้ทำดีด้วยเช่นกัน มาคราวนี้จึงชดเชยให้ ถือว่าเสี่ยวฝานเป็นทั้งเพื่อนและพี่น้อง หากสิ่งที่ได้รับมันกลับกลายเป็น...การทรยศหักหลังเสียนี่ ช่างเจ็บปวดนัก!

“มีสิ่งใด เจ้าสองคนก็พูดจากันให้รู้เรื่องเสียเถอะ คนหนึ่งทำหน้าตาอมทุกข์พร้อมจะร้องไห้ตลอดเวลา ส่วนอีกคนก็ทำเหมือนกับว่ากำลังจะโดนสุนัขไล่กัด สะดุ้งได้ทุกครั้งที่มีผู้ใดเคลื่อนไหว”

แม้จะเป็นจริงอย่างที่ต้าเกอกล่าว แต่... “ข้ามิกล้าหรอกขอรับ ถึงตัวข้าจะเป็นว่าที่อนุภรรยาของท่านอ๋อง แต่พวกท่านก็คงจะมิลืมกัน ท่านอ๋องมิได้มีความรักใคร่ในตัวข้า หากพวกท่าน...เป็นเพื่อน เป็นพี่น้อง เป็นครอบครัว”

“ท่านอย่ากล่าวเช่นนี้สิขอรับ” เสี่ยวฝานรีบยื่นมือมาวางทับบนมือของสี่หนิงเหอ พลางกล่าวด้วยน้ำเสียงอันส