All Chapters of สี่หนิงเหออนุภรรยาท้ายเรือน: Chapter 41 - Chapter 50

หากเป็นไปได้ สี่หนิงเหอมิอยากยุ่งเกี่ยวกับเรื่องของผู้ที่อยู่ในวังและเรื่องอันใดก็ตามที่เกี่ยวข้องกับขุนนางราชสำนักเลยสักนิด คนเหล่านั้นล้วนแล้วแต่มีเล่ห์เหลี่ยม ลับลมคมในที่ตามมิทัน เบื้องหน้าคือยิ้มแย้มนับถือเป็นพี่น้อง หากภายในคิดอันใดมิมีใครล่วงรู้ได้เลย...น่ากลัวยิ่งนัก หากตอนนี้เมื่อเขาจำต้องเป็นอนุภรรยาของท่านอ๋อง แม้มิปรารถนาหากเขาก็มิอาจลบเลี่ยงได้“แล้วองค์ชายคนอื่นเล่า มีผู้ใดเหมาะสมที่จะเป็นรัชทายาทบ้างหรือไม่”“องค์ชายใหญ่แม้เป็นพี่ชายคนโต หากเพราะประสูติจากมารดาที่มีตำแหน่งเพียงแค่เหม่ยเหริน อีกทั้งสุขภาพร่างกายก็อ่อนแอ ไม่เก่งกล้าและเฉลียวฉลาดเช่นพี่น้องคนอื่น ๆ จึงมิเป็นที่น่าสนใจเป็นทางเลือกของผู้ใด ตัวองค์ชายก็รู้ดี จึงมิได้ดิ้นรนที่จะไขว่คว้า หากพยายามพาตัวเองออกมาจากที่นั่น”“ท่านเคยเจอองค์ชายใหญ่หรืออย่างไร ถึงได้ล่วงรู้เรื่องนี้” มันจะเป็นไปได้อย่างไรกันเล่าที่องค์ชายผู้นั้นจะมิปรารถนาในอำนาจ กล่าวตามตรงว่า...สี่หนิงเหอมิเชื่อ อย่างน้อยถึงไม่อยากดำรงตำแหน่งหวงตี้...หากก็ย่อมต้องมีอำนาจเพื่อให้ตนเองนั้นอยู่รอดปลอดภัย มิถูกเหล่าพี่น้องหรือผู้คนที่กระหายอยากได้มันเข

“ข้าจะให้เจ้าและเสี่ยวฝานเข้าไปรักษาท่านอ๋อง”“ข้านี่นะขอรับ!” สี่หนิงเหอชี้มือเข้าหาตนเอง “ข้ามิมีความรู้เรื่องการแพทย์เลยนะขอรับ แล้วจะไปรักษาท่านอ๋องผู้นั้นได้อย่างไรกันเล่า” บอกตามตรงว่าเขาตามความคิดของท่านอ๋องไม่ทันเลย มิรู้ว่าท่านคิดทำสิ่งใดกันแน่ “มิได้ป่วยแล้วเจ้าจะรักษาได้อย่างไร เสี่ยวฝานรู้ว่าควรจะทำยัง ส่วนเจ้าก็แค่...ไหลตามน้ำไปเท่านั้น หากมีผู้ใดไต่ถามก็บอกว่าเจ้าแค่เคยเรียนรู้มาบ้าง มีความรู้เพียงแค่เล็กน้อยเท่านั้น ทราบข่าวว่าท่านอ๋องถูกพิษร้าย อยากจะขอตรวจดูหน่อย เผื่อความสามารถอันน้อยนิดจะช่วยรักษาได้”หากสี่หนิงเหอก็ยังมิเข้าใจ ท่านอ๋องให้เขาไปรักษาท่านอ๋องตัวปลอมนั่นทำไมกัน สี่หนิงเหอขมวดคิ้วเข้าหากัน“พี่ชายเจ้าจะได้เข้ามาแทนที่ข้าตรงนี้...เป็นเพื่อนเจ้า” นิ้วยาวลากไล้บนแก้มใส “ส่วนตัวข้าต้องรับหน้าที่ของท่านอ๋องประจำจวนนี้ ที่บางวันก็ต้องป่วยหนักจนมิอาจออกจากห้องได้ หากบางวันก็ดีขึ้นจนสามารถออกมาพบหน้าผู้คนได้”อ๋อ...สี่หนิงเหอคิดว่าพอจะเข้าใจสิ่งที่ท่านอ๋องต้องการแล้วล่ะ หากมันก็ทำให้เขารู้สึกใจหายมิใช่น้อย เมื่อคิดว่าข้างกายจะมิมีท่านอ๋องคอยก่อกวนแล้ว“มิต้องห

“มิจำเป็น เรือนของเจ้าเล็กเช่นนี้ จะให้ข้าและพี่หญิงเข้าไปพำนักได้อย่างไร”ดูเหมือนว่า...ในวาจาที่ค่อนข้างจะร้ายของเจียวชุนลี่จะแฝงอะไรบางอย่างไว้นะ เสียดายจังที่เขายังมิฉลาดพอจะตีความมันออกได้“เป็นข้าที่มิประมาณตน ข้าต้องขออภัยด้วยขอรับ”“เจ้ามั่นใจเพียงใดว่าจะรักษาท่านอ๋องได้”พวกนางมิเข้าใจหรืออย่างไรกัน เขายังมิได้ตรวจเลยนะ แล้วจะตอบได้อย่างไร ถึงเรื่องคราวนี้จะเป็นเพียงแค่การหลอกลวงตบตาผู้คน หากหลายเรื่องหลายราวบางครั้งเราก็คาดเดาสิ่งใดมิได้ หากการครั้งนี้ที่ว่าง่ายดาย เพียงแค่เข้าไปแกล้งทำการรักษาแล้วออกมาบอกว่า...‘ท่านอ๋องมิเป็นอันใด ข้าได้ทำการรักษาและให้ยาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว มินานก็จะหายดี หากแต่ข้าก็ยังมิแน่ใจว่าพิษที่ท่านอ๋องได้รับไปนั้นนานเท่าใดแล้ว รักษาแล้วจะยังมีผลกระทบกับร่างกายหรือไม่’ ว่ากันตามตรงแล้ว สี่หนิงเหอรู้ว่าตนเองต้องกล่าวแบบนี้ เพราะหากวันหนึ่งวันใดท่านอ๋องและทุกคนคิดนำเรื่องนี้มาใช้อีกครั้ง เขาจะได้มีข้อกล่าวอ้าง หากทำมิได้...พวกนางก็คงจะต้องรีบหาทางกำจัด! เขาออกไปจากจวนแห่งนี้แทบมิทันเชียวล่ะ อ่า...ช่างอยู่ยากเสียจริงเลยนะ“ข้ามิได้จะขับไล่ท่านทั้งสองค

“เจ้าคิดว่าอย่างไรล่ะ”มันคงจะมิเป็นอย่างที่เขาคิดไว้หรอกนะ เพราะถ้าหากว่าเป็นเช่นนั้นจริง...สี่หนิงเหอคิดสภาพตัวเองตอนที่สี่ซูเจียวรู้เรื่องนี้มิออกเลย คิดมิออกด้วยว่านางจะอาละวาดใส่เขาแค่ไหน“เป็นอันใดไปเล่าหนิงเหอ”“ข้าคิดอันใดมิออก คงต้องขอรบกวนพี่สามชี้แนะแล้วขอรับ”นับตั้งแต่ได้เจอกับท่านอ๋อง...เรียกได้ว่าแต่ละวันมิเคยสงบสุขเลย มีแต่เรื่องวุ่นวายและต้องครุ่นคิดตลอดเวลา บางอย่างก็คิดได้ หากก็มีอีกหลายอย่างที่สี่หนิงเหอมิเข้าใจ “ทำไมเจ้าถึงมิอยู่รอข้า”อา...เขายังมิทันจะล่วงรู้สิ่งใดเลยนะ ก็โดนท่านอ๋องขัดจังหวะเสียแล้ว ช่าง...น่าเบื่อหน่ายเสียจริง“เจ้าอยากรู้เรื่องอันใดก็ถามท่านอ๋องนะหนิง พี่มีเรื่องต้องไปทำ...อีกหลายวันกว่าจะได้พบกัน” กล่าวจบพี่สามก็รีบเดินจากไปอย่างว่องไว โดยที่สี่หนิงเหอยังมิทันได้กล่าวทัดทานพี่ชายก็เดินห่างไปไกลเสียแล้ว“พี่สาม”“ข้าเห็นว่าท่านกำลังสนทนากับพระชายา” ดูท่าเรื่องที่สนทนากันจะทำให้ท่านอารมณ์ดีมากด้วย บนใบหน้าถึงได้มีรอยยิ้มอยู่มิคลาย เขาเลยกลัวว่าหากกล่าวอันใดออกไป จะทำให้ท่านอารมณ์ไม่ดีนะขอรับ “ข้าก็เลยมิกล้าที่จะรบกวนนะขอรับ” คิดว่าหากเขากล่า

“ถ้าเช่นนั้นข้า...ขอตั้งหลักสักครู่นะขอรับ” สี่หนิงเหอปลดแขนของกำยำออกไปจากกายก่อนจะลุกขึ้นจากตักของท่านอ๋อง แล้วเดินไปเดินมาอยู่หลายรอบ คิดว่าถึงมิรู้ตอนนี้หากวันข้างหน้าเขาก็ต้องรู้อยู่ดีนั่นแหละ เมื่อคิดได้เช่นนั้นสี่หนิงเหอก็คิดว่าเขาควรคิดถึงผลลัพธ์ที่จะเกิดขึ้นของมันมากกว่าสินะเมื่อตัดสินใจได้ สี่หนิงเหอเดินไปหยุดตรงหน้าท่านอ๋องที่คงจะรู้ถึงความสับสนว้าวุ่นใจของเขาจึงยื่นจับมือเล็กเอาไว้...นิ้วยาวลูบไล้หลังมือแผ่วเบา“ข้ารู้เจ้าคิดอันใดอยู่ แต่มิมีสิ่งใดต้องกังวล ไม่ว่าจะเกิดอันใดขึ้น ข้าจะอยู่กับเจ้าเสมอ”สี่หนิงเหอมองสบสายตากับท่านอ๋องก่อนจะพยักหน้ารับด้วยความเชื่อใจ “ถ้าเช่นนั้น ข้าควรรู้เรื่องของผู้ใดก่อนดีขอรับ” ถ้าถามใจข้า...ขอเรื่องของตัวข้าและครอบครัวไว้หลังสุด อีกสองเรื่องนั้น จะเรื่องใดก่อนก็ได้ “ข้าพร้อมฟังแล้ว”“เรามิอาจคุยเรื่องนี้ที่ห้องนี้ได้”“ทำไมละขอรับ” ตอนแรกข้าก็สงสัยอยู่ หากก็จำได้ว่า...ถูกจับตามองอยู่ ถ้าเช่นนั้นจะต้องทำอย่างไร“เจ้าไปบอกเสี่ยวฝานนะ เพราะตัวข้าได้รับพิษเป็นเวลานาน ร่างกายยังมิฟื้นตัวดี ข้าจำต้องพักผ่อนอีกสักหน่อย เจ้าจะอยู่ดูแลข้าเป็นพิเศษ