All Chapters of สี่หนิงเหออนุภรรยาท้ายเรือน: Chapter 61 - Chapter 70

สี่หนิงเหอได้แต่ยืนอึ้งและกะพริบตาปริบ ๆ ขณะมองสตรีนามว่าเจียวชุนลี่ที่ถูกองค์ชายใหญ่เรียกว่าหย่งอี้ดึงเอาบางอย่างออกจากใบหน้า ก่อนที่ท่านอ๋องจะบอกกับเขาว่ามันคือหน้ากากหนังที่ทำมาจากยางไม้ชนิดหนึ่ง“เจียวชุนลี่ตัวจริงถูกพวกเราแอบวางยาเพื่อให้ป่วยหนัก จากนั้นก็ส่งคนของเราไปทำการรักษา ก่อนจะจับตัวนางเอาไว้และหย่งอี้เสี่ยงปลอมแปลงใบหน้าเข้าไปอยู่แทน เพื่อสืบล้วงความลับของคนพวกนั้น” องค์ชายใหญ่กล่าวให้ทุกคนได้ล่วงรู้“ในวัง...เจียวอ้ายเหม่ยใช้ทุกวิถีทางเพื่อบีบคั้นให้ข้าบอกความลับเรื่องขุมทรัพย์ จากที่มิสงสัย คิดเพียงแค่ว่าพวกเขาคงต้องการทรัพย์สมบัติพวกนั้นเป็นของตนเอง หากเมื่อคิดทบทวนให้ดี พวกเขาอาจจะกำลังวางแผนร้ายอยู่ก็ได้ หากเป็นก่อนหน้านั้น ข้าคิดว่าพวกเขาคงจะเป็นพวกทำอันใดมิประมาณตน หากตอนนี้...ข้าคิดว่า พวกเขามีกำลังพร้อม ขาดเพียงแค่ทรัพย์สินที่จะนำมาใช้ หากได้ขุมทรัพย์นั้นไว้ในมือ...”วาจาของพระสนมทำให้ทุกคนอึ้งกันไปหมด ด้วยรู้ดีว่าหากตระกูลเจียวที่มักใหญ่ใฝ่สูง เห็นแก่ประโยชน์ส่วนตัวและพวกพ้องของตนเอง มิสนใจว่าผู้อื่นจะเดือดร้อนแค่ไหนเป็นใหญ่ในแคว้นนี้เมื่อไหร่ ชาวประชาย่อมจะต้อ

“มีอันใดหรือขอรับ...ท่านอ๋อง” ตอนแรกสี่หนิงเหอจะเรียกท่านอ๋องว่าท่านพี่นะ หากเมื่อนึกขึ้นได้ว่า ตอนนี้เราเดินทางไปเพื่อจัดการกับเรื่องขุมทรัพย์ให้เสร็จสิ้น หากเขาแสดงความสนิทสนมกับท่านอ๋องเกินไป ศัตรูที่กำลังตามมาหรือบางคนอาจจะล่วงหน้ามาก่อนแล้วเพื่อดักรอเล่นงานเรากลางทางนั้นจับจุดนี้ได้ จะเร่งรุดจับตัวเขาให้ได้ หนึ่งเพื่อจะให้เขาเป็นผู้เปิดขุมทรัพย์และอีกทางก็เพื่อเป็นการข่มขู่ท่านอ๋องก็เป็นไปได้ เขาจึงมิควรประมาท“พวกมันคงจะมีฝีมือมิน้อยหรือไม่ก็แฝงกายได้อย่างแนบเนียน พวกซานเกอที่เดินทางมาก่อนจึงมิอาจล่วงรู้” ต้าเกอเป็นผู้กล่าวขณะดึงน่องไก่ที่ย่างจนสุกหอมแล้วมาส่งให้ท่านอ๋องกับเขาคนละข้าง ส่วนที่เหลือก็แจกจ่ายให้กับเพื่อนคนอื่น ๆ ขณะที่สี่หนิงเหอได้แต่แปลกใจ ในเมื่อกล่าวว่ามีศัตรูซ่อนกายอยู่ ทำไมทุกคนถึงได้ดูมิทุกมิร้อนแต่อย่างใดเลย“ก็จะรีบร้อนไปทำไม เราอิ่มขณะที่พวกมันท้องหิว เราสบายเพราะพวกมันคอยเฝ้ายามให้”อ๋อ...เป็นเช่นนี้เอง สี่หนิงเหอพยักหน้ารับ ขณะละเลียดลิ้มทานไก่ย่างอย่างเชื่องช้าด้วยท่าทางเอร็ดอร่อยยิ่งนัก“ท่านอ๋องพอจะบอกข้าได้ไหมขอรับ...คนผู้นั้นคิดจะทำอันใดกันแน่” สายต

“เสี่ยวฝาน!”“เพื่อหนิงเกอ...ข้ายินดีทำขอรับ”เสี่ยวฝานยิ้ม...รอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความรัก ภักดีและซื่อสัตย์มันทำให้ข้าตื้นตันใจอย่างที่สุดจึงคว้ากายเล็กมากอดเอาไว้ “ขอบใจนะเสี่ยวฝาน ขอบใจมาก...น้องข้า”“แยกกันเดินทาง หากเมื่อถึงหมู่บ้านก็ค่อยมารวมตัวกัน...เจ้าแปดมีฝีมือทางด้านแปลงโฉม ครั้งนี้ก็ควรใช้ให้เป็นประโยชน์”“ข้าเข้าใจแล้วขอรับ”“ดึกแล้ว...ควรพักผ่อนเอาแรงไว้รับมือกับพวกนี้ในวันต่อไปดีกว่า”สี่หนิงเหอพยักหน้า เขาเหมือนจะได้ยินว่ามีการตกลงกันว่าใครจะเป็นผู้ที่พักผ่อนก่อนและใครจะเป็นฝ่ายเฝ้ายามดูแลคุ้มครองทุกคนก่อน แม้ทุกคนจะมิได้ทำเพื่อเขา แต่สิ่งที่เกิดขึ้นก็ทำให้สี่หนิงเหอรู้สึกว่าโชคดีที่ได้ย้อนกลับมาอีกครั้ง ได้พบกับบ่าวที่ทั้งรักทั้งภักดีและซื่อสัตย์อย่างเสี่ยวฝาน ครอบครัวที่เขามองข้ามไปและได้เจอกับคู่ชีวิตที่ถึงจะยังมิได้เอ่ยปากบอกว่ารัก หากการแสดงออกนั้นกลับบอกได้อย่างดีว่ารักเพียงใด “เราก็ไปนอนกันเถอะขอรับ พรุ่งนี้จะได้เริ่มต้นเดินทางตั้งแต่เช้า”สี่หนิงเหอเดินไปยังจุดที่มิได้มีเพียงแค่ฟางรองนอนเท่านั้นหากยังจะมีผ้าคลุมของท่านอ๋องรองอยู่อีกชั้น เราสองคนทิ้งตัวลงนอนเคีย

“เสี่ยวฝาน!”“เพื่อหนิงเกอ...ข้ายินดีทำขอรับ”เสี่ยวฝานยิ้ม...รอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความรัก ภักดีและซื่อสัตย์มันทำให้ข้าตื้นตันใจอย่างที่สุดจึงคว้ากายเล็กมากอดเอาไว้ “ขอบใจนะเสี่ยวฝาน ขอบใจมาก...น้องข้า”“แยกกันเดินทาง หากเมื่อถึงหมู่บ้านก็ค่อยมารวมตัวกัน...เจ้าแปดมีฝีมือทางด้านแปลงโฉม ครั้งนี้ก็ควรใช้ให้เป็นประโยชน์”“ข้าเข้าใจแล้วขอรับ”“ดึกแล้ว...ควรพักผ่อนเอาแรงไว้รับมือกับพวกนี้ในวันต่อไปดีกว่า”สี่หนิงเหอพยักหน้า เขาเหมือนจะได้ยินว่ามีการตกลงกันว่าใครจะเป็นผู้ที่พักผ่อนก่อนและใครจะเป็นฝ่ายเฝ้ายามดูแลคุ้มครองทุกคนก่อน แม้ทุกคนจะมิได้ทำเพื่อเขา แต่สิ่งที่เกิดขึ้นก็ทำให้สี่หนิงเหอรู้สึกว่าโชคดีที่ได้ย้อนกลับมาอีกครั้ง ได้พบกับบ่าวที่ทั้งรักทั้งภักดีและซื่อสัตย์อย่างเสี่ยวฝาน ครอบครัวที่เขามองข้ามไปและได้เจอกับคู่ชีวิตที่ถึงจะยังมิได้เอ่ยปากบอกว่ารัก หากการแสดงออกนั้นกลับบอกได้อย่างดีว่ารักเพียงใด “เราก็ไปนอนกันเถอะขอรับ พรุ่งนี้จะได้เริ่มต้นเดินทางตั้งแต่เช้า”สี่หนิงเหอเดินไปยังจุดที่มิได้มีเพียงแค่ฟางรองนอนเท่านั้นหากยังจะมีผ้าคลุมของท่านอ๋องรองอยู่อีกชั้น เราสองคนทิ้งตัวลงนอนเคีย

“เจ้าจะลองฝึกลมปราณดูไหม”“ขอรับ” สี่หนิงเหอดีใจจนเกิดเหตุจึงมิทันได้ยินเสียงหัวเราะของท่านอ๋อง“เราฝึกกันแบบนี้ก็ได้หรือขอรับ” ก็แบบว่า...ท่านอ๋องให้เขานั่งบนตัก แผ่นหลังของเขาแนบชิดไปกับอกกว้างกำยำ ความใกล้ชิดที่ทำให้หัวใจสี่หนิงเหอเต้นแรงจนหูมิได้ยินเลยว่าท่านอ๋องกล่าวอันใดบ้าง“ข้าจะได้ช่วยเจ้าได้เต็มที่อย่างไรเล่า”วิธีการเช่นนี้มันจะช่วยได้จริงหรือ เพราะเพียงแค่ท่านอ๋องวางมือบนอกนุ่มนิ่ม เขาก็สั่นไปหมดทั้งตัวแล้ว ถ้ามากไปกว่านี้ กลัวว่ามันจะกลายเป็นอย่างอื่นไปนะสิ“ถึงร่างกายจะอ่อนแอ หากมีจิตที่แข็งแกร่งแล้ว การฝึกปราณก็มิยากเกินจะทำได้ สิ่งที่ควรทำอย่างแรกคือการทำสมาธิเพื่อให้จิตแข็งแกร่ง มีสติและมิหลงทาง ด้วยว่าจิตจะเป็นตัวที่คอยควบคุมลมปราณให้ไหลไปตามธรรมชาติ รักษาสมดุลของร่างกายผู้ฝึกที่จะต้องทำอย่างสม่ำเสมอ”อา...ฟังแล้วมันก็ยากอยู่เหมือนกันนะเนี่ย เพราะเขานะ...อยู่นิ่ง ๆ นาน ๆ มิค่อยได้เสียด้วยสิ แล้วอย่างนี้เขาจะฝึกได้หรือเปล่านี่“มิต้องกังวลใจไปหรอก ถ้าเพียงแค่เจ้าตั้งใจ ข้าก็จะทำให้สิ่งที่เจ้าต้องการเป็นจริงให้จงได้!” เพราะนั่นมันจะหมายความถึง...หนิงเหอมีสุขภาพร่างกายที