All Chapters of สี่หนิงเหออนุภรรยาท้ายเรือน: Chapter 71 - Chapter 80

ดูเหมือนกับว่าพี่สามคิดจะโต้ตอบ หากสุดท้ายแล้วก็นิ่งเงียบ ก่อนจะเดินมาที่ม้า กระโดดขึ้นขี่นำนำเขากับทุกคนไปแทน“หมายความว่าอย่างไรขอรับท่านอ๋อง” เขาก็ร่วมเดินทางและเป็นหนึ่งในตัวต้นเหตุที่ทำให้เกิดเรื่องนี้ เขาควรมีสิทธิ์รู้มิใช่หรืออย่างไรกัน“เจ้าสนใจเรียนขี่ม้าไหมหนิงเหอ”หากคำตอบที่ข้าได้รับจากท่านอ๋องกลับกลายเป็นอีกเรื่องที่สี่หนิงเหอได้แต่กลอกสายตาไปมา...คิดพาเขาออกนอกเรื่องเก่งเสียจริง“ก็...นิดหน่อยขอรับ หากเกิดเรื่องเช่นนี้อีกครั้ง ข้าจะได้มิต้องรบกวนท่านมาก”“ถ้าเช่นนั้นเห็นทีจะมิดี”“ทำไมละขอรับ ถ้าทำเช่นนั้น ม้าก็จะได้มิเหนื่อยมาก” ทั้งที่สี่หนิงเหอรู้นะ ท่านอ๋องหมายถึงสิ่งใด หากเขาก็ยังอยากที่จะได้ยินจากปาก“ข้าก็จะมิได้กอดเจ้าเช่นนี้อย่างไรเล่า”ฉ่า! หากว่า วาจาทำให้หน้าสี่หนิงเหอร้อนราวกับไปจ่อไปมาแล้ว เสียงกระซิบที่ดังใกล้หูก็ยังทำให้หัวใจเต้นแรง สัมผัสที่อบอุ่นและอ่อนโยนทำให้เผลอยิ้มออกมาอย่างมิรู้ตัวขอบคุณขอรับท่านแม่...สี่หนิงเหอเอ่ยในใจ หากมิใช่เพราะท่านแม่ทำให้เขาย้อนกลับมาในครั้งนี้ เขาคงมิล่วงรู้ว่ามีคนรักมากเพียงใด ท่านอ๋อง...แม้จะมิกล่าวออกมาตรง ๆ หากก็แสดงให

ฟังวาจาของเสี่ยวฝานแล้ว ทำให้เฟยเทียนถึงกับโกรธจนตัวสั่น ขณะเดียวกันก็หวาดหวั่นอย่างที่สุด มันทำให้เขาต้องเร่งรีบพาหนิงเหอไปให้พ้นจากหมอกลวงตานี้โดยเร็ว หากว่า...ด้านหน้าตอนนี้มีหมอกลวงตากลุ่มใหญ่ดักทางอยู่ หากจะพุ่งเข้าชนก็กลัวว่าจะหลงเข้าไปจนหาทางออกมิเจอ หากจะเลี่ยงไป...มิว่าเคลื่อนไหวไปทางใด กลุ่มหมอกลวงตาก็ตามติดไปมิลดละ มันเหมือนกับตอนนี้เขากับหนิงเหอถูกล้อมอยู่ เขาจะทำอย่างไรถึงจะหนีจากกลุ่มหมอกลวงตานี้ได้...หากเพียงแค่ตัวเขานั้นเฟยเทียนมิหวั่นเกรงเลย ทว่าหนิงเหอ...แม้ตอนนี้จะมิมีสติ หากก็มั่นใจมิได้ว่าจะมิถูกหมอกลวงตาทำร้ายขณะที่เฟยเทียนกำลังขบคิดเพื่อจะพาตนเองและทุกคนออกจากหมอกลวงตาอยู่นั่นเอง...“ท่านแม่!” สี่หลวนซานตะโกนด้วยความตกใจเมื่อเห็นมารดาใช้กระบี่สั้นที่พกติดกายมาเฉือนฝ่ามือตนเองจนเลือดไหล“แม้จะจากที่นี่ไปนานแล้ว หากพวกเราก็คือคนของที่นี่...เลือดของพวกเราอาจจะช่วยเปลี่ยนทางของหมอกเหล่านี้ไปได้บ้างและอาจจะพอช่วยหนิงเหอได้ด้วย”“ข้าทราบแล้วขอรับ” แม้มิรู้ว่าจะได้ผลหรือไม่ หากสี่หลวนซานก็เลือกที่จะทำตามวาจาของมารดา อย่างน้อยหากว่าสิ่งที่ทำดึงความสนใจของหมอกลวงตาได้เ

“จะอย่างไรก็ตาม ตอนนี้ควรหาทางเข้าขุมทรัพย์ให้เจอก่อนที่คนพวกนั้นจะเข้ามาที่นี่ได้...เราจะต้องไปทางไหนหนิงเหอ” สี่หลวนซานถามออกไป ด้วยว่าเมื่อยามเยาว์วัยนั้นมีบ่อยครั้งที่หนิงเหอเหมือนจะมีเพื่อนที่พวกเขาเหล่าพี่น้องมิเคยเห็นตัวตน หากเมื่อมีเสี่ยวฝานอยู่ด้วย เรื่องที่เคยเห็นก็หายไป จนทุกคนลืมไปหมดแล้ว หากเมื่อหนิงเหอกล่าวมาเช่นนี้ เขาก็พร้อมจะเชื่อน้อง“มิใช่มิอยากเผชิญหน้าเพื่อให้ทุกอย่างจบสิ้นลงโดยเร็ว ถึงแม้เราจะมีวรยุทธ์ หากฝ่ายโน้นก็มีเช่นกัน พวกนั้นยังจะมีกองกำลังอีกชุดใหญ่ด้วย ข้าอยากให้พวกเราถอยก่อนแล้วค่อยรุกกลับในภายหลัง ข้าเชื่อว่ามีโอกาสทำเช่นนั้นแน่นอน”“ข้าเห็นด้วยกับซินหลิง”ท่านอ๋องกล่าวขณะจับมือสี่หนิงเหอเอาไว้“ข้าอย่างไรก็ได้” หนานเฟยรั่วกล่าว สำหรับนาง...สมบัติเหล่านั้นจะได้หรือไม่ ค่าก็มิต่างกัน ด้วยว่าคนใจดำอำมหิต ใจคอคับแคบอย่างเจียวหานหลง มิคิดปล่อยครอบครัวนางไปแน่นอน หนทางเดียวที่นางและทุกคนในครอบครัวจะรอดก็คือ...จัดการเจียวหานหลงให้ได้เท่านั้น!“ถ้าเช่นนั้นก็ตามข้ามาขอรับ” สี่หนิงเหอกล่าวก่อนจะหลับตาลงเพื่อใช้สติที่มีฟังเสียงสายลมกระซิบบอกว่าให้เดินไปทางใด...

“ท่านแม่” หากเมื่อเขาลืมตาขึ้นมา...ก็ได้เห็นแสงสีขาวที่สว่างเจิดจ้า ทำเอาตาถึงกับพร่าเลือนและปวดศีรษะอย่างรุนแรงไปชั่วขณะหนึ่ง ก่อนทุกอย่างจะหายไปเช่นเดียวกับการต่อสู้ระหว่างทุกคนและก็จบลง โดยที่เจ้าสัตว์หน้าตาและรูปร่างที่แปลกประหลาดนั้นก็ได้หายไปด้วย“เป็นอย่างไรบ้างหนิงเหอ”“ข้า...ข้ามิเป็นอันใดขอรับ แล้วท่านอ๋องกับคนอื่น ๆ เล่า มีใครเป็นอะไรบ้างหรือไม่ขอรับ”หากท่านอ๋องมิทันจะได้ตอบ...กระบี่วางบนไหล่เขาเสียก่อน“หนิงเหอ!”“พวกเจ้ามิเป็นห่วงพี่น้อง มิเป็นห่วงคนรักแล้วใช่ไหม ถึงได้ทำเช่นนี้” เจียวหานหลงถามด้วยความเกรี้ยวกราด ด้วยมิอาจระงับโทสะเอาไว้ได้เมื่อเห็นลูกน้องฝีมือดีต้องจากไปถึงสองคนด้วยกัน คนหนึ่งจากไปด้วยพิษจากสัตว์ที่มิรู้ว่าจะเรียกว่าอะไร ขณะที่อีกคนก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย“มิใช่เพียงแค่คนของท่านที่เคราะห์ร้าย หากพวกเราทุกคนก็ล้วนแล้วแต่บาดเจ็บกันหมด”เมื่อสี่หนิงเหอมองไป...มิใช่เพียงแค่พี่สามและพี่เขยที่ได้รับบาดเจ็บอย่างเห็นได้ชัด ยังจะมีองค์ชายใหญ่และหนานเฟยรั่วที่ต่างก็ยืนปาดเหงื่อด้วยความเหนื่อยอ่อน “ท่านน่าจะรู้ดี ขนาดอยู่ในเรือนของตนเองยังมิปลอดภัยเลย แล้วนี่ท่านม

“เสี่ยวฝาน! เกิดอันใดขึ้น” จากที่ตกใจว่าทำไมทุกคนเข้ามาในนี้ทั้งที่ควรจะหลบหนีไปก่อน หากเมื่อเห็นสภาพของแต่ละคนที่ตามร่างกายเต็มไปด้วยบาดแผล“คนพวกนั้น...”“มาถึงก็สั่งให้จัดการทุกคนมิให้เหลือ!”วาจาของลิ่วเกอทำให้ลูกน้องของเจียวหานหลงที่ต่อสู้อยู่กับท่านอ๋องหยุดชะงัก“พวกเจ้าหมายความว่าอย่างไร”“หากข้าดูมิผิด ดูเหมือนว่าจะมียอดฝีมือจำนวนห้าคนคอยคุ้มกันบิดาของหนานเฟยรั่ว หนานไป๋เป็นผู้ที่สั่งการ!”สิ้นคำกล่าวของต้าเกอ พวกข้าทุกคนต่างก็หันไปมองผู้ที่ถูกกล่าวถึงด้วยความงุนงง หากด้านนอกนั้นคือหนานไป๋บิดาของหนานเฟยรั่วที่น่าจะเป็นตัวจริง แล้วบุรุษที่อยู่หน้าพวกเราตอนนี้เล่า...คือผู้ใด“ความลับแตกแล้วสินะ ข้าเองก็เหนื่อยกับใบหน้านี้เต็มทีแล้วเช่นกัน”ดูเหมือนบุรุษตรงหน้าจะมิเดือดร้อนอันใดเลยกับการที่จะเปิดเผยตัวจริงกับพวกเรา ยังคงความสุขุมพร้อมกับคลี่ยิ้มอย่างที่ทำให้คนมองรู้สึกว่าหนาวเย็นยะเยือกอีกด้วย ก่อนจะดึงเอา...หน้ากากสินะ ออกจากใบหน้าอย่างเชื่องช้านี่สินะ เหตุที่ทำให้ข้าแปลกใจ ทำไมคนที่มีโอกาสหลบหนีไปหาบุตรสาวถึงได้มิได้ไปไหน เหมือนกับจะคอยสั่งการลูกน้องของเจียวหานหลงด้วย ยิ่งเมื่