chapter 50

“ถ้าเช่นนั้นข้า...ขอตั้งหลักสักครู่นะขอรับ” สี่หนิงเหอปลดแขนของกำยำออกไปจากกายก่อนจะลุกขึ้นจากตักของท่านอ๋อง แล้วเดินไปเดินมาอยู่หลายรอบ คิดว่าถึงมิรู้ตอนนี้หากวันข้างหน้าเขาก็ต้องรู้อยู่ดีนั่นแหละ เมื่อคิดได้เช่นนั้นสี่หนิงเหอก็คิดว่าเขาควรคิดถึงผลลัพธ์ที่จะเกิดขึ้นของมันมากกว่าสินะ

เมื่อตัดสินใจได้ สี่หนิงเหอเดินไปหยุดตรงหน้าท่านอ๋องที่คงจะรู้ถึงความสับสนว้าวุ่นใจของเขาจึงยื่นจับมือเล็กเอาไว้...นิ้วยาวลูบไล้หลังมือแผ่วเบา

“ข้ารู้เจ้าคิดอันใดอยู่ แต่มิมีสิ่งใดต้องกังวล ไม่ว่าจะเกิดอันใดขึ้น ข้าจะอยู่กับเจ้าเสมอ”

สี่หนิงเหอมองสบสายตากับท่านอ๋องก่อนจะพยักหน้ารับด้วยความเชื่อใจ “ถ้าเช่นนั้น ข้าควรรู้เรื่องของผู้ใดก่อนดีขอรับ” ถ้าถามใจข้า...ขอเรื่องของตัวข้าและครอบครัวไว้หลังสุด อีกสองเรื่องนั้น จะเรื่องใดก่อนก็ได้ “ข้าพร้อมฟังแล้ว”

“เรามิอาจคุยเรื่องนี้ที่ห้องนี้ได้”

“ทำไมละขอรับ” ตอนแรกข้าก็สงสัยอยู่ หากก็จำได้ว่า...ถูกจับตามองอยู่ ถ้าเช่นนั้นจะต้องทำอย่างไร

“เจ้าไปบอกเสี่ยวฝานนะ เพราะตัวข้าได้รับพิษเป็นเวลานาน ร่างกายยังมิฟื้นตัวดี ข้าจำต้องพักผ่อนอีกสักหน่อย เจ้าจะอยู่ดูแลข้าเป็นพิเศษ