chapter 29

“ข้ากลัว...เมื่อพี่สามกลับมายังเรือนพร้อมกับท่านแล้วมิเจอข้า...เราจะไม่ได้พบเจอกันอีก” เขาเฝ้ารอคอยทุกครั้งที่ที่ชายเดินออกไปจากเรือน เฝ้ารอคอยว่าวันหนึ่งเมื่อพี่ชายกลับมายังเรือน ด้านหลังจะมีบุรุษหนุ่มตามติดมาด้วย มาเยี่ยมเยือนเขาถึงเรือน มิใช่เพียงแค่ฝากข้าวของมาให้ แต่เขาก็รับรู้และเข้าใจในวาจาที่พี่ชายบอกได้เป็นอย่างดี...

เทียนเกอเกอก็คิดถึงเจ้าเช่นกัน หากภาระมากมายที่ต้องสะสางทำให้ทำอย่างใจต้องการมิได้ เทียนเกอเกอสั่งความให้ข้ามาบอกเจ้านะหนิงเหอ...

“ขอให้อดทนรอ แล้วข้าจะมาหาเจ้า”

หากสิ่งที่เกิดขึ้น...เขามิอาจรอพี่ชายใจดีได้แล้ว แม้กระทั่งข้อความก็มิได้เอ่ยบอกให้ล่วงรู้ แล้วยังจะต้องออกเดินทางเพื่อไปเป็นอนุภรรยาของผู้ใดก็มิรู้ได้!

“ข้ามิเคยเลยว่าจะทำให้เข้ารู้สึกเช่นนี้”

“ใช่นะสิ คนไร้หัวใจเช่นท่านจะรู้สึกอย่างไรได้เล่าขอรับ” สี่หนิงเหอเอ่ยตัดพ้อไปอย่างอดทนมิไหว ทั้งที่ความจริงแล้วในวันที่รับรู้และต้องออกเดินทาง แม้ตัวเขาก็ยังคงมึนงงและสับสนอยู่ไม่น้อย แต่สมองเขานะเหรอ...คิดแต่ว่า จะทำยังไงถึงจะได้หลุดออกจากจวนท่านอ๋องไปทำการค้าขายหาเงินเข้ากระเป๋าต่างหากเล่า ส่วนที่กล่าวมาทั้งหม