All Chapters of Csluvdebt.รักนี้มากกว่าหนี้สิน: Chapter 1 - Chapter 10

1.คนเจ้าเล่ห์•1•กาสิโนCRเบอร์โทรศัพท์จากต่างประเทศโทรเข้ามา คิ้วดกหนาขมวดชนกันเป็นปมก่อนจะกดรับสาย แม้จะอารมณ์เสียแค่ไหนก็ต้องสนใจ เพราะให้ลูกน้องคอยแอบสอดส่องน้องชายอยู่'โทรมาบ่อยจริงมีเรื่องอะไรนักหนาวะที่นั่นน่ะ' น้ำเสียงดุดันกล่าวโวยวาย'เกิดเรื่องไม่ดีขึ้นครับนายหญิงรองเธอหายตัวไป ตอนนี้ท่านโคล่าตามหาให้ควั่กเลยครับ ไม่รู้เป็นฝีมือจากแก๊งไหนกันแน่ครับบอส' น้ำเสียงเคร่งขรึมกล่าวรายงาน'แอบคอยสังเกตการณ์อยู่ห่างๆ หากเกิดเรื่องอะไรไม่ดีรายงานมาเลย ถ้าหนักหนามากมึงก็เข้าไปช่วยไอ้โคล่าด้วย แต่ถ้าปัญหาจัดการได้ก็ไม่ต้องสอดมือยุ่ง ปล่อยให้มันเดินด้วยขาของมันเอง หากไม่มีใครอยู่มันจะได้ดูแลตัวเองได้ ส่วนแก๊งจระเข้ก็เป็นบททดสอบที่ดี กระตุ้นให้มันรู้จักปรับตัวคงไม่ดุเดือดเท่าไหร่ เออภายในแก๊งสิงโตช่วงนี้ มันแอบทำอะไรลับหลังกันอยู่หรือเปล่า แลดูมันเงียบสงบเสียเหลือเกิน' น้ำเสียงดุดันกล่าวถาม'เงียบผิดปกติจริงครับ คนแฝงตัวจากทางเราก็ไม่โผล่มาเลย หรืออาจจะโดนสั่งเก็บไปแล้ว' น้ำเสียงเคร่งขรึมกล่าวรายงาน'ไปสืบมาแค่นี้แหละ' น้ำเสียงดุดันกล่าวพร้อมกดตัดสายสายตาคมกริบดุจนกเหยี่ยวนั่งเท้าคางอย

3.หนีไม่รอด•3•สายตาคมกริบจ้องเขม็ง คิ้วดกหนาผูกขมวดคล้ายปมเงื่อนชนเข้าหากัน ราวกับว่าโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ เขาฉกฉวยขวดสเปรย์พริกไทยจากมือฉัน ขว้างทิ้งลงบนพื้นกระเบื้องอย่างหงุดหงิด ก่อนจะเอื้อมแขนยาวมาใกล้ ใช้ฝ่ามือบีบช่วงหัวไหล่เอาไว้แน่นถนัด กระชากอย่างรุนแรงพร้อมเขย่าเรือนร่างจนสั่นคลอนฉันรีบเม้มริมฝีปากตนอย่างอดกลั้น แอบรู้สึกเจ็บแปล๊บขึ้นมากะทันหัน หัวใจกระตุกวูบวาบจนตัวเบาโหวงเหวง ความกลัวที่มีต่อเขายิ่งเพิ่มทวีคูณ แต่เมื่อคิดย้อนดูแล้ว หากเป็นคนที่ทำให้อิฐหวาดกลัวได้ เขาย่อมต้องไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน ฉุกคิดเพียงไม่นานสมองอันน้อยนิดคล้ายจะพร่าเลือนเต็มทน แต่กลับต้องตื่นจากภวังค์ เมื่อได้ยินเขาโวยวายใส่เสียงก้องกังวาน"แสบจริงนะเรื่องบนเตียงจะแสบแบบนี้ไหม?" น้ำเสียงดุดันกล่าว ยกคนสวยพาดบนไหล่กว้าง แบกเธอเดินขึ้นไปห้องทำงานตนเอง ด้วยความว่องไวกลัวจะสร้างความไม่สงบเพิ่ม อีกคนพยายามดิ้นรน แต่ก็เหมือนทำอะไรไม่ได้มาก ราวกับแรงทุบเป็นเพียงแค่แรงสะกิดเท่านั้น สำหรับคนร่างกายแข็งแกร่ง ดุจกำแพงหินผานี้"ปล่อยนะไอ้บ้า! โอ๊ย~" น้ำเสียงเกรี้ยวกราดโวยวาย แต่ต้องร้องเจ็บปวดแทน เธอถูกโยนลงใส่บนโซฟ

5.แม่ศรีเรือนตัวจริง•5•ลุกขึ้นวิ่งเตรียมอาบน้ำแต่งตัว ด้วยความเร็วสูงราวกับเข้าค่ายทางโรงเรียน เพราะเสียงของใครอีกคน เคาะประตูก่อกวนอย่างไม่เลิกรา ทั้งที่เมื่อคืนก็มาปลุกคนอื่น เพื่อแหกตานั่งดื่มเหล้าเป็นเพื่อนเขา ตั้งนานหลายชั่วโมงเลย ยังมีหน้าพูดจาข่มขู่ฉันอีกด้วย หากคิดถ่วงเวลาจะหักเงินเดือน ซึ่งที่เขาให้นั้นมันก็น้อยอยู่แล้ว ยังคิดแกล้งกันดูตาบ้านี่เถอะแม้อยากโวยวายแต่ก็ต้องสงบเสงี่ยมเจียมตัว หากเผลอทำเขาสติหลุด จนเผลออยากฆ่าฉันขึ้นมาจะทำอย่างไรได้ล่ะ พ่อก็ยังไม่รู้ว่าฉันตกระกำลำบาก อยู่แห่งหนไหน ชีวิตนี้ใครจะมาช่วยฉันกัน ประเด็นที่สำคัญอยู่ต่างประเทศอีกด้วย ไร้คนให้พึ่งพาอาศัย ไม่รู้จะได้เจอคุณคนนั้นที่ประเทศนี้ไหม? เฮ้อ~"เมื่อคืนนอนไม่อิ่มเหรอ หลับอย่างกับคนซ้อมตาย ลืมไปแล้วมั้งว่าต้องทำงานใช้หนี้ ไม่ได้มาพักกินเที่ยวอยู่ฟรีหรอกนะครับคุณ ไปชงกาแฟมาให้หน่อยครับ ทำอาหารด้วยนะวันนี้อยู่บ้าน เสร็จแล้วไปล้างรถยนต์ที่จอดอยู่หน้าบ้าน ช่วงมืดมีคุยธุรกิจข้างนอกด้วย ทุกอย่างต้องเสร็จก่อนสองทุ่ม!" ไคโรกล่าวด้วยน้ำเสียงดุดันโวยวายลั่น หลังจากยืนกอดอกพิงกำแพง ซึ่งเขายืนรอเธออยู่เป็นนานสอ

7.โชคร้ายหรือโชคดี•7•เขาเอื้อมมือกระชากชุดกระโปรงรัดรูป ดึงขึ้นเพื่อถอดออกปาทิ้งลงบนพื้นกระเบื้อง เรือนร่างขาวผ่องอมชมพู ราวกับคนสุขภาพผิวดี เย้ายวนคนปากร้ายแทบจะคลุ้มคลั่งตายคว้าเต้าอวบอิ่มทั้งสองข้างชิดชน พร้อมแลบลิ้นเลียละไล้ยอดอกถันถี่ยิบ จนต้องแอ่นลำตัวตามเข้าหาปากบาง ลืมความเขินอายไปชั่วขณะ ส่งเสียงร้องครวญครางเมื่อเขากัดดึงเบาๆ เจ็บจี๊ดราวกับจุกนุ่มนิ่มแทบจะแยกขาดออก ดิ้นขลุกขลิกกัดริมฝีปากตนเองแน่น พยายามกักเก็บความสยิวเสียววูบวาบทั้งหมด"คุณมันจะขาดแล้วนะซี้ด~"คนมากประสบการณ์กระตุกยิ้มมุมปาก ชำเลืองมองดวงตาเป็นประกายวาววับ ซึ่งเธอเองในยามนี้ตัวอ่อนระทวยหมดแรง แทบจะทนต้านทานเขาไม่อยู่ ไร้ความสามารถขัดขืนคนอย่างเขาได้อีกแล้ว ก้มลงกระซิบข้างใบหูคนนอนหลับตาพริ้ม ราวกับจงใจแกล้งเธออย่างสนุกสนาน"ไม่อยากให้รุนแรงก็เรียกพี่ไคโรทั้งคืนสิ!" เสียงแหบพร่ากล่าวเย้ายวน จนคนฟังต้องรู้สึกมัวเมาอย่างหลงใหล"อื้อพี่ไคโรขา~ ช่วยเบาลงหน่อย" ร้องครวญครางเสียงกระเส่า จนแทบจะขาดใจแล้วยามนี้ลิ้นนุ่มเลียลากหนีห่างเต้ากลม วนเวียนอยู่ช่วงหน้าท้องแบนราบ ทำได้เพียงเกร็งตัวหนักยิ่งขึ้น ปลายเท้าจิกลง

9.คีบไม่ได้ก็ซื้อไปเลย•9•ใครอีกคนเดินตัวปลิวกลับเข้ามาอีกครั้ง ด้วยอารมณ์บึ้งตึงเพราะไม่เจอเสื้อตัวสำรอง จนคนนั่งเหม่อลอยยามนี้ไม่ทันได้สังเกต เขาเห็นเธอยังคงทำหน้าเศร้าสร้อย คงมีบางสิ่งกระทบกระเทือนจิตใจอยู่ ไล่สายตามองยังจุดเกิดเหตุของเรื่องราว ซึ่งเขาพอจะเข้าใจรับรู้ภาพรวมเหล่านี้ได้ มันคงคล้ายช่วงชีวิตเธอเองนั่นแหละ"นั่งทำหน้าเหมือนมีใครตายเลยนะ!" น้ำเสียงดุดันกล่าวโวยวาย ทำให้เธอกลับมามีสติอีกครั้ง เบะปากมองบนใส่เขาเบือนหน้าหนี ยกมือปาดน้ำตาตนเองอย่างลวกๆ ไม่อยากให้เขารู้ว่ากำลังอ่อนแออยู่"คุณหาเสื้อภายในรถยนต์ไม่เจอเหรอ ถึงได้กลับมาทั้งที่ยังล่อนจ้อนช่วงบนแบบนี้น่ะ มาเดี๋ยวฉันถอดเสื้อคืนให้คุณใส่ก่อนดีกว่าค่ะ แม้อากาศไม่หนาวเย็นมากหากคุณไม่สบาย ฉันคงได้แต่รู้สึกผิดแน่ลำบากต้องเฝ้าดูแลอีก!" ซุ่มเสียงไพเราะเสนาะหูกล่าวถาม เมื่อเขายังเดินเปลือยท่อนบนอยู่เหมือนเดิม แค่เห็นก็ต้องกลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงคอ แอบคิดถึงเรื่องคืนนั้นที่แสนจะเร่าร้อน แต่ต้องรีบดึงสติกลับมาเพราะอยากให้เขานั้น ยื่นมือเข้าช่วยสาวสวยตรงหน้า"วุ่นวายจริงนะไม่ต้องถอดมาคืน แต่งตัวอะไรมาก็ไม่รู้อืมสงสารพ่อลูกนั่น