8.แบกเข้าสาร

8.แบกเข้าสาร

•8•

ตั้งแต่เผลอตัวพลาดท่าเสียทีให้แก่เขา ก็พยายามหลบเลี่ยงการใกล้ชิดกันอยู่ทุกวัน เปิดปากพูดคุยแค่เรื่องสำคัญเพียงเท่านั้น ได้ขอร้องเขาย้ายมาคอยประสานงานแทน เพื่อเฝ้าดูแลลูกค้าโซนห้องVIP ทำหน้าที่คอยตรวจสอบการกู้ยืมเงินรายวัน ของเหล่านักพนันอย่างมากล้น

ถึงได้รับรู้ว่าการเงินของกาสิโนแห่งนี้ มันเดินสะพัดจนยอดรวมนั้นเยอะมากแค่ไหน นั่งมองเวลากดสั่งพิมพ์นิ้วแทบจะหงิกงอ จังหวะหยิบเอกสารรวบรวมเตรียมงาน ใส่แฟ้มข้อมูลเพื่อรอส่งมอบให้แก่โซ่ ไม่กี่นาทีต่อมาเสียงเคาะประตูดังลั่นขึ้น จึงหันใบหน้าชำเลืองมองพร้อมกับส่งยิ้มแฉ่ง ตามมารยาทเป็นปกติดั่งเช่นเคย

"คุณทรายทำงานเร็วมากเลยนะครับเนี่ย! เออวันนี้คุณทรายอยากทานอะไรดีเหรอครับ พอดีบอสเขาสั่งมื้อเที่ยงมาแล้ว ผมกำลังไปร้านอาหารละแวกใกล้เคียงตึก จะได้แวะซื้อเอามาฝากให้คุณทรายน่ะครับ!" โซ่กล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมถามเหมือนทุกครา

"ถ้าหากว่าร้านเดิมไม่ต้องหรอกค่ะ พออยู่ประเทศนี้มาครบเดือนเริ่มรู้สึกเอียนน่ะ" ซุ่มเสียงไพเราะเสนาะหูกล่าวปฏิเสธ ส่งรอยยิ้มเจื่อนให้แก่เขาทันที

"แล้วคุณทรายอยากทานอะไรล่ะครับ หากผ่านร้านนั้นจะได้แวะซื้อเอามาให้น่ะ" โซ่กล่าวย้อนถามด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม เขาเองนั้นย่อมเข้าใจความรู้สึกเธออยู่แล้ว เพราะพลัดถิ่นมาจากประเทศเดียวกัน ซึ่งอาหารหลักของประเทศนี้ หากไม่ใช่ขนมปังก็เป็นเนื้อสัตว์ ต้องปรับตัวอยู่นานกว่าจะคุ้นชินได้

"ตอนนี้อยากกินข้าวราดแกงจริงๆ แต่แอบเกรงใจคุณโซ่จังเลยค่ะ ต้องมาอดทนคนเอาแต่ใจแบบฉันได้ขนาดนี้ ถ้ามันลำบากไม่ต้องก็ได้นะคะ ทานแค่ชากับขนมปังก็อิ่มเหมือนกันค่ะ กลัวต้องมาเพิ่มภาระให้คุณโซ่อีกค่ะ!" ซุ่มเสียงไพเราะเสนาะหู กล่าวตอบพร้อมรอยยิ้มหวานอย่างจริงใจ

"ถ้าผมเจอจะเอามาฝากนะครับ!" โซ่กล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมพร้อมส่งยิ้มกลับ

เขาเดินก้าวขายาวออกจากห้อง พร้อมแฟ้มเอกสารที่พึ่งจะเสร็จเอง พอถอนหายใจได้ก็กลับมานั่งลง เอาคางเกยขอบโต๊ะทำงาน ราวกับคนหมดอาลัยตายอยาก คว้าขนมปังมากัดกินดื่มชากลิ่นหอมละมุน

พอท้องตึงหนังตาเริ่มหย่อนคล้อยตาม อ้าปากหาวยกแขนขึ้นสูงลอยละลิ่ว บิดขี้เกียจอยากจะพักสายตาชะมัดเลย นั่งดูเวลาใกล้ครบชั่วโมงอีกแล้ว กดสั่งพิมพ์เอกสารยอดรวมอีกครั้ง นอนหลับตาพริ้ม หมอบลงอิงซบบนโต๊ะทำงาน

"หึ~" เสียงแค่นหัวเราะใครบางคนดังลั่นขึ้น มาพร้อมกับกลิ่นอายที่คุ้นเคย

ฉันต้องสะดุ้งโหยงเลิ่กลั่กเป็นที่สุด ลืมตาเบิกโพลงเด้งตัวลุกพรวดพราด แต่ทว่าริมฝีปากพวกเราดันมาแนบชิดติดกัน หัวใจเจ้ากรรมเต้นอึกทึกครึกโครม แทบจะทะลุชุดกระโปรงสายเดี่ยวแล้ว เผลอสบสายตาเขาอยู่นานกลืนน้ำลายลงคอ

คนเจ้าเล่ห์ยิ้มกรุ้มกริ่ม จับคอคนตกใจกลัวแน่น สอดใส่เกลียวลิ้นร้อนเหนี่ยวตวัด ความวาบหวิวแล่นทั่วทั้งเรือนร่าง อ้าปากค้างรับความซาบซ่านอย่างคนลืมตัว

ยกมือรีบผลักไสหน้าอกแกร่งสุดแรงเกิด กลัวจะหลวมตัวให้แก่คนแบบเขาอีกน่ะสิ เกือบดึงสติกลับคืนไม่ทันแล้วเนี่ย! อันตรายมากเลยจังหวะเมื่อสักครู่ เอ่ยปากถามเขาพร้อมถอยกรูดอย่างรวดเร็ว

"มีงานอะไรจะสั่งเหรอคะ?" ทรายกล่าวตะกุกตะกักหลบสายตาลงต่ำ ใบหน้าแดงก่ำร้อนผะผ่าว เขาเดินเข้ามาใกล้เชยคางเชิดขึ้น ยืนจ้องคนตัวสั่นเทิ้มดวงตาไม่กะพริบ

เมื่อเธอลืมสังเกตเขา เพราะมัวแต่หลับตาอย่างหวาดผวา เกร็งตัวพร้อมเม้มริมฝีปากตนเองแน่น เขาแอบยิ้มหวานที่ได้กลั่นแกล้งเธอ ฝังจมูกลงหอมแก้มใสฟอดใหญ่ก่อนจะตอบ เธอยกมือขึ้นปิดบังหน้าตา กลัวเขาฉวยโอกาสเอาเปรียบได้อีก

"อืมไม่เคยคิดเลยนะว่าเธอเอง จะชอบลำบากขนาดนั้นมากเลยเหรอ ตามผมไปทำงานข้างนอกเร็ว ชักช้าจะให้เป็นแม่บ้านขัดห้องน้ำที่นี่ซะเลย" ไคโรกล่าวด้วยน้ำเสียงดุดันบอกก่อนจะเดินออกจากห้อง

โกดังเก็บข้าวCR

พอลงจากรถยนต์คันหรูหราได้ หันซ้ายแลขวาราวกับพัดลมกดส่าย แอบระแวงเพราะไม่รู้เขาคิดแกล้งอะไรกันอีก ร่างสูงหุ่นนายแบบเดินจ้ำอ้าว อย่างไม่สนใจเธอเลยสักนิดเดียว จึงต้องเร่งฝีเท้าพาตัวเองตามเขาไปติดๆ พิเคราะห์เกี่ยวกับบรรยากาศสถานที่ คล้ายจะเป็นโกดังเก็บสินค้า ยังไม่รู้แน่ชัดว่ามันใช้เก็บสิ่งของใด

จนมีคนทำกระสอบที่แบกฉีกขาด ปรากฏเป็นเมล็ดข้าวร่วงโรย เกลื่อนกลาดเต็มพื้นปูนผิวหยาบ หัวหน้าคนคอยควบคุมดูแลพนักงานแห่งนี้ วิ่งหน้าตั้งมาทางพวกเราอย่างกุลีกุจอ ก้มหน้าก้มตาเตรียมรับอารมณ์ร้าย ตัวสั่นหวาดกลัวเขามากเป็นที่สุด

เขายกมือโบกสะบัดราวกับไล่ลูกน้องไป ซึ่งมันผิดปกติแต่คนพวกนั้นก็เร่งเผ่นหนี คงกลัวเจ้านายตนเปลี่ยนความคิดแหละ เขาหยุดยืนหน้ากองกระสอบข้าวสาร แอบปรายหางตาเพื่อเหล่มองฉันก่อนจะพูด

"ถ้าชอบการทำงานหนักมากนัก เธอก็รีบแบกกระสอบข้าวสารช่วยพวกเขาซะ!" น้ำเสียงดุดันกล่าวกระตุกยิ้มร้ายกาจ ฉันแหงนใบหน้าหันมองขวับดวงตาจ้องเขม็ง

"คุณมันตลกเกินไปหน่อยแล้วนะคะ ฉันจะสามารถยกกระสอบเหล่านี้ไหวเหรอ ไม่คิดว่ามันแกล้งกันรุนแรงไปหน่อยเหรอคะ?" ทรายโวยวายอย่างไม่สบอารมณ์ นี่มันหมดยุคแรงงานทาสแล้วนะ ความลำบากใจที่เขาส่งมอบมาให้ มันเริ่มจุดชนวนความเกรี้ยวกราด ภายในใจดวงน้อยลุกโชนจนเสียอากัปกิริยา

"ถ้ากระสอบละหนึ่งล้านจะยอมยกไหม?" น้ำเสียงดุดันกล่าวกระตุกยิ้ม เมื่อรู้ว่าอีกคนกำลังโกรธ เตรียมระบายอารมณ์ร้าย แต่เพราะรู้จุดอ่อนเธอดีจึงกลั่นแกล้งโดยง่าย และยับยั้งความโมโหร้ายของเธอได้ทัน

เมื่อได้ยินอะไรเกี่ยวข้องกับเงินทอง เธอเองฮึดสู้อย่างแข็งขันเพราะรางวัลรออยู่ จนลืมประมาณตนเองพอกระสอบข้าวสาร ขึ้นมาอยู่ระหว่างช่วงกลางหลังได้สำเร็จ ก็นิ่วหน้าเกร็งทั้งร่างกายตัวสั่นคลอน ก้าวเดินโยกเยกเอียงตัวราวกับคนเมาเหล้า

เมื่อน้ำหนักสิ่งของที่แบกมันเริ่มไม่สมดุล กระสอบลื่นไหลจนร่วงหล่น ใส่ขาเรียวเล็กกระแทกอย่างแรง ทำให้ต้องหยุดชะงักลง

จนเธอหน้าเหวออ้าปากค้าง ไถลตัวเองนอนราบเหนือพื้นปูนหยาบ เกิดแผลถลอกเลือดไหลซึมอย่างเชื่องช้า เธอแอบมีน้ำตาคลอเบ้า พยายามขบเม้มริมฝีปากตนแน่น อดทนเก็บความเจ็บแสบเอาไว้เงียบๆ สายเดี่ยวข้างหนึ่งก็เผลอขาดอีกด้วย

ร่างสูงยืนอึ้งตะลึงอยู่พักใหญ่ ก่อนจะวิ่งไปช่วยยกกระสอบ ให้พ้นเรือนร่างคนตัวเล็ก พร้อมถอดเสื้อยืดแขนสั้น มาสวมให้แก่เธอกลัวจะโป๊ จนต้องโชว์แผงอกแกร่งสุดล่ำบึก

อุ้มเธอไปนั่งพักบนเก้าอี้ ซึ่งมันตั้งอยู่ไม่ไกลมาก รีบคุกเข่าลงกับพื้นปูนหยาบ กระชับเรียวนิ้วเพื่อบีบนวดช่วงขาเรียวเล็ก พยายามตรวจสอบว่าอาการของเธอหนักไหม

"ทำอะไรก็ไม่ได้เรื่องเจ็บมากไหม?" ไคโรตะคอกถามคิ้วดกขมวดชนกัน

"โอ๊ยคุณคนมองพวกเราหมดแล้ว!" ทรายร้องลั่นเมื่อโดนจุดฟกช้ำ รีบเตือนเขาเมื่อลูกน้องมายืนห้อมล้อม ราวกับสิ่งที่เขาทำอยู่มันแปลกตา

"มองอะไรของพวกมึงไปทำงานกันสิ กระสอบข้าวสารมันลอยขึ้นรถเองได้ไหม?" ไคโรตะโกนไล่คนมุงให้กระจัดกระจาย รีบเข้าไปทำหน้าที่ของตนอย่างขะมักเขม้น ส่วนเขายืนขึ้นตรงกอดอกคล้ายคนหงุดหงิด

"ขอโทษค่ะที่ไม่ทันระวัง!" ทรายกล่าวตะกุกตะกักสำนึกผิด คนไม่เคยยกของหนักขนาดนี้มาก่อน พอได้ยินเกี่ยวกับเงินตาลุกวาวอย่างลืมตัว จนไม่ทันได้ระวังตัวเผลอทำให้บาดเจ็บหนัก

"นั่งรออยู่ตรงนี้ก่อนแล้วกันนะ ผมจะไปหาดูเสื้อภายในรถยนต์ ไม่รู้ว่ามันมีติดมาด้วยไหม?" ไคโรกล่าวด้วยน้ำเสียงดุดันพร้อมเดินออกจากโกดังไปไกล

เธอใช้ฝ่ามือบีบช่วงบาดแผล ตามบนร่างกายตนเอง ราวกับระงับความเจ็บปวดได้ชั่วขณะหนึ่ง สายตาชำเลืองมองบริเวณโดยรอบ หยุดจับโฟกัสคนยืนทะเลาะกันอยู่ เป็นผู้ชายมีอายุกับสาวสวยคล้ายพ่อลูกน่ะ

เสียงโวยวายดังลั่นเป็นภาษาประเทศนี้ พยายามเรียบเรียงนั่งแปลอยู่นานหลายนาที จนรับรู้ได้ว่าพวกเขากำลังทะเลาะอะไรกันอยู่

"แค่ช่วยฝืนใจแต่งออกไปก่อนเนี่ย ให้ผู้ชายเขาจุนเจือครอบครัวเราเล็กน้อย มันจะอะไรหนักหนาพอพวกเรามั่นคงแล้ว ถอยหลังกลับมาก็ไม่ได้ขาดทุนหรอกนะ!" คนเป็นพ่อตะคอกใส่หน้าลูกสาว

"แต่หนูมีคนรักแล้วนะคะ พ่อจะทำแบบนี้กับหนูไม่ได้นะคะ ให้เวลาหนูเรียนจบรับปริญญาทำงานหาเงิน มาช่วยเหลือครอบครัวมันก็ได้นี่คะ?" ลูกสาวสวนกลับอย่างไม่ยอม

"ความรักมันกินไม่ได้หรอกนะลูก ทั้งชีวิตพ่อไม่เคยขอร้องเรื่องอะไรเลยนะ ทำเพื่อครอบครัวแค่นี้เอง ลูกอดทนหน่อยเถอะ อย่าลืมว่าเราเป็นหนี้ก้อนโตอยู่เยอะ จะวาดฝันมีความสุขเพราะความเห็นแก่ตัวนี้ ลูกจะยอมเป็นคนอกตัญญูได้ลงคอเหรอ?" คนเป็นพ่อพูดเกลี้ยกล่อมอย่างนิ่มนวล คล้ายจะเริ่มเห็นใจที่ต้องบังคับลูกสาวตนเอง แต่ด้วยหนี้ก้อนโตถึงได้คิดยกลูกสาวแต่งงาน

ฉันนั่งมองพวกเขาดวงตาเศร้าสร้อย คิดย้อนเรื่องราวภายในอดีตซึ่งมันผิดพลาด เป็นครั้งใหญ่ในชีวิตด้วยความรู้สึกหดหู่ เจ็บจี๊ดดวงใจขึ้นมากะทันหัน มีใจอยากช่วยเหลือสาวคนนั้น แต่ก็ไร้กำลังทรัพย์เช่นกัน เฮ้อ~ นั่งถอนหายใจเฮือกใหญ่