บททั้งหมดของ เจียงหย่าเสวี่ย จิตรกรหัตถ์สวรรค์: บทที่ 71 - บทที่ 80

บทที่ 71 ความอัปยศในครั้งนั้นได้รับการชำระคืนแล้วอย่างสาสม! ep 1ขณะที่จวนเจียงยังคงวุ่นวายเรื่องการที่จะรับเฟิงซิ่วเหยาและลูกๆ กลับจวน ท่างจวนแม่ทัพซู่หลิง เฟิงหย่าเสวี่ยก็ปรึกษากับมังกรทองชิงหลงเพราะว่าสายตาของเสนาบดีเจียงที่มองมาวันนี้นั้นเป็นการเตือนนางว่าเขาคงจะไม่ยอมหยุดเพียงเท่านี้แน่ นางจึงปรึกษากับมังกรทองชิงหลงว่าจะหาทางป้องกันอย่างไร“เช่นนั้นเจ้าก็ดึงขนของพู่กันออกมาและมอบให้คนที่เจ้าต้องการป้องกันคนละเส้น เมื่อมีขนพู่กันของข้าก็เหมือนกันมีข้าคอยคุ้มครอง” มังกรทองชิงทองกล่าว“ดี ดี เช่นนั้นข้าจะได้สบายใจ เช่นนั้นข้าจะวาดกำไลข้อมือออกมาและใส่ขนพู่กันเข้าไปด้านใน และให้ทุกคนได้ใส่” ตอนนี้นางดีใจมากที่ในที่สุดก็มีสิ่งที่สามารถป้องกันครอบครัวของนางได้แล้ว เมื่อดึงขนพู่กันออกมานางก็ใช้พู่กันวาดกำไลข้อมือสำหรับทุกคนทันทีในที่สุดวันงานเลี้ยงต้อนรับตระกูลเฟิงก็มาถึง เหล่าขุนนางต่างพาฮูหยินเอกและบุตรหลานของตนมาด้วย รวมทั้งอัครเสนาบดีเจียงเฉินที่พาฮูหยินเอกเจียงหลันฟางและฮูหยินผู้เฒ่ามาด้วย ภาพที่พวกเขาเดินเข้างานมานั้นช่างเป็นภาพครอบครัวที่แสนงดงาม เดินเข้ามาไม่นานครอบครัวตระกูลเฟ

บทที่ 73 การเอาคืนของตระกูลเฟิงเมื่อกลับถึงจวนแม่ทัพซู่หลิง ความเงียบสงบของสถานที่นี้ช่วยให้เฟิงหย่าเสวี่ย มีเวลาคิดทบทวนถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นในเมืองหลวง นางนั่งอยู่ในห้องที่เงียบสงบ มองออกไปนอกหน้าต่างเห็นทิวทัศน์ของสวนสวยงามภายในจวนของแม่ทัพซู่หลิง แต่ในใจของนางกลับว้าวุ่นและเต็มไปด้วยความเคียดแค้น นางคิดถึงเสนาบดีเจียงเฉินผู้นั้น ชายที่เห็นแก่ตัวเช่นนั้นที่เป็นพ่อของนาง ผู้ชายที่เคยทำให้ท่านแม่ของนางหัวใจแหลกสลายครั้งแล้วครั้งเล่า จนกระทั่งต้องออกจากจวนเจียงไปสร้างตระกูลเฟิงขึ้นมาเอง ภาพเหตุการณ์ในวังหลวงยังคงวนเวียนอยู่ในความทรงจำ การที่เสนาบดีเจียงเฉินพยายามทำลายชื่อเสียงของท่านแม่ต่อหน้าขุนนางทั้งหลาย เพียงเพราะความโลภในสูตรผลิตเกลือและแหวนมิติ ช่างเป็นการกระทำที่น่ารังเกียจ เขาไม่คิดถึงผลลัพธ์ที่จะตามมา หากว่าแผนการของเขาสำเร็จท่านแม่ของนางมีชีวิตอยู่กับความอดสูนั้นได้อย่างไร…ช่างเป็นคนที่เห็นแก่ตัวอย่างร้ายกาจจริงๆ .."เสนาบดีเจียงเฉิน.." เสียงของนางเบาแผ่ว "ท่านทำให้ข้าผิดหวังเหลือเกิน"เฟิงหย่าเสวี่ยพยายามระงับอารมณ์ แต่นางรู้สึกว่าความโกรธนี้ไม่สามารถที่จะระงับได้อีกต่อ

บทที่ 75 สงคราม/ผู้อพยพจากดินแดนทางเหนือการพัฒนาเมืองอวี้ไห่ก้าวหน้าไปอย่างรวดเร็ว นับตั้งแต่ได้รับเงินสนับสนุนจากเฟิงหย่าเสวี่ย เมืองเล็ก ๆ ที่เคยเงียบสงบกลับกลายเป็นที่รู้จักและโด่งดังไปทั่วอย่างรวดเร็ว เหล่านักเดินทางที่ผ่านมาทางเมืองนี้ต่างพากันพูดถึงว่า เมืองอวี้ไห่เจริญรุ่งเรืองขึ้นอย่างมาก ผู้คนต่างพากันพูดถึงความเปลี่ยนแปลงในทางที่ดี ไม่ว่าจะเป็นโรงเรียน สถานพยาบาลขนาดเล็กที่กระจายไปตามหมู่บ้าน ซึ่งช่วยให้ประชาชนสามารถเข้าถึงการรักษาพยาบาลได้ง่ายขึ้น โดยไม่ต้องเดินทางเข้ามาในตัวเมืองหลัก ยิ่งไปกว่านั้น เจ้าหน้าที่เมืองยังได้รับการฝึกฝนและได้รับรางวัลที่ทำให้ทุกคนมีแรงใจในการทำงานเพื่อประชาชนมากขึ้นความร่วมมือร่วมใจของประชาชนและเจ้าหน้าที่ทำให้การเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีนั้นเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว เมืองอวี้ไห่เปลี่ยนแปลงไปจนแทบจะจำไม่ได้ ถนนหนทางที่เคยเป็นดินแดงกลายเป็นถนนหินที่แข็งแรง บ้านเรือนที่เคยทรุดโทรมได้รับการซ่อมแซมจนดูสวยงาม เด็กๆ ที่เคยเล่นอยู่ข้างถนนตอนนี้ได้เข้าเรียนหนังสือกันถ้วนหน้า"ข้าได้ยินมาว่าเมืองอวี้ไห่เจริญขึ้นมากเลยนะ"พ่อค้าวัยกลางคนคนหนึ่งพูดคุยกับเพื่อนร

บทที่ 77 โรคระบาด ep 1 ไม่นานข่าวการระบาดก็แพร่สะพัดไปทั่วเมือง คุณหนูตระกูลหลี่ล้มป่วยตามด้วยบุตรชายตระกูลจาง เหล่าขุนนางและคนรวยต่างแย่งชิงหมอหลวงให้มารักษาครอบครัวของตน"ข้าจะให้ทองคำ 100 ตำลึง! ขอให้ท่านหมอมารักษาลูกสาวข้าก่อน!" เศรษฐีพ่อค้าตะโกน"200 ตำลึง! ข้าให้ 200 ตำลึง!" อีกคนเสนอหมอหลวงถูกแย่งชิงด้วยเงินทอง ในขณะที่ชาวบ้านธรรมดาได้แต่มองดูลูกหลานของตนทุรนทุรายด้วยความทุกข์ใจ"ทำไม... ทำไมลูกคนจนถึงต้องตายทั้งที่ยังไม่ได้รับการรักษา?" แม่ค้าผักคนหนึ่งร่ำไห้ข้างร่างไร้ลมหายใจของลูกชายในจวนของอัครมหาเสนาบดีหลิว บรรยากาศเต็มไปด้วยความหวาดกลัว อัครมหาเสนาบดีหลิวตัดสินใจครั้งสำคัญที่สุดในชีวิตของเขาอีกครั้งหนึ่ง"เตรียมรถม้า! เราต้องออกจากเมืองนี้เดี๋ยวนี้!" เขาสั่งคนรับใช้"แต่นายท่าน... แล้วประชาชนล่ะ?" ฮูหยินหลิวเอ่ยถาม เพราะนางก็ได้รับรู้ว่าสามีของนางนั้นได้รับบัญชาให้ดูแลพวกผู้อพยพ หากว่าหนีหายไปเช่นนี้จะไม่ต้องรับโทษหรือ อีกอย่างประชาชนเหล่านั้นเล่า…"ช่างพวกเขาเถอะ! ชีวิตเราสำคัญกว่า!" เสียงของอัครมหาเสนาบดีหลิวเอ่ยอย่างไม่แยแสแต่แล้ว เสียงกรีดร้องก็ดังมาจากห้องบุตรชาย

บทที่ 79 คิดค่ารักษาตามฐานะเมื่อจัดการกับเหล่าผู้อพยพเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้สถานการณ์โดยรวมนั้นดีขึ้นมาก เหล่าผู้อพยพได้รับทั้งอาหาร เสื้อผ้า และยารักษา ตอนนี้พวกเขาดีขึ้นมาก เฟิงหย่าเสวี่ยยังขอให้ทางการจัดการเรื่องที่อยู่พวกเขาใหม่อีกครั้ง ตอนนี้เหล่าผู้อพยพต่างก็มีความสุข พวกเขาอิ่มท้องและได้ที่นอนเสื้อผ้าที่อบอุ่นจริงๆ ตระกูลเฟิงและฮูหยินท่านแม่ทัพทำตามที่พูดเอาไว้จริงๆ ด้วย ชื่อเสียงของพวกนางจึงกระจายไปอย่างรวดเร็ว"ท่านแม่ ท่านแม่ดูสิ! พวกเขาเอาอาหารมาแจกเราอีกแล้ว!" เด็กน้อยคนหนึ่งร้องด้วยความดีใจ ขณะที่เขาดึงเสื้อของมารดาเบาๆ"ใช่แล้วลูก พวกเขาไม่เพียงแต่รักษาโรค แต่ยังนำอาหารและเสื้อผ้ามาให้เราอีกด้วย สวรรค์ไม่ได้ทอดทิ้งพวกเราเลย" มารดาเด็กพูดพร้อมกับน้ำตาคลอเบ้า เธอหันไปมองเฟิงหย่าเสวี่ยและเฟิงหยวนเจี๋ยที่กำลังทำงานด้วยความซาบซึ้งใจชายชราผู้หนึ่งที่นั่งอยู่ใกล้ๆ กล่าวขึ้นด้วยเสียงสั่นเครือ "ข้าไม่เคยคิดว่าจะมีคนที่เสียสละเช่นนี้มาเพื่อช่วยเหลือเรา ขอบคุณแม่ทัพซู่หลิง ขอบคุณฮูหยินท่านแม่ทัพ และตระกูลเฟิง...""ใช่แล้ว ท่านหมอจวงหลิวอวี้ช่วยเราทุกคนโดยไม่คิดถึงความเหน็ดเหนื่อย พ