บททั้งหมดของ เจียงหย่าเสวี่ย จิตรกรหัตถ์สวรรค์: บทที่ 51 - บทที่ 60

บทที่ 52 เลขอารบิกและสูตรคูณบรรยากาศในศาลาว่าการเมืองเป็นไปด้วยความคึกคักในยามบ่าย หลังจากที่พวกเขากลับจากการไปตรวจที่ดินกับท่างตระกูลเฟิง เมื่อท่านเจ้าเมืองและเหล่าเจ้าหน้าที่นั่งตรงหน้าเฟิงหย่าเสวี่ย ซึ่งนางให้ท่านเจ้าเมืองนั้นจัดเก้าอี้เป็นแบบห้องเรียนในยุคปัจจุบันและนำกระดานดำและถ่านสีขาวที่นางวาดออกมาสำหรับการสอนในครั้งนี้โดยให้ติดเอาไว้สูงเพื่อให้ทุกคนที่นั่งอยู่ได้เห็น โดยตัวนางนั้นขอเก้าอี้เพื่อที่จะเขียนตัวหนังสือบนกระดานได้ถึง จากนั้นเมื่อท่านเจ้าเมืองนั้นสั่งให้เจ้าหน้าที่ทุกคนในศาลาว่าการวางมือจากงานที่ทำอยู่และให้หาเก้าอี้มานั่งเรียนรู้วิชาที่คุณหนูเฟิงกำลังจะสอนทันที ท่านเจ้าเมืองนั้นให้ความสำคัญกับเรื่องการเรียนรู้สิ่งใหม่ๆ และยิ่งสิ่งที่กำลังจะเรียนรู้นี้จะนำประโยชน์มาให้พวกเขาทุกคนเขาจึงได้ถือเป็นเรื่องใหญ่เป็นวาระสำคัญแห่งเมืองอวี้ไห่ก็ว่าได้ ซึ่งเหล่าเจ้าหน้าที่ส่วนใหญ่ถึงแม้จะไม่เข้าใจแต่ก็ไม่มีใครที่คิดจะขัดท่านเจ้าเมืองฉินเจิ้งท่านนี้ พวกเขาต่างก็รีบหาเก้าอี้มานั่งต่อๆ กันไป ตอนนี้เมื่อเฟิงหย่าเสวี่ยหันหลังมองกลับมานั้นความรู้สึกของนางนั้นช่างเหมือนกับการมองนักเ

บทที่ 54 ย้อนเกล็ดมังกร!!ความเจ็บปวดแสบร้อนที่หน้าอกของท่านเจ้าเมืองฉินเจิ้งเริ่มเกิดบ่อยขึ้น เขามักจะกระอักเลือดเป็นระยะ ๆ แต่เขาก็ไม่คิดอะไรมากนัก"ข้า..ข้าแค่เครียดมากไปหน่อยเท่านั้น"เขาพูดกับตัวเองพยายามให้กำลังใจ แม้ว่าอาการจะเริ่มทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ แต่เขาก็เชื่อว่ามันเกิดจากความเครียดจากการทำงานและความกังวลใจเกี่ยวกับอาการของท่านแม่ของเขา ที่นับวันยิ่งแย่ลงเรื่อย ๆ แม้เขาจะรู้สึกกังวลใจลึก ๆ แต่ท่านเจ้าเมืองก็พยายามทำหน้าที่ของตนให้ดีที่สุดเหมือนเดิม ทุกเช้าก่อนออกจากบ้านเขาจะแวะไปหาท่านแม่ของเขานั่งป้อนข้าวให้นางเสร็จก่อนจะไปทำงานวันหนึ่งขณะที่เขากลับจากการเดินตลาดเพื่อสำรวจความเป็นอยู่ของประชาชน เขาได้เห็นร้านขายของเล่นเด็กและเห็นรองเท้าเด็กคู่เล็ก ๆ ที่น่ารัก ดวงตาของเขาเป็นประกายเมื่อนึกถึงลูกสาวของตน ภาพความทรงจำในวันที่เขาไปหาหลินเหมยนั้นผุดขึ้นมา เมื่อตอนที่เขาเห็นลูกสาววัยแรกเกิดผุดขึ้นมาในใจ ใบหน้าของนางน่ารักราวกับนางฟ้า ดวงตากลมโตจ้องมองเขาอย่างไร้เดียงสา ทำให้หัวใจของเขาอ่อนยวบทุกครั้งที่มอง นางช่างตัวเล็กและน่าทะนุถนอมเสียจนเขาอยากจะกอดขึ้นมาสักครั้ง แต่ติ

บทที่ 56 โอกาสที่สองของชีวิตเฟิงหย่าเสวี่ยอยู่ในสวนของคฤหาสน์ ขณะที่กำลังวางแผนการทำนาเกลือกับป้าจวงและท่านแม่ ท่ามกลางบรรยากาศที่เงียบสงบและเต็มไปด้วยกลิ่นหอมของดอกไม้"ท่านแม่ ป้าจวงเจ้าคะ ข้าคิดว่าการวางรากฐานในการทำนาเกลือครั้งแรกนี้จำเป็นต้องใช้ผู้ที่เชี่ยวชาญมากพอสมควร เพราะพื้นที่ของเรามันกว้างใหญ่ หากใช้การผันน้ำตามธรรมชาติ เกรงว่าน้ำอาจจะไปไม่ถึง" เฟิงหย่าเสวี่ยเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงใคร่ครวญป้าจวงพยักหน้าเห็นด้วย "จริงเจ้าค่ะ ข้าก็คิดเช่นนั้น การทำนาเกลือในพื้นที่ใหญ่ขนาดนี้ต้องการการจัดการที่ดีมาก มิฉะนั้นจะได้ผลผลิตไม่เต็มที่"เฟิงหย่าเสวี่ยพยักก่อนจะกล่าวต่อ "ข้าคิดว่าเราควรใช้เครื่องสูบน้ำเพื่อสูบน้ำจากทะเลเข้าสู่นาที่อยู่บริเวณห่างไกล ข้าต้องการวาดแบบอุปกรณ์ขึ้นมาเพื่อให้พวกช่างได้ลงมือทำ"ท่านแม่ฟังแล้วมองบุตรสาวด้วยความสงสัย "เครื่องสูบน้ำ? เสวี่ยเออร์ เจ้าหมายถึงสิ่งใดหรือ? แม่ไม่เข้าใจนัก" เฟิงซิ่วเหยาไม่เคยได้ป้าจวงเองก็มองเฟิงหย่าเสวี่ยด้วยความงุนงง "เครื่องสูบน้ำนี้คือสิ่งใดเจ้าคะ? ข้าไม่เคยได้ยินมาก่อนเช่นกัน"เฟิงหย่าเสวี่ยยิ้มบาง ๆ ก่อนจะอธิบาย "มันคืออุปกรณ์

บทที่ 58 ส่งตัวอย่างเกลือเกล็ดหิมะขาวเข้าวังหลวง ep 1“ตอนนี้เกลือตัวอย่างได้สำเร็จแล้ว ข้าคิดที่จะส่งเข้าราชสำนักให้พวกเขาได้เห็นตัวอย่างของเกลือเกล็ดหิมะของตระกูลเฟิงของพวกเราเจ้าค่ะ” เฟิงหย่าเสวี่ยคุยกับทุกคนขณะที่พวกเขาทานอาหารเย็นเสร็จและนั่งล้อมปรึกษางานกันเช่นปรกติทุกวัน“แม่ก็เห็นด้วยนะเพราะว่าการที่ตระกูลเฟิงส่งเกลือตัวอย่างเข้าวังเป็นการยืนยันว่าพวกเราสามารถที่จะผลิตเกลือบริสุทธิ์ได้แล้วจริงๆ หากว่าเกลือเถื่อนนั้นได้กระจายออกไปแล้วมันจะเป็นข้อเปรียบเทียบที่ชัดเจนที่สุด และเมื่อประชาชนได้เห็นเกลือบริสุทธิ์ของตระกูลเฟิง ทั้งราคาที่พวกเราขายก็ไม่แพง แม่คิดว่าพวกเขาจะต้องการเกลือของเรามากกว่าแน่นอน" เฟิงซิ่วเหยาเอ่ยขึ้นมาพลางใช้มือกำเกลือบริสุทธิ์สีขาวสะอาดราวกับหิมะอย่างที่เจ้าเล็กว่าขึ้นมาดูอีกครั้งก่อนจะยิ้มมุมปากด้วยความพึงพอใจ ….100 ล้านตำลึงที่ลูกสาวนางอยากได้น่าจะอยู่ไม่ไกลหากว่ามีเกลือคุณภาพดีขนาดนี้นางคิด…“เช่นนั้นข้าจะให้เจ้าไป่หลิวและอวิ่นหลิวนำเกลือไปส่งที่เมืองหลวง แต่ว่าเมื่อถึงที่นั่นแล้วจะต้องมีคนคอยรับนะเจ้าคะแล้วใครที่พวกเราพอใจไว้ใจได้ในการรับเกลือเกล็ดหิมะตร

บทที่ 60 ไว้ทุกข์ 3 ปีงานศพของฮูหยินผู้เฒ่าของจวนเจ้าเมืองผ่านไปหลายวันแล้ว ในห้องพักของเขาท่านเจ้าเมืองฉินเจิ้ง เขาค่อยๆ หยิบรองเท้าและของเล่นเด็กที่เขาเคยซื้อมาก่อนที่จะเกิดเหตุร้ายในครอบครัวของเขา จากนั้นเขานึกถึงลูกสาวตัวน้อยของเขา เขามองของเหล่านั้นด้วยความรู้สึกอ่อนแอและเต็มไปด้วยความคิดถึงฉากหนึ่งในความทรงจำของเขา ย้อนกลับไปเมื่อเขาได้พบกับมังกรทองชิงหลงในช่วงที่เขาเกือบเสียชีวิต มังกรทองชี้ให้เห็นข้อผิดพลาดมากมายของเขา ท่ามกลางเปลวแสงทองอันเจิดจ้า มังกรชิงหลงจ้องตรงไปยังฉินเจิ้งด้วยสายตาคมกริบ"เจ้ารู้หรือไม่ว่าความผิดพลาดของเจ้าคืออะไร?" มังกรทองเอ่ยด้วยเสียงดังก้องที่ทำให้ฉินเจิ้งรู้สึกเล็กลง"ข้ารู้ว่าข้าเคยผิดพลาดมากมาย ข้าทำหลายสิ่งโดยไม่คำนึงถึงผลที่ตามมา" ฉินเจิ้งตอบด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความสำนึกผิดมังกรทองพยักหน้า "เจ้าคิดได้เช่นนั้นก็ถูกแล้ว เจ้าทำให้ลูกเมียของเจ้าต้องทนทุกข์เพราะความไม่รอบคอบของเจ้า"คำพูดของมังกรทองเหมือนคมดาบที่แทงเข้ามาในใจของฉินเจิ้ง เขารู้ดีว่ามันคือความจริงทุกประการ"แต่ข้ายังให้โอกาสเจ้า เพราะเจ้ามีความดีในตัว เจ้าเป็นบุตรกตัญญูที่ยังคง