All Chapters of เจียงหย่าเสวี่ย จิตรกรหัตถ์สวรรค์: Chapter 41 - Chapter 50

บทที่ 41 การมาเยือนของจิตรกรเอก หวังหรู..เย็นวันนั้นหลังจากป้าจวงกลับมาพร้อมกับริมฝีปากที่บวมเจ่อ และดูเหมือนนางจะหงุดหงิดอยู่มาก พวกนางจึงไม่ได้คุยอะไรกับนางมากนัก เพราะคิดว่าป้าจวงอาจจะเหนื่อยเพราะถึงอย่างไร นางก็เกิดมานานเกินกว่าคนอื่นๆเยอะ เป็นไปได้ที่บางวันอาจจะเหนื่อย และอารมณ์หงุดหงิด เฟิงหย่าเสวี่ยเมื่อได้อาหารสดมาก็ลงมือทำอาหารมื้ออะไร เลี้ยงคนในตระกูลของนางและน้าหลินเหมยและบ่าวของพวกนางทันที รายการอาหารที่นางทำวันนี้ เป็น เป็ดปักกิ่ง, หม่าล่าเสฉวน, กุ้งผัดพริกเกลือ และเต้าหู้หมาล่า และนางทำข้าวต้มหมูสับกลิ่นหอมกรุ่นสำหรับคนเจ็บสองคนและแม่ลูกอ่อนที่ยังกินอาหารรสจัดและมันไม่ได้ เสี่ยวเจี๋ยฟื้นแล้ว แต่นางยังให้เขานอนพักที่ห้องไม่ได้ออกมาทานอาหารกับคนอื่นๆ เช่นเดียวกับแม่ลูกอ่อน และคนความจำเสื่อมผู้นั้นเมื่ออาหารทั้งหมดถูกจัดเรียงบนโต๊ะ เหล่าคนในตระกูลเฟิงต่างมองด้วยความตื่นตะลึง กลิ่นหอมของอาหารกระจายไปทั่วห้อง ทำให้ทุกคนท้องร้องและรอคอยที่จะได้ลิ้มลองท่านแม่ยิ้มพลางพูดขึ้น "เจ้าใหญ่ นี่เจ้าก็ช่างทำเหลือเกิน รายการอาหารที่ทำไม่ซ้ำกันเลยแม่ไม่เคยเห็นอาหารที่มีกลิ่นหอมและหน้าต

บทที 43 ขอสัมปทานค้าเกลือป้าจวงอธิบายเรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมด รวมถึงการพบกับแม่ทัพซู่หลิงและข้อเสนอของเขา เฟิงหย่าเสวี่ยและท่านแม่ฟังอย่างตั้งใจทั้งสองมองหน้ากันและพยักหน้าทันที..ในเมื่อมีคนหนุนหลังใหญ่โตเช่นนี้พวกนางยังจะกลัวอะไรอีก…ลุยกันเลย!!!!“ว่าแต่ว่า ป้าจวงไปรู้จักกับท่านแม่ทัพซู่หลิงตั้งแต่เมื่อไหร่หรือเจ้าคะ?” เฟิงหย่าเสวี่ยก็เกิดจะเป็นเจ้าหนูจำไมขึ้นมา ถามต่อไปอีกสักเล็กน้อยป้าจวงเหลือบตามองหน้าคุณหนูเล็กก่อนจะรีบเก็บสายตากลับอย่างคนมีพิรุธ จากนั้นนางก็หันข้างให้มือไพล่หลังใบหน้าเชิดขึ้นมาเล็กน้อย ลมเริ่มผัดชายเสื้อของนางให้ปลิวไสว ก่อนจะเอ่ยขึ้นมาเสียงเบาพร้อมใบหน้าที่แดงเรื่อขึ้นมาเล็กน้อย“รู้จักกันนานแล้ว!!!”อะไรกั้น!!!! เพิ่งจะเจอกัน2-3 ครั้งเองกลายเป็นคนรู้จักที่รู้ใจนานแล้วเช่นนั้นหรือป้าจวง : ไรท์เอง….“แล้วรู้จักกันได้อย่างไรเจ้าคะ? ” คราวนี้เป็นท่านแม่ที่เกิดอยากจะจำไมขึ้นมาบ้าง ป้าจวงถอนหายใจเบาๆ กับสองแม่ลูกที่เกิดอยากจะสอดรู้สอดเห็นขึ้นมา ก่อนจะเอ่ยว่า“มาคุยเรื่องสำคัญกันก่อนเถอะเจ้าคะเรื่องของข้ากับแม่ทัพซู่หลิงนั้นไม่สำคัญ” ….กลายเป็นเรื่องของเขาสองคน

บทที่ 45 ความจริงและการเลือกของเสนาบดีเจียงเฉินในยามเย็นอันเงียบสงบ เสนาบดีเจียงเฉินนั่งอยู่ในห้องทำงานของเขา ข้างหน้าของเขามีเอกสารจากสายลับที่เขาส่งไปสืบเกี่ยวกับตระกูลเฟิงแห่งเมืองอวี้ไห่ ใบหน้าของเขาตึงเครียดเมื่ออ่านข้อความในนั้น ความรู้สึกหลากหลายแล่นผ่านจิตใจของเขา เขาไม่อาจเชื่อได้ว่านางคนนั้นที่เขาเคยรักอย่างสุดหัวใจ เจียงซิ่วเหยา อดีตฮูหยินเอกของเขา ผู้ที่เคยเป็นหญิงงามที่ได้ครอบครองหัวใจของเขาแต่เขานั้นได้เลือกที่ตัดทิ้งไปรวมทั้งลูกๆ ของเขาอีก 2 คนเพื่อที่จะเลือกอำนาจและเงินทองจากตระกูลหลิวของฮูหยินรองของเขาแทนนั้น ตอนนี้พวกนางได้กลายมาเป็นตระกูลเฟิงแห่งเมืองอวี้ไห่ที่สามารถขอสัมปทานการค้าเกลือกับทางราชสำนักได้ โดยที่ข้อมูลนั้นบอกมาว่าผู้ที่สามารถผลิตเกลือได้นั้นไม่ใช่แม่ทัพซู่หลิงหรือชินอ๋องแต่ว่าเป็นคนของตระกูลเฟิง ซึ่งนั้นหมายถึงพวกนาง 3 คนแม่ลูกนั้นเองในใจของเจียงเฉินเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ขัดแย้ง เขารู้ดีว่าการตัดสินใจครั้งนั้นที่ทิ้งเจียงซิ่วเหยาและลูกๆ ของเขาไป มันเป็นการเลือกที่เห็นแก่ตัว แต่เขาก็ไม่เคยรู้สึกเสียใจจริงๆ เพราะสิ่งที่เขาได้มาแทนนั้นคืออำนาจและความมั

บทที่ 47 เมื่อหยกล้ำค่าหลุดมือขณะที่ท่านเจ้าเมืองอวี้ไห่กำลังตกลงเรื่องการซื้อขายที่ดินห่างไกลให้กับตระกูลเฟิง เพื่อที่จะนำมาใช้ในการทำนาเกลือ เจ้าหน้าที่ตำแหน่งเล็ก ๆ ในศาลาว่าการก็วิ่งเข้ามาด้วยสีหน้าตื่นตระหนก เขาหอบหายใจหนักก่อนจะกล่าวออกมา "ท่านเจ้าเมืองขอรับ บ่าวที่จวนของท่านมาตาม บอกว่าฮูหยินผู้เฒ่าล้มศีรษะฟาดพื้น ตอนนี้ยังไม่ได้สติเลยขอรับ"เมื่อฉินเจิ้งได้ยินเช่นนั้น เขารู้สึกราวกับเกลือที่แสนเค็มซึ่งกำลังทำให้ลิ้นของเขาชุ่มไปด้วยรสอร่อย กลับเปลี่ยนเป็นรสขมที่กรีดแทงขึ้นมาในใจทันที เขารู้สึกได้ถึงความร้ายแรงของการล้มสำหรับคนชรา ภาพของท่านแม่ที่นอนหมดสติ บาดเจ็บ และอาจจะไม่มีวันฟื้นขึ้นมา ทำให้หัวใจของเขาแทบหยุดเต้น "ท่านแม่ของข้า!" เขาอุทานเบา ๆ แต่เต็มไปด้วยความหวาดกลัวและเป็นห่วง พลางวางเกลือในมือลงโดยไม่ลังเล ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยความเร่งรีบและความกลัวที่กำลังแทรกซึม "ข้าจะรีบไปเดี๋ยวนี้!"เมื่อเห็นท่าทางตกใจและรีบร้อนของท่านเจ้าเมือง เหล่าเจ้าหน้าที่ในศาลาว่าการต่างก็ตกใจเช่นกัน พวกเขาทราบดีว่าท่านเจ้าเมืองรักท่านแม่ของเขามากเพียงใด หลายคนเริ่มซุบซิบกันด้วยความเป็นห่วง

บทที่ 49 ข้าผิดไปแล้ว!! ep 1 ท่านเจ้าเมืองฉินเจิ้งนั่งนิ่งในห้องของท่านแม่ ฮูหยินผู้เฒ่าที่บัดนี้อยู่ในสภาพที่อ่อนแอจนไม่สามารถลุกขึ้นจากเตียงได้ นางนอนอยู่บนเตียงด้วยใบหน้าซีดเซียวและดวงตาที่ดูเหนื่อยล้า เหมือนวิญญาณจะหลุดลอยไปได้ทุกเมื่อ ร่างกายที่เคยแข็งแรงบัดนี้กลับกลายเป็นเพียงเงาของอดีต ผิวหนังแห้งเหี่ยวและเต็มไปด้วยรอยย่นที่เพิ่มขึ้นในเวลาเพียงไม่กี่วัน ท่านหมอประจำตระกูลทำการรักษานางอย่างดีที่สุดแล้ว แต่ท่านแม่ก็ยังไม่ฟื้นฟูกำลังวังชาเช่นเดิม ชีวิตของนางเหมือนแขวนอยู่บนเส้นด้ายพร้อมที่จะขาดลงได้ทุกขณะ ท่านเจ้าเมืองมองสภาพของแม่ด้วยความเศร้าและความรู้สึกผิดที่ทิ่มแทงใจ นึกถึงสิ่งที่บ่าวชราซื่อสัตย์คนสนิทของท่านแม่เล่าให้ฟัง ถึงการที่หลินเหมยเป็นผู้ดูแลท่านแม่มาตลอดเวลาความรู้สึกผิดแผ่ซ่านในหัวใจของท่านเจ้าเมืองฉินเจิ้ง เขารู้สึกว่าตนเองได้ทำผิดพลาดมากที่สุดในชีวิต ขณะที่ท่านหมอกำลังดูแลท่านแม่ของเขาอยู่ ฉินเจิ้งก็ยืนอยู่ข้างเตียง จ้องมองมารดาที่ตอนนี้ดูชราและอ่อนแอกว่าเดิมมาก เขาไม่สามารถที่จะช่วยเหลือท่านแม่ได้เลย นั่นทำให้เขารู้สึกเสียใจและรู้สึกอับอายกับการที่ตนเองไม่ใส่