All Chapters of เจียงหย่าเสวี่ย จิตรกรหัตถ์สวรรค์: Chapter 21 - Chapter 30

บทที่ 22 ท่านต้องเดินออกมาอย่างยิ่งใหญ่ท่านเจ้าเมืองนั่งอยู่ในศาลาหลังเล็กที่จัดเตรียมไว้สำหรับการเจรจาเรื่องหย่าร้าง ความเงียบงันครอบคลุมทั้งห้อง ความรู้สึกสองจิตสองใจผุดขึ้นในใจของเขา คิดแล้วคิดอีก ว่าจะยอมให้ฉินหลินเหมย หย่าไปจริงหรือไม่ เพราะนางเป็นแม่ของลูกสาวเขา เด็กน้อยคนนั้นเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของเขาเอง คิดถึงสิ่งเหล่านี้ ทำให้เขาชะงักการลงมือเซ็นหนังสือหย่าแต่ทว่าความทรงจำเกี่ยวกับวีรกรรมต่าง ๆ ตลอดหลายปีของฉินหลินเหมยผุดขึ้นมาในใจของเขา ภาพของนางที่ตามตื้อเขาไปทุกหนทุกแห่ง ไม่ว่าจะเป็นงานสังคมหรือแม้กระทั่งเวลาที่เขาต้องการความเป็นส่วนตัว นางก็มักจะปรากฏตัวตรงหน้าเขาเสมอ ด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความมั่นใจ นางพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้เขายอมรับ ตั้งแต่การดักรออยู่หน้าจวน ไปจนถึงการส่งของขวัญและอาหารมาให้ไม่หยุดหย่อน นางเป็นหญิงที่มีความงดงามอย่างยิ่ง ใบหน้าของนางเรียวเล็ก ดวงตากลมโตและฉายแววความมุ่งมั่น ผิวขาวดุจหยก ริมฝีปากสีแดงสดที่มักแต้มรอยยิ้มเล็ก ๆ อย่างท้าทาย ความงามของนางไม่เพียงดึงดูดสายตาของผู้คน แต่ยังทำให้หลายคนหลงใหลได้อย่างง่ายดาย ความงามนั้นกลับกลายเป็นเสน่ห์ท

บทที่ 24 ผงปรุงรส น้ำปลา ซอสหอยนางรมหลังจากเจียงหย่าเสวี่ยอธิบายให้ป้าจวงและทุกคนฟังเกี่ยวกับผลิตภัณฑ์ที่เรียกว่า 'น้ำปลา' และ 'ซอสหอยนางรม' รวมถึงผงปรุงรส ป้าจวงและเหล่าผู้ติดตามยังคงมีท่าทางงุนงงและสงสัย เจียงหย่าเสวี่ยจึงตัดสินใจวาดภาพสิ่งเหล่านี้เพื่ออธิบายเพิ่มเติม"น้ำปลาคือของเหลวที่ได้จากการหมักปลากับเกลือ มีรสชาติเค็มและหอมเหมาะกับการปรุงอาหารให้มีรสชาติเข้มข้น ส่วนซอสหอยนางรมคือเครื่องปรุงที่ทำจากหอยนางรม มีความเหนียวข้นและรสชาติหวานเค็ม ซึ่งจะทำให้อาหารมีกลิ่นหอมอร่อย" เจียงหย่าเสวี่ยอธิบายพลางวาดภาพของน้ำปลาและซอสหอยนางรม นางวาดรูปขวดน้ำปลาที่มีสีน้ำตาลเข้มและขวดซอสหอยนางรมที่มีลักษณะเหนียวข้น พร้อมกับผงปรุงรสที่มีลักษณะเป็นผงละเอียดจากนั้นนางจึงตัดสินใจที่จะนำเครื่องปรุงเหล่านี้มาแสดงฝีมือในการทำอาหาร ด้วยการสร้างเมนูอาหารที่หลากหลายให้ทุกคนได้ชิม เพื่อให้เข้าใจถึงความสำคัญและรสชาติที่โดดเด่นของเครื่องปรุงเหล่านี้เจียงหย่าเสวี่ยให้อาหงและอาหานไปที่ตลาดและซื้อพวกผักสดและเนื้อสัตว์อาหารทะเลสดมา เพื่อที่จะใช้ทำอาหาร ความจริงนางสามารถวาดออกมาได้หมดแต่ว่าทุกคนไม่ได้รู้ถึงคว

บทที่ 26 เหลียนฮวาแม่ดอกบัวขาวท่านเจ้าเมืองเดินเข้ามาในห้องของฮูหยินผู้เฒ่าฉิน ใบหน้าของเขามีร่องรอยความเหน็ดเหนื่อยและกังวลใจ ไม่ใช่เพียงแค่เรื่องของการขอโสมจากหลินเหมยเท่านั้น แต่ยังเป็นเพราะงานของเขาด้วย เพราะได้รับความกดดันเกรงว่าท่างเจียงซิ่วเหยาจะเปลี่ยนใจย้ายไปอยู่เมืองอื่นหากว่าพวกนางไม่พอใจที่เขาไปวุ่นวายมาก"อะไรนะ นางไม่ยอมแบ่งให้เจ้าอย่างนั้นหรือ เจ้าได้บอกหรือไม่ว่าข้าไม่สบาย" เสียงของฮูหยินผู้เฒ่าฉินดังลั่นไปทั่วห้องหลังจากที่ท่านเจ้าเมืองมาบอกว่าไม่ได้โสมมา นางโมโหจนมือไม้สั่นไปหมด ใบหน้าของนางแดงก่ำด้วยความโกรธที่ไม่อาจเก็บงำได้"เออ ท่านแม่ขอรับ นางเพิ่งจะคลอดลูก โสมนั้นนางจะต้องเอาไว้บำรุงร่างกาย เออ ข้า...ข้า" ท่านเจ้าเมืองพยายามอธิบายให้แม่ของเขาฟัง เสียงของเขากลับแผ่วเบา เพราะรู้ดีว่าข้อแก้ตัวนี้อาจไม่ได้ช่วยบรรเทาความโกรธของมารดาและเขาไม่สามารถบอกว่าได้เขาไม่ได้พบหน้าหลินเหมยด้วยซ้ำ เพราะมีมังกร…เออ.. เพราะว่ามีหญิงชราคนนั้นเฝ้าอยู่ เฮ้ออแม้แต่จะเถียงนางเขายังสู้ไม่ได้ไหนเลยจะกล้าขอเข้าไปพบเหล่า อีกอย่างเขานั้นไม่รู้ว่าแม่ของเขานั้นป่วยจริงหรือว่าแค่อยากจะได้โส

บทที่ 28 เก็บคนได้จากลำธารท่ามกลางแสงอาทิตย์ที่สาดส่องลงมายังลำธารใสสะอาด เสียงน้ำที่ไหลกระทบหินก้องสะท้อนให้ความรู้สึกสงบ ลำธารนี้เต็มไปด้วยหินขนาดเล็กและพืชน้ำที่เขียวขจี เจียงหย่าเสวี่ยและป้าจวงกำลังนั่งเก็บหอยมุกที่พบในลำธาร แต่ละตัวมีเปลือกเงาวาวที่สะท้อนแสงแดดเล่นสีรุ้ง นางจึงไม่สามารถห้ามความตื่นเต้นได้"ป้าจวง ดูสิ! หอยมุกพวกนี้ช่างสวยจริง ๆ!" เจียงหย่าเสวี่ยเอ่ยด้วยน้ำเสียงเต็มไปด้วยความตื่นเต้นป้าจวงยิ้มและพยักหน้า "ใช่เจ้าค่ะคุณหนูเล็ก หากว่านำไปขายน่าจะทำเงินไม่น้อยทีเดียว โดยเฉพาะสีแดงและสีม่วง เป็นสีที่หาได้ยากมากจริง ๆ" นางมีความคิดว่าหากนำไปฝากให้หลงจู๊ฟู่เสี่ยวหานประมูลน่าจะได้เงินไม่น้อยทั้งคู่ช่วยกันเก็บหอยมุกใส่ตะกร้ามิติของป้าจวง ทั้งสองตั้งใจว่าจะเก็บเท่าที่เห็นอยู่ตรงหน้า ส่วนที่เหลือก็ค่อยมาเก็บในวันหลัง และหากว่าพวกนางสามารถซื้อภูเขาลูกนี้ได้ พื้นที่ทั้งหมดก็จะเป็นของพวกนาง ถึงตอนนั้นจะมาเก็บเมื่อไหร่ก็ได้แล้ว อย่างไรก็ตาม ระหว่างที่เจียงหย่าเสวี่ยก้มลงเก็บหอยอยู่นั้น นางก็มองเห็นสิ่งหนึ่งอยู่ตรงมุมลำธารที่ลึกกว่าเดิม"ป้าจวง ดูนั่น!" เจียงหย่าเสวี่ยชี้ไปท

บทที่ 30 แผนสังหารที่ล้มเหลว“บัดซบ!!!”"เพี๊ยะ!!!"“เพี๊ยะ”เสียงตวาดดังลั่นพร้อมกับฝ่ามือที่ฟาดเข้าที่ใบหน้าของคนสนิท ภายในห้องหนังสือขนาดใหญ่ของจวนตระกูลเจียง ดวงตาของเสนาบดีเจียงเฉินแดงฉานด้วยความโกรธ พ่อบ้านและบ่าวรับใช่คนสนิท ต่างตัวสั่นเทา หมอบกราบลงกับพื้น หวังเฟิงและหวังหยู๋ ลูกน้องมือขวาของเขาทั้งสองต่างสั่นสะท้าน เมื่อเผชิญกับความโกรธของเจ้านาย ภาพลักษณ์ของเสนาบดีเจียงเฉินที่แสนสุภาพและมีรอยยิ้มอ่อนโยนในยามปกติได้หายไปจนหมดสิ้น เหลือเพียงชายวัยกลางคนที่เต็มไปด้วยความเดือดดาลอย่างไม่สามารถสะกดกลั้นอารมณ์ของตัวเองเอาไว้ได้“พวกเจ้ามันเลี้ยงเสียข้าวสุกจริง ๆ แค่สังหารชินอ๋องที่มีองครักษ์ติดตามไม่กี่คนก็ยังทำไม่ได้! ข้าจะเก็บพวกเจ้าไว้ทำไม ถ้าใช้การไม่ได้เลยแบบนี้!”เสียงของเจียงเฉินดังก้องราวกับฟ้าผ่า ใบหน้าของเขาแดงก่ำด้วยความโกรธเกรี้ยว มือใหญ่ตบหน้าหวังเฟิงอย่างแรงจนเสียงดังไปทั่วห้องอีกครั้งหวังเฟิงกัดฟันอดกลั้น ความเจ็บปวดจากการถูกตบไม่มีสิ่งใดเทียบได้กับความหวาดกลัวในใจ เขายังคงคุกเข่าอยู่กับพื้น ก้มหน้าแนบพื้น ไม่กล้าแม้แต่จะสบตา“เรียนนายท่าน ในกลุ่มขององครักษ์นั้น...