บทที่ 22 ท่านต้องเดินออกมาอย่างยิ่งใหญ่

บทที่ 22 ท่านต้องเดินออกมาอย่างยิ่งใหญ่

ท่านเจ้าเมืองนั่งอยู่ในศาลาหลังเล็กที่จัดเตรียมไว้สำหรับการเจรจาเรื่องหย่าร้าง ความเงียบงันครอบคลุมทั้งห้อง ความรู้สึกสองจิตสองใจผุดขึ้นในใจของเขา คิดแล้วคิดอีก ว่าจะยอมให้ฉินหลินเหมย หย่าไปจริงหรือไม่ เพราะนางเป็นแม่ของลูกสาวเขา เด็กน้อยคนนั้นเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของเขาเอง คิดถึงสิ่งเหล่านี้ ทำให้เขาชะงักการลงมือเซ็นหนังสือหย่า

แต่ทว่าความทรงจำเกี่ยวกับวีรกรรมต่าง ๆ ตลอดหลายปีของฉินหลินเหมยผุดขึ้นมาในใจของเขา ภาพของนางที่ตามตื้อเขาไปทุกหนทุกแห่ง ไม่ว่าจะเป็นงานสังคมหรือแม้กระทั่งเวลาที่เขาต้องการความเป็นส่วนตัว นางก็มักจะปรากฏตัวตรงหน้าเขาเสมอ ด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความมั่นใจ นางพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้เขายอมรับ ตั้งแต่การดักรออยู่หน้าจวน ไปจนถึงการส่งของขวัญและอาหารมาให้ไม่หยุดหย่อน นางเป็นหญิงที่มีความงดงามอย่างยิ่ง ใบหน้าของนางเรียวเล็ก ดวงตากลมโตและฉายแววความมุ่งมั่น ผิวขาวดุจหยก ริมฝีปากสีแดงสดที่มักแต้มรอยยิ้มเล็ก ๆ อย่างท้าทาย ความงามของนางไม่เพียงดึงดูดสายตาของผู้คน แต่ยังทำให้หลายคนหลงใหลได้อย่างง่ายดาย ความงามนั้นกลับกลายเป็นเสน่ห์ท