All Chapters of เจียงหย่าเสวี่ย จิตรกรหัตถ์สวรรค์: Chapter 91 - Chapter 100

บทที่ 91 เจ้าคิดว่าบนโลกนี้มีที่ให้ล้มเหลวเป็นครั้งที่สองเช่นนั้นรึ? สำหรับข้า…ไม่มี!!"เพี้ยะ!!"เสียงฝ่ามือกระทบกับใบหน้าของมือสังหารที่นั่งคุกเข่าอยู่มือสังหารใบหน้าหันไปตามแรงฝ่ามือ เขาค่อยๆ หันหน้ากลับมาอีกครั้งแววตาและน้ำเสียงที่แฝงความกลัว"ข้า…ข้าน้อยล้มเหลวขอรับ ท่านแม่ทัพซู่หลิงถูกศรอาบยาพิษยิงแล้ว แต่..แต่ทว่าไม่ทราบว่าด้วยเหตุใดเขาจึงรอดมาได้ และยังนำทหารของเขาก็บุกไล่ล่าศัตรูจนต้องล่าถอย"เขาเอ่ยเล่าเหตุการณ์ที่เห็นกองทัพของแม่ทัพซู่หลิงที่ไล่ล่าศัตรูที่มารุกรานดินแดนแคว้นต้าโจวด้วยอาวุธที่ร้ายกาจซึ่งเขาก็ไม่เคยเห็นมา จากนั้นเขาก็อาศัยช่วงเวลานั้นหลบหนีออกมาความเงียบปกคลุมห้องชั่วขณะ ดวงตาของอัครมหาเสนาบดีหลิวหรี่ลงจนแทบจะกลายเป็นเส้นบาง ๆ ใบหน้าที่เคยสงบนิ่งบัดนี้กลับเต็มไปด้วยความกราดเกรี้ยว เขาเดินกลับมาที่โต๊ะและหยิบพู่กันขึ้นมาเหมือนอยากจะเขียนอะไรสักอย่างแต่สุดท้าย เขาก็วางพู่กันลงอย่างแรงจนหมึกกระเด็นเปื้อนกระดาษตรงหน้า เส้นเลือดที่ขมับของเขาเต้นตุบ ดวงตาจ้องเขม็งไปยังมือสังหารราวกับจะเผาไหม้"ล้มเหลว? เจ้ากล้ากลับมาหาข้าทั้งที่ทำงานไม่สำเร็จหรือ?"เสียงของเขาเพ

บทที่ 93 การตัดสินใจของชินอ๋องภายใต้แสงจันทร์ที่สาดส่องลงมายังคฤหาสน์เฟิง องครักษ์คนสนิทของชินอ๋องยืนรออยู่หน้าห้องโถงใหญ่อย่างสงบนิ่ง แม้ใบหน้าจะไร้ความรู้สึก แต่ในดวงตากลับเต็มไปด้วยความกังวล หลังจากได้รับอนุญาตให้นำความเข้าเฝ้า เขาก็เดินเข้ามาคุกเข่าลงตรงหน้าองค์ชายชินอ๋อง ซึ่งนั่งอยู่ที่หัวโต๊ะ ร่างสูงโปร่งของเขามีผ้าสีดำพันรอบดวงตาที่มองไม่เห็น มือของชินอ๋องประคองจอกน้ำชาไว้ แต่น้ำเสียงเยือกเย็นและท่าทางสงบนิ่งกลับทำให้องครักษ์สัมผัสได้ถึงอำนาจที่ไม่ลดน้อยลงแม้แต่น้อย“ทูลชินอ๋อง กระหม่อมนำข่าวสำคัญมารายงานพะยะค่ะ” องครักษ์เอ่ยเสียงหนักแน่น แม้ในใจจะสั่นไหวเล็กน้อยชินอ๋องพยักหน้าเบา ๆ เป็นเชิงอนุญาตให้องครักษ์รายงานต่อ"เล่ามา"“หลังจากที่เราเฝ้าติดตามขบวนการลักลอบขนเกลือเถื่อนมานานในที่สุด พวกเราจับกุมผู้ลักลอบขนเกลือเถื่อนได้ทั้งหมดสามสิบเจ็ดคน และหนึ่งในนั้นคือ...หวังชางซึ่งเป็นผู้ดำเนินการในการขนย้ายในครั้งนี้ หวังชางผู้นี้นั้นบิดาของอดีตอี้เหนียงของเจ้าเมืองอวี้ไห่พะยะค่ะ"ชื่อของหวังชางทำให้บรรยากาศในห้องเงียบงันลงทันที ชินอ๋องวางจอกน้ำชาลงเบา ๆ“หวังชางอย่างนั้นหรือ? คนข

บทที่ 95 โชคดีที่เขาตาบอด!!! ด้วยความรีบร้อนชินอ๋องรีบพานางเข้าไปในห้องนอนทันที เมื่อประตูปิดลงเขาหันกลับมาและมือหนาลูบไล้ไปทั่วร่างกายตามสัญชาตญาณซึ่งไม่เคยผิดพลาดเขาลูบไล้มาจึงถึงใบหน้าเรียวเล็กเท่าฝ่ามือของนางก่อนจะค่อยๆ ก้มหน้าลงและกดริมฝีปากหนาลงไปบนกลีบปากเรียวเล็กแสนหวานของนางทันที ส่วนมือก็รีบดึงทึ้งเสื้อผ้าของทั้งคู่ออกอย่างรวดเร็วตัวนางนั้นไม่เหลือเสื้อผ้าสักชิ้นส่วนเขาเหลือเพียงกางเกงตัวเดียว จนเฟิงซิ่วเหยาเลิกคิ้วมองใบหน้าหล่อเหลาที่มีผ้าปิดตาอยู่พลางคิดว่า..ชำนาญเหลือเกินนะเพคะชินอ๋องเรื่องถอดเสื้อผ้าเนี้ย!!!ไม่ถึงอึดใจเสื้อผ้าของทั้งคู่ก็หลุดกระจายไปทั่วตามแรงปรารถนาที่ร้อนแรง เขาจูบนางไม่หยุดและค่อยพอไปที่เก้าอี้ยาวนุ่มที่นางเคยบอกว่าเขา มันเรียกว่าโซฟา จากนั้นเขาให้นางนั่งลงทันทีส่วนตัวเขายังยืนอยู่ เฟิงซิ่วเหยาที่แข็งขาสั่นจนไม่มีแรงที่จะยืนแล้วเพราะการจู่โจมที่รวดเร็วของชินอ๋องช่างผิดกลับบุคคิกเคร่งขรึมหล่อเหลาราวหยกสลักของเขาเหลือเกิน…เมื่อนั่งลงทำให้เฟิงซิ่วเหยาได้ทัศนาภาพที่แสนจะ…ดีย์..ที่ยืนอยู่ตรงหน้าของนาง มันใกล้จนนางสามารถมองเห็นเส้นขนที่ขึ้นของเขาทุกเส้นสา

บทที่ 97 เดินทางกลับเมืองหลวงทันที!!เฟิงหย่าเสวี่ยและเฟิงหยวนเจี๋ยเดินทางมายังเรือนของคุณชายอี้หลงอีกครั้ง แม้จะผ่านมาเป็นหลายวันแล้วตั้งแต่การรักษาครั้งก่อน แต่ผลยังคงเหมือนเดิม ร่างของอี้หลงยังคงนิ่งสงบอยู่บนเตียง ใบหน้าซีดขาวไร้สีเลือด ดวงตาปิดสนิทอย่างสงบ ราวกับกำลังหลับลึกในความฝันที่ไม่มีวันตื่น ลมหายใจของเขาคงที่และแผ่วเบา เส้นผมยาวสลวยกระจัดกระจายอยู่บนหมอน ผ้าห่มที่คลุมร่างบาง ๆ ขึ้นสูงถึงหน้าอกเผยให้เห็นไหล่ที่เคยแข็งแรงแต่ตอนนี้ดูผ่ายผอม ราวกับว่าเขาแบกรับภาระบางอย่างในจิตวิญญาณจนทำให้ร่างกายของเขาหมดสิ้นเรี่ยวแรงเฟิงหย่าเสวี่ยจับมือเขาอย่างแผ่วเบา ดวงตานางเต็มไปด้วยความกังวล “ข้าหวังว่าเจ้าจะฟื้นในเร็ววันนี้ คุณชายอี้หลง” นางพึมพำเบา ๆเฟิงหยวนเจี๋ยเดินสำรวจภาพวาดในเรือนอีกครั้ง ภาพที่เขียนขึ้นด้วยฝีมืออันละเอียดอ่อนเหล่านั้นดูเหมือนจะสื่อความหมายบางอย่างที่นางยังไม่เข้าใจ“ท่านพี่ พู่กันชิงหลงยังเงียบเหมือนเดิมหรือไม่?” เฟิงหยวนเจี๋ยถามขณะมองไปยังภาพวาดเฟิงหย่าเสวี่ยพยักหน้า ดวงตาของนางมองพู่กันชิงหลงที่นางถืออยู่ในมือ มันไม่มีปฏิกิริยาใด ๆ ราวกับว่ามันสูญเสียพลังไปโด

บทที่ 99 หญิงหม้ายเช่นเจ้าคู่ควรที่จะมาเป็นแม่เลี้ยงของข้ารึ?!! เย็นนั้นหลังจากที่แม่ทัพซู่หลิงกลับจากเข้าเฝ้าเขาก็ได้บอกเล่าเรื่องราวของชินอ๋องกับแม่นางเฟิงให้กับฮูหยินของเขาฟัง ป้าจวงนั้นเมื่อได้รับรู้ว่าทั้งสองตัดสินใจที่จะลงเอ่ยกันนางก็พยักหน้าอย่างพอใจ ...ได้น้องเขยเป็นชินอ๋องจริงๆ ด้วย....และเย็นวันนั้นทั้งสองพี่น้องได้รับคำบอกเล่าจากป้าจวงว่าท่านแม่ของพวกเขานั้นได้เข้ามาเมืองหลวงด้วยเช่นกันและนางก็พักอยู่ที่วังของชินอ๋อง ซึ่งทั้งสองก็งงเหมือนกันว่าท่านแม่ไปรู้จักกับชินอ๋องได้อย่างไร ซึ่งป้าจวงบอกว่าให้รอถามท่านแม่ของพวกเขาเองวันต่อมาเฟิงซิ่วเหยานั่งคอยมองที่ประตูเรือนรับรองของชินอ๋องที่นางพักอยู่เพื่อรอลูกๆ ของนาง วังของชินอ๋องแห่งนี้ชื่อว่า “วังหย่งเฮ่า” ตั้งตระหง่านกลางสวนกว้างใหญ่ที่ประดับด้วยต้นเหมยและบ่อน้ำพุที่ไหลรินอย่างสง่างาม ตัววังถูกสร้างขึ้นจากไม้แกะสลักลายมังกรสีทองประดับด้วยหินหยกขาว ส่วนหลังคากระเบื้องเคลือบเงาสีเขียวอ่อนสะท้อนแสงแดดราวกับอัญมณีล้ำค่า ภายในวังทุกพื้นที่ถูกตกแต่งด้วยผ้าม่านไหมแพรสีทองอร่ามและแจกันดอกไม้สดที่ส่งกลิ่นหอมไปทั่วในยามเย็นแสงอาทิตย์