บททั้งหมดของ เจียงหย่าเสวี่ย จิตรกรหัตถ์สวรรค์: บทที่ 111 - บทที่ 120

บทที่ 112 จุดเปลี่ยนแห่งโชคชะตา"ข้าต้องการให้ท่านช่วยข้าขึ้นครองราชย์"“อะไรนะเพคะ!!”"อักขระที่เราเพิ่งเขียนเสร็จ..." เจิ้งอี้หลงชี้ขึ้นไปบนท้องฟ้า "มันไม่เพียงแต่จะควบคุมจิตใจของผู้ที่ต้องการทำร้ายแคว้นต้าโจว แต่ยังสามารถใช้กับผู้ที่อยู่ในวังหลวงแคว้นต้าหมิงได้ด้วย"ดวงตาของเฟิงหย่าเสวี่ยเบิกกว้าง เริ่มเข้าใจแผนการของเขา"ใช่แล้ว" องค์ชายอี้หลงพยักหน้า "เราสามารถใช้อักขระนี้ควบคุมจิตใจของคนในวังหลวง ทำให้พวกเขาหันมาสนับสนุนข้า แต่ข้าจะไม่ทำร้ายผู้บริสุทธิ์ ข้าจะใช้มันเฉพาะกับผู้ที่กุมอำนาจและสร้างความเดือดร้อนให้ราษฎรเท่านั้น""แต่ถ้าเราทำเช่นนั้น..." นางลังเลที่จะพูดต่อ"ใช่ มันอาจจะดูเหมือนว่าเราใช้วิธีการที่ไม่ต่างจากพวกเขา" เจิ้งอี้หลงยอมรับ "แต่บางครั้งเราต้องเลือกความชั่วร้ายที่น้อยกว่าเพื่อยุติความชั่วร้ายที่ยิ่งใหญ่กว่า ข้าสัญญาว่าจะใช้อำนาจนี้เพื่อสร้างสันติภาพและความเจริญรุ่งเรืองให้กับทั้งสองแคว้น"เฟิงหย่าเสวี่ยมองไปยังผู้ที่ยืนรออยู่ไกลๆ - ท่านแม่ น้องชาย ป้าจวง แม่ทัพซู่หลิง และชินอ๋อง พวกเขาทุกคนต่างรอฟังการตัดสินใจของนาง"ชิงหลง..." นางเรียกในใจ "ท่านคิดอย่างไร?""

บทที่ 114 การเซ่นสังเวยเสียงคำรามต่ำลึกดังขึ้นจากมุมลึกของตำหนักที่มืดมิด สายลมเย็นยะเยือกพัดวูบผ่าน พลังมืดที่หมุนวนอยู่รอบภาพมังกรดำในกระดาษเริ่มแผ่ซ่านออกมาสู่ความเป็นจริง เสียงหัวเราะของฮองไทเฮาและชายร่างสูงที่ก้องอยู่ในตำหนักพลันแปรเปลี่ยนเป็นเสียงแหลมสูงเหมือนเสียงกรีดร้องของมัจจุราช"พี่ใหญ่ นี่คือพลังที่แท้จริงของหมึกดำที่วาดมังกรดำตัวนี้เช่นนั้นหรือ!" ฮองไทเฮากล่าว ดวงตาสีดำของนางจับจ้องไปที่หมึกสีดำทึบที่วาดลงบนกระดาษ หมึกนั้นดูราวกับมีชีวิต แสงสีดำหม่นที่แผ่ออกมาสั่นสะเทือนราวกับจะระเบิด พลังอันชั่วร้ายของมันกระจายตัวอยู่ในอากาศราวกับเงามรณะพร้อมจะกลืนกินทุกสิ่งในครรลองสายตาชายร่างสูงยกพู่กันขึ้นอีกครั้ง ก่อนจะตวัดมันในอากาศ เส้นสายพลังสีดำก่อตัวเป็นวงเวทที่ลอยเหนือพื้น ตรงกลางวงเวทนั้น มังกรดำตัวมหึมาค่อยๆ โผล่ออกมาจากเงามืด มันแผ่พลังที่เยือกเย็นและน่าสะพรึงกลัว ราวกับตัวตนที่ไม่ควรปรากฏในโลกนี้"มังกรดำตัวนี้..." ชายร่างสูงลูบภาพที่กำลังเคลื่อนไหว ดวงตาสีแดงเข้มวาววับในความมืด "ถูกวาดด้วยหมึกที่ข้าเรียกว่า เลือดมังกรแห่งความมืดมันไม่ใช่หมึกธรรมดา แต่ถูกสร้างจากการหลอม

บทที่ 116 การปลดปล่อยมังกรโบราณทั้ง 9 EP 1 “มาแล้วรึ องค์ชาย 11 ข้านึกว่าเจ้าจะหดหัวหนีไปตลอดชีวิตที่น่าสมเพชของเจ้าเสียอีก ฮ่าฮ่าฮ่า” เจิ้งหลี่เฟิงหรือตอนนี้คือฮ่องเต้ของแคว้นต้าหมิงค่อยยืนขึ้น ข้างๆ ฮองไทเฮามารดาของเขา…เจิ้งอี้หลงไม่ได้สนใจเสียงนกเสียงกา…กาฝากเสียด้วย เขามองภาพตรงหน้าด้วยสายตาที่เศร้าสลด เหตุใดคนๆ หนึ่งถึงได้โหดเหี้ยมได้เพียงนี้ เพียงเพื่อต้องการที่จะเอาชนะและอำนาจ… เขาหันมองรอบลานอีกครั้งที่ตอนนี้เหล่าทหารที่ทรยศต่อแผ่นดินกำลังยืนอยู่และพร้อมจะลงมือสังหารเด็กๆ ได้ทุกเมื่อ เขายกพู่กันขึ้นและสะบัดเบาๆ เหล่าทหารที่ยืนอยู่ต่างก็กระเด็นตกจากแท่นพิธีทั้งหมดแขนขาหัก ร้องโอดโอย เหล่าพ่อแม่ที่เห็นพวกทหารที่โหดร้ายกระเด็นตกลงและแขนขาหักร้องอยู่ก็ต่างมองด้วยความสะใจ พวกเราเพียงแขนขาหักก็ร้องขนาดนี้ แล้วพวกเขาที่ลูกๆ กำลังจะถูกพวกเจ้าเข่นฆ่าเล่าจะไม่เจ็บปวดกว่าพวกเขาหรือ….ไม่มีผู้ใดสงสารเหล่าทหารที่นอนกองอยู่เลยสักคน จากนั้นเจิ้งอี้หลงก็สะบัดพู่กันอีกครั้งกรงที่ขังเหล่าประชาชนเอาไว้แตกออกเป็นเสี่ยงๆ พวกเขาต่างก็กรูกันออกมาและวิ่งหาลูกหลานของตัวเองทันที“พวกเจ้าหลบไปหาที่ปลอ

บทที่ 118 การชำระล้างราชวงค์ต้าหมิงเสียงคำรามสุดท้ายของมังกรดำทั้งเก้าดังก้องไปทั่วผืนฟ้า ก่อนที่ร่างของพวกมันจะสลายกลายเป็นละอองแสงสีทองที่ลอยหายไป เฟิงหยวนเจี๋ยยังคงยืนนิ่งกลางวงเวท ร่างเล็กๆ ของเขาส่องแสงอ่อนๆ จากพลังน้ำทิพย์ที่ยังหลงเหลืออยู่ในมือ ทุกสายตาในลานพิธีจับจ้องเขาด้วยความเคารพและทึ่งในความกล้าหาญเฟิงหยวนเจี๋ยนั้นมองไปที่เงาดำมรณะที่เมื่อร่างของฮองไทเฮาสลายไปพวกมันยังคงพยายามที่จะต่อสู้ เขาจึงยกพู่กันขึ้นและตวัด2-3 ครั้งร่างของพวกเขาก็สลายกลายเป็นเถ้าตามฮองไทเฮาไป ส่วนทหารที่เหลือเมื่อเห็นว่าฝ่ายตนนั้นพ่ายแพ้พวกเขาต่างก็รีบหันหลังและวิ่งหนีไปฮ่องเต้เจิ้งหลี่เฟิงก็เหมือนกันที่เห็นว่าตอนนี้พวกเขานั้นพ่ายแพ้แล้วกำลังอาศัยช่วงชุลมุนหลบหนีออกไปโดยการช่วยเหลือของคนของเขา องค์ชายเจิ้งอี้หลงนั้นไม่ได้ติดไปเขาไป แต่เลือกใช้พู่กันชิงหลงวาดอักขระควบคุมวิญญาณแทน แสงสีฟ้าสายหนึ่งพุ่งตรงไปยังร่างของเจิ้งหลี่เฟิงอย่างแม่นยำ รอยอักขระลึกลับเรืองแสงขึ้นบนหน้าผากของอดีตฮ่องเต้หนุ่ม ก่อนที่เขาจะหายลับเข้าไปในความมืด"ข้าคิดว่าเขาจะกลับไปหากองกำลังที่หลงเหลือของอดีตฮองไทเฮา" องค์ชายเจิ้ง

บทที่ 120 ความลับของพู่กันมังกรดำและก่อนที่พวกเขาจะกลับออกมา เฟิงหยวนเจี๋ยได้พบประตูเล็กๆ อีกบานที่อยู่ด้านหลังค่ายอาคมที่เพิ่งระเบิดไป เมื่อเขาเดินไปดูใกล้ๆ ก็เห็นว่าประตูยังปิดสนิทอยู่ เขาค่อยๆ ยกพู่กันมังกรหยกของตัวเองขึ้นมาและใช้มันเหมือนกับกระบี่ที่ค่อยๆ ดันให้ประตูเปิดออก ฮ่องเต้เจิ้งอี้หลงและเฟิงหย่าเสวี่ยหันไปมองทันทีที่ได้ยินเสียงประตูเปิด พวกเขามองหน้ากัน จากนั้นก็เดินตามเจ้าเล็กเข้าไปเมื่อประตูห้องถูกเปิดออก กลิ่นหมึกและกระดาษเก่าโชยออกมา ภายในห้องมืดสนิท เฟิงหย่าเสวี่ยจึงให้ฮ่องเต้เจิ้งอี้หลงวาดไฟฉาย LED ขนาดใหญ่ขึ้นมา และจัดการห้อยไว้ตรงประตูทางเข้า ห้องที่เคยมืดสนิทเมื่อเจอแสงสว่างจากหลอด LED เข้าก็ไม่มีส่วนใดมืดมิดอีกต่อไป พวกเขาจึงสามารถมองเห็นทั้งห้องได้อย่างชัดเจน ภายในห้องมีชั้นหนังสือสูงจรดเพดาน แสงจากไฟฉายเผยให้เห็นโต๊ะไม้แกะสลักตัวใหญ่ตั้งอยู่กลางห้อง พวกเขาทั้งสามเดินดูรอบๆ ห้องทันทีพวกเขาหยิบคัมภีร์เหล่านั้นมาดู มีบันทึกเก่าและวิชาของตระกูลเหวินมากมายอยู่บนนั้น รวมทั้งคาถา บันทึกการเดินทางของบรรพบุรุษ และการวางค่ายกลต่างๆ ที่ดูเหมือนจะเป็นสิ่งที่ตระกูลเหวินส