All Chapters of เจียงหย่าเสวี่ย จิตรกรหัตถ์สวรรค์: Chapter 131 - Chapter 140

บทที่ 138 พิชิตป้าใหญ่ด้วยภาพวาดและส้มตำ!!! "ท่านป้า..." เฟิงหย่าเสวี่ยเริ่มพูดอย่างระมัดระวัง "ข้าอยากจะถามเรื่องท่านป้าใหญ่เจ้าค่ะ.."ป้าจวงหลิงอวี้เลิกคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้าอนุญาตให้นางถามได้"เจ้าคะ ข้าอยากทราบว่า..." นางหยุดครู่หนึ่ง "ท่านป้าใหญ่ชอบอะไรเป็นพิเศษหรือไม่?"“เพราะเหตุใดเจ้าถึงอยากจะรู้ว่านางชอบสิ่งใด”“คือว่าข้าอยากจะฝากตัวเป็นศิษย์ของท่านป้าใหญ่เจ้าค่ะ ป้าจวงก็ทราบว่าข้านั้นไม่มีวรยุทธ ส่วนป้าจวงก็รับเจ้าเล็กเป็นศิษย์แล้วข้าก็เลยอยากจะเรียนวรยุทธจากท่านป้าใหญ่ ข้าจะได้ดูแลตัวเองได้ ไม่ต้องพึ่งพาพุ่กันชิงหลงเพียงอย่างเดียว” นางเอ่ยบอกเหตุผลกับจวงหลิวอวี้ตรงๆ เพราะนางนั้นทราบว่าป้าจวงเคยจะนำยาชำระไขกระดูกมาให้นางเพื่อที่นางจะได้ฝึกวรยุทธได้ จวงหลิวอวี้พยักหน้าเบาๆ อย่างเห็นด้วย หากว่าจะมีใครสักคนที่เหมาะสมที่จะสองเฟิงหย่าเสวี่ยคนผู้นั้นจะต้องเป็นพี่สาวของนางอย่างแน่นอนป้าจวงหลิงอวี้หัวเราะเบาๆ "อ้อ เจ้าอยากเอาใจพี่สาวข้าสินะ? นางเป็นคนแปลก แม้จะดูเข้มงวดและเคร่งขรึม แต่กลับชอบของแปลกๆ""แปลกอย่างไรหรือเจ้าคะ?" เฟิงหย่าเสวี่ยถามอย่างสนใจ"นางชอบอาหารรสจัด โดยเ

บทที่ 140 รับศิษย์เฟิงหย่าเสวี่ยนั่งคุกเข่าด้วยท่าทางสงบอยู่ต่อหน้าป้าใหญ่จวงหลิวเฟิง ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นและความจริงจัง นางรวบรวมความกล้า ก่อนเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงหนักแน่น“ข้าต้องการเรียนรู้วรยุทธ์และวิชาฝ่ามือหัตถ์เทวะจากท่านป้าใหญ่เจ้าค่ะ”จวงหลิวเฟิงเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ดวงตาคมของนางมองหลานสาวตรงหน้า นางเงียบไปครู่หนึ่งราวกับประเมินคำพูดและความตั้งใจนั้น เฟิงหย่าเสวี่ยไม่หลบสายตา ดวงตาของนางฉายแววจริงจัง“อย่างที่ท่านป้าใหญ่เห็นในตอนที่เกิดการต่อสู้กันนั้น ข้าเป็นผู้ที่ไร้ความสามารถที่สุด ข้าไม่สามารถที่จะต่อกรกับผู้ที่มีวรยุทธ์ได้เลย หากว่าไม่มีพู่กันชิงหลง ข้าคงไม่ต่างจากตอไม้ที่รอให้คนมาตัดมาทำลาย”น้ำเสียงของเฟิงหย่าเสวี่ยเริ่มหนักแน่นขึ้น นางยังคงพูดต่อ แม้จะเห็นว่าป้าใหญ่ยังไม่ได้แสดงท่าทีใด“ข้าจึงอยากที่จะเรียนวรยุทธ์เพื่อที่จะได้ดูแลตัวเองได้ ไม่ให้เป็นภาระของผู้ใด และในอีกทาง หากว่าข้าเก่งกาจขึ้น ข้าอยากที่จะปกป้องคนที่ข้ารัก เช่น ครอบครัวของข้าเจ้าค่ะ ท่านป้าใหญ่”จวงหลิวเฟิงวางมือลงจากภาพวาดที่อยู่ตรงหน้า นางมองภาพที่สะท้อนตัวตนของนางในฐานะผู้พิทักษ์แห่

บทที่ 142 พืชผักวิญญาณหลังจากนั้นสองศิษย์อาจารย์ก็กลับมาที่คฤหาสน์ตระกูลเฟิงและจวงหลิวเฟิงก็เริ่มเตรียมบทเรียนขั้นต่อไปให้กับนาง“วันนี้ ข้าจะสอนเจ้าเกี่ยวกับการเปลี่ยนพืชธรรมดาให้กลายเป็นพืชที่มีพลังวิญญาณ” จวงหลิวเฟิงกล่าว น้ำเสียงของนางหนักแน่นและจริงจัง“พืชที่มีพลังวิญญาณ?” เฟิงหย่าเสวี่ยทวนคำอย่างสงสัย “ข้าเพียงเคยได้ยินเจ้าค่ะแต่ไม่รู้ว่ามันคืออะไร?”จวงหลิวเฟิงพานางไปที่แปลงพืชผักเล็กๆ ที่อยู่ไม่ไกล “เจ้ารู้หรือไม่ว่าธรรมชาติเป็นแหล่งพลังอันลึกล้ำที่สุด? ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในธรรมชาติล้วนมีความเชื่อมโยงกับพลังแห่งชีวิต หากเจ้าสามารถใช้พลังของหัตถ์เทวะควบคู่กับจิตใจที่บริสุทธิ์ เจ้าก็สามารถเปลี่ยนพืชธรรมดาให้กลายเป็นพืชที่เต็มไปด้วยพลังวิญญาณได้”เฟิงหย่าเสวี่ยพยักหน้า นางมองตามสายตาของป้าใหญ่ไปยังแปลงพืชที่เต็มไปด้วยต้นสมุนไพรหลากชนิด ใบไม้สีเขียวสดสะท้อนแสงแดดยามเช้าอย่างงดงาม“ข้าอยากเรียนรู้เจ้าค่ะท่านอาจารย์ ข้าต้องทำอย่างไรบ้างเจ้าคะ?” เฟิงหย่าเสวี่ยถามอย่างกระตือรือร้นจวงหลิวเฟิงก้าวไปที่แปลงพืช และยื่นมือไปสัมผัสต้นโหระพาที่ดูธรรมดา นางปล่อยพลังจากฝ่ามือออกมาเบาๆ แสงสี

บทที่ 144 อยากตอบแทนเจ้าด้วยร่างกายในค่ำคืนที่แสงจันทร์สาดส่องลงมาผ่านบานหน้าต่างอันเก่าแก่ ณ พระราชวังหลวงของแคว้นต้าหมิง ฮ่องเต้เจิ้งอี้หลงนั่งอยู่หน้าโต๊ะไม้แกะสลัก ลมหนาวยามค่ำคืนพัดผ่าน ทำให้ชายเสื้อคลุมสีขาวที่ปักลวดลายมังกรทองพลิ้วไหวเล็กน้อย แต่สายตาของพระองค์กลับจดจ่ออยู่ที่กระจกวิเศษที่วางอยู่บนมือ และรอคอย…“คุณหลีหนิงครับ…” พระองค์เอ่ยชื่อของนางด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลก่อนจะเรียกหานางด้วยพลังแห่งกระจกทันใดนั้น ใบหน้าของเฟิงหย่าเสวี่ยก็ปรากฏขึ้นในกระจก นางสวมเสื้อคลุมเรียบง่ายแต่แฝงด้วยความงามที่ยากจะละสายตา เส้นผมดำขลับของนางร่วงกราวลงมาราวกับม่านไหม ดวงตาของนางเปล่งประกายดุจดวงดาวในราตรี ริมฝีปากที่แต่งแต้มด้วยสีระเรื่อจากธรรมชาติทำให้พระองค์ต้องเผลอมองนานกว่าที่ตั้งใจ รอยยิ้มบางเบาของนางดุจกลีบดอกไม้แรกแย้มที่สะท้อนความงามในความเรียบง่ายทุกครั้งที่อยู่กันสองคน พระองค์มักจะทักทายนางด้วยชื่อหลีหนิงที่เคยใช้ในชาติเดิม และทุกครั้งที่ได้ยินชื่อเดิมของนาง เฟิงหย่าเสวี่ยก็จะเผยรอยยิ้มอันอบอุ่นซึ่งทำให้หัวใจของเจิ้งอี้หลงกระตุกวูบ นางเองก็อดคิดถึงชื่อเดิมของตัวเองไม่ได้ ราวกับมันเ

บทที่ 146 ปฐมบทแห่งความแค้นของไป่เหลียน EP 1ยามเช้าตรู่บนเทือกเขายอดเขาหมื่นพิษหมอกขาวลอยอ้อยอิ่งจนแทบแยกไม่ออกว่าอันไหนคือเมฆ อันไหนคือหมอกเหนือไหล่เขา ที่นี่เป็นที่ตั้งของสำนักเทียนซี ก่อตั้งโดย ไป่เฉียน เจ้าสำนักสตรีมากบารมี ผู้มีฝีมือโดดเด่นด้านการปรุงพิษและรักษาโรคได้อย่างน่าทึ่ง ว่ากันว่าไป่เฉียนเชี่ยวชาญศาสตร์พิษล้ำลึกจนสามารถพลิกแพลงให้กลายเป็นยาถอนพิษหรือเปลี่ยนเป็นอาวุธสังหารในชั่วพริบตา สำหรับศิษย์ในซึ่งเป็น ลูกศิษย์สายตรง ศิษย์เอกของไป่เฉียน การเรียนรู้กับนางจึงเสมือนได้เปิดประตูสู่โลกใหม่ที่ผสมผสาน ชีวิตกับความตายเข้าไว้ในวิชาเดียววันนี้ ในห้องทดลองใต้ดินอันลึกลับของสำนักเทียนซี มีเพียงแสงสว่างจากตะเกียงน้ำมันบาง ๆ และกลิ่นฉุนของไอระเหยของสมุนไพรพิษนาๆ ชนิด เสียงเดือดปุด ๆ ของหม้อทองเหลืองขนาดใหญ่ กลายเป็นดนตรีพื้นหลังที่ฟังดูชวนขนลุก ไป่เฉียน เจ้าสำนักผู้สูงศักดิ์อยู่ในอาภรณ์สีเขียวแก่ บนชายแขนเสื้อปักลายเถาวัลย์ดำลึกลับ ผมยาวดำขลับถูกรวบขึ้นอย่างประณีต ดวงตาของนางส่องประกายเย็นเยียบไม่ต่างจากงูเห่าที่จ้องเหยื่อ“พิษคือศาสตร์แห่งชีวิตและความตาย…” นางกล่าวเสียงแผ่วแต่