บททั้งหมดของ เพลิงรักพญามาร: บทที่ 31 - บทที่ 40

เพราะคิดแล้วว่ามณีรัชดานั้นไม่อาจหลีกเลี่ยงในการตกเป็นเหยื่อของเขาพ้น เพราะว่าเขาจงใจคิดและทำเช่นนั้นจอมภูกำลังจะเตรียมตัวเพื่อไปทำงานที่บริษัทแต่เช้า หลังจากแต่งกายเสร็จ ด้วยเสื้อเชิ้ตหรูที่รีดเรียบสีเทา พร้อมกับผูกไทสีแดงตัดขาวหิ้วกระเป๋าถือสีดำ กำลังเดินตรงมา พร้อมกับมองเห็นน้องชายตรงหน้า “แกออกไปไหนแต่เช้าพล” คำทักของคนที่เป็นพี่ชายแต่น้องชายกลับไม่แยแส นอกจากไม่ฟังยังมีอาการเชิดหยิ่ง หันมามองคนเป็นพี่ด้วยหางตาดูแคลน จอมภูเงยหน้ามองรู้สึกงง นับวันน้องชายมองเขาเหมือนเป็นกิ้งกือไส้เดือนไปแล้ว จึงไม่อยากเอาเรื่อง และปล่อยตัวปล่อยวางไปเนื่องจากประเมินท่าทีแล้ว หากเขาจะพูดอะไรออกไป คงจะห้ามหรือรั้งน้องชายคนนี้ให้ทำตามไม่ได้เพราะภูวพลต้องทำอะไรตรงกันข้าม ถ้าหนักไปกว่านี้ มวยสองพี่น้องก็เกิดขึ้น และกลับสร้างความหนักใจให้แก่มารดาไปอีกครั้งและท่านจะเครียด ถ้าลูกชายทั้งคู่ลงเอยด้วยวางมวยชกต่อยท้าตี ห้าวันถัดมาวันนี้ หากแต่มณีรัชดามองเห็นคนตัวสูงดักหล่อนไม่เข้าใจหน้าตาที่ขวางๆ มาดกวนของเขา จนต้องเอ่ย “คุณวิภัส”แบบไม่มีต้นสายปลายเหตุหลังจากที่เขามาตีห

จากคนที่มีการศึกษา ถือว่าตัวเองเด่นในวงการ แต่นิสัยและมารยาทแย่ ไม่รู้จักเข้าแถวต่อคิวเหมือนคนอื่น ถ้อยคำที่มณีรัชดาเอ่ยขึ้นทำให้กาญจนรัตน์มองหล่อนตาเขม็ง แต่มณีรัชดายังคงไม่สนใจ คิดว่า หล่อนควรได้อาหารที่ป้าตักใส่จานมาให้ เพราะมาเข้าคิวก่อนนางเอกสาวและหล่อนก็ยืนคอยคิวคนอื่นเหมือนกัน ป้าสมบูรณ์และลูกมือชะงักทำอะไรไม่ถูก “ขอฉันก่อนสิป้า เดี๋ยวจะต้องรีบเข้ากอง มีถ่ายต่อบ่ายสี่โมงคนอื่นกระจอกงอกง่อย จะมาสำคัญอะไรเท่าฉัน”เสียงของนางเอกสาวที่ออกงิ้วเป็นนางมารร้าย หล่อนวีนเข้าให้แผดเสียงหน้าหงิกอย่างไม่พอใจเป็นเพราะหล่อนมาช้าเอง มัวแต่ทำธุระส่วนตัวเข้าห้องน้ำ มณีรัชดาคิดว่าไม่เป็นธรรมกับหล่อน มาก่อนต้องได้ก่อน มาหลังต้องได้หลังจึงเงยหน้าขึ้นมองนางเอกสาวอย่างไม่เกรงกลัว เพราะหล่อนก็รีบเหมือนกัน ป้าสมบูรณ์ยังไม่ตัดสินใจส่งข้าวแกงในมือให้หล่อน เพราะคำพูดของนางเอกสาว “ตามคิวสิคะคุณ มาก่อนต้องได้ก่อน มาหลังต้องได้หลัง คนอื่นเขาก็รอนานเหมือนกัน” มณีรัชดาฝีปากร้อน หล่อนชอบความเป็นธรรม ไม่เอาเปรียบ ฝ่ายนางเอกสาวก็จ้องตาใส่หล่อน พร้อมโก

มณีรัชดาหันไปทางเขา “นิดหน่อยค่ะ แต่ไม่มีอะไรมากหรอก กลับถึงบ้านอาบน้ำเข้านอน พอตื่นเช้ามาก็คงหายค่ะ” มณีรัชดาพูดง่ายๆ เพราะอาการแบบนี้หล่อนเคยเป็นและหายเอง “แต่ปล่อยทิ้งสะสมบ่อยก็ไม่ดีนะครับ จะทำให้สุขภาพเราแย่ลงกว่าเดิม” เขามีความคิดดีที่แนะนำ ใบหน้าของหล่อนยังค้างจ้องเขา แต่ว่าเขาดีกับหล่อนจริงหรือ ในลูกตาบางอย่างบางครั้งของเขา มณีรัชดานั้นดูไม่ไว้ใจเลย แต่พยายามคิดในทางที่ดีก่อน เพราะเขาอุตส่าห์อาสาขับรถส่งหล่อน เพื่อให้ถึงบ้านพักด้วย หล่อนจึงคิดในทางที่ดี คิดว่าเขาสนใจหล่อน ได้แต่แอบคิดเข้าข้างตัวเอง เพราะผู้ชายที่พาตัวมาวนเวียนใกล้ผู้หญิง จะมีอะไร ถ้าหากเขาไม่นึกคิดปรารถนา ล้วนเป็นคำตอบที่มณีรัชดารู้อยู่ แต่หล่อนยังไม่กล้าฟันธงปักใจเชื่อแน่ว่า เขายังมีใครอยู่หรือเปล่า “ขอบคุณค่ะที่ห่วงใย แต่พนักงานเงินเดือนน้อยอย่างณี คงไม่เป็นไรหรอกค่ะ ณีชินเสียแล้ว” หล่อนตอบแล้วหันสายตาไปเบื้องหน้าไม่ทอดสบตาเขาเพราะรู้ฐานะของตัวเองดี กำลังอยากจะลองใจลองความรู้สึกของวิภัสเช่นกัน ว่าคิดกับหล่อนอย่างไรแน่ ต้องกล้า? มณีรัชดาบอกตัวเอง

มณีรัชดาอมยิ้ม สุขใจกับการได้นั่งทานอาหารกับเขา ในขณะนั้นเขาเอาแต่จ้องหล่อน จนมณีรัชดารู้สึกแปลกๆกับการลอบมองในทำนองนี้ ขณะที่วิภัสใกล้จะถึงบ้านพักของเขา และกระหยิ่มยิ้มในแผนการขั้นต่อไปเขาจะต้องทำให้หล่อนตายใจมากกว่านี้แล้วพอหล่อนลุ่มหลง ยอมพัวพันกับเขา ก็สลัดหล่อนทิ้งอย่างไม่ไยดี เป็นสิ่งที่เขาต้องการสั่งสอนผู้หญิง ที่คิดจะใช้ฐานะของผู้ชายปีนป่ายเพื่อถีบตัวเองให้อยู่สูง หวังสะดวกสบายโดยไม่ต้องทำอะไรแต่ใจหนึ่งก็คิดอีกทาง มณีรัชดา ที่เขาได้รู้จัก ดูใสซื่อมากกว่าเจนจัด หรือชาญชำนาญในการใช้เสน่ห์หว่านล่อ บางทียังไม่ถึงคราวที่หล่อนงัดมาใช้กระมังจึงไม่ได้เห็นพิษสงในเรื่องนี้ แต่เขาก็มั่นใจว่า หล่อนไม่ใช่ผู้หญิงที่ดีนักหัวใจสับสนปนเป คล้ายกับบางสิ่งบางอย่างที่ตัดสินลงไปนั้นมันถูกหรือผิดก็ยังไม่ทราบ เพราะสิ่งเหล่านี้มันคละเคล้าก้ำกึ่งกัน และในเวลาทุ่มครึ่งของวันนี้ภูวพลนั้นเมามายกลับเข้าบ้าน และเขาตีโพยตีพายใส่คุณภวานันท์ “เพราะคุณแม่นั่นแหละ ผมรู้ว่าคุณแม่กำลังทำอะไรอยู่”คือคำพูด สีหน้าที่ตึงและแดงก่ำ เหมือนคนทรงตัวไม่อยู่ “แกรู้ว่าแม่

หล่อนต้องแสดงพิรุธออกมา และทราบดีว่าธุระที่ว่านั้น ต้องพบเจอกับน้องชายเขา จึงยิ้มหยันในสีหน้า ยามเธอเผลอ “เอ้อ แฟนของคุณณีหรือเปล่าครับ”มณีรัชดาตกใจ หล่อนยังไม่มีแฟนสักหน่อย เวลานี้ก็ยังไม่กล้าคิดถึงขนาดนั้น “ปละเปล่าค่ะ เป็นเพื่อน” “เป็นเพื่อนจริงหรือครับ” เขาถามพร้อมกับเงยหน้ามองหล่อนมณีรัชดาไม่รู้ว่า ทำไมหล่อนจึงสู้แสงตาคมของเขาไม่ได้ มันมีอานุภาพ และมนต์บางอย่างสะกดหล่อนให้ติดตรึง หล่อนเป็นฝ่ายมองหน้าเขาบ้าง เมื่อทำท่าไม่เชื่อ “เพื่อนสิคะ หรือคุณวิภัสจะให้เป็นอะไร” “ปละเปล่าครับ ผมล้อเล่น” เขากลับคำได้รวดเร็ว พร้อมสีหน้าที่กรุ้มกริ่มเป็นราบเรียบปกติ มณีรัชดาใจสั่นเต้นแรงอีกครั้ง เหมือนเขาจีบเกี้ยวเธอ“คุณวิภัสนี่ชอบพูดเล่น ไม่เอาค่ะ ดิฉันต้องขอตัวเข้างานก่อน” เอ่ยเพื่อตัดบทเสียทีลงจากรถ วิภัสมองตามแล้วตัดสินใจเปิดประตูหาที่ว่างจอดใกล้ถือโอกาสเดินเข้าไป อยากทักทายเจ้าของร้าน ซึ่งไม่ค่อยได้เจอกันนาน แต่อีกใจหนึ่งกลัวความลับแตก กลัวเรียกชื่อเขาผิดเลยตัดสินใจเดินกลับมาที่รถเหมือนเดิม “อ้