35

มณีรัชดาหันไปทางเขา

“นิดหน่อยค่ะ แต่ไม่มีอะไรมากหรอก กลับถึงบ้านอาบน้ำเข้านอน พอตื่นเช้ามาก็คงหายค่ะ”

มณีรัชดาพูดง่ายๆ เพราะอาการแบบนี้หล่อนเคยเป็นและหายเอง “แต่ปล่อยทิ้งสะสมบ่อยก็ไม่ดีนะครับ จะทำให้สุขภาพเราแย่ลงกว่าเดิม”

เขามีความคิดดีที่แนะนำ ใบหน้าของหล่อนยังค้างจ้องเขา

แต่ว่าเขาดีกับหล่อนจริงหรือ ในลูกตาบางอย่างบางครั้งของเขา มณีรัชดานั้นดูไม่ไว้ใจเลย

แต่พยายามคิดในทางที่ดีก่อน เพราะเขาอุตส่าห์อาสาขับรถส่งหล่อน เพื่อให้ถึงบ้านพักด้วย

หล่อนจึงคิดในทางที่ดี คิดว่าเขาสนใจหล่อน ได้แต่แอบคิดเข้าข้างตัวเอง เพราะผู้ชายที่พาตัวมาวนเวียนใกล้ผู้หญิง จะมีอะไร ถ้าหากเขาไม่นึกคิดปรารถนา

ล้วนเป็นคำตอบที่มณีรัชดารู้อยู่ แต่หล่อนยังไม่กล้าฟันธงปักใจเชื่อแน่ว่า เขายังมีใครอยู่หรือเปล่า

“ขอบคุณค่ะที่ห่วงใย แต่พนักงานเงินเดือนน้อยอย่างณี คงไม่เป็นไรหรอกค่ะ ณีชินเสียแล้ว”

หล่อนตอบแล้วหันสายตาไปเบื้องหน้าไม่ทอดสบตาเขา

เพราะรู้ฐานะของตัวเองดี กำลังอยากจะลองใจลองความรู้สึกของวิภัสเช่นกัน ว่าคิดกับหล่อนอย่างไรแน่

ต้องกล้า? มณีรัชดาบอกตัวเอง