บททั้งหมดของ เพลิงรักพญามาร: บทที่ 41 - บทที่ 50

ต่อไป หล่อนคงต้องปฏิเสธ ที่จะเดินทางไปกับเขา เนื่องจากเขาทำเหมือนหล่อนเป็นผู้หญิงที่ง่าย มณีรัชดาสับสนอย่างที่สุด จะทำอย่างไรดี “อ้าว ยัยณี วันนี้กลับเสียค่ำ” น้าสาวเป็นคนทัก ขณะเสร็จจากล้างถาดขนม พ่อกับแม่ก็คงจะนวดแป้งอยู่ข้างใน “ค่ะ วันนี้รถติด ณีรู้สึกเหนียวตัวจังค่ะอยากจะอาบน้ำ”ตอบอย่างนั้น เพื่อไม่ให้ผู้เป็นน้าซักไซ้มากกว่าเดิม เข้าห้องได้ หล่อนถอนใจอยู่ในห้อง ไม่ได้ลงไปข้างล่าง เพราะไม่นึกหิวทำไมคุณวิภัสถึงมองเห็นหล่อนเป็นคนใจง่ายแบบนี้สมองครุ่นคิดอีกครั้ง กับภาพที่วนเข้ามาในความทรงจำ หล่อนไม่เคยเจอผู้ชายประเภทแบบนี้มาก่อน เลยกลัวเขาอย่างมาก หรือเขารักหล่อนอย่างที่แสดงท่าทางให้รู้ แต่ความรัก ไม่จำเป็นลงเอยด้วยความใคร่นี่? มณีรัชดาคิดสะระตะไปเรื่อย แล้วหล่อนก็รู้สึกขนลุกตั้งชัน ที่ตัวเองสามารถกล่อมให้เขาเปลี่ยนใจ นี่ถ้าหล่อนเผลอหลับ มณีรัชดาคงตกอยู่ในสภาพที่ไม่อยากเอ่ยในสถานที่ที่ หล่อนไม่เคยคิดสักนิดว่า ครั้งหนึ่งหล่อนจะได้เฉียดไป เสียงมือถือดังขึ้น หล่อนชะงักทันที เนื่องจากความกลัวมีอยู่ก่อนแล้วกลัวแต่ว่าวิภัส

เพราะเท่าที่มณีรัชดามองเห็นนั้น หล่อนไม่ได้ขยันท่องบทละครตามที่มณีรัชดาเห็นเลยเพราะเห็นหล่อนนั่งอยู่เฉยๆกับนั่งเม๊าท์คนอื่นเท่านั้นแต่พอเหลือบมาเห็นหล่อนอยู่กับชนากร หล่อนก็ออกสายตาขวางมณีรัชดาเห็นว่าเป็นอะไร และคืออะไร แต่หล่อนก็อยากจะท้าทายเหมือนกัน ที่กิ๊กหรือกาญจนรัตน์ ใช้คำพูดข่มหล่อน คิดว่า หล่อนต้องหงอ ไม่หรอก เพียงแต่มันไม่ถึงคราว นี่ถ้าเกิดหล่อนอดทนไม่ได้ และหล่อนฟิวส์ขาด จริงๆ ต่อให้กาญจนรัตน์ก็เถอะ ฮึ ก็ถูกหล่อนสาดใส่คำพูดกลับเหมือนกัน ชนากรพระเอกหนุ่มที่ได้ยินดังนั้น เขาจึงเป็นฝ่ายเอ่ยนั่นยิ่งจะทำให้กาญจนรัตน์เจ็บช้ำน้ำใจมากขึ้น เมื่อพระเอกหนุ่มนั้นหันไปเข้าข้างคอสตูมสาวยิ่งเป็นการทำให้หล่อน ยิ่งเพิ่มความจงชังรังเกียจใส่มณีรัชดามากกว่าเดิมอีกหลายเท่าทั้งที่เรื่องนี้ มณีรัชดาแทบจะไม่รู้เหมือนกัน เพราะหล่อนใสซื่อ “คุณกิ๊ก คุณพูดผิดแล้วครับ คุณณี เอ้อน้องเขาไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย และเวลานี้ก็ไม่ใช่เวลาเข้าฉากนะครับ” การที่ชนากรหันไปกล่าวแก้ให้แทนมณีรัชดา ยิ่งเพิ่มและสุมไฟแค้นให้หล่อนทำให้เนื้อตัวของหล่อนสั่น แทบพูดอะไรไม่ออก ได้เก็บคำพูดนั้น

เพราะไม่ใช่ผู้ชายยื่นทอดสะพานให้หล่อนทุกคนแล้วจะรีบตะครุบหรือรีบรับเอาไว้แบบนี้ไม่ใช่ เพราะมณีรัชดานั้นเป็นตัวของตัวเอง และที่แปลกใจคือ รถที่วิ่งตามหลังเห็นว่าคุณวิภัสยังตามมา เมื่อมองเห็นใบหน้าของเขาที่ขับเบียดระหว่างช่องประตู ที่หล่อนนั่งเห็นดวงตาของเขาสะแยะยิ้มใส่หล่อน อย่างคนที่อารมณ์กวนๆหล่อนเพียงแค่อุทานในลำคอเท่านั้น“วิภัส” ให้มันกลืนหายไปและไม่อยาก ให้ผู้ชายอีกคนได้ยิน เพราะเขาไม่เคยรู้จักหรือเห็นคุณวิภัสมาก่อน มณีรัชดารู้สึกกระวนกระวายใจวิภัสตามหล่อนมาอีก เขามีจุดประสงค์อะไรอีกล่ะรังสินัยยังไม่รู้จักวิภัส และมณีรัชดายังไม่ได้บอกแต่ท่าทีคุกคาม และมองจ้องเขม็งของเขา “แปลกนะ เขารู้จักคุณหรือเปล่า ถึงได้จ้องตาเขม็งมาอย่างนั้น” ถูกรังสินัยถามหญิงสาวอึกอัก จะตอบหรือไม่ตอบดีแต่หล่อน ก็ตัดสินใจตอบ “รู้จักค่ะ เขาเป็นเพื่อนของน้องชายเจ้าของบริษัทที่ ณีทำงานอยู่” “อ๋อ มิน่าล่ะ ท่าทางเขาดูแปลกๆ” มณีรัชดาอยากจะตัดบท เพื่อไม่ให้เอ่ยถึงเขาหล่อนเลยพูด “ไม่ต้องพูดเรื่องนี้ดีกว่าค่ะ” “ครับ ผมก็ว่ายังงั้นเหมือนกัน” แต่รังส

ความคิดผุดขึ้น ตกลงมณีรัชดาเป็นคนยังไง? เขาสับสนเพราะหล่อนเป็นคนอ่อนโยน และอ่อนหวานเหลือเกินในบางครั้งไม่มีภาพของผู้หญิงที่เห็นแก่เงิน หรือเห็นแก่ตัวเอาเปรียบคนอื่นสักนิด หรือที่เขาเห็นเป็นภาพลวงตา เพราะหล่อนซ่อนเอาไว้ข้างในต่างหากเมื่อยิ่งคิดมาก ก็ยิ่งมึน วันนี้บุกมาที่บ้านจนมาเห็นทุกอย่าง ครอบครัวของหล่อนขยัน ทำงานตัวเป็นเกลียว แม้จะมีฐานะต่ำต้อยไม่ได้งอมืองอเท้ารอโชคชะตาวาสนาสักนิด โดยเฉพาะ พ่อของหล่อนก็พูดจาดีน่าฟังน่าเคารพ แต่เป็นเพราะ ว่าตัวเขาเพาะความเย่อหยิ่งที่เกิดในชายคาตระกูลคนมั่งมีมากเกินไปเขาถึงได้คิด..บางครั้งเขาก็ดูถูกดูแคลนคนที่ต่ำต้อยกว่าตัวเองอย่างเช่น มณีรัชดามันเป็นความเคยตัว บางทีเขาต้องเปลี่ยนความคิดใหม่เสียแล้วเพราะบางทีสิ่งที่เขาเห็นนั้นมันไม่ใช่ สิ่งที่เป็นตัวตนจริง กับเรื่องเล่าที่ได้ฟังมาอีกรอบจากปากคนอื่น มันแตกต่างกันยังสับสนมือยังกำพวงมาลัยอยู่กลับเข้าบ้านแล้ว หล่อนยิ่งเต็มไปด้วยความคิด “พ่อ”เมื่อหันมาอีกที พบว่าบิดาเดินเข้ามาใกล้คงเห็นว่าหล่อนออกไปนาน“ไปส่งเขาแล้ว ใช่ไหม? “ “ค่ะ” มณีรัชดาตอบสั้

แต่นั่นก็ทำให้วิภัสยิ่งถามต่อ “ผมเป็นอะไรหรือครับ เอ้อ แล้วผมผิดปกติตรงไหนหรือเปล่า”เขาแกล้งไขสือใส่หล่อน “แต่ ณีว่า คุณวิภัสน่าจะรู้ดีที่สุด” “แสดงว่าคุณณียังโกรธผม” วิภัสงัดเอาคำเดิมมาอ้าง เพื่อให้เขากลายเป็นคนที่น่าสงสารในสายตาของมณีรัชดา วิภัสจะทำได้มากแค่ไหน มันขึ้นอยู่กับที่ตัวเขา แสดงบทบาท ต้องใจกล้ามีหัวใจที่เถื่อนและดิบอย่าปรานีและอ่อนโยน หรืออ่อนข้อให้อย่างเด็ดขาด วิภัสไม่รู้ว่าจะทำได้แค่ไหน เพราะคนเราคิดได้ แต่จะทำออกมาหรือเปล่า มณีรัชดาไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไร แต่หล่อนจะต้องไม่ใจอ่อนอีกครั้ง ไม่รู้ว่า จะทำได้มากขนาดไหน “เอ้อ เย็นนี้ อนุญาตให้ผมได้ไปส่งคุณกลับบ้านนะครับ” คำที่วิภัสเอ่ยเพื่อขอร้องต่อหล่อนทำให้มณีรัชดานิ่งอึ้ง ก่อนที่จะตอบ “คงไม่ต้องไปส่งณี หรอกค่ะ คุณวิภัส” มณีรัชดาไม่ได้บอกเหตุผลไปมากกว่านั้น แต่หญิงสาวก็รู้แก่ใจดีว่าที่หล่อนทำอย่างนี้เพื่ออะไรหากแต่วิภัสก็จ้องมองหน้าของหล่อน และเขาตัดพ้ออีกครั้ง “คุณณีคงไม่อยากจะเจอหน้าผมแล้วใช่ไหม” เมื่อวิภัสเอ่ยเช่นนี้ กลับทำ