All Chapters of หัวใจวิศวะ: Chapter 1 - Chapter 10

Chapter 01มอ kสวัสดีค้าทุกคน วันนี้เป็นวันแรกที่ฉันมามหาลัย ตื่นเต้นชะมัดได้เป็นเด็กมหาลัยเต็มตัวแล้ว เอ่อขอแนะนำตัวก่อนฉันชื่อ แอมป์ สถานะโสด แฟนไม่มี คนคุยก็ยังไม่มี แถมตังก็ไม่มี รอคนมาเปย์อยู่อิอิ ฉันเป็นคนต่างจังหวัดมาจากเชียงใหม่ข้าเจ้าเป๋นสาวเชียงใหม่ แฮมบ่อเต้าใดก็จะเป็นสาวแล้ว~~ยังมีอารมณ์ร้องเพลง 555 ฉันมาอยู่ในกรุงเทพฯ คนเดียว เช่าหออยู่ซึ่งมันก็ใกล้ๆ มออ่ะสะดวกดี ถ้าถามว่ามาอยู่ที่นี้มีเพื่อนยัง บอกเลยว่ามีแล้วจ้า คือ ไอ้เมย์ และก็ เนย ฉันเจอมันสองคนตอนมามอบตัว ถามว่าเป็นคนยังไง ฉันก็ไม่รู้หรอกยังไม่สนิท แต่ดูเผินๆ แล้วก็โอเคอยู่นะฉันเรียนคณะวิศวะสาขาโยธา ทำไมถึงเลือกเรียนวิศวะเหรอก็เพราะผู้ชายหล่อไง 555 ล้อเล่น มันเป็นความชอบส่วนตัวน่ะเลยเลือกเรียน เอ้าหมดเวลาแนะนำตัวแล้ว ขอไปหาเพื่อนก่อนนะ" เอ้าแอมป์ มาพอดีเลย " เมย์เป็นคนทักฉันตั้งแต่ฉันยังเดินมาไม่ถึงโต๊ะที่พวกมันนั่งด้วยซ้ำ" อื้ม คุยไรกันอยู่อ่ะ "" ก็กำลังคุยเรื่องรับน้องของสาขาเราอ่ะ ไม่รู้ว่าเป็นไงบ้าง " เนยเป็นคนตอบส่วนเมย์ก็นั่งดูมือถือ" นี่ๆ ฉันอ่านกระทู้มา เค้าบอกว่าโหดมาก ยิ่งพวกพี่ว๊ากนะ โคตรโหด " ฉัน

Chapter 03@มหาลัยนี่ก็ผ่านมาอาทิตย์กว่าๆ เกือบสองอาทิตย์แล้วกับการรับน้อง นี่ถ้าไม่บอกว่ารับน้องฉันนึกว่าตัวเองมาฝึกทหารซะอีก เข้มงวดมาก คุยดังก็ไม่ได้ มาช้าไม่ถึงนาทีก็โดนทำโทษ ไม่รู้จะอะไรนักหนากับการรับน้อง ไร้สาระมาก นี่ถ้าไม่ติดว่าไม่เข้าเพื่อนจะโดนทำโทษฉันไม่เข้าไปแล้ว น่าเบื่อสุดๆ" มากันครบรึยังครับ " นั่นไงครูฝึกมาแล้ว เดี๋ยวถ้าตอบไม่ดังหรือตอบว่ายังไม่ครบนะพวกพี่ว๊ากก็จะหาเรื่องอื่นมาแทนอีกอะ พวกพี่มันประสาทอ่อนๆ แต่อย่าไปบอกพวกพี่มันนะเดี๋ยวฉันซวย" ครบค่ะ / ครบครับ " เอิ่ม.. ฉันว่าเสียงก็ดังมากนะ แถมยังมาครบอีกแบบนี้สบายแล้ว" ดีครับ "" วันนี้ผมจะให้พวกคุณพบกับพี่ฝ่ายนันทนาการ โดยที่พวกผมจะไม่เข้าไปยุ่ง " โชคดีอะไรแบบนี้นะวันนี้" ผมหวังว่าพวกคุณจะเชื่อฟังรุ่นพี่เค้านะครับ " พูดจบเหล่าบรรดาพี่ว๊ากก็เดินออกไป นี่ก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าจะมาทำไมกันหลายคน เวลาพูดหรือออกคำสั่งส่วนใหญ่ก็จะเป็นพี่กันต์ พูดถึงอีตานั่นตั้งแต่วันนั้นก็จ้องแต่จะจับผิดฉัน ไม่รู้เป็นผีอะไร ตังก็ยังไม่ได้คืนแม่ง" สวัสดีค่ะน้องๆ เราก็เจอกันบ่อยเนอะแต่ไม่ได้รู้จักกันอย่างเป็นทางการเลย " พอพวกพี่ว๊ากไป

Chapter 05" พวกฉันขอบคุณแกมากๆ เลยนะ " เมย์" ขอโทษด้วยนะ " เนย" พวกแกหยุดขอโทษกับขอบคุณฉันซักที ฉันได้ยินสองคำนี้จนจะอ้วกออกมาได้อยู่ได้ " ฉันไม่ได้เวอร์นะ ตั้งแต่ฉันกระโดดตบให้พวกมันเสร็จพวกมันสองคนก็เอาแต่ขอโทษและก็ขอบคุณเป็นร้อยๆ ครั้งแล้ว" ก็พวกฉัน.... "" พวกฉันเกรงใจแก.... แกจะพูดแบบนี้ใช่ไหมเมย์ " คือมันไม่ใช่ครั้งแรกไงที่มันพูดแบบนี้และก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่ฉันบอกให้พวกมันหยุดพูด" ถ้าขืนพวกแกยังขอบคุณหรือขอโทษฉันอีกครั้งหนึ่งนะ ฉันจะไม่คุยกับพวกแกแล้ว " ฉันพูดไปงั้นแหละไม่ได้คิดจะทำจริงๆ หรอก" เออๆๆ ไม่พูดแล้ว " เมย์มันพูดส่วนเนยก็พยักหน้าหงึกหงัก" เอางี้ดีกว่า เพื่อเป็นการขอบคุณแกฉันจะไปหาลายเซ็นแทนแกเอง " เงียบได้ไม่นานเมย์มันก็พูดขึ้น แต่ทำแบบนั้นได้หรอ" ทำได้?? "" ไม่ผิดกฎ?? "" ไม่ผิดหรอก พวกพี่เค้าไม่ได้บอกหนิว่าให้เพื่อนหาให้ไม่ได้ เพราะงั้นเอาสุมดมาเดี๋ยวฉันหาให้เอง " ฉันกำลังใช้ความคิดอยู่ว่าจะเอาไงดี มันก็จริงที่พี่เค้าไม่ได้บอกว่าให้เพื่อนหาให้ไม่ได้ แต่มันจะไม่....พรึบ!!เพราะฉันมัวแต่คิดไง เมย์เลยหยิบไปเฉยเลย" ไม่ต้องคิดแล้ว เดี๋ยวฉันหาให้เอง อีกไม่กี่ลายเ

Chapter 07 " ที่พี่นนท์พูดหมายความว่าไง " ฉันถามพี่กันต์ทันทีหลังจากที่พี่กันต์พาเดินออกมาจากตรงนั้น" อะไร " พี่มันพูดแบบไม่ทุกข์ไม่ร้อนอะไรเลย" ก็ที่บอกว่าพี่เซ็นให้แล้ว มันหมายความยังไงไหนบอกว่าไม่เซ็นให้ " ฉันยิงคำถามรัวๆ ใส่พี่มัน" แล้วมันเข้าใจอยากตรงไหน เซ็นให้แล้วก็คือเซ็นแล้วไง "" แล้วทำไมพี่ไม่บอกแอมป์ จะให้แอมป์ไปวิ่งทำไม " เซ็นให้แล้วก็ควรจะบอกกันหน่อยไหมวะ" ก็เธอไม่ได้ถาม " ดูตอบกลับ" ก็พี่บอกว่าเที่ยงไม่เซ็นให้ "" แล้วฉันจะเปลี่ยนใจไม่ได้ " " มันก็ได้ แต่พี่ก็ควรบอกกันบ้างปะ แล้วไหนจะสายตากดดันที่ส่งมาให้อีก " ถ้าพี่มันเซ็นให้แล้วก็ควรจะบอกฉันและก็ไม่ควรส่งสายตากดดันประมาณว่าลุกขึ้นไปวิ่งแบบนั้นมาให้ปะ" เธอนี่ชอบคิดเองเออเองตลอดเลยรึไง "" คือนี่ แอมป์ผิด? "" ก็แล้วแต่เธอจะคิด " เมื่อกี้ยังบอกว่าฉันชอบคิดเองเออเองแล้วจะมาบอกว่าแล้วแต่ฉันจะคิดอีก" พี่บ้าปะเนี่ย "" นี่เธอด่าฉันเหรอ"" ก็แล้วแต่พี่จะคิด " คำค

Chapter 09 หมับ!!!จังหวะที่ฉันกำลังเดินออกมาแล้วมีคนจับแขนฉัน ด้วยสัญชาตญาณฉันเลยสวนหมัดกลับไปแต่ก็พลาดโดนไอ้บ้านั่นจับไว้ได้อีกจนตอนนี้ฉันแทบสู้อะไรไม่ได้เลย พยายามดิ้นแล้วแต่ก็ไม่หลุดสักที มิหนำซ้ำฉันยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันเป็นใครเพราะมันมืด มีเพียงแสงไฟอันน้อยนิดที่แทบไม่ได้ช่วยในการมองเห็นเลย ถึงตรงนี้จะเป็นทางไปห้องน้ำแต่คนก็ไม่เยอะอะไรมาก ถือว่าเปลี่ยวเลยก็ว่าได้ มันทำให้ฉันเริ่มใจไม่ดีแล้ว ไม่รู้จะทำยังไง จะร้องให้คนช่วยนี่ยิ่งแล้วใหญ่เลย ใครมันจะไปแหกปากแข่งกับเสียงเพลงได้" ปะ... ปล่อยฉันเถอะนะ " เมื่อใช้กำลังไม่ได้ฉันเลยต้องใช้คำพูดเกลี่ยกล่อมดู" ..... " นอกจากจะไม่พูดแล้วไอ้บ้านั่นก็เริ่มขยับเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ" ยะ... อย่าเข้ามานะ อย่าทำอะไรฉันเลย " พ่อจ้าแม่จ้าช่วยแอมป์ด้วย" หึ... กลัวเหรอ เธอไม่น่ากลัวตั้งแต่กล้าแต่งชุดแบบนี้มาแล้ว " เสียงนั้นพูดขึ้น และฉันจำมันได้ดีว่ามันคือเสียงของไอ้คนที่ไม่โผล่หัวมาวันนี้ยังไงล่ะ" พี่กันต์ " ฉันเรียกชื่อเค้า" ไง " แล้วเค้าก็ปล่อยแขนฉันให้เป็นอิ