หัวใจวิศวะ - 2

Chapter 02

" 2...1 หมดเวลา " แม่งเอ้ยจะทันอยู่แล้วเชียว แต่ไม่รู้หมาตัวไหนมันมาจับฉันไว้ อย่าให้รู้นะว่าเป็นใคร

" คุณช้านะครับ " แต่พอหันกลับไปมองก็เจอพี่ว๊ากที่ชื่อกันต์อะไรนั่น แล้วยังจะมีหน้ามาบอกอีกนะว่าฉันช้า ช้าก็เพราะหมาตัวไหนมันจับไว้ล่ะ

" หนูไม่ได้ช้า " ฉันเถียงกลับไป ก็ไม่ได้ช้าจริงๆ หนิ

" ยังจะเถียงอีกนะครับ ก็เห็นๆ อยู่ "

" ก็เพราะพี่จับหนูไว้ไง หนูเลยวิ่งไปนั่งไม่ทัน "

" ไหนครับ ใครจับคุณไว้ "

" ก็พี่ไง เนี่ย " ฉันพูดพร้อมยกแขนข้างที่พี่กันต์จับเมื่อกี้ เชี่ย!!! ปล่อยตอนไหนวะ ทำไมไม่บอกไม่กล่าวกันบ้าง

" ไหนครับ คุณช้าเพราะตัวคุณเอง อย่ามาเอาผมไปเป็นข้ออ้าง "

" แต่เมื่อกี้ "

" เลิกเถียงได้แล้วครับผมรำคาญ มานี่เลย " พูดจบอีตาพี่บ้ากันต์ก็ลากฉัน ขีดเส้นใต้สองเส้นเลยนะว่าลากฉันออกจากตรงนั้น ลากมาก็ไม่ได้ไกลจากตรงนั้นเท่าไหร่แต่ตรงนี้มันก็เงียบๆ อยู่

" ลุกนั่ง 10 ครั้ง " พอมาถึงอีตานี่ก็สั่งให้ฉันลุกนั่งทันที

" .... " ไร้ซึ่งปฏิกิริยาตอบโต้ใดๆ ฉันไม่ผิดฉันจะไม่ทำ

" ถ้าคุณยังไม่ทำผมจะเพิ่มเป็น 50 "

" ..... " ไม่ฉันจะไม่...

" 50 ครั้.... "

" ทำแล้วๆๆ 10 ครั้งก็ 10 ครั้ง " ยอมค่ะยอม ถ้าขืนยังไม่ทำตามนี่ได้ลุกนั่ง 50 ครั้งฉันตายพอดี ได้คลานกลับห้องกันบ้างเหอะงานนี้ ลุกนั่งเมื่อกี้ยังทำขาฉันไม่มีแรงอยู่เลย -_-'''

" หึ " เกลียดรอยยิ้มมุมปากแบบนั้น

" ครบยัง "

" ครบแล้ว "

" เพิ่มอีก 5 ครั้ง "

" เมื่อกี้ก็ทำครบแล้วอะ จะสั่งให้ทำอีกทำไม " คือไม่เข้าใจ 10 ครั้งก็ครบแล้วปะ

" 10 ครั้ง "

" ห้ะ ?? "

" บอกให้ลุกนั่ง 10 ครั้งก็ทำดิวะ!!!  " เชี่ยย!! จะขึ้นเสียงทำไมวะ ยืนอยู่ตรงนี้แค่สองคนจะดังทำไมก็ไม่รู้แก้วหูจะแตก แต่สุดท้ายก็ทำไง คือบอกเลย ณ ตอนนี้พี่กันต์น่ากลัวสุดๆ นี่เหรอวะที่เค้าบอกว่าพี่ว๊ากมันน่ากลัว เข้าใจก็ตอนนี้แหละ

" 7...8...9.....10 "

" ครบยัง "

" แฮ่ก ๆๆ ครบแล้ว "

" อีก 10 ครั้ง "

" พี่เป็นบ้าอะไรของพี่เนี่ย สั่งให้ทำอยู่นั่นแหละ เหนื่อยจะตายอยู่แล้ว " ทนไม่ไหวแล้วนะ แม่งเหนื่อยก็เหนื่อยแล้วยังจะสั่งให้ทำอีกทั้งๆ ที่ฉันก็ยังไม่ได้ทำอะไรผิด ครั้งแรกยังพอเข้าใจหน่อยเพราะฉันช้าแต่ไอ้สองครั้งหลังนี่มันชักจะมากไปแล้ว

" ผมรุ่นพี่คุณนะ "

" รุ่นพี่แล้วไงอะ จะทำอะไรก็ได้งี้อ้อ " มันเกี่ยวกันปะรุ่นพี่รุ่นน้อง

" ก็เพราะมีคนแบบคุณไงชาติถึงไม่เจริญ " เอ้าอีพี่นี่ ชักจะเยอะไปและ

" ทำหน้าแบบนั้นทำไม ไม่พอใจก็เดินออกไปเลย " เอ่อดีหนิที่อ่านใจฉันได้ ไม่พอใจก็เดินออกไปใช่ไหมได้ จะเดินออกไปเดี๋ยวนี้แหละไม่ทงไม่ทนมันละแม่ง

" อ่อนว่ะ แค่นี้ก็ทนไม่ได้ " พอฉันเดินผ่านพี่มันเพื่อจะเดินออกไปจากตรงนี้พี่มันก็พูดขึ้น อ่อนเหรอ หึ ดูถูกกันเกินไปแล้ว

" ใครอ่อนพูดให้มันดีๆ " ทนไม่ไหวไงเลยต้องเดินกลับมาคุยกับพี่มันอีก

" หมาแถวนี้แหละ " นี่ด่าฉันเหรอ

" พี่ดิหมา " ชิปแล้ว เพราะความที่เป็นคนปากไวไงเลยด่าพี่มันกลับไปแล้ว โดนอีกแน่ๆ ไอ้แอมป์เอ้ย

" เธอพูดว่าอะไรนะ!! " นั่นไงเอาแล้ว ไม่น่าหาเรื่องเลยฉัน

" ขะ... ขอโทษปากมันลั่น " ก็ปากพี่ลั่นไปเองโอ้ โอ้ย โอ้ โอ้ย โอ้ โอ้ย โอโอ้โอ โอย โอ้ โอย โอ้ โอ้ย โอ้ โอ้ย ปากพี่ลั่นไปเอง ~~

" ปากลั่นเหรอแล้วถ้าฉันจูบเธอนี่บอกว่าปากลั่นได้ไหม "

" จูบปาก -0- ปัญญาอ่อนละพี่ "

" ฉันรุ่นพี่เธอนะ " รุ่นพี่แบบนี้ไม่ได้เคารพเลย -_-''

" รู้แล้วย้ำอยู่นั่นแหละ " อันนี้บ่นคนเดียว

" 10 ครั้งใช่ไหม " ฉันถามพี่มัน ทำๆ ไปจะได้จบๆ อยากไปจากตรงนี้จะตายแหละ

" 1...2....3....4....5....... "

" พอ " แต่พอฉันลุกนั่งได้ 5 ครั้งพี่มันก็สั่งให้ฉันหยุด อะไรของเค้าวะ

" แต่มันยังไม่.... "

" บอกว่าพอก็พอดิวะ!! " เอ้าไอ้นี่จะหงุดหงิดทำไมล๊าา เรื่องแค่นี้

" รู้รึเปล่าว่าผมสั่งทำโทษคุณทำไม " ตัวเองเป็นคนสั่งแต่ยังไม่รู้แล้วฉันจะรู้ไหมล่ะ

" ก็เพราะช้าไง " พูดถึงเรื่องช้าแล้วอยากจะกระโดดงับหัวไอ้พี่นี่ถ้าไม่จับฉันไว้ ป่านนี้ฉันคงได้นั่งฟังพวกพี่ว๊ากบ่นและ

" นั่นก็ส่วนนึง "

" ส่วนนึง?? " อันนี้งงจริงไม่พึ่งสแตนอินเลยจ้า

" ส่วนนึงเพราะช้าอีกส่วนนึงเพราะคุณไม่เคารพรุ่นพี่ "

" ไม่เคารพ " ฉันว่าฉันก็เคารพพี่มันดีทุกอย่างนะ เรียกพี่ตลอด

" ยังไง?? " พึ่งจะรู้ตัวว่าตัวเองเข้าใจอะไรอยากก็วันนี้แหละ

" ก็ตรงที่คุณไม่มีหางเสียงเวลาคุยกับรุ่นพี่ไง "

" แค่นี้เนี่ยนะ แล้วทำไมไม่บอกตั้งแต่แรกเลยอ่ะ "

" อยากลุกนั่งอีกใช่ "

" จะบ้าเหรอใครมันจะไปอยาก "

" ค่ะ " ไม่ได้อยากจะพูดหรอกมันดูกระดากปากยังไงชอบกล แต่พอเจอหน้าเรียบนิ่งบวกกับสายตาอันดุดันก็เลยต้องต่อด้วยหางเสียง

" หึ " นอกจากจะเกลียดการอยยิ้มมุมปากของอีตาพี่บ้านี่แล้วยังเกลียดเสียงหัวเราะในลำคอของพี่มันอีกนะบอกเลย

" กลับไปนั่งได้ยังอ่ะ... ค่ะ " เกือบลืมไปแล้ว

" ก็ไปดิใครรั้งขาไว้ " ดู ดูพี่มันกวน

" ให้เวลา 5 วิ "

" พี่จะบ้ารึเปล่า 5 วิมันจะไปทะ... "

" 5 "

" 4 " ในขณะที่ฉันกำลังโวยวายแต่ถามว่าพี่มันสนใจฉันไหมบอกเลยว่าไม่ แถมยังมีการนับถอยกลังไปอี๊ก ส่วนอีนี่ทำอะไรได้ค่ะ ก็ต้องวิ่งไปนั่งให้ทันไงละค่ะ

ฟุ่บ~~ วันนี้รู้สึกว่าจะใช้พลังงานมากเกินแล้วนะ โชคดีที่ฉันได้มานั่งหลังสุดแถมยังไม่มีใครสนใจฉันสักเท่าไหร่ เพราะมัวมองหน้าพี่ว๊ากอยู่ และที่ต้องมองเพราะกลัวพวกพี่ว๊ากอะเชื่อฉันเถอะ แต่เป็นแบบนี้ก็ดีฉันจะได้ไม่กลายเป็นจุดเด่น

" ช้าไป 2 วินะครับ "

เฮือก !! ตกใจหมดอยู่ๆ ไอ้พี่กันต์ก็เล่นบ้าอะไรไม่รู้มากระซิบข้างหู ฉันที่กำลังเหนื่อยๆ ไม่ได้โฟกัสสิ่งรอบข้างแบบนี้ไม่หัวใจวายตายก็บุญเท่าไหร่แล้ว แต่เดี๋ยวนะช้า 2 วินี่คือเค้ายังนับวิต่ออีกเหรอ

" แต่ไม่เป็นไรผมไม่ทำโทษคุณ เพื่อเป็นการคืน 2 วิที่คุณควรจะได้ตั้งแต่แรก " พูดจบก็เดินออกไปเลย คืน 2 วิที่ฉันควรจะได้งั้นเหรอ นี่อย่าบอกนะว่าพี่มันรู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าตอนนั้นฉันวิ่งไปนั่งทันแน่ แต่ที่จับฉันไว้เพราะจะแกล้งฉัน พอนึกได้แบบนั้นฉันก็เลยมองไปที่พี่มันแล้วรู้ไหมว่าหมอนั่นกำลังทำอะไร เขายืนกอดอกและยักคิ้วให้ฉันค่ะ ชัดเลย ชัดมากๆ พี่ มัน แกล้ง ฉัน :-(

" รับน้องวันแรกก็ไม่ได้น่ากลัวอะไรอย่างที่คิดเลยเนอะ " หลังจากที่พวกพี่เค้าปล่อย พวกฉันสามคนก็เดินมาเอากระเป๋ากันที่โต๊ะก่อนจะคุยกันนิดๆ หน่อย

" อืม " ฉันตอบเนยไป

" เป็นไรปะเนี่ยแอมป์ " เนยถามฉันสงสัยเห็นฉันทำหน้าเหนื่อยจิตมากๆ แน่ๆ

" เปล่า " ฉันตอบมันไปถึงจะเหนื่อยมากๆ จนไม่อยากจะพูดอะไรออกไปแล้วก็ตาม ก็ฉันน่ะโดนเยอะกว่าพวกมันอีก

" เออจริง แกโดนพี่กันต์ลากไปไหนอะ แล้วไปทำอะไรกัน " เมย์มันถาม อีนี่มันเห็นเหรอ

" จริงดิ แกเห็นเหรอเมย์ ฉันไม่เห็นจะเห็นเลย " ดูแล้วเรื่องนี้จะไม่จบ

" เออดิวะ แกจะไปเห็นได้ไง มัวแต่นั่งมองพวกพี่ว๊ากตาไม่กระพริบขนาดนั้น จะกลัวอะไรหนักหนา " ได้ข่าวว่าแกนั่นแหละที่เล่าให้เพื่อนกลัว

" พูดเกินไปละ ว่าแต่คนอื่นเมย์ก็เหมือนกันนั่นแหละ อย่าคิดว่าเราไม่เห็น " เอ้าเถียงกันเฉย

" เออๆ ช่างเรื่องกลัวไม่กลัวไปก่อน สรุปยังไง พี่กันต์พาไปไหน " โยงเข้าเรื่องฉันเฉยเลย

" ทำโทษที่ช้าไปนั่งไม่ทันจบนะ แล้วไม่ต้องเจาะรายละเอียดนะเหนื่อย อยากกลับบ้าน " ฉันสรุปและก็พูดดักคอเมย์ไว้ ถ้าไม่พูดดักไว้ก่อนเชื่อฉันเถอะต้องให้ฉันเล่าละเอียดกว่านี้แน่

" อย่างกับรู้ทัน โถ่ " เห็นไหมบอกแล้ว

" พูดถึงกลับบ้าน กลับกันยังไงอะ " เนยที่เงียบอยู่นานพูดขึ้น

" เดี๋ยวพ่อมารับ " เมย์ตอบ

" ยังไม่รู้ แล้วเนยอะ " ฉันตอบไปคือไม่รู้จะเดินกลับดีหรือจะนั่งพี่วิน กลับหรือไงดี ถึงหอจะอยู่ใกล้ๆ ก็จริงแต่ตอนนี้ขาเริ่มจะล้า ไม่มีแรงเดินแล้ว

" เดี๋ยวแม่มารับ " ฉันก็เลยพยักหน้าให้ไป เหนื่อยเว้ยเหนื่อย ใครเข้าใจบ้าง

" งั้นพวกฉันไปก่อนนะ "

" อื้มๆๆ กลับดีๆ นะ " ฉันตอบพวกมันไปหลังจากที่เดินมาถึงหน้ามอกันแล้ว คือพวกมันก็มีคนมารับกลับชีวิตดี๊ดี แต่ฉันล่ะต้องกลับด้วยตัวเองไง นี่กว่าจะเดินมาถึงขานี่อ่อนแล้วอ่อนอีกไม่ล้มก็บุญเท่าไหร่แล้ว

สุดท้ายก็ตัดสินใจเดินกลับค่ะ คือไม่ได้อะไรหรอกประหยัดตังค่ะ ตั้ง 30 เลยนะ 30 นั้นอะฉันสามารถกินข้าวได้ตั้งมื้อนึงเลยนะเว้ย ช่วงนี้กระเป๋าก็เบาๆ อยู่ด้วยต้องประหยัดไว้ พูดถึงเรื่องกินก็หิวมาเลยเหะ แวะกินข้าวร้านอาหารตามสั่งข้างหอดีกว่า หอที่ฉันอยู่นี่ก็ดีจริงๆ นอกจากจะอยู่ใกล้มอแล้วยังอยู่ใกล้ร้านข้าวอีก ถัดไปอีก 2 ซอยก็มีเซเว่นแล้วก็ร้านกาแฟเล็กๆ คือง่ายๆ หอที่ฉันอยู่ของกินเยอะ เหมาะกับคนอย่างฉันที่กินเก่งจริงๆ ฮ่าๆๆ

" ป้าค่ะ เอากะเพราไก่ไข่ดาว 1 ค่ะ " มาถึงโต๊ะก็สั่งเลยซิคะรออะไร หิวมากอะบอกเลยใช้พลังงานเยอะมาก

" 2 เลยครับป้า " แต่พอฉันสั่งเสร็จก็มีคนมาสั่งต่อ สงสัยคงกินเหมือนกันละมั้งช่างเถอะ ฉันไม่ได้สนใจอะไรมากไง คือเหนื่อยและหิวมากด้วยเลยไม่ได้สนใจกับคนที่มาสั่งแต่สนใจการหาโต๊ะนั่ง ยังดีที่มีโต๊ะว่างไม่งั้นได้วีนแตกแน่

" ไม่คิดจะสนใจคนอื่นบนโลกนี้บ้างรึไง " ใครอีกเนี่ยคนจะนอน ฟังไม่ผิดนะ ฉันนอนจริงฮ่าๆ ฟุบหน้าลงกับโต๊ะไง ขอพักสายตาแปปนึง แต่พอมีคนมาทักแบบนั้นก็ต้องเงยหน้าขึ้นไปมองอีกไง

" เห้ยพี่มาได้ไง " ให้ทายว่าเจอใคร พี่กันต์ค้า มาได้ไงวะ

" เดินมา " เออขอบคุณ

" เห้ยแล้วนั่งทำไม ลุกออกไปเลย " อยู่ๆ ก็นั่งลงตรงกันข้ามกับฉัน บ้าปะเนี่ย

" ได้แล้วค่ะ กะเพราไข่ดาว 2 ที่ " ในระหว่างที่ฉันกำลังไล่ให้พี่มันลุกออกไปจากโต๊ะ พนักงานก็เอาข้าวมาให้ ตอนนี้รู้แล้วว่าใครเป็นคนสั่งต่อฉัน ก็ไอ้ตานี่ไง

" กินดิ มองหน้าฉันแล้วมันอิ่มรึไง " พอฉันเอาแต่มองหน้าเค้า เค้าก็พูดขึ้น หึ้ยอยากจะลุกออกไปนั่งโต๊ะอื่นแต่ติดตรงที่ว่าไม่มีโต๊ะว่างแล้ว นี่ติดว่าหิวอยู่หรอกไม่งั้นไม่กินไปแล้ว

" กี่บาทครับ " เมื่อฉันกับพี่มันกินกันหมายถึงกินข้าวอะนะ เสร็จพี่มันก็เรียกพนักงานมาเก็บตัง

" จานละ 35 จ้ะ 2 จานก็ 70 บาท " ปกติกะเพรามันจาน 30 แต่มีไข่ดาวด้วยไงเลยเป็น 35

" ครับเก็บที่คนนี้เลย " พี่มันพูดพร้อมชี้มาที่ฉัน เดี๋ยวนะเก็บที่ฉันคือไร

" เร็วดิพี่เค้ารออยู่ " งงอยู่พี่มันเลยเร่งพอหันไปมองหน้าพนักงานก็เจอสีหน้าประมาณว่า ' รีบจ่ายเถอะจะไปทำอย่างอื่นแล้ว ' อะไรประมาณนั้นฉันเลยต้องจ่ายไป สงสารพี่พนักงานเหอะเลยจ่าย

" ขอบคุณที่เลี้ยงนะ " พอพนักงานเดินออกไปพี่มันก็บอกขอบคุณ ขอบคุณเหี้ยไร ฉันไม่ได้จะเลี้ยงเว้ย

" ขอบคงขอบคุณอะไร ใครบอกจะเลี้ยง จ่ายมาเลย " ฉันพูดพร้อมแบมือไปตรงหน้าพี่มัน คือยังไงก็ต้องได้อะ

แปะ !!

" โอ้ย!! ตีทำบ้าอะไรเนี้ย " จะเอาตังไว้ไม่ใช่แบมือไปให้ตี

" ก็นึกว่าให้ตี ไปละนะเดี๋ยวคราวหลังจะเลี้ยงคืนแล้วกัน " แล้วก็เดินออกไปเลยจ้า

" เห้ยอย่าพึ่งไปคืนตังมาก่อน " พอตั้งสติได้ฉันก็รีบโกยสัมภาระของฉันวิ่งตามพี่มันออกมา มาถึงหน้าร้านก็ไม่เจอพี่มันแล้ว

" โอ้ย!!! วันนี้มันเหี้ยไรวะ " ฉันพูดและขยี้หัวตัวเองไปด้วย ตังก็ต้องเสียไปฟรีๆ 35 บาท ไหนจะโดนทำโทษ โดนแกล้งอีก นี่มันวันซวยชัดๆ -_-'