Chapter 01
มอ k
สวัสดีค้าทุกคน วันนี้เป็นวันแรกที่ฉันมามหาลัย ตื่นเต้นชะมัดได้เป็นเด็กมหาลัยเต็มตัวแล้ว เอ่อขอแนะนำตัวก่อนฉันชื่อ แอมป์ สถานะโสด แฟนไม่มี คนคุยก็ยังไม่มี แถมตังก็ไม่มี รอคนมาเปย์อยู่อิอิ ฉันเป็นคนต่างจังหวัดมาจากเชียงใหม่
ข้าเจ้าเป๋นสาวเชียงใหม่ แฮมบ่อเต้าใดก็จะเป็นสาวแล้ว~~
ยังมีอารมณ์ร้องเพลง 555 ฉันมาอยู่ในกรุงเทพฯ คนเดียว เช่าหออยู่ซึ่งมันก็ใกล้ๆ มออ่ะสะดวกดี ถ้าถามว่ามาอยู่ที่นี้มีเพื่อนยัง บอกเลยว่ามีแล้วจ้า คือ ไอ้เมย์ และก็ เนย ฉันเจอมันสองคนตอนมามอบตัว ถามว่าเป็นคนยังไง ฉันก็ไม่รู้หรอกยังไม่สนิท แต่ดูเผินๆ แล้วก็โอเคอยู่นะ
ฉันเรียนคณะวิศวะสาขาโยธา ทำไมถึงเลือกเรียนวิศวะเหรอก็เพราะผู้ชายหล่อไง 555 ล้อเล่น มันเป็นความชอบส่วนตัวน่ะเลยเลือกเรียน เอ้าหมดเวลาแนะนำตัวแล้ว ขอไปหาเพื่อนก่อนนะ
" เอ้าแอมป์ มาพอดีเลย " เมย์เป็นคนทักฉันตั้งแต่ฉันยังเดินมาไม่ถึงโต๊ะที่พวกมันนั่งด้วยซ้ำ
" อื้ม คุยไรกันอยู่อ่ะ "
" ก็กำลังคุยเรื่องรับน้องของสาขาเราอ่ะ ไม่รู้ว่าเป็นไงบ้าง " เนยเป็นคนตอบส่วนเมย์ก็นั่งดูมือถือ
" นี่ๆ ฉันอ่านกระทู้มา เค้าบอกว่าโหดมาก ยิ่งพวกพี่ว๊ากนะ โคตรโหด " ฉันกับเนยก็นั่งฟังเงียบๆ
" นี่เค้ายังบอกอีกนะว่าใครไม่ทำตามที่พวกพี่ว๊ากสั่งก็จะโดนทำโทษ เคยมีคนขัดคำสั่งแล้วพวกพี่ว๊ากสั่งทำโทษจนต้องเข้าโรงพยาบาลเลยเว้ย " จ้า ดีงามจะเอามาเล่าให้ฟังทำไมเนี๊ย เริ่มกลัวแล้วนะ
" ย้ายคณะทันไหมวะ " ขอบวกไอ้เนยได้ไหม ตอนเลือกลงก็ทำใจอยู่นะกับการรับน้องแต่ไม่ได้เตรียมใจมาฟังไอ้เมย์มันเล่า เล่ามาซะสยองเลย
" นี่ยังมีอีกนะ " ยัง มันยังไม่หยุดเล่า
" หยุดได้แล้วเมย์ ยิ่งเล่าฉันก็ยิ่งกลัว " นี่ถ้าเมย์มันยังเล่าอีกนะฉันจะชวนไอ้เนยลุกไปจากโต๊ะแหละ
" พวกพี่ว๊ากก็ไม่ได้น่ากลัวขนาดนั้นมั้ง " ฉันคิดว่างั้น ถ้าพวกเราทำตามที่พวกพี่เค้าสั่งก็คงไม่มีอะไรน่ากลัว
" ไม่น่ากลัวได้ไง ไม่เคยดูหนังที่มีพวกพี่ว๊ากไง น่ากลัวจะตาย แค่เห็นหน้าก็น่ากลัวแล้ว ชอบทำหน้านิ่งๆ ขรึมๆ แค่เห็นก็ไม่อยากจะขัดคำสั่ง แล้ว " อีนี่นี้ขี้มโนจริง
" โอ้ยจะไปกลัวทำไม พวกพี่ว๊ากก็ทำหน้าแบบนั้นทุกคนนั่นแหละ หรือพวกแกเคยเห็นทำหน้าอื่นรึไง วันๆ ก็ทำแต่หน้านิ่งๆ " ฉันก็เคยดูนะเรื่องพวกพี่ว๊ากพวกนั้น ดูมาเยอะด้วย แต่เห็นกี่เรื่องๆ ก็ทำหน้าตานิ่งขรึมทุกเรื่อง ทุกรุ่น อยากจะถามจริงๆ ว่าเกิดมาจากพ่อแม่เดียวกันรึไง หน้าตานี่แบบเดียวกันเป๊ะ
" แอมป์!! " เนยกับเมย์พูดขึ้นมาพร้อมกันเป็นเชิงบอกให้หยุด
" อะไร กลัวจำชื่อไม่ได้รึไง เรียกพร้อมกันซะ "
" ว่างกันรึไงครับ " ในตอนที่ฉันกำลังคุยอยู่กับเมย์และก็เนยก็มีเสียงบุคคลที่สามพูดขึ้นมา เสียงนี้แบบเรียบๆ นะ แต่แฝงไปด้วยความน่ากลัว พอหันไปมองก็เห็นพวกผู้ชายสี่คนรวมคนที่พูดด้วยยืนอยู่ เรียนคณะเดียวกันกับฉันนี่แหละ แต่ไม่แน่ใจว่าสาขาอะไร
" ก็ว่างนะคะ " ฉันเป็นคนตอบเองแหละ ก็มันว่างจริงๆ หนิ ฉันเลิกเรียนแล้วแต่ที่ยังไม่กลับหอก็เพราะรอรับน้องนี่แหละ นี่ก็อีก 10 นาทีก็ถึงเวลานัดแล้ว
" หึ เหรอคับ แล้วเจอกันนะครับคุณรุ่นน้อง " แล้วพวกพี่เค้าก็เดินไปเลย
" อะไรของพวกพี่เค้าวะ " เนยหันมาถามฉัน แล้วฉันจะไปถามใครล่ะ
" ไม่รู้ว่ะ ช่างเถอะคงไม่มีไรมั้ง " หวังว่างั้นนะ แต่ทำไมรู้สึกแปลกๆ ในคำพูดนั้นจัง ขอให้ไม่มีอะไรเถอะ
10 นาที.....
ตอนนี้ฉัน เมย์ และเนย ก็มานั่งรวมตัวกันอยู่ที่ลานเกียร์เพื่อรอรับน้อง
" ผมนัดพวกคุณกันกี่โมง แล้วตอนนี้กี่โมงแล้วทำไมพวกคุณยังมาไม่ครบ " ในคณะที่พวกเรากำลังนั่งรอเพื่อนๆ ก็มีรุ่นพี่คนหนึ่งพูดขึ้นแต่ฉันไม่ได้เงยหน้าขึ้นไปดูหรอกนะเพราะพวกพี่เค้าสั่งให้ก้มหน้า
ผ่านไปราวๆ 10 นาทีได้มั้งเพื่อนก็มากันครบเพราะได้ยินเสียงพวกรุ่นพี่เค้านับกันอยู่ คือนับถือพี่เค้ามากอะ รุ่นน้องในสาขามีเกือบๆ 500 คนได้มั้ง แต่พี่ก็ยังนับกันได้
" 10 นาทีพวกคุณมานั่งกันตรงนี้ครบทุกคน ใช้เวลาเกินไป 10 นาที " 10 นาทีแล้วไงอะ คนสวยงง
" เพราะฉะนั้นต้องรับผิดชอบ ลุกนั่ง 50 ครั้ง "
" โห้ยยย " พอจบคำสั่งของพวกรุ่นพี่ทุกคนในสาขาก็โวยวายทันที
" ใครสั่งให้พวกคุณพูด 50 มันน้อยไปใช่ไหม งั้น 100 ครั้ง " เงียบกริบเลยจ้าไม่มีใครกล้าปริปากขึ้นมาสักนิด ทีอย่างนี้ละดีจริงๆ แต่ฉันไม่เข้าใจทำไมต้องทำโทษทุกคนด้วย ทำไมไม่ทำโทษเฉพาะคนที่มาสายล่ะ
" พี่คะ ทำไมต้องให้ทำทุกคน ทำไมไม่ทำเฉพาะคนมาสายละคะ " เสียงฉันเองจ้า คือไม่เข้าใจจริงๆ อะ แล้วดูเหมือนเพื่อนในสาขาที่มาตรงเวลาจะเห็นด้วยกับที่ฉันถาม เพราะทุกคนต่างพยักหน้าแต่ไม่ได้พูดอะไร คงจะกลัวพวกรุ่นพี่พวกนี้มั้ง แต่พี่คนนั้นน่าตาคุ้นๆ นะ ฉันมองเห็นไม่ค่อยชัดด้วยเลยไม่แน่ใจ
" พวกคุณเพื่อนกันรึเปล่าละครับ เพื่อนกันก็ต้องรับผิดชอบร่วมกันสิครับ "
" แต่หนูว่ามันไม่ยุติธรรม "
" ที่นี่คณะวิศวะ ไม่ใช่คณะนิติ ถ้าอยากได้ความยุติธรรมเชิญคุณไปเรียกร้องที่คณะนิติครับคุณรุ่นน้อง " ฉันอยากจะเดินไปต่อยหน้าไอ้รุ่นพี่คนนั้นจริงๆ แต่ไอ้คำว่า ' คุณรุ่นน้องนี่มัน อย่าบอกนะว่าพวกพี่กลุ่มนั้นน่ะ "
" ผมเสียเวลากับพวกคุณนานแล้วนะครับ จะทำไม่ทำ ถ้าไม่ทำผมจะเพิ่มเป็น 2 เท่า "
ดู ดูมันไม่สนใจในสิ่งที่ฉันพูดเลย ยังมีหน้าจะมาสั่งเพิ่มอีก
" แต่พี่ค่ะ "
" 1 " ไม่สนใจฉัน ได้!! เล่นงี้ใช่ไหม งั้นฉันจะไม่สนใจเหมือนกัน
" 2 " ฉันจะไม่ทำ เพราะมันไม่ยุติธรรมกับเพื่อนที่มาตรงเวลา และตอนนี้ฉันก็ยืนมองพี่คนนั้นอย่างท้าทาย
" แอมป์ มาทำเถอะน๊า แกจะทำให้เพื่อนคนอื่นเค้าเดือนร้อนนะ "
" ไม่ฉันจะไม่..."
" ถ้าผมนับถึงสามพวกคุณทุกคนยังไม่ทำ ผมจะให้ทำ 200 ครั้งนะ ครับ " ฉันยังพูดไม่จบอีตารุ่นพี่คนนั้นก็พูดขึ้นมาซะก่อน
" แอมป์ "
" หึ้ย ก็ได้ๆ " สุดท้ายฉันก็ต้องทำ เห็นแก่เพื่อนหรอกนะ ไม่ได้กลัวไอ้ตานั่นสักหน่อย
" 1..2..3..4..5...10 "
" ไม่พร้อมกันเอาใหม่ "
" 1...2...10 "
" ไม่พร้อมเอาใหม่ " แล้วมันก็เป็นอยู่อย่างนี้ซ้ำๆ ไม่ถึงร้อยซะที เริ่มเหนื่อยแล้วนะโว้ย
" 1...2...5...10 "
" 98...99...100 " สุดท้ายพวกเราก็ทำจนครบ 100 ครั้ง แต่ถ้าเอาจริงๆ แม่งเกิน 100 ครั้งอะ ก็พวกพี่เค้าบอกไม่พร้อมๆ ทั้งๆ ที่ฉันว่ามันก็พร้อมแล้วนะ บอกก่อนตอนนี้โคตรจะเมื่อยขา
" ใครสั่งให้พวกคุณนั่ง ลุกขึ้นยืน " โอ้ยไอ้พวกพี่บ้า คนเค้าเมื่อยจะตายแล้ว แรงจะยืนยังไม่ไหวยังจะไม่ให้นั่งอีก
" นั่งได้ " พี่เค้าต้องแกล้งฉันแน่ๆ พอฉันลุกขึ้นยืนก็บอกให้นั่งเฉยเลย เดี๋ยวๆ
" ต่อไปนี้หวังว่าพวกคุณจะไม่มาสายอีกนะครับ "
" ..... " เหมือนพูดกับอากาศธาตุไม่มีเสียงใดตอบกลับไปเลย
" ผมถามก็ตอบ "
" ครับ/ค่ะ " บ้าอำนาจชะมัด
" เอาละครับ พวกผมจะแนะนำตัวกันให้พวกคุณได้รู้จัก "
" อยากรู้จักตายแหละชิ... โอ้ยๆๆ อะไรอะเนย " ฉันว่าฉันก็นั่งเฉยดีแล้ววนะ แค่พูดขึ้นมานิดเดียวเองไอ้เนยก็หยิกฉันเฉยเลย
" ก็ดูพูดดิ นั่งเงียบๆ ไปเลย " นี่สงสัยกลัวขนาดหนัก
" ผมชื่อทอย "
" ผมชื่อแทน "
" ผมชื่อนนท์ "
" และผมชื่อกันต์ พวกผมคือพี่ระเบียบหรือที่พวกคุณเรียกว่าพี่ว๊าก " พวกพี่เค้าแนะนำตัวกันจนหมดทุกคน คืออยากจะถามมากว่าการได้เป็นพี่ว๊ากนี่คัดเลือกมาจากหน้าตารึไงวะ ทุกคนนี่แบบสุดแสนจะบรรยาย
" และที่สำคัญพวกผมคือรุ่นพี่ของพวกคุณ พวกคุณเป็นรุ่นน้องก็ควรจะเคารพรุ่นพี่ " เริ่มจะโยงและ
" วันนี้ผมเจอรุ่นน้องบางคนที่ไม่ให้ความเคารพรุ่นพี่ แต่ผมจะไม่บอกหรอกนะครับว่าเป็นใคร " จ้าไม่บอกว่าเป็นใครแต่สายตานี่แบบมองมาที่ฉันทำไม
" แต่ไม่เป็นไรครับ ผมจะให้โอกาสคนพวกนั้น ตั้งแต่วินาทีนี้ไปผมขอให้พวกคุณทุกคนเคารพรุ่นพี่ไม่ว่าคุณจะชอบหรือไม่ชอบรุ่นพี่คนนั้นก็ตาม ผมไม่สนใจแต่คุณต้องเคารพพวกเค้าเพราะพวกเค้าเป็นรุ่นพี่คุณ " มองมองอีกแล้ว มองแบบนั้นเดินมาชี้ตัวฉันเถอะ ว่าเป็นฉันที่ไม่เคารพรุ่นพี่
" และผมหวังว่าสิ่งที่ผมพูดพวกคุณจะทำตาม และผมก็ยังหวังอีกว่าผมจะไม่เจอพวกที่ไม่เคารพรุ่นพี่ " ย้ำได้ย้ำดี ให้ฉันคัดเป็นตัวหนังสือเลยไหมล่ะว่าให้เคารพนุ่นพี่แล้วแปะติดไว้บนหัวเตียง
" เอาละครับพวกคุณรู้จักพวกผมแล้ว ผมก็อยากจะให้พวกคุณจำให้ได้ด้วย เพราะจะเจอกับพวกผมอีกนาน " ถามฉันไหมว่าฉันอยากเจอรึเปล่า
" เดี๋ยวผมจะให้พวกคุณไปรับป้ายชื่อที่ฝ่ายนันทนาการและเขียนชื่อตัวเองลงไป ผมให้เวลา 20 นาที ใครช้าก็จะโดนทำโทษ " 20 นาทีมันเร็วไปไหมวะ คนเกือบ 500 คงไม่ทันแน่ๆ อะ
" แยกย้ายกันไปได้แล้วครับ และขอเป็นระเบียบด้วย " พอจบคำสั่งทุกคนก็ต่างรีบวิ่งไปหาพี่ๆ ฝ่ายนันทนาการทันที แล้วฉันล่ะยังนั่งอยู่ที่เดิมเลยจ้า ส่วนเมย์และก็เนยเหรอนู่นมันไปนู่นแล้ว รอฉันกันจัง
" ไม่รอกันเลยนะ " พอเดินไปถึงแถวฉันก็พูดขึ้นทันที ถามว่าโกรธไหมก็ไม่นะ แค่เคียงๆ นิดหน่อย
" ก็ฉันกลัวว่าจะโดนจับช้าหนิ ขอโทษนะ " เมย์พูดขึ้นส่วนเนยเหรอส่งสายตาอ้อนวอนมาเลยจ้ะ แล้วแบบนี้ฉันจะโกรธลงไหมล่ะ
" พอเลย เลิกส่งสายตาอ้อนๆได้แหละ ทำแบบนี้ใครจะไปโกรธลง " แล้วพวกมันก็ยิ้มมาให้ฉันจากนั้นก็ตั้งหน้าตั้งตาต่อแถวมาก
นี่พวกเพื่อนเค้าเขียนหรือประดิษฐ์ตัวอักษรกันเนี๊ย นานมาก มากจะหมดเวลาแล้วมั้งเนี่ย เพื่อนก็ทยอยกันไปนั่งกันแล้ว ไอ้เมย์กับเนยก็พึ่งจะเดินไปเมื่อกี้ ตอนแรกพวกมันจะรอแต่ฉันบอกให้ไปนั่งได้เลย
" เร็วๆ หน่อยได้ไหมอะ " ฉันบอกเพื่อนที่อยู่ข้างหน้า ซึ่งที่ต่อแถวนี้ก็เหลือประมาณ 8 คนได้มั้ง แล้วฉันอยู่คนที่ 8 อะ คนสุดท้ายเลยจ้า ตอนแรกก็อยู่หน้าดีแหละ แต่ทำไปทำมามาอยู่หลังสุดได้ไงก็ไม่รู้
" 10....9....8.... " ชิปละแม่งพวกพี่ว๊ากเริ่มนับถอยหลังแล้ว
" เร็วๆ หน่อย พี่เค้าเริ่มนับแล้ว " คือตอนนี้เหลือกันอยู่แค่สามคนแล้ว จะไม่เดือนร้อนเลยถ้าอีนี่ไม่ใช่คนสุดท้าย
" อ่ะ เราไปก่อนนะ " เยส!!! ในที่สุดก็ถึงฉัน
" 6....5... " โอ้ยอยากจะบ้า จะนับเร็วไปไหน มือนี่ก็นะ พอรีบๆ แบบนี้มือมันก็เขียนไม่ไปเลย
" 4...3... " เสร็จแล้วโว้ย คืออีกสองวิ ฉันว่าจากตรงนี้ถึงตรงนั้นฉันวิ่งทันแน่นอน ไม่รู้อะไรซะแล้ว นี่แอมป์นักวิ่งโรงเรียนเลยนะโว้ย วิ่งหนีอาจารย์ตอนจะโดนเรียกอะ วิ่งอย่างเร็ว 555 เค้าเลยจับให้ไปเป็นนักวิ่งโรงเรียนซะเลย สองวินี้ทันแน่นอนบอกเลย ไม่ได้กินไอแอมป์หรอก
หมับ
" 2... 1... หมดเวลา "
Chapter 02" 2...1 หมดเวลา " แม่งเอ้ยจะทันอยู่แล้วเชียว แต่ไม่รู้หมาตัวไหนมันมาจับฉันไว้ อย่าให้รู้นะว่าเป็นใคร" คุณช้านะครับ " แต่พอหันกลับไปมองก็เจอพี่ว๊ากที่ชื่อกันต์อะไรนั่น แล้วยังจะมีหน้ามาบอกอีกนะว่าฉันช้า ช้าก็เพราะหมาตัวไหนมันจับไว้ล่ะ" หนูไม่ได้ช้า " ฉันเถียงกลับไป ก็ไม่ได้ช้าจริงๆ หนิ" ยังจะเถียงอีกนะครับ ก็เห็นๆ อยู่ "" ก็เพราะพี่จับหนูไว้ไง หนูเลยวิ่งไปนั่งไม่ทัน "" ไหนครับ ใครจับคุณไว้ "" ก็พี่ไง เนี่ย " ฉันพูดพร้อมยกแขนข้างที่พี่กันต์จับเมื่อกี้ เชี่ย!!! ปล่อยตอนไหนวะ ทำไมไม่บอกไม่กล่าวกันบ้าง" ไหนครับ คุณช้าเพราะตัวคุณเอง อย่ามาเอาผมไปเป็นข้ออ้าง "" แต่เมื่อกี้ "" เลิกเถียงได้แล้วครับผมรำคาญ มานี่เลย " พูดจบอีตาพี่บ้ากันต์ก็ลากฉัน ขีดเส้นใต้สองเส้นเลยนะว่าลากฉันออกจากตรงนั้น ลากมาก็ไม่ได้ไกลจากตรงนั้นเท่าไหร่แต่ตรงนี้มันก็เงียบๆ อยู่" ลุกนั่ง 10 ครั้ง " พอมาถึงอีตานี่ก็สั่งให้ฉันลุกนั่งทันที" .... " ไร้ซึ่งปฏิกิริยาตอบโต้ใดๆ ฉันไม่ผิดฉันจะไม่ทำ" ถ้าคุณยังไม่ทำผมจะเพิ่มเป็น 50 "" ..... " ไม่ฉันจะไม่..." 50 ครั้.... "" ทำแล้วๆๆ 10 ครั้งก็ 10 ครั้ง " ยอมค่ะ
Chapter 03@มหาลัยนี่ก็ผ่านมาอาทิตย์กว่าๆ เกือบสองอาทิตย์แล้วกับการรับน้อง นี่ถ้าไม่บอกว่ารับน้องฉันนึกว่าตัวเองมาฝึกทหารซะอีก เข้มงวดมาก คุยดังก็ไม่ได้ มาช้าไม่ถึงนาทีก็โดนทำโทษ ไม่รู้จะอะไรนักหนากับการรับน้อง ไร้สาระมาก นี่ถ้าไม่ติดว่าไม่เข้าเพื่อนจะโดนทำโทษฉันไม่เข้าไปแล้ว น่าเบื่อสุดๆ" มากันครบรึยังครับ " นั่นไงครูฝึกมาแล้ว เดี๋ยวถ้าตอบไม่ดังหรือตอบว่ายังไม่ครบนะพวกพี่ว๊ากก็จะหาเรื่องอื่นมาแทนอีกอะ พวกพี่มันประสาทอ่อนๆ แต่อย่าไปบอกพวกพี่มันนะเดี๋ยวฉันซวย" ครบค่ะ / ครบครับ " เอิ่ม.. ฉันว่าเสียงก็ดังมากนะ แถมยังมาครบอีกแบบนี้สบายแล้ว" ดีครับ "" วันนี้ผมจะให้พวกคุณพบกับพี่ฝ่ายนันทนาการ โดยที่พวกผมจะไม่เข้าไปยุ่ง " โชคดีอะไรแบบนี้นะวันนี้" ผมหวังว่าพวกคุณจะเชื่อฟังรุ่นพี่เค้านะครับ " พูดจบเหล่าบรรดาพี่ว๊ากก็เดินออกไป นี่ก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าจะมาทำไมกันหลายคน เวลาพูดหรือออกคำสั่งส่วนใหญ่ก็จะเป็นพี่กันต์ พูดถึงอีตานั่นตั้งแต่วันนั้นก็จ้องแต่จะจับผิดฉัน ไม่รู้เป็นผีอะไร ตังก็ยังไม่ได้คืนแม่ง" สวัสดีค่ะน้องๆ เราก็เจอกันบ่อยเนอะแต่ไม่ได้รู้จักกันอย่างเป็นทางการเลย " พอพวกพี่ว๊ากไป
Chapter 04~~~ แล้วฉันจะพูดอย่างไรเพื่อให้เธอได้เข้าใจ ให้รู้ว่ามีความรักมาจากคนข้างๆ กาย จะต้องทำยังไงช่วยบอกฉัน เพื่อไม่ให้เธอนั้นเดินผ่านไป ~~" อื้อ ใครมันโทรมาแต่เช้าวะเนี่ย "" ว่าไง "" ( อยู่ไหน ) "" หอ มีไรอะเมย์ " คนที่โทรหาฉันคือเมย์ค่ะ นางโทรมามีอะไรก็ไม่รู้ ถ้าไม่สำคัญเจอดีแน่ ขัดขวางคนจะนอน" ( ไม่มามอเหรอ ) "" เดี๋ยวไป มีเรียนบ่ายไม่ใช่เหรอ" นี่มันพึ่งเก้าโมงครึ่งเองจะรีบไปไหนของมัน" ( ไม่คิดจะมาหาลายเซ็น ) "" เห้ยจริงด้วย เออๆ เดี๋ยวไป "" (เออๆ รีบมาพวกพี่เค้าจะขึ้นเรียนกันหมดแล้วมั้ง) " นี่ลืมไปเลยว่าต้องล่าลายเซ็น" แล้วอยู่กับใคร "" ( เนย )"" โอเค แค่นี้แหละ เดี๋ยวเจอกัน " แล้วฉันก็วางสายมันแล้วรีบอาบน้ำแต่งตัวไปมอ เห้อ!!! คิดแล้วก็เหนื่อย@ มหาลัยฉันใช้เวลาประมาณ 20 นาทีในการทำธุระส่วนตัวแล้วก็มามอ ถึงแล้วก็จริงแต่ยังหาไอ้เมย์กับเนยยังไม่เจอเลย" ตู้ด ตู้ด ตู้ด.... " เจริญและไม่มีคนรับ ไอ้เมย์มันทำไรอยู่วะ ทำไมไม่รับสาย" ฮัลโหล เนยอยู่ไหน " เมื่อโทรหาเมย์แล้วมันไม่รับเลยลองโทรหาเนยดู ยังดีที่เนยมันรับ" ( อยู่หน้าคณะ ) " หน้าคณะตรงไหนของมันวะ" ฉันก็อยู่หน
Chapter 05" พวกฉันขอบคุณแกมากๆ เลยนะ " เมย์" ขอโทษด้วยนะ " เนย" พวกแกหยุดขอโทษกับขอบคุณฉันซักที ฉันได้ยินสองคำนี้จนจะอ้วกออกมาได้อยู่ได้ " ฉันไม่ได้เวอร์นะ ตั้งแต่ฉันกระโดดตบให้พวกมันเสร็จพวกมันสองคนก็เอาแต่ขอโทษและก็ขอบคุณเป็นร้อยๆ ครั้งแล้ว" ก็พวกฉัน.... "" พวกฉันเกรงใจแก.... แกจะพูดแบบนี้ใช่ไหมเมย์ " คือมันไม่ใช่ครั้งแรกไงที่มันพูดแบบนี้และก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่ฉันบอกให้พวกมันหยุดพูด" ถ้าขืนพวกแกยังขอบคุณหรือขอโทษฉันอีกครั้งหนึ่งนะ ฉันจะไม่คุยกับพวกแกแล้ว " ฉันพูดไปงั้นแหละไม่ได้คิดจะทำจริงๆ หรอก" เออๆๆ ไม่พูดแล้ว " เมย์มันพูดส่วนเนยก็พยักหน้าหงึกหงัก" เอางี้ดีกว่า เพื่อเป็นการขอบคุณแกฉันจะไปหาลายเซ็นแทนแกเอง " เงียบได้ไม่นานเมย์มันก็พูดขึ้น แต่ทำแบบนั้นได้หรอ" ทำได้?? "" ไม่ผิดกฎ?? "" ไม่ผิดหรอก พวกพี่เค้าไม่ได้บอกหนิว่าให้เพื่อนหาให้ไม่ได้ เพราะงั้นเอาสุมดมาเดี๋ยวฉันหาให้เอง " ฉันกำลังใช้ความคิดอยู่ว่าจะเอาไงดี มันก็จริงที่พี่เค้าไม่ได้บอกว่าให้เพื่อนหาให้ไม่ได้ แต่มันจะไม่....พรึบ!!เพราะฉันมัวแต่คิดไง เมย์เลยหยิบไปเฉยเลย" ไม่ต้องคิดแล้ว เดี๋ยวฉันหาให้เอง อีกไม่กี่ลายเ
Chapter 06@ หอแอมป์ตอนนี้พี่กันมาส่งฉันถึงหน้าหอแล้ว แต่ฉันก็ยังไม่ได้ขึ้นห้องไง ไม่ใช่ว่าไม่อยากขึ้นแต่ติดตรงที่พี่มันไม่ยอมขับรถออกไปสักที จะให้เดินขึ้นไปเลยก็กลัวเสียมารยาท เห็นแบบนี้มารยาทก็มีนะคะรอต่ออีกสักพักพี่กันต์ก็ยังไม่ไป เออไม่ไปงั้นฉันไปเอง แม่ง ยืนนานเมื่อยขาละ" นี่ " พอฉันจะเดินขึ้นห้องพี่กันต์ก็พูดขึ้น เอ่อคือก่อนหน้านั้นอมไรไว้วะ ไม่ยอมพูดสักที" อะไร "" ไม่คิดจะขอบคุณ? " พี่มันเลิกคิ้วแบบกวนถามฉัน อ๋อที่ยังไม่ไปคือรอฉันขอบคุณ" ชิ ขอบคุณ พอใจยัง " ความจริงก็ไม่ได้ขอให้มาส่งซะหน่อย" หึ " เกลียด เกลียดเวลาที่พี่มันหัวเราะในลำคอ" ไม่มีไรแล้วใช่ปะ งั้นไปแล้วนะ " พูดจบฉันก็เดินหันหลังทันที แต่ก็นึกอะไรได้เลยหันกลับมาบอกพี่กันต์ก่อน" ขับรถดีๆ ล่ะ "" เป็นห่วง? " พี่มันถาม" ก็ต้องเป็นห่วงดิ " ฉันเว้นวรรคเพื่อรอดูปฏิกิริยาพี่กันต์ว่าเป็นไง ก็เอ่อ ดูเหมือนจะยิ้มกรุ้มกริ่มแต่ก็ปรับสีหน้ามานิ่งเหมือนเดิม" ถ้าเกิดขับแล้วแหกโค้งข้างทางตาย เดี๋ยวแอมป์จะตกกิจกรรมเพราะไม่มีลายเซ็นพี่ " พูดจบฉันก็วิ่งขึ้นห้องทันที ไม่ได้สนใจเสียงพี่มันเลย#กันต์" ยัยตัวแสบเอ้ย " ผมสถบออกมา
Chapter 07" ที่พี่นนท์พูดหมายความว่าไง "ฉันถามพี่กันต์ทันทีหลังจากที่พี่กันต์พาเดินออกมาจากตรงนั้น" อะไร " พี่มันพูดแบบไม่ทุกข์ไม่ร้อนอะไรเลย" ก็ที่บอกว่าพี่เซ็นให้แล้ว มันหมายความยังไงไหนบอกว่าไม่เซ็นให้ " ฉันยิงคำถามรัวๆ ใส่พี่มัน" แล้วมันเข้าใจอยากตรงไหน เซ็นให้แล้วก็คือเซ็นแล้วไง "" แล้วทำไมพี่ไม่บอกแอมป์ จะให้แอมป์ไปวิ่งทำไม " เซ็นให้แล้วก็ควรจะบอกกันหน่อยไหมวะ" ก็เธอไม่ได้ถาม " ดูตอบกลับ" ก็พี่บอกว่าเที่ยงไม่เซ็นให้ "" แล้วฉันจะเปลี่ยนใจไม่ได้ "" มันก็ได้ แต่พี่ก็ควรบอกกันบ้างปะ แล้วไหนจะสายตากดดันที่ส่งมาให้อีก " ถ้าพี่มันเซ็นให้แล้วก็ควรจะบอกฉันและก็ไม่ควรส่งสายตากดดันประมาณว่าลุกขึ้นไปวิ่งแบบนั้นมาให้ปะ" เธอนี่ชอบคิดเองเออเองตลอดเลยรึไง "" คือนี่ แอมป์ผิด? "" ก็แล้วแต่เธอจะคิด " เมื่อกี้ยังบอกว่าฉันชอบคิดเองเออเองแล้วจะมาบอกว่าแล้วแต่ฉันจะคิดอีก" พี่บ้าปะเนี่ย "" นี่เธอด่าฉันเหรอ"" ก็แล้วแต่พี่จะคิด " คำค
Chapter 08" อ๊ายยย ในที่สุดวันที่ฉันรอคอยก็มาถึง " เมย์ทำท่ากระดี๊กระด๊ามากอะบอกเลย" จะดีใจอะไรเบอร์นั้น " เนยแหล่มองไอ้เมย์อย่างเอือมๆ" โอ้ย... หรือแกไม่ดีใจวะ วันที่พวกเราจะมีอิสรภาพอันงดงาม "อีนี่ แม่งเพ้อ" นี่แกจะไม่รู้สึกหรือมีปฏิกิริยาตอบรับบ้างไงวะ แกน่าจะดีใจกว่าฉันนะไอ้แอมป์ " พอไม่มีใครเล่นด้วยกับมันมันก็หันมาพาดพิงฉันซะงั้น" เออ "" แค่เนี๊ยะ " มันจะให้ฉันตอบอะไรเยอะแยะวะ" อืม " ฉันพยักหน้าตอบมัน" เห้ออ ไม่หนุกเลย " แล้วมันก็ห่อเหี่ยวของมันไปเอง แล้วไอ้ที่มันดีใจจะเป็นจะตายเนี่ยก็เพราะว่าวันนี้เป็นวันสุดท้ายของการรับน้อง ก็อย่างที่มันว่าจะได้รับอิสระสักที ความจริงฉันควรจะดีใจกว่ามันด้วยซ้ำเพราะจะได้ไม่ต้องเจอหน้าอีตาพี่บ้านั่นแล้ว แต่ในทางกลับกันกลับรู้สึกหน่วงแปลกๆ ไม่รู้ทำไม" หลังจากเลิกกิจกรรมไปดื่มกันไหม "" ห้ะ "" ดื่ม " ทั้งฉันและเมย์หันไปมองหน้าเนยที่พูดออกมา เดี๋ยวนะ ถ้าเป็นเมย์ฉันจะไม่ตกใจเท่าไหร่เลย" เออ ดื่มฉลองไง " เนยอธิบ
Chapter 09 หมับ!!!จังหวะที่ฉันกำลังเดินออกมาแล้วมีคนจับแขนฉัน ด้วยสัญชาตญาณฉันเลยสวนหมัดกลับไปแต่ก็พลาดโดนไอ้บ้านั่นจับไว้ได้อีกจนตอนนี้ฉันแทบสู้อะไรไม่ได้เลย พยายามดิ้นแล้วแต่ก็ไม่หลุดสักที มิหนำซ้ำฉันยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันเป็นใครเพราะมันมืด มีเพียงแสงไฟอันน้อยนิดที่แทบไม่ได้ช่วยในการมองเห็นเลย ถึงตรงนี้จะเป็นทางไปห้องน้ำแต่คนก็ไม่เยอะอะไรมาก ถือว่าเปลี่ยวเลยก็ว่าได้ มันทำให้ฉันเริ่มใจไม่ดีแล้ว ไม่รู้จะทำยังไง จะร้องให้คนช่วยนี่ยิ่งแล้วใหญ่เลย ใครมันจะไปแหกปากแข่งกับเสียงเพลงได้" ปะ... ปล่อยฉันเถอะนะ " เมื่อใช้กำลังไม่ได้ฉันเลยต้องใช้คำพูดเกลี่ยกล่อมดู" ..... " นอกจากจะไม่พูดแล้วไอ้บ้านั่นก็เริ่มขยับเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ" ยะ... อย่าเข้ามานะ อย่าทำอะไรฉันเลย " พ่อจ้าแม่จ้าช่วยแอมป์ด้วย" หึ... กลัวเหรอ เธอไม่น่ากลัวตั้งแต่กล้าแต่งชุดแบบนี้มาแล้ว " เสียงนั้นพูดขึ้น และฉันจำมันได้ดีว่ามันคือเสียงของไอ้คนที่ไม่โผล่หัวมาวันนี้ยังไงล่ะ" พี่กันต์ " ฉันเรียกชื่อเค้า" ไง " แล้วเค้าก็ปล่อยแขนฉันให้เป็นอิ
Chapter 52ตอนนี้ใจผมมันโคตรปวดหนึบเลยครับ ทั้งคำพูดแล้วก็น้ำเสียงที่แอมป์พูดออกมามันสื่อไปในทางที่ผมจะต้องผิดหวัง เอาจริงๆ ผมก็เตรียมใจมาบ้างแล้ว แต่พอเจอเข้าจริงๆ มันก็คงยอมรับง่ายๆ ไม่ได้หรอก ใช่ไหมล่ะครับผมขอย้อนกลับไปในวันที่ผมกลับจากเชียงใหม่ จำได้ไหมครับที่ผมบอกว่ามีธุระต้องทำ นี่แหละครับธุระผม ผมกลับมาเตรียมแผนเพื่อขอคืนดีคนดีของผม ที่ผมเลือกจะไม่เคลียร์เรื่องทั้งหมดในวันที่แอมป์ไปคอนโด จริงๆ ผมก็แอบดีใจนะครับที่แอมป์ไปคอนโด ตอนแรกก็นึกว่าจะใจอ่อนกลับมาหาผมแต่เปล่าครับ แอมป์คิดถึงหมูกรอบ ตอนนั้นก็นอยด์เหมือนกัน มีเมียทั้งคนแต่เมียกลับคิดถึงหมามากกว่าผัว เข้าเรื่องที่เคลียร์ต่อครับ ตอนแรกที่เคลียร์กันจบผมก็รู้สึกมีหวังมานิดหน่อยเพราะอย่างน้อยแอมป์ก็ยกโทษให้แสดงว่าเธอก็เริ่มใจอ่อนบ้างแล้ว แต่แอมป์ก็ยังยืนยันที่จะอยู่ในฐานะพี่น้องห่าเหวอะไรก็ไม่รู้ แต่ขอโทษนะครับ ที่ผมทำแบบนั้นไม่ได้เพราะผมมีวิธีง้อขั้นสุดยอดและเป็นไม้ตายขั้นสุดยอดรออยู่ แต่แล้วใครจะคิดว่าทุกอย่างมันจะจบแบบนี้" เพราะว่าตอนนี้.... "" ไม่พูดออกมาได้ไหมคนดี พี่คงทนฟังไม่ได้ " การกระทำของแอมป์มันก็บอกออกมาหมดแล้ว
Chapter 51ฉันเดินออกไปด้านหน้าด้วยความรู้สึกอยากจะเดินไปต่อยหน้าไอ้คนที่เรียกฉันด้วยสรรพนามนั้นจริงๆ ไม่รู้จะจองเวรฉันไปถึงไหน" นับสิครับ มองหน้าผม แล้วคุณนับได้เหรอ " ไอ้....." ค่ะ 1... 2... 3... 6.... 10....15.....25...... "" ครบไหมครับ "" แปปนึงค่ะ " คือฉันยังนับไม่เสร็จไงแล้วมาถามแบบนี้ฉันจะตอบได้ไงวะ" อ่าา งั้นนับต่อสิครับ "" ค่ะ " ฉันรับคำก่อนจะหันหน้ามานับต่อ แต่เดี๋ยวนะ เมื่อกี้ฉันนับถึงไหนแล้ว เห้อ นับใหม่ก็ได้วะ" ตกเลขเหรอครับคุณรุ่นน้อง นานแล้วเนี่ย " ฉันนับไปเรื่อยๆ ก็มีเสียงกวนประสาทฉันมาอีกครั้ง" 59....65.....70.... "" ผมคุยกับคุณอยู่นะครับ " อีกนิดนึง" 79....82... "" นี่คุณ "" พี่ช่วยเงียบสัก 5 นาทีจะได้ไหมค่ะ อยากให้นับเสร็จเร็วแต่พี่ก็พูดทำลายสมาธิอยู่ได้ " ก็เพราะมันไม่ใช่ครั้งสองครั้งไง นี่มันครั้งที่ 5 แล้วที่ฉันต้องนับใหม่ ก็ไอ้คนบ้าที่อยู่ข้างๆ ชวนคุยบ้างล่ะ กวนประสาทฉันบ้างล่ะ ทำให้ฉันต้องนับใหม่เป็นครั้งที่ 5 แล้ว" ดุซะด้วย "" พี่กันต์!!!! " ฉันหมดความอดทนสุดๆ ไปเลยค่ะ ทำให้ฉันต้องเรียกชื่อเค้าไปแบบนั้น" ครับผม " ดูยังไม่รู้สึกผิดอะไรสักนิด" เล
Chapter 50" อื้ม ขอบคุณนะที่ยังให้อภัยคนอย่างพี่ " และเราสองคนก็ยิ้มให้กัน อย่างน้อยๆ ช่วงเวลาแบบนี้เราก็ยังยิ้มให้กันได้อยู่" ขอบคุณพี่เหมือนกัน "" แล้วนี่จะอยู่กินข้าวกันก่อนไหม พี่พึ่งกลับมาจากซื้อของมาเลย "" เอ่อ… ไม่ดีกว่าค่ะ แอมป์กลับไปกินพร้อมเมย์ดีกว่า " เพราะเมย์มันก็ซื้อของไปทำอาหารเยอะอยู่เหมือนกัน ส่วนคนที่ต้องทำน่ะเหรอ หนีไม่พ้นฉันค่ะ" โอเค เอางั้นก็ได้ งั้นอยู่เล่นกับหมูกรอบไปก่อนแล้วกันนะ "" อื้ม " ฉันก็อยากจะถามออกไปนะว่าพี่กันต์จะไปไหน แต่คงไม่มีสิทธิ์ที่จะถามแล้วไหม..." อื้อ " ฉันนั่งบิดขี้เกียจอยู่บนพรมหน้าโซฟา เพราะนั่งเล่นกับหมูกรอบอยู่สักพักจนหมูกรอบคงจะเหนื่อยแล้ว ก็ดูหมูกรอบตอนนี้สิ นอนหลับปุ๋ยอยู่เลย" เมื่อยชะมัด "" ก็นั่งเล่นกับหมูกรอบไม่ขยับไปไหนเลยหนิ " เสียงพี่กันต์ที่ดังหลังจากจบคำพูดของฉันทำให้ฉันได้สติ ว่าตอนนี้ฉันไม่ได้อยู่คนเดียว" แหะๆ ก็จริง " พูดจบฉันก็ยืนบิดตัวอีกสองสามที" งั้นแอมป์กลับก่อนดีกว่า " ตอนนี้ก็เริ่มจะมืดแล้ว รีบกลับคอนโดไปทำอาหารดีกว่า ตอนนี้แม่นางเมย์คงรอนานแล้ว" เดี๋ยวพี่ไปส่ง "" ไม่เป็นไรดีกว่า แอมป์กลับเองได้ "" บอ
Chapter 49" จะไปหาไรกินเอาไรปะ "" กูเอาคาปูแก้วนึง "" ไม่เอา "" โอเค "" งั้นกูไปนะ "" น้ำ ขอน้ำ "" ห้ะ? ใครเอาน้ำไร "" อะไรของมึงไอ้นนท์ กูยังไม่ได้พูด "" ถ้าไม่ใช่มึง มึงเหรอไอ้แทน "" ไม่ใช่กู "" กูเนี้ยะ ขอน้ำให้กูหน่อย "" เห้ย!!! ไอ้กันต์ "" เออ กูเองนี่แหละ พวกมึงช่วยหยุดแหกปากแล้วเอาน้ำให้กูก่อนได้ไหม " ผมตื่นมาก็รู้สึกคอแห้งมากๆ ผมรู้สึกตัวก็ตอนที่พวกมันคุยกันนี่แหละครับ" เดี๋ยวกูตามหมอให้ " หลังจากที่ไอ้นนท์เอาน้ำให้ผมแล้ว ไอ้ทอยก็ออกไปตามหมอ10 นาทีผ่านไป" ขอบคุณมากนะครับ "" ไงมึงหายซ่าเลยไหม " เป็นไอ้ทอยที่พูดขึ้นมาเป็นประโยคแรกหลังจากหมอออกไป" ก็คงอีกสักพักแหละ " ผมตอบมันไปยิ้มๆ" กูบอกแล้วว่าให้พักผ่อนก่อนก็ยังจะมาให้ได้ เป็นไงล่ะมึง " และก็เป็นไอ้นนท์ที่พูดตามมา" ช่างเรื่องกูก่อน พวกมึงมากันได้ไงวะ " เพราะตอนมาที่นี่ผมมาคนเดียว" ก็น้องแอมป์เค้าโทรบอก พอพวกกูรู้เรื่องก็รีบมากันเลย " ไอ้ทอยตอบผมด้วยสีหน้าจริงจัง พอมันพูดชื่อคนที่ผมรักและคงจะไม่มีโอกาสที่จะกลับไปอยู่ในจุดเดิมได้แล้ว ผมก็รู้สึกเจ็บขึ้นมา" แล้วมึงง้อสำเร็จแล้วใช่ปะ " ไอ้นนท์ถามผมด้วยความอยา
Chapter 48ตุบผลั๊วะ!!!!ตุบผลั๊วะ ผลั๊วะ!!!" ลุกขึ้นมา ทำไมแค่นี้ก็ทนไม่ได้แล้วเหรอวะ "" มะ....ไม่ " ผมค่อยๆ พยุงร่างของตัวเองที่ล้มลงไปนอนกับพื้นรอบที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้ขึ้นมาใหม่" ยังไงก็จะไม่ยอม " ผมจะไม่ยอมเด็ดขาด" หึ อึดดีหนิ งั้นเจออีกหมัดเป็นไง " พูดจบมันก็ซัดหมัดมาที่หน้าของผมเต็มๆผลั๊วะ !!แต่หมัดนี้เหมือนจะหนักกว่าหมัดครั้งก่อนๆ หรือเป็นเพราะร่างกายผมมันรับไม่ไหวแล้วกันแน่ ถึงทำให้ภาพตรงหน้าเริ่มเลือนลางไปหมดแล้ว แต่ไม่ได้ผมจะยอมแพ้ไม่ได้ ผมพยายามที่จะพยุงร่างของตัวเองขึ้นมาอีกครั้ง แต่มันก็เริ่มจะไม่มีแรงขึ้นทุกที" หึ ถ้าไม่ไหวก็ยอมแพ้แล้วกลับบ้านมึงไปเถอะ กูไม่อยากเจ็บมือกูอีกแล้ว " ยิ่งคำพูดของมันยิ่งทำให้ผมต้องลุกขึ้นสู้อีกครั้ง ยังไงผมก็ไม่ยอม ผมมาถึงเชียงใหม่ ผมจะไม่ยอมกลับไปมือเปล่าแน่ๆ" ไม่ กูจะไม่ยอมแพ้ ยังไงกูก็ต้องคุยกับแอมป์ให้ได้ "" เหรอวะ เอาตัวเองให้รอดก่อนไหม ก่อนจะไปคุยกับแอมป์ ดูสารรูปตัวเองก่อน จะตายแล้วยังไม่รู้ตัวอีก " มันย่อตัวลงมาคุยกับผมที่นอนเอาศอกค้ำกับพื้นไว้" ต่อให้กูต้องตาย กูก็ยอม " ต่อให้วันนี้ผมจะต้องโดนอาร์มมันซ้อมจนผมต้องตาย ผมก็
Chapter 47" ไปลานหน้ามอกันไหม "" ไป ไปๆ "" ฉันไม่ได้ถามแก "" หึ้ย ก็แอมป์อยากไป "" ก็บอกอยู่เนี่ยว่าไม่ได้ถามแก ไปไหมแพร " นอกจากจะไม่สนใจฉันแล้วยังเมินฉันอีก" อะไรวะพี่อาร์ม " ฉันเริ่มชักสีหน้าใส่พี่อาร์ม คนเค้าอยากไปก็ไม่ให้ความสนใจเลย" แกนั่นแหละอะไร ฉันชวนเมียฉัน ฉันไม่ได้ชวนแก " หื้มม เมีย" แต่นี่น้องนะ " จะมาเห็นผู้หญิงดีกว่าน้องไม่ได้" แล้วยังไง? " นอกจากพี่อาร์มจะไม่สำนึกแล้วยังไม่แคร์ฉันอีก" ได้พี่อาร์มได้ จะเอาแบบนี้ใช่ไหม " ฉันจ้องหน้าพี่อาร์มอย่างเอาเรื่อง จะเล่นแบบนี้กับคนอย่างแอมป์เหรอ หึ เดี๋ยวเจอกันแน่" พี่แพรไปลานหน้ามอกันนะ แอมป์อยากไปอ่ะ " หึ ในเมื่อบอกไอ้พี่ชายสารเลวมันไม่ยอมสนใจก็อ้อนเมีย เอ้ย แฟนมันเอาละกัน" อยากไปเหรอ" หึหึ" ช่ายยย ไม่ได้ไปนานแล้วอะ " เมื่อก่อนฉันอยู่นี่ก็ไปบ่อย เพราะจะชอบไปแอ๋วหนุ่ม 555 ชื่อมันก็บอกอยู่ว่าลานหน้ามอ ลานหน้ามอเป็นลานคนเดินที่มาเปิดหน้ามหาลัยชื่อดังของย่านนี้ เพราะงั้นหนุ่มๆ เพียบจ้า กลับมาทั้งทีก็เลยอยากไป เออจริงสิ ฉันอยู่ที่เชียงใหม่มาได้ 2 วันแล้ว อาการก็ดีขึ้นมั้ง ไม่ฟุ้งซ่านดี" อะไรอะแพร ทีเราถามไม่เห็นตอบเราเล
Chapter 46" สวัสดีค่ะพี่ๆ พี่กันต์เป็นยังไงบ้างคะ " หลังจากรู้เรื่องฉันก็นั่งแท็กซี่มาที่โรงพยาบาลตามที่พี่นนท์บอก ตอนนี้มีเพื่อนพี่กันต์รออยู่ที่หน้าห้องฉุกเฉินทั้งพี่นนท์ พี่ทอย พี่แทน" ยังไม่รู้เลย หมอยังไม่ออกมาน่ะ " พี่นนท์ตอบฉันมา" เมื่อไหร่จะออกมาว่ะ นานแล้วเนี่ย " เสียงพี่ทอยบ่นออกมา" มันเกิดอะไรขึ้นคะ " ฉันถามออกไปด้วยความสงสัย คนอย่างพี่กันต์ไปทำอะไรมาถึงขั้นรถคว่ำแบบนี้ ปกติก็เป็นคนที่ขับรถเร็วแต่ก็ค่อนข้างที่จะระวังแล้วทำไมถึงรถคว่ำได้" พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน อยู่ๆ มันก็วิ่งออกมาหลังจากดูคลิปจบ พี่เห็นว่ามันออกมานานแล้วเลยโทรดูว่าอยู่ไหน " พี่นนท์เล่ามาถึงตรงนี้แล้วก็เงียบไป" แล้วไงต่อคะ " ถ้าแค่หายไปแล้วมันจะรถคว่ำได้ไง" มันคงเป็นเพราะพี่ พี่ไม่รู้ว่ามันขับรถพอมันรับสาย ก็ได้ยินเสียงดังมากแล้วสายก็ตัดไป สักพักก็มีคนโทรมาบอกว่ามันรถคว่ำ " เล่าจบพี่นนท์ก็ดูซึมไปเลย" อย่าโทษตัวเองเลยค่ะพี่นนท์ ไม่มีใครอยากให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นหรอก " ฉันก็ได้แต่ปลอบพี่นนท์ไป ส่วนพี่เค้าก็หันมายิ้มบางๆ ให้ฉัน ก่อนจะมองไปยังประตูที่ดูท่าแล้วจะไม่เปิดออกมาง่ายๆ20 นาทีผ่านไป" นานเกินไปแ
Chapter 45โชคดีแค่ไหนที่ห้องนี้มีคอมอยู่ผมไอ้นนท์ ไอ้ทอยจึงเดินตามกันไปเปิดดู ใจผมมันรู้สึกหวิวๆ ยังไงไม่รู้ มันเริ่มกังวล เริ่มกลัวภาพที่เคลื่อนไหวอยู่บนจอมันเป็นภาพจากกล้องวงจรปิดในห้องพยาบาล แล้วมันจะเอามาให้ผมทำไม ผมกำลังจะลุกออกไป ไม่อยากเห็นภาพบาดตา บาดใจ แต่ไอ้ทอยก็กดไหล่ผมให้นั่งก่อน จนสุดท้ายผมก็ต้องยอมนั่งลง ภาพมันก็ยังคงเคลื่อนไหวไปเรื่อยๆ จนมาถึงตอนที่แอมป์กับไอ้ต้นเดินเข้ามา มันจะดีกว่านี้ถ้าภาพที่ผมเห็นอยู่ไม่ใช่แบบที่ผมคิด สองคนนั้นเดินประคองกันมา" หึ นี่เหรอที่อยากให้กูดู " ผมหัวเราะในลำคออย่างสมเพชตัวเอง" ใจเย็นดิวะ ลองดูก่อน "" เออ ไอ้แทนคงไม่ได้อยากให้มึงดูแค่นี้หรอก " ทำไมไม่มีใครเข้าใจผมเลยวะ ผมไม่อยากดู มันเจ็บ" เหี้ย!!! " ในเมื่อมันให้ผมนั่งต่อ ผมเลยหยิบมือถือขึ้นมาเล่น แต่ผ่านไปสักพักเสียงไอ้นนท์ก็ดังขึ้น ทำให้ผมต้องเงยหน้าขึ้นไปดู ภาพที่ผมเห็นมันทำให้หัวใจผมบีบตัวรัดแน่น เหมือนมีมือมาบีบมันแล้วค่อยๆ คลายออกแล้วบีบมันแรงขึ้นอีก" อ้าวเห้ย !! มึงจะไปไหน " เสียงไอ้ทอยคนแรกเลยที่ทักผมขึ้น" ...... "" เห้ย เพื่อนถามครับ " ผมไม่ตอบมันแล้วรีบวิ่งไปหน้าคณะทันที
Chapter 44" ให้อยู่เป็นเพื่อนก่อนไหม " เสียงพี่ต้นพูดอยู่ข้างๆ ฉัน" ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณมากนะคะ " ฉันตอบไปด้วยเสียงที่ปกติ และยิ้มบางๆ ให้พี่ต้น" อืม "" แอมป์ คิดดีแล้วเหรอ" ฉันกำลังจะเดินจากกับพี่ต้น แต่พี่ต้นถามขึ้นมาก่อน" แอมป์คิดดีแล้ว " ถึงพี่ต้นไม่พูดว่าเรื่องอะไร แต่ฉันรู้ว่าพี่ต้นหมายถึงอะไร" แต่ .... "" เป็นแบบนี้แหละดีที่สุดแล้ว " ฉันรู้ว่าพี่ต้นจะพูดอะไร แต่ฉันคิดว่าให้มันจบแบบนี้แหละดีที่สุดแล้ว" เห้ออ ตามใจแล้วกัน งั้นพี่กลับแล้วนะ มีอะไรก็โทรมาได้ " สงสัยคงจะหมดปัญญาที่จะพูดกับฉันแล้วแหละ เลยถอยไป" โอเคค่ะ ขับรถดีๆ นะคะ "หลังจากแยกกับพี่ต้นฉันก็ปลีกตัวมาสงบสติอารมณ์ตัวเองที่สวนสาธารณะใกล้ๆ คอนโด ถ้าจะถามว่าทำไมถึงไม่กลับคอนโดเลย บอกเลยว่าฉันยังไม่พร้อมที่จะต้องกลับไปเผชิญกับความจริง ถึงจะตัดสินใจแล้วว่ามันต้องจบแบบนั้น แต่ใจมันก็ยังยอมรับไม่ได้ สิ่งที่ฉันเสียใจที่สุดคือการที่พี่กันต์เชื่อผู้หญิงคนนั้นมากกว่าฉัน แต่ฉันคงสำคัญตัวเองผิดไปสินะ" หึ " ฉันหัวเราะในลำคอนึกสมเพชตังเองมากๆ ก่อนที่น้ำตาจะค่อยๆไหลลงมากอีกรอบ ฉันไม่ได้อยากให้มันไหล แต่มันห้ามไว้ไม่ได้ ทำไมฉ