หัวใจวิศวะ - 6

Chapter 06

@ หอแอมป์

ตอนนี้พี่กันมาส่งฉันถึงหน้าหอแล้ว แต่ฉันก็ยังไม่ได้ขึ้นห้องไง ไม่ใช่ว่าไม่อยากขึ้นแต่ติดตรงที่พี่มันไม่ยอมขับรถออกไปสักที จะให้เดินขึ้นไปเลยก็กลัวเสียมารยาท เห็นแบบนี้มารยาทก็มีนะคะ

รอต่ออีกสักพักพี่กันต์ก็ยังไม่ไป เออไม่ไปงั้นฉันไปเอง แม่ง ยืนนานเมื่อยขาละ

" นี่ " พอฉันจะเดินขึ้นห้องพี่กันต์ก็พูดขึ้น เอ่อคือก่อนหน้านั้นอมไรไว้วะ ไม่ยอมพูดสักที

" อะไร "

" ไม่คิดจะขอบคุณ? " พี่มันเลิกคิ้วแบบกวนถามฉัน อ๋อที่ยังไม่ไปคือรอฉันขอบคุณ

" ชิ ขอบคุณ พอใจยัง " ความจริงก็ไม่ได้ขอให้มาส่งซะหน่อย

" หึ " เกลียด เกลียดเวลาที่พี่มันหัวเราะในลำคอ

" ไม่มีไรแล้วใช่ปะ งั้นไปแล้วนะ " พูดจบฉันก็เดินหันหลังทันที แต่ก็นึกอะไรได้เลยหันกลับมาบอกพี่กันต์ก่อน

" ขับรถดีๆ ล่ะ "

" เป็นห่วง? " พี่มันถาม

" ก็ต้องเป็นห่วงดิ " ฉันเว้นวรรคเพื่อรอดูปฏิกิริยาพี่กันต์ว่าเป็นไง ก็เอ่อ ดูเหมือนจะยิ้มกรุ้มกริ่มแต่ก็ปรับสีหน้ามานิ่งเหมือนเดิม

" ถ้าเกิดขับแล้วแหกโค้งข้างทางตาย เดี๋ยวแอมป์จะตกกิจกรรมเพราะไม่มีลายเซ็นพี่ " พูดจบฉันก็วิ่งขึ้นห้องทันที ไม่ได้สนใจเสียงพี่มันเลย

#กันต์

" ยัยตัวแสบเอ้ย " ผมสถบออกมา อารมณ์มันเกือบจะดีแล้วที่ยัยตัวแสบบอกว่าเป็นห่วง มาซะดุดที่กลัวจะตกกิจกรรม ไอ้ผมก็ดีใจนึกว่าเป็นห่วงที่ไหนได้กลัวตกกิจกรรม

เออจริงดิ ผมยังไม่ได้เซ็นเลย หึ ยังไงพรุ่งนี้เธอก็ต้องมาขอผม หมายถึงขอลายเซ็นผมแน่ๆ คิดอะไรสนุกได้แล้ว จะแกล้งให้อวดดีไม่ออกเลยคอยดู พูดถึงเรื่องขอลายเซ็นก็ยังหงุดหงิดไม่หาย ใครแม่งใช้ให้พวกเพื่อนเวรทั้งหลายของผมคิดให้แอมป์ทำท่าเซ็กซี่ๆ วะ

แล้วยัยตัวดีก็ดันให้พวกมันถ่ายด้วย แต่ก็เออ แอมป์คงขัดไม่ได้เพราะรุ่นพี่ใช้ให้ทำ แต่!! ยังไม่พอไง ยังจะไปเต้นอีก ตอนนั้นคือคนมันเริ่มกลับหมดแล้วก็จริง แต่มันก็ยังเหลือออยู่บ้างไหม ตอนยัยนั่นเต้นมีคนหันไปดูเยอะมาก แล้วที่สำคัญแม่งเสือกใส่กระโปรงสั้นอีก ย่อทีนี่เห็นถึงไหนต่อไหนแล้ว นั่นแหละที่ทำให้ผมโมโห ที่โมโหเพราะผมเป็นรุ่นพี่ก็ต้องคอยดูแลน้องไง แต่งตัวโป๊ๆ คนจะดูว่าน้องมันไม่ดีก็แค่นั้น อย่าคิดกันไปไกล

#แอมป์

วันนี้เป็นวันสุดท้ายของการล่าลายเซ็นซึ่งฉันก็เหลือแค่อีตาพี่กันต์คนเดียวแล้ว ขอตั้งแต่เมื่อวานก็ไม่ให้ ไม่รู้จะงกอะไรหนักหนา

" หาเจอยังวะ "

" ยังเลยว่ะ " ฉันหันไปตอบเมย์ คือตอนนี้ฉันหาอีตาพี่กันต์อยู่ มาดักรอที่ใต้ตึกที่พี่เค้าจะเรียนประมาณ 20 นาทีแล้วแต่ก็ยังไม่เจอ หรือพี่แม่งจะโดดเรียนเรียนวะ นี่ก็ใกล้จะเที่ยงแล้วด้วย เอาไงดีวะแอมป์

" แยกย้ายกันหาดีปะ " เนยเสนอ

" เออ เป็นความคิดที่ดี งั้นฉันไปทางนี้ "

" ฉันไปทางนี้แล้วกัน "

" งั้นฉันทางนี้ " แล้วพวกเราก็แยกย้ายกันหา จะไปเริ่มหาจากไหนวะเนี่ย เหลือแค่ลายเซ็นเดียวทำไมมันยากเย็นขนาดนี้วะ แม่ง!!

ติ๊ด ติ๊ด ~~~  ในขณะที่ฉันเดินหาพี่กันต์แบบไร้ทิศไร้ทางก็มีเสียงแจ้งเตือนไลน์ดัง ใครมันไลน์มาตอนนี้วะ

ติ๊ด ติ๊ด ~~~ และรัวมาไม่หยุดด้วย ถ้ามันไม่สำคัญนะแม่จะด่าให้ และคนที่ส่งมาคือไอเมย์

May : แอมป์เจอพี่กันต์ยัง

May : เจอยังว้ะ

May : ตอบดิ้เห้ย

Amp :  ยังเลยว่ะ หาไม่เจอ

May : เดินมาลานเกียร์ พี่เค้าอยู่แถวนั้น

พอฉันเห็นข้อความนั้นเท่านั้นแหละ ฉันก็รีบวิ่งไปลานเกียร์ทันที คือแบบอีก 20 นาทีเที่ยงแล้วไง ถ้าไม่ได้นี่ตายอะ ว่าแต่เมย์มันรู้ได้ไงวะ แต่ช่างเหอะตอนนี้เรื่องลายเซ็นสำคัญกว่า

" แฮ่กๆ " เสียงฉันเองแหละไม่ใช่เสียงหมาที่ไหน คือวิ่งสี่คูณร้อยเลยจ้า

" พะ... พี่ เห้อ... พี่กันต์ขอลายเซ็นหน่อย " เหนื่อยก็เหนื่อยแต่ต้องทำเวลา

" ของ่ายๆ แบบนี้เลยเหรอ" ยังกวนประสาท 

" จะให้ทำอะไรก็ว่ามาค่ะ " ฉันก็ตอบกลับไป

" อื้มม ทำอะไรดีน๊า " พี่มันยังเล่นไม่เลิก ตอนนี้ก็เหลืออีกประมาณ 15 นาทีแล้วด้วย

" พี่กันต์จะให้ทำอะไรก็บอกมาเหอะ อย่าเล่นลิ้นอยู่ "

" เธอรู้ได้ไงว่าฉันเล่นลิ้น อยากลองเล่นกับฉันไหมล่ะ " พี่กันต์ไม่ได้สนใจกับคำที่ฉันบอกเลยแถมยังกวนไม่เลิก ด้วยความโมโหฉันเลยเผลอหลุดปากไป

" ถ้าเล่นแล้วได้ลายเซ็นไหมล่ะ " พี่กันต์ก็ทำหน้าอึ้งๆ ส่วนฉันน่ะเหรอแทบจะมุดดินหนีเลย พูดไรออกไปวะ

" เอ่อ... คือ " ฉันไม่รู้จะแก้ยังไงดี ใบ้แดกเลยคราวนี้ แล้วคือพวกพี่ทอย พี่แทน พี่นนท์ก็อยู่ พวกพี่เค้าจะมองฉันเป็นคนยังไงวะ

" เลิกเล่นได้แล้วไอ้กันต์ จะให้น้องมันทำอะไรก็รีบๆ " พี่แทนพูดขึ้น เคยบอกไปรึยังนะว่าพี่แทนน่ะดูเงียบสุดในกลุ่ม

" เออ.... เอางี้ พูดว่าเธอชอบฉัน รักฉันมาก จนกว่าฉันจะพอใจ " บ้าไปแล้ว จะให้บอกว่าชอบว่ารักอีพี่กันต์นี่นะ ตลกและ

" ไม่มีอะไรที่ดีกว่านี้รึไง " ฉันถามคืออยู่ๆ จะให้มาบอกชอบคนที่ไม่ได้ชอบนี่นะ

" นี่อะดีสุดและ จะทำไหม ไม่ทำก็แล้วแต่นะแค่ตกกิจกรรม " แล้วฉันมีทางเลือกอื่นไหม (¬_¬) เห้อออ!!

" แอมป์ชอบพี่กันต์ ชอบมานานแล้วด้วย "

" แอมป์รักพี่กันต์ รักมากๆ " ฉันกัดฟันพูดๆ ออกไปจะได้จบๆ

" พูดให้มันดีๆ ครับ "

" แอมป์ชอบพี่กันต์ "

" แอมป์รักพี่กันต์ " และฉันก็พูดประโยคพวกนี้เป็นสิบๆ รอบ

" พอใจยัง " ฉันหันไปถามอีตัวต้นคิด

" ใกล้และๆ " พี่มันตอบมา คือกะจะให้เค้ารู้กันทั้งคณะว่างั้น เพราะตอนนี้คนที่เดินผ่านไปผ่านมาก็หันมามองเป็นระยะๆ

" แอมป์ชอบพี่ แอมป์รักพี่ อะ..."

" พอแล้วๆ " ฉันว่าน่าจะพอตั้งนานแล้วนะ

" งั้นก็เซ็นให้ได้และ " ฉันยื่นสมุดให้พี่กันต์อีกครั้ง

" เอ้า... เที่ยงแล้วเหรอ" พี่กันต์ก้มดูนาฬิกาก่อนจะเงยหน้ามามองหน้าฉัน เที่ยงแล้วไงวะ

" เที่ยงแล้วไงต่อ " ฉันถาม

" เที่ยงแล้ว ผมก็ไม่เซ็นให้ไงละครับ " พี่มันพูดด้วนน้ำเสียงยียวนกวนประสาทมาก

" แต่พี่บอกว่าให้ส่งสมุดถึงเที่ยงสิบห้า " ฉันบอกเพราะตอนที่พวกพี่มันประกาศ มันพูดแบบนั้น

" ให้ส่งช้าสุดเที่ยงสิบห้าก็ใช่ " พี่มันพูดก่อนจะเดินมาหาฉันและพูดต่อ

" แต่สำหรับผมสิ้นสุดแค่เที่ยง เสียใจด้วยนะครับที่คุณรุ่นน้องหาลายเซ็นไม่ครบ รอรับบทลงโทษเย็นนี้ได้เลย หึ " แล้วพี่ทันก็เดินออกไปเลย

  " เห้ยเดี๋ยวดิวะ ทำแบบนี้ไม่ได้นะ ไอ้พี่บ้า ไอ้ หึ้ยย " ฉันไม่รู้จะด่าพี่มันว่าอะไรดี

" แล้วน้องจะส่งเลยปะ " ฉันไม่รู้ว่าใครเป็นคนถาม

" ก็ส่งเลยดิวะ ยังไงก็ต้องส่งอยู่แล้วแม่ง " เพราะหงุดหงิดพี่กันต์อยู่เลยเผลอตะคอกพี่เค้าไป 

 " เอ่อ... แอมป์ขอโทษนะคะ พอดีลืมตัว งั้นขอตัวก่อนนะคะ " แล้วฉันก็วิ่งออกมาเลย

" ไงวะแอมป์ได้ปะ " เนยถามฉันทันทีที่ฉันเดินมาถึงโต๊ะ

" แกก็ดูหน้ามันดิ คงได้อะ " เมย์ตอบ

" ไม่ได้อะดิ ถ้ารู้แบบนี้นะฉันไม่หาพี่มันให้เสียเวลาหรอก "

 " หาไม่เจอเหรอ" เนยยังคงถามต่อ

" เจอแต่พี่มันไม่เซ็นให้ พูดแล้วก็หงุดหงิดเว้ย!! "

" เอ่อ... ฉันว่าแกจะ...."

" ไม่ไหวแล้วเว้ย " ฉันไม่รอให้เนยพูดจบฉันก็พูดแทรกขึ้นก่อน

" นั่นแกจะไปไหน "

" ไปหาอะไรกิน โมโหจนจะกินคนแถวนี้ได้แล้ว พวกแกจะไปด้วยไหม "

" เออๆ ไปเหอะ "

" ไอ้นี่ตลอดเลย เวลาโมโหก็กินแล้วชอบมาบ่นว่าอ้วน "

" ฉันได้ยินนะไอ้เมย์ " แต่ฉันก็เป็นแบบที่มันพูดจริงๆ อะ คือโมโหแล้วทำอะไรไม่ได้ฉันก็ต้องหาที่ระบายไง เลยต้องกิน กินเยอะๆ

" น้องแอมป์ จะไปไหนเหรอ" ฉันเดินมาได้ครึ่งทางก็มีเสียงคนเข้ามาทักฉัน ใครอีกวะคนกำลังโมโห

" พี่โย?... อ้อจะไปหาอะไรกินอะ " ตอนแรกก็ตกใจแต่ก็ไม่ลืมที่จะตอบคำถามพี่เค้า

" ดีเลย งั้นพี่ไปด้วย " ดีกับผีอะดิ

" แต่เอ่อ... แอมป์ " ฉันกำลังจะปฏิเสธแต่พี่โยก็พูดแทรกขึ้นมา

" ไปเหอะนะ เดี๋ยวพี่เลี้ยงเอง " คำว่าเลี้ยงเองทำให้ฉันตอบพี่เค้าแบบไม่ต้องคิดเลยจ้าา

" กะ... ก็ได้ " ไม่ได้เห็นแก่กินเล๊ยย

" หึ "

" โห้ยย!! เอาหมดนี้เลยอ้อ "

" ค่ะ เอาหมดนี้เลย คิดเงินเลยพี่ " ฉันซื้อก็ไม่ได้เยอะอะไรขนาดนั้นไหม ทำไมต้องทำเสียงตกใจขนาดนั้นด้วย

" ทั้งหมด 300 บาทค่ะ " พี่พนักงานบอก

" จ่ายดิพี่ " ถ้าฉันซื้อเองไม่เกิน 50 หรอก แต่ใครอยากให้พี่โยมันเปย์ล่ะ ทำมาเป็นป๋า ไงล่ะ 

 " อ้ะๆ... นี่ครับ " พี่โยมองหน้าฉัน ส่วนฉันน่ะเหรอก็ยักไหล่ให้พี่มันไง แล้วใช้สายตาบังคับว่าจ่ายเร็วๆ สุดท้ายพี่มันก็ต้องจ่าย

" แล้วนั่นจะไปไหน " พอออกมาจากร้านค้าพี่โยก็ถามฉันทันที

" ก็ไปกินขนมไง ไปและ " แล้วฉันก็เดินออกมาเลย ไม่ได้สนใจสีหน้าพี่เค้าตอนนี้เลย คือไม่ใช่อะไรนะ ก็อย่างที่เคยบอกว่าพี่โยมีอะไรแปลกๆ ฉันเลยไม่อยากสุงสิงอะไรเยอะ

" ขอบคุณนะพี่ที่เลี้ยง " แต่เดินมาได้ไม่กี่เก้าฉันก็หันกลับไปตะโกนขอบคุณพี่โย ซึ่งพี่เค้าก็คงยังเหวออยู่มั้งถึงทำแต่พยักหน้าให้

" นี่แกเหมาทั้งร้านเลยเหรอ " เนยถามฉันหลังจากที่ฉันหอบขนมมาที่โต๊ะ

" อ่า เมย์ไปไหน " ฉันไม่ได้ตอบมันว่าเหมาไม่เหมาเพราะมันก็ถามประชดฉันไปงั้นแหละฉันรู้ ฉันเลยถามมันกลับ เพราะมาถึงโต๊ะก็ไม่เจอไอ้เมย์ ไม่รู้หายไปไหน

" เห็นบอกว่าจะทำธุระแถวนี้ จะไปเป็นเพื่อนก็บอกไม่ต้อง "

" แปลกๆ " มันแปลกๆ อะ ทำธุระอะไรในมอวะ แล้วไปคนเดียวด้วย แต่ก็ช่างเถอะกินหนมต่อดีกว่า

" กินปะแก " ฉันยื่นขนมให้เนย

" เอาเลย เห็นแกกินก็อิ่มแล้ว " มันทำหน้าแหยๆ แล้วก็นั่งเล่นมือถือต่อ ส่วนฉันก็กินต่อดิรออะไร

@ ลานเกียร์

ช่วงเวลาที่ฉันไม่อยากให้มาถึงที่สุด คือฉันต้องโดนทำโทษเพียงเพราะขาดลายเซ็นเดียว ซึ่งมันไม่ควรจะเกิดขึ้นด้วยซ้ำถ้าอีตาบ้านั่นยอมเซ็นให้ฉันเรื่องทันก็จบแล้ว แต่พี่มันไม่เซ็นไง มันน่าเจ็บใจชะมัด

" ไอ้บ้าเอ้ย!! "

" อะไรแอมป์ "

" ห้ะ? " ฉันหันไปมองหน้าเนย

" อยู่ๆ ก็บอกอะไร ไอ้บ้า " ห้ะ นี่ฉันพูดเหรอวะ

" ปะ... เปล่า ฟังพวกพี่มันพล่ามไปเหอะ " น่าเบื่อ น่าเบื่อ น่าเบื่ออ!!!! เมื่อไหร่รับน้องจะจบไปซะที

" เอาละครับ มาถึงช่วงเวลาสำคัญ สมุดลายเซ็นที่พวกผมให้คุณทำกัน มียอดสรุปดังนี้ " อีตาบ้ากันต์เป็นคนพูดนำ และพี่ทอยก็พูดต่อ

" มีคนส่งครบทุกคน "

" เย้!!! " ดีใจไรกัน

"แต่.... " เสียงที่ดีใจเมื่อกี้หายไปไหนวะ เงียบกริบ

" มีคนได้ลายเซ็นไม่ครบ เพราะฉะนั้นคนที่ลายเซ็นไม่ครบคงรู้ตัวนะครับ อย่าให้พวกผมต้องเรียก ออกมายืนเรียงกันด้านหลังสุดเลยครับ " ฉันขอนั่งสังเกตการณ์ก่อนนะ ว่ามีเยอะไหม สรุปแล้วก็มีคนลุกขึ้นไปยืนประมาณ 10 คนได้ แต่ฉันก็ยังไม่ลุกไง

" มีอีกไหมครับ หรือผมจะต้องเรียก ถ้าผมเรียกจะโดนหนักนะครับ " พี่กันต์พูดและแหล่มองมาทางฉัน นี่มันกดดันชัดๆ พรึ่บ!!  สุดท้ายก็ต้องลุกตามระเบียบไงจ้ะ คนมันทำอะไรไม่ได้

" เอาล่ะ คนที่ลายเซ็นไม่ครบผมจะให้เวลาคุณอีก 2 วัน ให้ไปหาลายเซ็นมาให้ครบ " พี่นนท์บอก

" แต่บทลงโทษสำหรับวันนี้คือไปวิ่งรอบสนาม ลายเซ็นละ 3 รอบ " 3 รอบนี่ถ้าขาด 10 บายเซ็นไม่วิ่งกันตายรึไงวะ

" ซึ่งมากสุด คือ 5 ลายเซ็น " เออดีหน่อย ขอให้คนคนนั้นโชคดีในการวิ่ง

" ไปวิ่งได้แล้วครับ " แล้วทุกคนก็กระจายกันไปวิ่ง ส่วนฉันก็เรื่อยๆ อ่ะ ไม่อยากวิ่ง วิ่งๆ เดินๆ ส่วนคนที่ลายเซ็นครบแล้วก็แยกย้ายกันกลับบ้าน อิจฉาคนพวกนั้นชะมัด

" อ้าวน้องแอมป์ วิ่งด้วยเหรอ" ตอนนี้ฉันวิ่งจนครบรอบแล้ว และก็เดินมาหาพวกพี่เค้าเพื่อจะเอาสมุด แต่ก็งงกับคำถามของพี่เค้า อะไรคือวิ่งด้วยเหรอ

" ก็แอมป์ลายเซ็นไม่ครบก็ต้องวิ่ง " ฉันบอกพี่เค้าไป

" ไอ้แทนมึงดูดิ๊มีสมุดน้องเค้าปะ " พี่นนท์ก็ดูงงๆ

" ไม่มี " คือพี่แทนยังไม่ได้หาแต่พี่เค้าก็บอกว่าไม่มี

" มันจะไม่มีได้ไงอะพี่ ก็อีตา เอ่อ พี่กันต์ยังไม่ได้เซ็นให้แอมป์แล้วอีกอย่าง.... "

" เดี๋ยวนะแอมป์ ไอ้กันต์มันเซ็นให้แล้ว " พี่นนท์รีบห้ามฉันและก็บอกว่าพี่กันต์เซ็นให้แล้ว เซ็นแล้วหมายความว่าไงวะ

" หมายความว่าไง " ฉันถามพี่นนท์

" ถามเจ้าตัวเองเหอะ " พี่แทนพูด ฉันเลยรู้ว่าพี่กันต์มันเดินมา

" เดี๋ยวกูเคลียร์เอง "