บททั้งหมดของ หัวใจวิศวะ: บทที่ 21 - บทที่ 30

Chapter 21" ไปช้อปปิ้งกันปะ " เมย์ถามหลังจากที่เก็บของแล้วเดินออกจากคลาสเรียน" ฉันไป ได้ข่าวว่าเครื่องสำอางลดอยู่ "" แกอะแอมป์ไปปะ "" เอ่อ...ฉันก็อยากไปนะ แต่วันนี้ไม่ว่างว่ะ โทษทีนะ " ก็น่าจะรู้กันอยู่ว่าเพราะอะไร" เอ้าเหรอเสียดายจัง " เมย์พูดแบบเสียดายจริงๆ" อือ ไว้วันหลังนะขอตัวก่อน " พูดจบฉันก็รีบเดินออกมาทันที เพราะพี่กันต์มันนัดให้ไปรอหลังมอตอนสี่ครึ่ง ซึ่งตอนนี้ก็ปาเข้าไปสี่โมงยี่สิบแล้ว" แม่ง! คนอุตส่าห์รีบ ไม่เห็นแม้แต่เงา " แต่พอฉันมาถึงก็ไม่มีแม้แต่เงาพี่กันต์เลย ฉันนี่วิ่งหน้าตั้งมาตั้งแต่หน้าคณะ" ทำไมนานจังวะ " ฉันยืนรอต่อพักใหญ่แต่พี่กันต์มันก็ยังไม่มา จะไม่รอแล้วนะเว้ย" โทษทีรอนานไหม " แต่พอฉันกำลังจะกลับเสียงพี่กันต์ก็ดังขึ้นมาซะก่อน" ไม่นานเหอะ เกือบชั่วโมงเอง " ค่ะฉันรอมาเกือบชั่วโมง" โทษที รุ่นพี่แม่งเรียกประชุมกระทันหัน "" ไม่ได้อยากรู้ " แต่ก็แอบงงนิดๆ ว่าจะอธิบายทำไม" กวนตีนเหรอไปขึ้นรถ "" วันนี้จะให้ทำไรอะ " ฉันถามหลังจากขึ้นรถมาแล้ว" ยังไม่ได้คิด แต่เดี๋ยวแวะหาไรกินก่อน "" โอเค " หลังจากนั้นทั้งรถก็ตกอยู่ในความเงียบ ก็จะพูดอะไรล่ะ ไม่รู้จะพูดอะไ

Chapter 23 nc18+" แล้วเธอคิดว่าถ้าคนที่มั่วแต่ไม่ยอมรับว่าตัวเองมั่ว กับคนที่โคตรมั่วแม่งได้กันเองแม่งจะเป็นไงวะ " ผมพูดพร้อมเหยียดยิ้มไปให้แอมป์" พี่จะทำอะไร อย่าเข้ามานะ " จำเป็นไหมที่ผมต้องฟังเสียงแอมป์ ผมตอบให้ครับว่าไม่จำเป็น" บอกว่าอย่าเข้ามาไง " ผมไม่ฟังเสียงใครทั้งนั้นแหละ เดินเข้าไปหาแอมป์เรื่อยๆ ดูดิ้ว่าจะหนีไปได้สักกี่น้ำ แต่ผมบอกเลยว่าเข้ามาในถ้ำเสือคิดจะออกไปง่ายๆ มันไม่มีทางตุ้บ!! นั่นไงครับหนีไปไหนไม่รอดหรอก เพราะอะไรนะเหรอ หึ ก็แม่ง คิดจะหนีแต่เสือกเดินถอยหลังแล้วไงต่อเหรอ ก็ล้มไง แต่ล้มลงไปที่โซฟา ซึ้งนั่นแหละครับคือสิ่งที่ผมต้องการ ผมไม่รอช้ารีบตามไปคร่อมตัวแอมป์ไว้ทันที" พี่อย่าทำอะไรบ้าๆ นะ "" ทำอะไรบ้าๆ ที่ไหน ก็แค่จะทำให้เธอดูว่ามันจะเป็นไง " ก็อย่างที่บอกว่าถ้าคนมั่วกับคนโคตรมั่วได้กันเองแม่งจะเป็นไง" แอมป์ขอโทษที่ด่าพี่ไปแบบนั้น แอมป์แค่โมโหที่พี่มาว่าแอมป์ อื้อ.... " ผมก้มลงไปจูบปากแอมป์ พูดมากน่ารำคาญว่ะ" เก็บปากไว้ครางเถอะที่รัก อย่าเสียเวลาอธิบายอะไรอีกเลย "" เพราะฉันไม่อยากฟังคำแก้ตัว จากผู้หญิงมั่วๆ แบบเธอ!!! " ผมมองคนผิดไปจริงๆ คิดว่าแอมป์จะไม่เ

Chapter 25" เป็นอะไร " เนยถามฉัน" เออ ดูกระวนกระวายแปลกๆ " เมย์ถามฉันอีกคน" ไว้ค่อยอธิบายวันหลังนะ ไปและบาย " ฉันพูดไปพร้อมกับรีบโกยสมุด ชีทและปากกาลงกระเป๋าตัวเองด้วยความเร็วแสงแล้วรีบใส่เกียร์หมาวิ่งไปร้านป้า พี่กันต์นัดสี่โมงครึ่ง อีกสิบห้านาทีมันจะถึงเวลานัดแล้ว ความจริงฉันควรจะเลิกสี่โมงจริงไหม แต่วันนี้อาจารย์ดันสอนเกินเวลา พออาจารย์ออกไปฉันก็เลยต้องรีบแบบนี้ไง" เฮ้อออออ " ฉันกำลังยืนโกยอากาศเข้าปอดหลังจากมาถึงร้านป้า ไม่รู้ว่าสายไหมนะ แต่นี่ก็มาเร็วสุดแล้ว" ตรงเวลาดี " ไม่นานเสียงคุ้นหูก็ดังขึ้นด้านหลัง" ใครมันจะกล้าสายวะ "" ว่าอะไรนะ " หูดีอีก ขนาดพูดเบาแล้วนะ" เปล่า แล้วทำไมวันนี้นัดร้านป้า " ปกติให้ฉันไปรอที่รถตลอด" กินข้าว ไปนั่งได้แล้ว จะยืนกินไง? " กินข้าว แล้วที่อีนี่วิ่งมาคือ? มาเพื่อกินข้าว ? ถามจริง ?" อ้ะ! " เชี้ยเจ็บ พอจะเดินตามพี่มันความรู้สึกเจ็บตรงกลางร่างกายก็เล่นงานฉัน เมื่อกี้วิ่งลืมเจ็บแต่ตอนนี้มันเจ็บโคตรๆ" เป็นอะไร " พี่กันต์หันมาถามฉันส่ายหน้าเป็นคำตอบใครจะกล้าตอบว่าเจ็บตรงนั้น ทนไว้แอมป์ ทนไว้ ฉันพยายามกดความเจ็บไว้แล้วเดินตามพี่กันต์ไป มันก็

Chapter 27ตอนนี้ผมกำลังรออาจารย์ตรวจงานอยู่ ผมรอมาเกือบจะชั่วโมงแล้ว แม่งลีลาอยู่นั่นแหละกว่าจะตรวจเสร็จ พอตรวจของเพื่อนคนอื่นเสร็จก็ชวนเพื่อนคุย" แม่งเอ้ย " ผมสบถออกมาเบาๆ ตอนนี้เป็นอะไรไม่รู้ มันกระวนกระวายไปหมด" มา กันตรนที (กัน - ตะ - ระ - นะ - ที ) " แล้วเวลาของผมก็มาถึง อาจารย์เรียกงานของผมไปตรวจ ถ้าไม่เป็นการเสียมารยาทผมอยากจะบอกให้อาจารย์ตรวจให้มันเร็วกว่านี้ แต่มันคืองานที่ต้องใช้ความละเอียดเลยทำให้การตรวจงานต้องละเอียดไปด้วย ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงรอได้ แต่ตอนนี้ผมรอไม่ไหวครับ ใจมันกระวนกระวายไปหมด กระวนกระวายแบบไม่รู้สาเหตุ" งานของเธอดีมากนะ ไม่มีอะไรต้องแก้ที่เหลือก็แค่เก็บลงรายละเอียดอีกนิดหน่อย "" ครับ ขอบคุณครับ งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ " พออาจารย์ตรวจเสร็จผมก็รีบตัดบทแล้วรีบวิ่งออกมา" มึงกูฝากงานกูไว้ที่มึงก่อนนะ " ผมบอกไอ้แทน ที่เลือกบอกไอ้แทนเพราะมันน่าจะดูแลงานผมได้ดีกว่าคนอื่น ซึ่งมันก็พยักหน้ารับ แม่งแค่พูดว่า โอเค อืม เออ มันยังไม่พูด กลัวเปลืองน้ำลายไปถึงไหนวะ" มึงจะไปไหน ไม่ไปผะ... "" ไม่ไป กูไปและ " ผมพูดขึ้นก่อนที่ไอ้นนท์มันจะพูดจบ ผมรู้ว่ามันจะชวนไปผับ ไปท

Chapter 29" ขอโทษ "" ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วง "พรึ่บ!!พูดจบพี่กันต์ก็ดึงฉันเข้าไปกอด" อึก ไอ้พี่บ้า ใครบอกว่าเป็นห่วง " ฉันได้แต่พูดอยู่กับอกพี่กันต์ พี่กันต์มันทั้งบ้า ทั้งใจร้ายเลย" แล้วหมาที่ไหนล่ะที่ทำท่าเหมือนจะร้องแล้วบอกว่าเป็นห่วง " พี่กันต์กอดฉันไว้หลวมๆ แล้วพูดออกมา" นี่พี่ว่าแอมป์เป็นหมาเหรอ" พอได้ยินแบบนั้นฉันนี่รีบดีดตัวออกห่างแล้วพูดออกมาด้วยความโมโห มีอย่างที่ไหนมาว่าคนเป็นห่วงเป็นหมา" เอ้าไหนบอกว่าไม่ได้เป็นห่วงไง แล้วจะร้อนตัวทำไม " จนได้ ฉันแพ้คนอย่างพี่กันต์จนได้" เถียงไม่ออกเลยรึไง "" หึ้ย " เบื่อคนเจ้าเล่ห์ชะมัดหมับ" เดี๋ยวจะไปไหน " ฉันที่กำลังจะสะบัดผมใส่แล้วชิ่งหนีกลับโดนพี่กันต์จับไว้ทัน" จะไปหนะ.... "" คิดดีๆ ก่อนจะตอบ " ทำไมพี่กันต์แม่งชอบรู้ทันตลอด" มานี่มา " ก็เพราะไม่รู้ว่าจะตอบยังไงเลยเลือกที่จะไม่ตอบแต่พอฉันเงียบพี่กันต์ก็พาฉันให้เดินตามไป จะไม่เดินตามก็ไม่ได้เล่นจับมือไม่ปล่อยขนาดนี้ แต่แปลกที่ฉันไม่พยายามแกะมือออกตุ้บ!!" ที่ก็มีเหลือตั้งเยอะปะ " ฉันถามพี่กันต์ ก็ดูพี่มันดินั่งจนจะสิงฉันอยู่แล้ว" ก็อยากนั่งใกล้ๆ " ตึกตึก ตึกตึก อากาศในห้อ