All Chapters of ชายายอดเสน่หา: Chapter 31 - Chapter 40

“เพคะ...หากถึงเวลานั้นแล้วหม่อมฉันอยากทูลขอสิ่งหนึ่งจากพระองค์ หากวันใดวันหนึ่งพระองค์รับนางผู้ใดก็ตามเป็นรองจากหวางเฟยก็ขอให้หม่อมฉันได้ไปอยู่ในที่ที่จะมิรับรู้หรือมองเห็นว่าท่านพี่อยู่กับนางสนมคนไหน”“เจ้าคิดมากเกินไปแล้ว”หลี่เจี๋ยจูบซับรอยเหงื่อบนหน้าผากเกลี้ยงเกลาอย่างอ่อนโยน ถึงเวลานี้เขายังบอกตัวเองไม่ได้ว่าหลงลืมความเจ็บแค้นในอดีตไปหมดสิ้นหรือไม่ รู้เพียงหัวใจของเขาเป็นสุขยามได้กกกอดจางลี่ไว้ในอ้อมแขน สักครู่ได้ยินเสียงนางกระซิบแผ่ว“สัญญานะเพคะว่าจะให้หม่อมฉันไปอยู่ในที่ห่างไกลจาก...หญิงเหล่านั้น”“ใยจึงกังวลในเรื่องที่ยังมามิถึง พี่อยากฟังเรื่องที่มิใช่เรื่องของผู้อื่น”“ถ้าเช่นนั้น...ก็เป็นเรื่องของหม่อมฉัน หม่อมฉันอยากพบ...คนของหม่อมฉันเพคะ”คำร้องขอนั้นทำให้หลี่เจี๋ยเลียบไป จางลี่ยิ่งกระวนกระวายเมื่อเห็นสีหน้าเขาแปลกเปลี่ยน แต่แล้วเขาก็เอ่ยขึ้น“เจ้าอยู่แต่ในตำหนักร้อยไหมแห่งนี้คงเบื่อซีนะ พี่อนุญาตให้เจ้าได้พบคนของเจ้า และ...จะให้เจ้าได้มีอิสระออกไปข้างนอก พี่จะย้ายเจ้าไปอยู่ที่ตำหนักแดง”“ตำหนักแดงหรือเพคะ?”“เป็นตำหนักของเสด็จแม่ สร้างขึ้นเพื่อให้ท่านทรงประทับในฤดูหนาว

จางลี่เก็บงำความรู้สึกที่แท้จริงนั่นคือตื่นเต้นและวิตกกังวลต่อเรื่องของราชองครักษ์เจียนเจ้าไว้ภายใน นางไม่อยากบอกเรื่องนี้แก่ใครแม้แต่นางต้นห้องเพราะมันอาจเป็นเรื่องสำคัญมาก คงเป็นเรื่องที่เจียนเจ้าไม่อยากให้ใครรับรู้นอกจากเขาและนางเพียงเท่านั้น แต่แล้วเมื่อกำลังจะหย่อนกายลงนั่งนางกลับเซเกือบล้มจนนางต้นห้องรีบเข้ามาประคองร่างไว้และร้องด้วยความตกใจ“ท่านหญิง...ท่านหญิงเป็นอะไรเพคะ”“ข้าไม่รู้”จางลี่นั่งลงโดยการประคองของนางต้นห้องอย่างใกล้ชิดก่อนค่อย ๆ เอนหลังลงนอนบนแท่นบรรทม ตอนแรกนางคิดว่าวิงเวียนเล็กน้อยแต่ดูเหมือนอาการนั้นเป็นหนักกว่าตอนก่อนกลับเข้ามาในตำหนัก“ท่านหญิง ท่านหญิงหน้าซีดมากเลยนะเพคะ หลินเจินจะไปตามหมอหลวงมาตรวจดูพระอาการนะเพคะ”“อย่าเลย”จางลี่รีบดึงมือหลินเจินไว้แต่พอจะขยับตัวกลับลุกไม่ไหวจนต้องนอนลงอีกครั้ง หลินเจินกุมมือของนายหญิงไว้แน่น“แบบนี้ไม่ดีแน่เพคะ ท่าทางท่านหญิงจะไม่สบายจริงๆ หลินเจินจะไปตามหมอหลวงมาดูอาการเดี๋ยวนี้เลยนะเพคะ”หลินเจินกระวีกระวาดวิ่งออกจากห้องปล่อยให้จางลี่นอนกระสับกระส่ายไปมาด้วยความมึนงง นางไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้น หลายวันที่ผ่านมามีอากา

“ลองเอามาประกบกับของหม่อมฉันดูเถิดพะย่ะค่ะ”ราชองครักษ์ยื่นจี้หยกในฝ่ามือออกไป จางลี่จ้องมองสักครู่วางจี้หยกแดงครึ่งซึกประกบกับจี้อีกครึ่งซีกในมือของนายทหารเอกและรอยต่อนั้นต่อเข้ากันได้พอดียังความประหลาดใจและตกใจแก่นางยิ่งนักกระทั่งได้ยินเสียงราชองครักษ์เอ่ยขึ้นอีกครั้ง“พระธิดาจางลี่...จี้หยกแดงครึ่งซีกทั้งสองมีรอยเชื่อมต่อกันพอดี เพราะมันคือหยกชิ้นเดียวกันแต่ถูกแบ่งออกเป็นสองนับแต่วันที่พระธิดาถือกำเนิดพะย่ะค่ะ”“นี่ท่านหมายความว่าอย่างไร ท่านเจียนเจ้า...ข้าไม่เข้าใจ ข้างงไปหมดแล้ว”“พระองค์มิทรงเข้าพระทัยดอกพะย่ะค่ะ เพราะเรื่องนี้มีความสำคัญ เป็นความลับที่ถูกเก็บงำมานานถึงสิบเจ็ดปี จี้หยกชิ้นนี้เป็นของกระหม่อมที่แยกมันออกจากกันและมอบครึ่งหนึ่งไว้ให้ลูกสาวที่หม่อมฉันรักมากที่สุด”จางลี่ผุดลุกขึ้น นางสั่นไปทั้งตัวและเกือบเซล้มแต่เจียนเจ้ารีบเข้าไปประคองไว้ นางยิ่งตระหนกเมื่อเห็นหยดน้ำถั่งจากดวงตาของบุรุษผู้กล้าแกร่งซึ่งบัดนี้จับแขนกลมกลึงของนางไว้แน่น จางลี่นิ่วหน้า“ท่านเจียนเจ้า...บอกข้ามาเดี๋ยวนี้ว่านี่มันเรื่องอะไรกัน จี้หยกแดงครึ่งซีก...ลูกสาวของท่าน...”“นี่อย่างไรเล่าคือเรื่อง

“เช่นนั้นพระธิดาบอกข้าได้หรือไม่ว่าเหตุใดท่านจึงต้องแสดงความสนิทสนมกับราชองครักษ์เจียนเจ้าถึงขนาดนั้น”ฮุยอินตั้งคำถามและทำให้จางลี่เงียบไปด้วยนางมิอาจอธิบายถึงสถานะและความสัมพันธ์อันแท้จริงระหว่างตนและราชองครักษ์หลวงเจียนเจ้าได้ เมื่อเห็นจางลี่เงียบฮุยอินจึงหัวเราะร่า “ฮ่าๆๆๆ...ว่าแล้วเช่นไร พระธิดาจางลี่...ท่านบอกข้ามิได้ เช่นนั้นแล้วมันก็เป็นจริงดังที่ข้าได้ทูลเรื่องชั่วช้านี้ต่อท่านอ๋อง เพราะหากหลู่อ๋องมิรู้เรื่องอัปยศนี้แต่ต้นมือหาไม่แล้วพวกเจ้าอาจรวมหัวกันโค่นบัลลังค์ผู้ครองแคว้นเราก็เป็นได้...จงลุกขึ้นเดี๋ยวนี้แล้วตามข้ากลับเข้าไปในตำหนักแดง ที่จริงแล้วเจ้าควรได้รับโทษหนัก มิใช่เพียงถูกกักขังไว้เช่นนี้!”น้ำเสียงตอนท้ายของฮุยอินเกรี้ยวกราดก่อนจางลี่จะลุกขึ้นและเดินกลับเข้าไปในตำหนักอย่างไร้เรี่ยวแรง ฮุยอินนึกเจ็บแค้นที่หลู่อ๋องไม่ลงดาบหวางเฟยให้ด่าวดิ้นไปตรงหน้า คราแรกที่นางเป็นผู้นำความกราบทูลนั้นเห็นได้ชัดว่าหลู่อ๋องทรงพิโรธหนัก คิดว่าจะฆ่าให้ตายทั้งชายหญิง หากการกลับกลายเป็นว่าแค่คุมขังนางไว้ แต่ก็ช่างเถิด...บัดนี้จางลี่มิได้เป็นหวางเฟยอีกต่อไปด้วยถูกถอดยศและไร้ซ

“ฮุยอิน...บุตรสาวของพระอาจารย์วั่งซูนั่นอย่างไร”“ข้าว่าแล้ว!” หลินเจินเข่นเขี้ยว “ข้ามองอะไรมิเคยผิด ข้ามิชอบท่าทีของธิดาพระอาจารย์ผู้นี้แต่แรก นางไม่น่าไว้วางใจ”“องค์ชายและนางเติบโตมาด้วยกัน เขาต่างผูกพันกันคงมั่น แต่ข้า...เป็นหญิงที่หลู่อ๋องมิเคยปรารถนา และเป็นคนที่มาทีหลัง”“มิจริงดอกเจ้าค่ะ หลู่อ๋องรักท่านหญิง ข้ามองออก”“หากเขารักข้าจริงคงไม่หูเบาเชื่อคนอื่นง่ายดายเช่นนี้”“หูเบา...เชื่อคนอื่น...บอกหลินเจินมาเถิดเจ้าค่ะว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่”จางลี่เงียบไปสักครู่ น้ำตาของนางยังไหลออกมาไม่หยุด แม้เหือดแห้งไปบ้างแต่ไม่นานก็กลับรื้นขึ้นมาใหม่ หลังจากนั้นอีกอึดใจนางจึงเอ่ยว่า“หลินเจิน...ข้าจะเล่าทุกอย่างให้เจ้าฟัง เพราะเจ้าเป็นคนที่ข้าไว่วางใจมากที่สุด สัญญากับข้าว่าเมื่อเจ้ารู้เรื่องนี้แล้วจะมิแพร่งพรายให้ผู้ใดได้รับรู้อีก เจ้าต้องเก็บมันไว้กับตัวเจ้า...จนกว่าชีวิตจะหาไม่”หลินเจินพยักหน้าและคอยรับฟังสิ่งที่พระธิดาจางลี่เล่าทุกอย่างอย่างตั้งใจแม้ต้องอัดอั้น เศร้าเสียใจและคับแค้นในอกหากนางกำนัลคนสนิทก็รับรู้ทุกอย่างและเก็บสิ่งที่ได้ยินไว้ รับฟังด้วยใจมั่นคงณ ตำหนักแดงเมื่อใกล้