บททั้งหมดของ ชายายอดเสน่หา: บทที่ 11 - บทที่ 20

เสียงนกร้องและแสงแดดอ่อนลอดเข้ามาทางหน้าต่างห้องของตำหนักร้อยไหมที่หันไปยังบูรพทิศทำให้จางลี่รู้สึกตัวขึ้นมาท่ามกลางความเจ็บปวดรวดร้าวบนแผ่นหลัง แต่สิ่งแรกที่นางเห็นเมื่อลืมตาคือหลู่อ๋องหลี่เจี๋ยซึ่งยืนที่หน้าต่างห้องขณะกำลังมองออกไปยังเวิ้งน้ำด้านนอกที่โอบล้อมตำหนักร้อยไหม นางยังนอนคว่ำบนเตียงและขยับตัวไม่ได้มากนัก รู้เพียงว่าร่างกายที่มีผ้าไหมบาง ๆ ปกปิดอยู่นั้นเจ็บร้าวไปหมด จางลี่มองไปรอบ ๆ ไม่เห็นใครแม้แต่หลินเจิน นางต้นห้องคนสนิท ความกลัวแล่นเข้าจับใจอีกครั้งแต่เมื่อกำลังจะหลับตากลับได้ยินเสียงทรงอำนาจดังขึ้น“เจ้าฟื้นแล้วหรือ น้องพี่?”หลี่เจี๋ยก้าวเข้ามาและหย่อนกายลงนั่งข้าง ๆ ดวงตาดำยาวรีจับจ้องบนดวงหน้าสีกุหลาบโดยปราศจากรอยยิ้ม จางลี่หาได้ยินดีไม่ นางไม่ปรารถนาเห็นหน้าพระญาติผู้พี่ ผู้ซึ่งได้ชื่อว่าจะเป็นพระสวามีของนาง อ๋องแคว้นหลู่สมญาพยัคฆ์ขาวรูปงามแท้แล้วจิตใจอำมหิตยิ่งนัก“เมื่อคืนนี้ข้ามิได้หลับเลยรู้ไหม...กายเจ้าร้อนดั่งไฟ และข้าต้อง...ป้อนยาให้เจ้าทั้งคืน”หลู่อ๋องไล้ปลายนิ้วหยาบแกร่งบนปลายคางมน นัยน์ตาคู่นั้นหาได้ฉายแววแห่งความอารีย์ดังคำพูดที่เปล่งออกมาไม่ จางลี่เม้ม

ณ ตำหนักร้อยไหม ยามย่ำสนธยา เวลาผ่านไปถึงราตรีที่เจ็ดหลินเจินก็ยังคอยปรนนิบัติและดูแลพระธิดาจางลี่ซึ่งฟื้นจากอาการบาดเจ็บด้วยต้องโทษโบยเป็นรอยแผลลึกร้าวบนแผ่นหลัง จางลี่ลุกขึ้นนั่งและเดินได้ด้วยโอสถของแพทย์หลวงที่จัดไว้ให้นางสนมคอยถวายการดูแลอย่างใกล้ชิด หลินเจินนำชุดผ้าไหมมาวางบนแท่นบรรทมก่อนเอ่ยว่า“ถึงเวลาไปสระน้ำแล้วเจ้าค่ะท่านหญิง”“นี่ข้าลงอาบน้ำในสระได้แล้วจริง ๆ หรือ?”“เจ้าค่ะ...อาการของท่านหญิงดีขึ้นมาก หมอหลวงบอกว่าสามารถลงสระน้ำได้ หลินเจินได้ยินท่านหญิงบ่นอยากอาบน้ำในสระหลายหน โชคดีเหลือเกินที่ตำหนักร้อยไหมแม้รอบ ๆ จะน่ากลัวแต่ภายในนี้มีสระใหญ่วิจิตรตระการตายิ่งนัก”“องค์ชายหลี่เจี๋ยคงสร้างไว้สำหรับนางห้ามนับร้อยของพระองค์กระมัง”“ท่านหญิงเจ้าคะ...”หลินเจินลดเสียงต่ำและขยับเข้าใกล้นายหญิงที่โน้มใบหน้างดงามของนางลงเพื่อฟังสิ่งที่นางกำนัลกระซิบ“ท่านหญิง...ท่านอาจไม่เชื่อ แต่ข้าได้ลองสอบถามนางกำนัลที่เข้ามาช่วยดูแลอาการของท่านตอนยังลุกขึ้นมิได้ว่าหลู่อ๋องมีสนมนางในและนางห้ามมากมายเพียงใด”“นับร้อยอย่างที่ข้าคิด หรือมากกว่านั้น”“พระองค์...ยังมิทรงรับนางใดเป็นสน

“มานี่สิ...พี่จะสอนเจ้าว่ายน้ำ”จางลี่ส่ายหน้า“หม่อมฉันมิอาจทำได้”“ฉีหวนกงสอนเจ้าทุกเรื่องยกเว้น...ความกล้าหาญ”“และหากหม่อมฉันจมน้ำตายท่านพี่ก็จะได้พ้นคำครหาว่าเป็นผู้ลงมือปลิดชีพองค์ชายา”“จับเจ้ากดน้ำยังง่ายกว่าทำวิธีอื่นกระมัง”หลี่เจี๋ยดึงร่างน้อยลงไปในน้ำอีกครั้งทั้งที่นางยังไม่ทันสวมอาภรณ์ เขากอดเกี่ยวจางลี่และพานางว่ายไปหยุดตรงกลางสระ นางยังมีความตระหนกแต่หลู่อ๋องกลับไม่ประวิงถึงสิ่งใดทั้งสิ้น เขาเพียงกอดนางไว้ในอ้อมแขนและจ้องลึกลงไปในดวงตากลมโตสุกใสงดงาม แววตาของจางลี่แม้เต็มไปด้วยความเคลือบแคลงหากก็ใสบริสุทธิ์อย่างเหลือเกิน นางยังเยาว์นักแม้เรือนร่างนั้นอิ่มเนียนสะพรั่งตามวัยสาว ปากนางสั่นระริก“ท่านพี่ได้โปรด...พาหม่อมฉันกลับไปเถิด หม่อมฉันหนาวแล้วเพคะ”“อยู่แบบนี้มิรู้สึกอุ่นหรืออย่างไร...อืม...แผลของเจ้าดีขึ้นมากแล้วจริงหรือ?”หลี่เจี๋ยเลื่อนมือข้างหนึ่งลูบไล้บนแผ่นหลังของนาง สัมผัสรอยสะเก็ดแผลระคายปลายนิ้ว จางลี่ถึงกับสั่นเทิ้ม นางขยับเข้าใกล้ อกอิ่มแนบชิดอกกว้าง แขนของนางกระหวัดเกี่ยวรอบคอหลู่อ๋อง ใบหน้าสวยหมดจดอยู่ห่างจากใบหน้าคมเข้มไม่ถึงคืบ ทุกสัดส่วนเบียดแนบกับตั

“ฮุยอิน” จางลี่ส่งเสียงลึกในลำคอเมื่อเห็นว่าฮุยอินยื่นอะไรบางอย่างให้ มันเป็นขวดแก้วขนาดเล็กในฝ่ามือของนางบรรจุน้ำใส นางกระซิบเบาๆ“นี่คือยาพิษสกัดจากสัตว์และดอกไม้พิษ มันกัดกร่อนทุกอย่างให้แหลกเหลวในชั่วพริบตา เก็บไว้ให้ดีนะเพคะ มันอาจมีประโยชน์ต่อพระธิดาเพื่อใช้ป้องกันตัวในเวลามีภัย พระองค์มิมีวันรู้หรอกเพคะว่าหลู่อ๋องจะ...บ้าเลือดขึ้นมาเมื่อไหร่ องค์ชายหาได้มีจิตธรรมดาเช่นคนทั่วไปและอาจทำร้ายพระธิดาเวลาไม่ทรงพอพระทัย หม่อมฉันเป็นห่วงพระองค์นะเพคะ”จางลี่รับมันไว้ นางมีทีท่าลังเลขณะจ้องมองขวดแก้ในมือ“ขอบใจเจ้ามากนะฮุยอิน ข้าจะเก็บมันไว้”“เผื่อต้องใช้นะเพคะ...หม่อมฉันขอตัวก่อน”ฮุยอินก้มหน้าแสดงความเคารพก่อนลุกขึ้น และเมื่อออกจากห้องนั้นนางสวนทางกับโม่โฉว ราชองครักษ์หนุ่มมีสีหน้าประหลาดใจ“ฮุยอิน...เจ้าเข้ามาที่นี่มีธุระอันใด”“ข้ามาเยี่ยมพระธิดาตามคำสั่งของท่านพ่อ”“พระอาจารย์วั่งซูให้เจ้ามาเช่นนั้นรึ”“เข้าใจมิผิดดอก...ท่านอาจจะลืมไปว่าท่านพ่อของข้าคือผู้ให้การต้อนรับและจัดการเรื่องที่ประทับแก่พระธิดาจางลี่และคนจากแคว้นฉี ฉะนั้นข้าจึงมีสิทธิ์เข้าออกในตำหนักนี้ตามคำสั่

จางลี่อ้าปากจะเรียกแต่โม่โฉวกลับเดินจ้ำออกไปด้วยท่าทีแข็งขันตามแบบอย่างนายทหารเอกก่อนนางสนมจะปิดประตูห้อง เหลือเพียงนางกับหลินเจิน จางลี่เดินไปเดินมาอย่างใช้ความคิดก่อนกลับเข้าไปในห้องนอน นางหย่อนตัวลงนั่งบนแท่นบรรทมขณะหลินเจินตามติดเข้าไปนั่งแทบเท้านายหญิง“ท่านหญิง ท่าทางเหมือนท่านมีเรื่องไม่สบายใจ มีอะไรเช่นนั้นหรือเจ้าคะ?”“ตอนที่ข้าได้พบองครักษ์เจียนเจ้า ข้าแอบส่งหนังสือให้เขาระวังตัว และคิดว่าเขาคงเห็นข้อความของข้า แต่ก็ยังมิทันได้บอกอะไรเขามากกว่านั้น เวลาของเรามีน้อยนิด คนของหลู่อ๋องก็ตามติดไม่ยอมห่าง ข้าอยากพบองครักษ์เจียนเจ้าอีกสักครั้ง”“จริงหรือเจ้าคะ ดูท่านร้อนใจหนัก”“ข้ากลัวว่าจะไม่ได้พบเขาอีก...เป็นหนสอง”“ทำไมเล่าเจ้าคะ ทำไมท่านหญิงกล่าวเช่นนั้น”“เจ้ามิสังเกตหรือหลินเจินว่าตอนนี้องค์ชายหลี่เจี๋ยกำลังจำกัดอาณาเขตของข้ามากขึ้นทุกที ตอนแรกให้ข้ามาอยู่ที่นี่ และวันนี้ให้ข้าได้พบกับคนของข้า แต่หลังจากนี้ข้าจักมิได้ไปไหนอีก ต้องรอจนถึงวันรับตำแหน่งหวางเฟย เขากำลังบีบบังคับพวกเรา เจ้ารู้หรือไม่ว่าตอนฮุยอินมาหาเขาบอกอะไรแก่ข้า”“อะไรหรือเจ้าคะ?”“นางบอกว่าองค์ชายนั้นมีจิตวิป