เข้าสู่ระบบแชร์
14
บทที่เกี่ยวข้อง
ชายายอดเสน่หา 15
นางร้องลั่นเมื่อหลู่อ๋องโยนร่างน้อยในอ้อมแขนลงในสระน้ำอย่างไม่ปราณี และยืนนิ่งมองร่างเล็กตะเกียกตะกายตัวเองอยู่ในสระน้ำด้วยแววตาข้นคลั่ก“ช่วยด้วย!...ชะ...ช่วยด้วย!”จางลี่พยายามตะกุยมือและเท้าพาตัวเองให้อยู่เหนือน้ำแต่ทำได้ลำบากยิ่งในเมื่อนางว่ายน้ำไม่เป็น ร่างของนางหนักอึ้งและมีแต่จะดิ่งลงเบื้องล่าง หลี่เจี๋ยจ้องมองและขบกรามดังกรอด“อ่อนแอ...จอมมารยา!”ร่างสูงใหญ่หันหลังให้ ในกายนั้นเลือดเดือดพล่านด้วยโทสะ แต่เมื่อจะก้าวขาก็หันกลับไปอีกครั้ง หัวใจของเขาดิ่งวูบเมื่อไม่เห็นร่างของจางลี่ เห็นเพียงฟองอากาศในน้ำ หลู่อ๋องตะโกนเรียก“จางลี่...จางลี่...ข้ารู้ว่าเจ้าแกล้งว่ายน้ำไม่เป็น...จางลี่!”เรียกหากไร้เสียงตอบท่ามกลางน้ำนิ่งในสระ เมื่อเห็นดังนั้นหลี่เจี๋ยจึงตัดสินใจถอดเสื้อคลุมออกเหลือฉลองพระองค์ชุดบางและกระโดดลงไปในสระ ดำลงไปเบื้องล่างเพื่อคว้าร่างของจางลี่ที่กำลังดิ่งลงพื้นสระขึ้นมาเหนือน้ำ“เฮือก!”จางลี่สูดลมเข้าปอดก่อนสำลักน้ำออกมาเมื่อลืมตาขึ้นเหมือนตายแล้วเกิดใหม่นั่นทีเดียว นางแทบไม่รู้ตัวเลยว่ากอดร่างหนาใหญ่ไว้แนบแน่นขนาดไหนและกว่าจะรู้ตัวว่าชุดของนางหลุดหายลงไปใต้น้ำก็เมื่อนา
ชายายอดเสน่หา 16
“มานี่สิ...พี่จะสอนเจ้าว่ายน้ำ”จางลี่ส่ายหน้า“หม่อมฉันมิอาจทำได้”“ฉีหวนกงสอนเจ้าทุกเรื่องยกเว้น...ความกล้าหาญ”“และหากหม่อมฉันจมน้ำตายท่านพี่ก็จะได้พ้นคำครหาว่าเป็นผู้ลงมือปลิดชีพองค์ชายา”“จับเจ้ากดน้ำยังง่ายกว่าทำวิธีอื่นกระมัง”หลี่เจี๋ยดึงร่างน้อยลงไปในน้ำอีกครั้งทั้งที่นางยังไม่ทันสวมอาภรณ์ เขากอดเกี่ยวจางลี่และพานางว่ายไปหยุดตรงกลางสระ นางยังมีความตระหนกแต่หลู่อ๋องกลับไม่ประวิงถึงสิ่งใดทั้งสิ้น เขาเพียงกอดนางไว้ในอ้อมแขนและจ้องลึกลงไปในดวงตากลมโตสุกใสงดงาม แววตาของจางลี่แม้เต็มไปด้วยความเคลือบแคลงหากก็ใสบริสุทธิ์อย่างเหลือเกิน นางยังเยาว์นักแม้เรือนร่างนั้นอิ่มเนียนสะพรั่งตามวัยสาว ปากนางสั่นระริก“ท่านพี่ได้โปรด...พาหม่อมฉันกลับไปเถิด หม่อมฉันหนาวแล้วเพคะ”“อยู่แบบนี้มิรู้สึกอุ่นหรืออย่างไร...อืม...แผลของเจ้าดีขึ้นมากแล้วจริงหรือ?”หลี่เจี๋ยเลื่อนมือข้างหนึ่งลูบไล้บนแผ่นหลังของนาง สัมผัสรอยสะเก็ดแผลระคายปลายนิ้ว จางลี่ถึงกับสั่นเทิ้ม นางขยับเข้าใกล้ อกอิ่มแนบชิดอกกว้าง แขนของนางกระหวัดเกี่ยวรอบคอหลู่อ๋อง ใบหน้าสวยหมดจดอยู่ห่างจากใบหน้าคมเข้มไม่ถึงคืบ ทุกสัดส่วนเบียดแนบกับตั
ชายายอดเสน่หา 17
ฮุยอินปรายตาไปทางหลินเจินอีกครั้งทำให้นางกำนัลคนสนิทรู้ในทันทีว่านางจำต้องออกจากห้องนั้นแม้ว่าอยากอยู่ฟังการสนทนาของทั้งสองก็ตาม ฮุยอินซ่อนยิ้มในหน้าเมื่อเห็นว่าหลินเจินถอยออกไป นางจึงหันกลับมายังจางลี่อีกครั้ง“พระธิดา...ดูท่าทางเหมือนท่านไม่ค่อยสบาย”“ข้าสบายดี เจ้ามีอะไรอย่างนั้นหรือถึงมาหาข้าวันนี้”สิ้นคำถามของจางลี่ฮุยอินจึงขยับเข้ามาใกล้ นางลดน้ำเสียงต่ำลงให้เบาจนเกือบเป็นกระซิบ“พระธิดา...หม่อมฉันผิดเองที่มิอาจเก็บงำเรื่องนี้เอาไว้ได้ แต่หม่อมฉันเห็นว่ามันเป็นเรื่องที่ไม่ถูกต้องและรู้สึกเป็นห่วงพระธิดาทั้งที่ก็หนักใจอย่างเหลือเกินที่ต้องบอกให้ท่านรู้ และเมื่อท่านรู้แล้วก็ขอได้โปรดอภัยให้แก่หม่อมฉันด้วย"“เรื่องอะไรหรือฮุยอิน มันเป็นเรื่องหนักหนามากเช่นนั้นหรือ”นางพยักหน้า “เพคะ...พระธิดาจางลี่ ท่านเพิ่งมาถึงที่นี่อาจมิรู้ความเป็นไป ท่านคงทราบดีแล้วว่าท่านพ่อของข้าเป็นพระอาจารย์ของหลู่อ๋อง คอยสั่งสอนอบรมวิชาการให้องค์ชายมาแต่พระองค์ยังทรงวัยเยาว์ และองค์ชายหลี่เจี๋ยมีความผูกพันกับครอบครัวของหม่อมฉันมาก หละหม่อมฉันรู้ดีว่าองค์ช่ายนั้นเป็นคนเช่นไร พระองค์ทรงเด็ดเดี่ยว เด็ดขาดและ
ชายายอดเสน่หา 18
“ฮุยอิน” จางลี่ส่งเสียงลึกในลำคอเมื่อเห็นว่าฮุยอินยื่นอะไรบางอย่างให้ มันเป็นขวดแก้วขนาดเล็กในฝ่ามือของนางบรรจุน้ำใส นางกระซิบเบาๆ“นี่คือยาพิษสกัดจากสัตว์และดอกไม้พิษ มันกัดกร่อนทุกอย่างให้แหลกเหลวในชั่วพริบตา เก็บไว้ให้ดีนะเพคะ มันอาจมีประโยชน์ต่อพระธิดาเพื่อใช้ป้องกันตัวในเวลามีภัย พระองค์มิมีวันรู้หรอกเพคะว่าหลู่อ๋องจะ...บ้าเลือดขึ้นมาเมื่อไหร่ องค์ชายหาได้มีจิตธรรมดาเช่นคนทั่วไปและอาจทำร้ายพระธิดาเวลาไม่ทรงพอพระทัย หม่อมฉันเป็นห่วงพระองค์นะเพคะ”จางลี่รับมันไว้ นางมีทีท่าลังเลขณะจ้องมองขวดแก้ในมือ“ขอบใจเจ้ามากนะฮุยอิน ข้าจะเก็บมันไว้”“เผื่อต้องใช้นะเพคะ...หม่อมฉันขอตัวก่อน”ฮุยอินก้มหน้าแสดงความเคารพก่อนลุกขึ้น และเมื่อออกจากห้องนั้นนางสวนทางกับโม่โฉว ราชองครักษ์หนุ่มมีสีหน้าประหลาดใจ“ฮุยอิน...เจ้าเข้ามาที่นี่มีธุระอันใด”“ข้ามาเยี่ยมพระธิดาตามคำสั่งของท่านพ่อ”“พระอาจารย์วั่งซูให้เจ้ามาเช่นนั้นรึ”“เข้าใจมิผิดดอก...ท่านอาจจะลืมไปว่าท่านพ่อของข้าคือผู้ให้การต้อนรับและจัดการเรื่องที่ประทับแก่พระธิดาจางลี่และคนจากแคว้นฉี ฉะนั้นข้าจึงมีสิทธิ์เข้าออกในตำหนักนี้ตามคำสั่
ชายายอดเสน่หา 19
จางลี่พยักหน้าและหันกลับมายังคนของนาง องครักษ์เจียนเจ้าสังเกตเห็นความผิดปกติบางอย่าง เหมือนว่าพระธิดากำลังเป็นกังวลและดูเหมือนว่าทหารหลู่จับจ้องมายังทุกคนในที่นั้น สำหรับเขาแล้วไม่มีอะไรน่าไว้ใจด้วยแคว้นหลู่และแคว้นฉีเคยเกิดเรื่องบาดหมางมาเก่าก่อน หากมิใช่เพราะการกระชับความสัมพันธ์ระหว่างแคว้นก็อาจเป็นเกมการเมืองที่มีเงื่อนงำอย่างไม่น่าวางใจ โม่โฉวปล่อยให้จางลี่เข้าไปในจวนอันเป็นที่พักของเหล่าข้าราชบริภาร และนางได้พูดคุยกับทหารรวมทั้งผู้ติดตามเป็นเวลาอันสั้น จางลี่รอจังหวะเมื่อใกล้ถึงเวลาต้องกลับตำหนักและยังไม่ทันที่โม่โฉวเดินเข้ามานางจึงบอกคนในห้องนั้นว่า“ข้าดีใจมากที่เห็นพวกท่านอยู่กันพร้อมหน้า อีกไม่กี่วันก็จะถึงพิธีรับตำแหน่งหวางเฟยของหลู่อ๋องทุกคนกลับไปพักผ่อนก่อนเถิดนะ”เหล่าทหารและข้าราชบริภารต่างน้อมรับและออกไปจากห้องนั้นจนหมด แต่ก่อนที่องครักษ์เจียนเจ้าจะตามออกไปก็ต้องชะงัก“องครักษ์เจียนเจ้า...ช้าก่อน”เสียงเรียกของจางลี่ทำให้ราชองครักษ์ซึ่งกำลังจะลุกขึ้นนั่งคุกเข่าลงตรงหน้านางอีกครั้ง“ทรงเรียกหม่อมฉันมีอะไรหรือพระธิดา?”“ท่านองครักษ์...ท่านอยู่ที่นี่มีความสุขดีหรือไม่?”“
ชายายอดเสน่หา 20
จางลี่อ้าปากจะเรียกแต่โม่โฉวกลับเดินจ้ำออกไปด้วยท่าทีแข็งขันตามแบบอย่างนายทหารเอกก่อนนางสนมจะปิดประตูห้อง เหลือเพียงนางกับหลินเจิน จางลี่เดินไปเดินมาอย่างใช้ความคิดก่อนกลับเข้าไปในห้องนอน นางหย่อนตัวลงนั่งบนแท่นบรรทมขณะหลินเจินตามติดเข้าไปนั่งแทบเท้านายหญิง“ท่านหญิง ท่าทางเหมือนท่านมีเรื่องไม่สบายใจ มีอะไรเช่นนั้นหรือเจ้าคะ?”“ตอนที่ข้าได้พบองครักษ์เจียนเจ้า ข้าแอบส่งหนังสือให้เขาระวังตัว และคิดว่าเขาคงเห็นข้อความของข้า แต่ก็ยังมิทันได้บอกอะไรเขามากกว่านั้น เวลาของเรามีน้อยนิด คนของหลู่อ๋องก็ตามติดไม่ยอมห่าง ข้าอยากพบองครักษ์เจียนเจ้าอีกสักครั้ง”“จริงหรือเจ้าคะ ดูท่านร้อนใจหนัก”“ข้ากลัวว่าจะไม่ได้พบเขาอีก...เป็นหนสอง”“ทำไมเล่าเจ้าคะ ทำไมท่านหญิงกล่าวเช่นนั้น”“เจ้ามิสังเกตหรือหลินเจินว่าตอนนี้องค์ชายหลี่เจี๋ยกำลังจำกัดอาณาเขตของข้ามากขึ้นทุกที ตอนแรกให้ข้ามาอยู่ที่นี่ และวันนี้ให้ข้าได้พบกับคนของข้า แต่หลังจากนี้ข้าจักมิได้ไปไหนอีก ต้องรอจนถึงวันรับตำแหน่งหวางเฟย เขากำลังบีบบังคับพวกเรา เจ้ารู้หรือไม่ว่าตอนฮุยอินมาหาเขาบอกอะไรแก่ข้า”“อะไรหรือเจ้าคะ?”“นางบอกว่าองค์ชายนั้นมีจิตวิป
ชายายอดเสน่หา 21
สำหรับจางลี่แล้วคืนนี้สำคัญนักเพราะหมายถึงการรับตำแหน่งหวางเฟย หากช่างเป็นพิธีกรรมอันวังเวง ปราศจากเสียงแซ่ซ้องจากเหล่าประชา และนางก็ไม่มีโอกาสได้พบเหล่าข้าราชบริภารผู้ติดตามมาจากแคว้นฉี หรือนี่อาจเป็นคืนสุดท้ายของนางแล้วก็เป็นได้ หลู่อ๋องมิมีวันปล่อยให้นางมีชีวิตรอดพ้นจากแคว้นหลู่ เขาเพียงจัดฉากให้ดูเหมือนมีพิธีการ แล้วหลังจากนั้นก็จะฆ่านางและโยนซากศพให้เป็นอาหารโอชะของจระเข้ใต้ตำหนักร้อยไหม“น้องสาวของพี่ คืนนี้มีความสำคัญมากสำหรับเจ้า...เจ้าจะได้เป็นหวางเฟยของหลู่อ๋องอย่างเต็มตัว”หลี่เจี๋ยก้าวมาหยุดตรงหน้าและเชยคางมนให้นางแหงนขึ้นมองเขา จางลี่ผงะไปชั่วขณะลมหายใจ แม้หลู่อ๋องทรงอำนาจหากเขาคือบุรุษรูปงามราวเทพบุตร นัยน์ตาคู่นั้นเข้มคม ริมฝีปากได้รูปหยัดขึ้นเล็กน้อย สติของนางกำลังแตกซ่านเมื่อนึกถึงจุมพิตดูดดื่มที่เขาถืออำนาจล่วงล้ำ แต่จางลี่ต้องรีบเตือนสติตัวเองว่าเขาเป็นคนอันตราย ภายใต้ความหล่อเหลาและงามสง่าฉาบทาหลู่อ๋องคืออสูรร้ายในคราบเทพบุตร นางต้องฝืนยิ้ม“ท่านพี่...ท่านเองก็คงเหนื่อยกับพิธีการวันนี้”“เหนื่อยหรือ?...ข้าเหนื่อยทุกวันเป็นเรื่องธรรมดา”“ทะ...ท่านพี่ควรได้ดื่มชาสักจ
ชายายอดเสน่หา 22
หลี่เจี๋ยลั่นเสียงและบีบไหล่ของนางทั้งสองข้างเขย่าไปมาอย่างคลุ้มคลั่ง นัยน์ตาเปลี่ยนเป็นเข้มคลั่กราวอาบด้วยโลหิต จางลี่สะอื้นไห้แต่ไม่ยอมแพ้“พระองค์มิได้อยากไว้ชีวิตหม่อมฉันแต่แรก หากฆ่าได้ก็คงฆ่าหม่อมฉันให้ตายนับแต่ย่างเท้าเหยียบหน้าประตูเมืองนั่นแล้ว”“ใช่! คิดหรือว่าข้าจะยินดี ข้าอยากฉีกร่างของเจ้าให้ป่นเป็นหมื่นชิ้นนับแต่ฉีอ๋องส่งสาส์นมานั่นแล้ว!”เสียงคำรามของหลี่เจี๋ยหาได้เจ็บปวดเท่าคำพูดบาดคมยิ่งกว่ามีดหมื่นเล่มทิ่มแทงลงในหัวใจของจางลี่ นางเม้มปากสนิทแน่นและตัดสินใจดึงปิ่นดอกไม้จากมาลามงกุฎปักทะลุเสื้อคลุมลงบนไหล่กว้าง โลหิตแดงฉานพุ่งกระฉูดออกมา จางลี่ถึงกับตระหนกแต่หลู่อ๋องกลับยืนนิ่งราวหลักศิลาในหุบมืด“หลู่อ๋อง...”นางอุทานเบา ๆ ปากสั่นระริก มือที่กำปิ่นปักผมคลายออกพร้อมกับร่างบอบบางผละห่างจากร่างสูงใหญ่ หลี่เจี๋ยดึงปิ่นที่ปักคาอยู่บนไหล่ออกอย่างเยือกเย็นก่อนหักมันทิ้งลงพื้น จางลี่ถอยห่างและส่ายหน้าไปมา“หลู่อ๋อง พระองค์หาใช่เพียงจิตวิปริต แต่ยังเลือดเย็นมิรู้สึกรู้สาถึงความเจ็บปวด”“หาได้ต่างจากเจ้าไม่ จางลี่...เจ้ากล้าทำกับข้าถึงเพียงนี้ โทษของเจ้าครั้งต่อไปต้องหนักยิ่งกว
บทล่าสุด
