22

หลี่เจี๋ยลั่นเสียงและบีบไหล่ของนางทั้งสองข้างเขย่าไปมาอย่างคลุ้มคลั่ง นัยน์ตาเปลี่ยนเป็นเข้มคลั่กราวอาบด้วยโลหิต จางลี่สะอื้นไห้แต่ไม่ยอมแพ้

“พระองค์มิได้อยากไว้ชีวิตหม่อมฉันแต่แรก หากฆ่าได้ก็คงฆ่าหม่อมฉันให้ตายนับแต่ย่างเท้าเหยียบหน้าประตูเมืองนั่นแล้ว”

“ใช่! คิดหรือว่าข้าจะยินดี ข้าอยากฉีกร่างของเจ้าให้ป่นเป็นหมื่นชิ้นนับแต่ฉีอ๋องส่งสาส์นมานั่นแล้ว!”

เสียงคำรามของหลี่เจี๋ยหาได้เจ็บปวดเท่าคำพูดบาดคมยิ่งกว่ามีดหมื่นเล่มทิ่มแทงลงในหัวใจของจางลี่ นางเม้มปากสนิทแน่นและตัดสินใจดึงปิ่นดอกไม้จากมาลามงกุฎปักทะลุเสื้อคลุมลงบนไหล่กว้าง โลหิตแดงฉานพุ่งกระฉูดออกมา จางลี่ถึงกับตระหนกแต่หลู่อ๋องกลับยืนนิ่งราวหลักศิลาในหุบมืด

“หลู่อ๋อง...”

นางอุทานเบา ๆ ปากสั่นระริก มือที่กำปิ่นปักผมคลายออกพร้อมกับร่างบอบบางผละห่างจากร่างสูงใหญ่ หลี่เจี๋ยดึงปิ่นที่ปักคาอยู่บนไหล่ออกอย่างเยือกเย็นก่อนหักมันทิ้งลงพื้น จางลี่ถอยห่างและส่ายหน้าไปมา

“หลู่อ๋อง พระองค์หาใช่เพียงจิตวิปริต แต่ยังเลือดเย็นมิรู้สึกรู้สาถึงความเจ็บปวด”

“หาได้ต่างจากเจ้าไม่ จางลี่...เจ้ากล้าทำกับข้าถึงเพียงนี้ โทษของเจ้าครั้งต่อไปต้องหนักยิ่งกว