32

“เพคะ...หากถึงเวลานั้นแล้วหม่อมฉันอยากทูลขอสิ่งหนึ่งจากพระองค์ หากวันใดวันหนึ่งพระองค์รับนางผู้ใดก็ตามเป็นรองจากหวางเฟยก็ขอให้หม่อมฉันได้ไปอยู่ในที่ที่จะมิรับรู้หรือมองเห็นว่าท่านพี่อยู่กับนางสนมคนไหน”

“เจ้าคิดมากเกินไปแล้ว”

หลี่เจี๋ยจูบซับรอยเหงื่อบนหน้าผากเกลี้ยงเกลาอย่างอ่อนโยน ถึงเวลานี้เขายังบอกตัวเองไม่ได้ว่าหลงลืมความเจ็บแค้นในอดีตไปหมดสิ้นหรือไม่ รู้เพียงหัวใจของเขาเป็นสุขยามได้กกกอดจางลี่ไว้ในอ้อมแขน สักครู่ได้ยินเสียงนางกระซิบแผ่ว

“สัญญานะเพคะว่าจะให้หม่อมฉันไปอยู่ในที่ห่างไกลจาก...หญิงเหล่านั้น”

“ใยจึงกังวลในเรื่องที่ยังมามิถึง พี่อยากฟังเรื่องที่มิใช่เรื่องของผู้อื่น”

“ถ้าเช่นนั้น...ก็เป็นเรื่องของหม่อมฉัน หม่อมฉันอยากพบ...คนของหม่อมฉันเพคะ”

คำร้องขอนั้นทำให้หลี่เจี๋ยเลียบไป จางลี่ยิ่งกระวนกระวายเมื่อเห็นสีหน้าเขาแปลกเปลี่ยน แต่แล้วเขาก็เอ่ยขึ้น

“เจ้าอยู่แต่ในตำหนักร้อยไหมแห่งนี้คงเบื่อซีนะ พี่อนุญาตให้เจ้าได้พบคนของเจ้า และ...จะให้เจ้าได้มีอิสระออกไปข้างนอก พี่จะย้ายเจ้าไปอยู่ที่ตำหนักแดง”

“ตำหนักแดงหรือเพคะ?”

“เป็นตำหนักของเสด็จแม่ สร้างขึ้นเพื่อให้ท่านทรงประทับในฤดูหนาว