All Chapters of นางมารหมื่นบุปผา: Chapter 61 - Chapter 70

“ฟ้าใกล้มืดแล้ว” จิ้นเหอเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าที่เริ่มเปลี่ยนเป็นสีน้ำเงินเข้มก่อนตัดสินใจกล่าวขึ้น “ถ้าธารแสงจันทร์นั้นไปทางใด”“ข้าจะบอกทางให้...ไปทางนี้”หญิงสาวกระซิบบอกเขา แรงกำลังของนางตกลงทุกขณะด้วยไม่ได้เดินลมปราณเพื่อรักษาพลังภายใน พลังวัตต์ที่สูญหายไปยังไม่กลับคืนมาเต็มที่ แต่จิ้นเหอก็ไปตามเส้นทางที่นางบอก ลัดเลาะไปตามเขาสูงชัน เขายังคงสงบนิ่งและเย็นชาแม้ในกายจะเริ่มรุ่มร้อนเมื่อแผ่นหลังเบียดอยู่กับร่างนุ่มนิ่มของอิสตรี แม้เตือนหัวใจเท่าใดว่าอย่าหวั่นไหวแต่ในส่วนลึกช่างไม่ต่างจากศิลาที่ใกล้พังทลายด้วยสายน้ำ หากเขาก็พยายามอดทน เตือนสติตัวเองว่าจะไม่โอนอ่อนให้ผู้หญิงซึ่งครั้งหนึ่งเขาตั้งปณิธานแน่วแน่ว่าต้องลากตัวกลับไปลงโทษให้สาสมความคิดของเขาหยุดลงเมื่อม้าคู่ใจเดินเหยาะย่างไปกระทั่งหยุดที่หน้าปากถ้ำซึ่งเขายังจดจำได้ดีว่าครั้งหนึ่งเคยรอดตายจากการช่วยเหลือของคนที่เขาเกลียดชัง ณ ที่แห่งนี้ ขณะที่เขายังไม่ทันกล่าวอะไรออกมาฟางซินก็ขยับตัวลงจากหลังม้าอย่างทุลักทุเลก่อนที่เขาจะกระโดดตามลงไป แม่ทัพหนุ่มจูงม้าไปล่ามไว้ใต้ต้นไม้ใหญ่ก่อนหันกลับไปยังร่างบอบบางที่ยืนสงบนิ่ง ฟางซินจึงเอ่ยข

คำตอบของหญิงสาวทำให้เขาชะงักชั่วขณะ แล้วคำกล่าวของไป๋เจี้ยนก็ดังขึ้นในมโนนึกของแม่ทัพหนุ่มอีกครั้ง“หากนางมีความรักหรือต้องสูญเสียพรหมจรรย์ร่างกายของนางจะแตกสลายด้วยกำลังภายในแตกซ่านและพลังมหาศาลที่มีจะค่อย ๆ ทำลายตัวนางเอง”“จิ้นเหอ...ท่านเป็นอะไร?”ฟางซินกระซิบเสียงปร่าเมื่อเห็นเขาเงียบงันราวกับมีเรื่องครุ่นคิดพลางไล้ปลายนิ้วบนสันกรามแกร่ง ชายหนุ่มย่นคิ้วเข้าหากัน“ฟางซิน...บอกข้าได้ไหมว่า วันนั้นที่เจ้าถอนพิษให้ข้า เจ้าทำเช่นไร”เขากระซิบถามกลับและหญิงสาวนิ่งเงียบไปก่อนจะเลื่อนปลายนิ้วมาแตะบนปากของเขาเบา ๆ และกระซิบตอบว่า“ข้าทำแบบนี้”อีกคราที่นางยกศีรษะขึ้นและป้อนปรนจุมพิตบนริมฝีปากหยักได้รูป จิ้นเหอเผยอปากออกและปล่อยให้ลิ้นเล็กหยั่งเข้าไปลึก ควานหาและซอกไซ้ ตวัดพลิ้วไปมาทั้งที่เขาเป็นบุรุษแรกที่นางยินยอมให้ล่วงล้ำและมองเห็นทุกส่วนสัดอันหมดจด มันทำให้จิ้นเหอเริ่มรำลึกถึงตอนที่เขาหลับใหล แม้ตกอยู่ในภวังค์ลึกเพราะต้องพิษแต่ก็ยังสำเหนียกได้ถึงความทรงจำอันหวานล้ำบนริมฝีปาก นางจุมพิตเขาเพื่อแลกพิษ ดูดซับความร้อนแรงในกายของเขาจนหมดสิ้น และยามนี้สัมผัสรันจวนทำให้เขาบังคับหัวใจตัวเองได้ย

ฟางซินกอดเขาตอบและจุมพิตปลายคางจิ้นเหอเบา ๆ“ถึงทำเช่นนั้นได้ข้าก็คงมิอาจทำได้ลง”“ด้วยเหตุผลอันใด”“เพราะข้ารักท่าน...ได้ยินหรือไม่เล่าว่า...ข้ารักท่าน”แม้เขาจะมิตอบกลับมาเฉกเดียวกันหากแต่หญิงสาวกลับมีความสุขและความอิ่มเอมใจยิ่งนักที่ได้เปิดเผยความนัยต่อเขาแม้รู้อวสานแห่งโชตชะตาคืบใกล้เข้ามาทุกขณะ และ ณ ขณะนั้นแม่ทัพหนุ่มยังมิยอมคลายอ้อมแขน เขายิ่งกระหวัดรัดร่างบอบบางไว้แนบแน่นและกระซิบแผ่วบนพวงแก้มงาม“แม้ว่าข้าจะพาเจ้ากลับวังหลวงเพื่อรับโทษอย่างนั้นหรือ ฟางซิน”“หากข้ามีชีวิตอยู่ถึงเวลานั้นจะยอมรับโทษทัณฑ์โดยมิมีข้อแม้”“ฟางซิน...”จิ้นเหอเสียงแหบแผ่ว เขาจุมพิตบนหน้าผาก ปลายจมูกและจรดริมฝีปากลงนาบสนิทกลีบปากบอบบางที่เผยอรับด้วยความเต็มตื้น สายลมปลิดปลิวโลมไล้ร่างหนุ่มสาวที่สอดประสานอาบด้วยแสงเงินยวง บทรักเริ่มต้นขึ้นอีกครั้งราวทั้งสองปรารถนาตักตวงความหวานชื่นจากกันและกันเพื่อให้มันประทับลงไปในความทรงจำก่อนคืนวันแห่งความเจ็บปวดจะเดินทางมาเยือนอีกครั้ง แม่ทัพหนุ่มรู้สึกตัวอีกครั้งจากหลับไหลหลังราตรีอันยาวนานด้วยรสเสน่หาที่ทั้งเขาและฟางซินต่างปรนเปรอต่อกันด้วยบทพิศวาส

“เหมยเหม่ยเดินทางไปหาข้าได้ทันก่อนที่ข้าจะเดินทางออกจากอารามเพื่อไปยังวัดใกล้เคียง ข้าจึงรีบมาเพื่อที่จะได้ช่วยเหลือเจ้า”ไต้ซือเฒ่ากล่าวขึ้น ฟางซินมองหยางเซิงด้วยความซาบซึ้งใจ เขาคือคนเดียวที่ไม่เคยทอดทิ้งนางในยามคับขัน เขามักปรากฏตัวทุกครั้งยามที่นางตกอยู่ท่ามกลางสถานการณ์อันเลวร้าย“แล้วหวังซื่อล่ะ เหมยเหม่ย เจ้าพบเขาได้อย่างไร”“ข้ากับท่านไต้ซือกำลังเดินทางไปยังพรรคบุปผาสวรรค์เพื่อให้ทันช่วยท่านประมุขแต่ก็ได้พบเขากลางทางเสียก่อนถึงได้รู้ว่าท่านแม่ทัพเฉิงพาท่านประมุขหนีไปแต่พลัดหลงกับเขาเสียก่อน พวกเราออกตามหาท่านและได้มาเห็นม้าของท่านแม่ทัพเฉิงถูกล่ามไว้หน้าถ้ำ ข้าสังหรณ์ไว้แล้วว่าต้องเกิดรื่องไม่ดี แล้วมันก็เป็นอย่างที่ข้าคิด หากมาช้าอีกนิดเฟยจูคงปลิดชีวิตท่านไปแล้ว...ท่านประมุข!”ผู้ติดตามสาวร้องขึ้นเมื่อเห็นหยดโลหิตไหลซึมที่มุมปากของฟางซินขณะนางนิ่วหน้า บัดนั้นเองเมื่อได้เห็นอาการของนางมารหมื่นบุปผาหยางเซิงไต้ซือจึงกล่าวออกมาว่า“ฟางซิน...นี่เป็นอาการของผู้กำลังสูญเสียพลังวัตต์และลมปราณในกายวิ่งวน...หรือว่าเจ้า...”เขาเอ่ยได้เพียงนั้นกลับเห็นใบหน้างามอาบด้วยรอยยิ้มหากเป็นรอยยิ้

“มี่อิง...”เพ่ยหลินนิ่งอึ้ง นางเห็นประกายวาววับในดวงตาของนางมารดอกไม้เงินก้ให้บังเกิดความฉุกนึกอะไรบางอย่างขึ้นได้ นางคือผุ้ชุบเลี้ยงบุตรสาวบุญธรรมทั้งสองมาด้วยมือจึงรู้นิสัยของเด็กหญิงทั้งสองเป็นอย่างดี มี่อิงแตกต่างจากฟางซิน นางเป็นคนทะเยอทะยานใฝ่สูง มุทะลุและมิเคยใส่ใจต่อความใยดีของใครทั้งสิ้น และช่องว่างของมี่อิงคือความเจ้าอารมณ์ ควบคุมตัวเองให้อยู่กับร่องกับรอยมิได้ อยากได้อะไรต้องได้และเป็นคนคิดการไม่ใคร่รอบคอบ จุดอ่อนนี้เองจึงทำให้นางขาดคุณสมับติที่จะฝึกวิชาจากมหาคัมภีร์ยุทธ์อย่างเฟิงเหลย แต่ไม่ทันที่เพ่ยหลินจะได้กล่าวอะไรออกมานางก็ต้องชะงักค้าง หญิงวัยใกล้เจ็ดสิบยกมือขึ้นทาบอกเมื่อรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างแล่นจากช่องท้องขึ้นมมาจุกที่คอหอยจนถึงกับซวนเซ นางค้ำยันมือกับเก้าอี้ตัวใหญ่เมื่อรู้สึกถึงความผิดปกติของลมปราณในกายที่แล่นไหลวนอย่างประหลาด แต่แล้วเพ่ยหลินก็ต้องผงะเมื่อรู้สึกถึงแรงดันจากในช่องท้องทวีความรุนแรงมากขึ้นกระทั่งและยิ่งตระหนกเมื่อโลหิตหยาดหนึ่งหยดจากริมฝีปากลงบนหลังมือ“ขะ...ข้าเป็นอะไรนี่...มี่อิง...”เพ่ยหลินเสียงแห้งโหยแต่เมื่อเงยหน้าขึ้นมองบุตรบุญธรรมกลับพบร