All Chapters of นางมารหมื่นบุปผา: Chapter 71 - Chapter 80

“นางมารเฒ่าเอ๊ย...ตายไปแล้วยังทิ้งปริศนาไว้ให้ข้าเจ็บอกเสียอีก”มี่อิงเข่นเขี้ยวโดยความโกรธแค้น ไป๋เจี้ยนนั้นยังสงบนิ่งทว่าใบหน้าก้เต็มไปด้วยความครุ่นคิด หลังพักฟื้นจนอาการดีขึ้นแล้วก็ได้รับข่าวดีจากมี่อิงว่านางมารหมื่นบุปผาถูกถอดออกจากตำแหน่งประมุขพรรคมารและซมซานออกจากพรรคในสภาพแทบหมดสิ้นวรยุทธ์ เขาจึงคิดว่านี่เป็นโอกาสทองที่จะได้คัมภีร์ฟ้าคำรามมาครอบครองเพราะพรรคบุปผาสวรรค์ไร้หัวหน้า เหลือเพียงแต่เพ่ยหลินที่แม้วิทยายุทธ์ของนางสูงส่งแต่ก็ต้องสิ้นท่าด้วยความไว้เนื้อเชื่อใจแก่ลูกสาวบุญธรรมอย่างมี่อิง เขารีบเดินทางออกจากพรรคเฟิงอี้โดยมิได้บอกผู้ใด กำชับคนสนิทไว้เพียงเท่านั้นว่ามิให้แพร่งพรายว่าเขามิได้อยู่ในพรรคแม้แต่หลวนคุนก็คิดว่าเขากำลังเดินลมปราณรักษาตัวภายในห้องมิให้ผู้ใดเข้าไปรบกวนก่อนเดินทางมายังพรรคมารด้วยเป้าประสงค์เดียวคือการได้คัมภีร์อันล้ำค่าที่เขาเพียรหามานานกลับไป ขณะนั้นคนของมี่อิงรีบเข้ามาและกระซิบข้างหูนางก่อนจะปลีกตัวออกไป คำบอกกล่าวนั้นทำให้นางมารดอกไม้เงินหน้าไม่บอกบุญจนทำให้ไป๋เจี้ยนถามขึ้น“มีอะไรอย่างนั้นรึ ใยเจ้าทำหน้าเช่นนั้น”“คนของข้าตามไปจับตัวฟางซินแต่ไม่สำเ

คำพูดของจิ้นเหอทำให้สีหน้าของคนฟังแปรเปลี่ยน มี่อิงบังเกิดความคับแค้นเมื่อถุกจี้เข้าจุดเจ็บและมันทำให้นางไม่อาจระงับความเดือดดาลที่สุมในใจเหมือนไฟคอยผลาญได้ นัยน์ตาของนางวาวโรจน์ดังเพลิงฉายแสง มี่อิงโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้แม่ทัพหนุ่มและเหยียดยิ้มพร้อมเค้นเสียงลอดไรฟันหากก็เบาเพียงนางและจิ้นเหอได้ยิน“ใช่! ข้ามิปฏิเสธว่าข้าเกลียดนางขนาดไหน ฟางซินได้ทุกสิ่งทุกอย่างซึ่งข้าต่างหากที่สมควรได้ไปจากท่านแม่ที่มีใจรักอาธรรม์ ให้นางฝึกวิชาจำคัมภีร์ยุทธ์ที่คนทั้งยุทธภพตามหายังมิพอแต่ยังมอบตำแหน่งประมุขพรรคให้นางครอบครอง ข้าจึงต้องทำทุกวิถีทางที่จะทำให้ชื่อของฟางซินมัวหมอง ใส่ร้ายนาง ป้ายสีความผิดทุกอย่างที่นางมิได้ทำเพื่อให้เป็นที่เกลียดชังของคนทั้งยุทธภพ”มี่อิงระบายความเจ็บแค้นหากนางไม่รู้เลยว่ามันทำให้จิ้นเหอเริ่มฉุกนึกอะไรขึ้นมาได้ เขาเริ่มปะติดปะต่อเรื่องราวจากที่ได้ฟังทีละน้อยจนความรางเลือนในใจเริ่มเห็นชัดเจน“เจ้าป้ายสีความผิดให้นาง...แม้แต่เรื่องการฆ่าคนจากราชสำนักที่เดินทางมายังวัดโค้วอิงยี่ด้วยรึ”“ใช่! ข้าเองที่ฆ่าคนเหล่านั้นโดยใช้อาวุธปลิดวิญญาณชนิดเดียวกับที่นางมารหมื่นบุปผาใช้ แล้วเป็

“แม่ทัพเฉิง มีสิ่งใดน่าขัน”“หึ...จะมิให้ข้าคิดว่ามันเป็นเรื่องหัวเราะได้อย่างไร ท่านติดตามหาคัมภีร์เล่มนั้นจนแล้วจนรอดก็ยังมิได้ครอบครอง คิดว่าสวรรค์คงมีตามิเข้าข้างคนใจโฉดเช่นเจ้า”“ถึงขนาดนี้แล้วเจ้ายังกล้าปากดีอยู่อีกรึ ยศฐาและตำแหน่งของเจ้าใช้ได้ต่อหน้าฮ่องเต้เท่านั้น หากแต่เมื่อเจ้าอยู่ที่นี่ก็หาได้มีความหมายเพราะเจ้าเป็นเพียงเชลยที่มิรู้ชะตากรรมว่าจะตายเสียเมื่อใด”“ข้ายินดีตาย...หากมันจะแลกได้กับการไถ่โทษที่ข้าปรารถนามอบมันให้กับ...หญิงที่ข้ารัก”จิ้นเหอกล่าวขณะหันกลับไปยังฟางซินที่ยืนผงะนิ่งท่ามกลางเหมยเหม่ย หวังซื่อรวมทั้งหยางเซิงไต้ซือที่มองคนทั้งสอง ฟางซินมิคิดว่าจะได้ยินคำกล่าวนั้นจากปากของแม่ทัพเฉิงจิ้นเหอ แม่ทัพหนุ่มผู้เคยมีหัวใจเย็นชาราวหินผาและครั้งหนึ่งเคยโกรธเกลียดเคียดแค้นนางมารหมื่นบุปผาถึงขนาดจะสับร่างนางเป็นหมื่นชิ้น ฟางซินน้ำตาซึม“จิ้นเหอ...”“ถึงข้าตายเสียตอนนี้ก็มิรู้สึกว่าเสียดายชีวิต ข้ายอมสละตัวเองได้เพราะเจ้าจะมิมีวันได้คัมภีร์เล่มนั้นจากนางมารหมื่นบุปผาดอกไป๋เจี้ยน!”จิ้นเหอฉวยจังหวะที่ไป๋เจี้ยนพลั้งเผลอเพียงเวลาพลิกฝ่ามือดึงโซ่ตรวนที่พันธนาการข้อมือรวบ

“ท่านมีบุญคุณต่อข้าใยจะมิสำนึก แต่หากมิทำเช่นนี้แล้วก็มิมีวันที่จะหยุดความทะเยอทะยานของท่านได้ อภัยให้ข้าด้วย...ท่านลุง”หลวนคุนนั่งคุกเข่าและวางคันธนูลงข้างลำตัว ไป๋เจี้ยนเหยียดปากทั้งน้ำกบดวงตา“ข้ามินึก...ทั้งที่มีคนเตือนข้าแล้วว่าให้ระวังคนใกล้ตัว...ข้านึกไปมิถึง...นึกมิถึงเลยจริง ๆ ว่าที่แท้...คนใกล้ตัวก็คือ...เจ้า...”เจ้าสำนักเฟิงอี้ตาเหลือกถลนเมื่อผ่อนลมหายใจสุดท้ายด้วยมิทานทนต่อความเจ็บปวดจากดอกศรที่ปักเข้าบนอกด้านซ้ายพอดิบพอดีก่อนจะล้มตึงลงนอนคว่ำหน้าดวงตาเบิกค้างและผู้ที่ตกใจมากที่สุดเห็นจะไม่พ้นมี่อิงที่ผงะงันและถอยไปเบื้องหลัง“ไป๋เจี้ยน...”จิ้นเหอครางชื่อเจ้าสำนักเฟิงอี้ที่ขาดใจตายลงต่อหน้าอย่างมิน่าเชื่อว่าจะเป็นไปได้ขณะฟางซินปรี่เข้าไปหา ทั้งสองกอดกันแนบแน่นราวกับได้เกิดใหม่“หลวนคุน...ท่านทำในสิ่งที่ถูกต้องแล้ว”หวังซื่อเอ่ยกับหลวนคุนแต่ไม่ทันจะพูดอะไรต่อก็ได้ยินเสียงมี่อิงกังวานขึ้น“ถึงมิมีไป๋เจี้ยนแล้วแต่พวกเจ้าหยุดข้ามิได้ดอก!”นางมารดอกไม้เงินเหยียดยิ้มเยาะก่อนหันไปยังคนสนิทอีกสองคนที่ยังไม่ยอมออกไปจากห้องโถงใหญ่ดังคนอื่น ๆ ที่แตกตื่นวิ่งหนีออกไปเกือบสิ้น หญิงสา

แม่ทัพหนุ่มร้องด้วยความตกใจก่อนคว้าร่างของหญิงสาวที่ทรุดฮวบไว้ในอ้อมแขน นางลืมตาขึ้นมอง สติของนางยังคงอยู่หากแต่จิ้นเหอนั้นกอดร่างเล็กบอบบางไว้แนบแน่น“ฟางซิน...เจ้าเป็นอะไร”“ลมปราณในกายของนางกำลังปรวนแปร มันค่อย ๆ ทำลายตัวเองทีละน้อย”หยางเซิงไต้ซือตอบขณะก้าวเข้ามา จิ้นเหอแทบกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่“นี่เป็นเพราะนางฝึกพลังลมปราณจากคัมภีร์เล่มนั้น และเป็นเพราะข้าที่ทำให้นางต้องเป็นเช่นนี้ มิมีวิธีใดเลยหรือที่จะช่วยรักษาชีวิตของนางไว้ให้ยืนยาวกว่านี้”ไต้ซือเฒ่าระบายลมหายใจขณะทำสีหน้าครุ่นคิด“เมื่อครู่นี้ข้าได้ยินมี่อิงเอ่ยถึงเทพพยากรณ์ ข้าเคยได้ยินเกี่ยวกับเรื่องราวบุคคลผู้นี้ ผู้ซึ่งอาจช่วยฟางซินได้”“แต่ท่านไต้ซือบอกกับข้านี่มิใช่หรือว่าผู้ฝึกวิชาจากคัมภีร์ฟ้าคำรามหากสูญเสียพรหมจรรย์แล้วจะมิมีทางช่วยให้พ้นจากความตายได้”เหมยเหม่ยรีบเข้ามาดูอาการของฟางซินที่นอนหายใจรวยรินในอ้อมกอดของจิ้นเหอ หยางเซิงไต้ซือส่ายหน้า“ที่ข้าบอกจ้าเช่นนั้นเพราะมันเป็นเรื่องเล่ามาช้านาน ข้าเองมิเคยแน่ใจว่าเทพพยากรณ์มีอยู่จริง คนทั้งยุทธภพร่ำลือถึงบุคคลผู้มีญาณวิเศษ มองเห็นอนาคต บางคนว่าเป็นหนุ่มรูปงามราวเทพบ