All Chapters of นางมารหมื่นบุปผา: Chapter 41 - Chapter 50

ฟางซินยิ้มให้กับโชคชะตา แม้นางมีความแค้นแน่นหนาต่อไป๋เจี้ยน หากในเวลานี้ความเป็นความตายของบุรุษอันเป็นที่รักกลับสำคัญยิ่งกว่า แม้รู้เต็มอกว่าเขาเกลียดชังเท่าใดหากทว่านี่คือการเสียสละครั้งสำคัญ การถอนพิษร้ายแรงนี้ต้องกระทำด้วยการถ่ายมันมาจากตัวของจิ้นเหอ และนั่นหมายถึงต้องสูญสิ้นพละกำลังภายในมหาศาล ฉะนั้นเมื่อถ่ายเทพิษร้ายออกจากกายของเขาแล้วจึงต้องใช้มุกบุปผาสวรรค์อีกเม็ดเพื่อขับพิษออกจากตัวนางเอง มิเช่นนั้นพิษจะกระจายไปทั่วร่าง น่าหวั่นกลัวว่าผู้ฝึกวรยุทธ์ยิ่งมีพลังวัตต์มากเท่าใดก็จะยิ่งทำให้พิษกระจายไปทั่วร่างได้เร็วมากเท่านั้น จึงต้องใช้ยาถอนพิษช่วยสกัดและล้างมันจากทางเดินลมปราณ“จิ้นเหอ...”ฟางซินกระซิบแผ่วเบาแล้วจึงใส่มุกบุปผาสวรรค์ไว้ในปาก เมื่อตัวยาเริ่มกระจายบนลิ้นจึงรู้สึกได้ถึงความเย็นเยียบแผ่ซ่านออกมา มันเป็นยาถอนพิษร้อนที่มีฤทธิ์เย็นเป็นเสมือนพลังหยินใช้ดูดซับความร้อนจากพิษร้ายแรงจากเปลือกไม้ในบึงพันปีที่ร้อนแรงดังพลังหยาง หญิงสาวขยับเข้าชิดร่างกำยำของแม่ทัพหนุ่มด้วยการโอบแขนทั้งสองรอบลำคอของเขาแล้วจึงค่อยแนบริมฝีปากลงกับปากของจิ้นเหอ ด้วยพิษในกายทำให้เขาอ้าปากออกแนบสนิทกับ

“นางมารใจชั่ว! ข้ามินึกว่าจะเสียรู้แก่นางโจรใจต่ำช้าที่ปลอมตัวเสแสร้งแกล้งทำเป็นหญิงชาวบ้านไร้ญาติน่าสงสารเพื่อติดตามคอยดูความเคลื่อนไหวของข้า และที่เจ้าช่วยข้าหนนี้ก็คงมีจุดประสงค์อย่างอื่นแอบแฝง มิเชื่อดอกว่าเจ้าจะช่วยข้าอย่างจริงใจ”“สิ่งที่ข้าพูดล้วนเป็นความจริง”“แต่สิ่งที่เจ้าทำมาก่อนหน้าล้วนตระบัตสัตย์! ข้ามิอาจเชื่อใจคนที่หลอกลวงข้าเป็นหนที่สอง...บอกมาสิว่าหากเจ้ามีวรยุทธกล้าแข็งจริงดังที่มีคนร่ำลือว่าร้ายกาจถึงขนาดถล่มหุบเขาหวงซานได้ เหตุใดเจ้าจึงยังไว้ชีวิตผู้ซึ่งด้อยวรยุทธกว่าเยี่ยงข้า” “เพราะท่านมิใช่ศัตรูของข้า” “แต่ข้าชังเจ้ายิ่งนัก นางมารใจทมิฬ!...เจ้าคือผู้ปลิดชีพคู่หมายของข้า ฆ่าคนรักของข้าอย่างเหี้ยมโหด ให้ตายข้าก็จักมิมีวันลืมความชั่วร้ายของนางมารอย่างเจ้าได้เลย ให้ฟ้าถล่มแผ่นดินสลายฤาหวงซานพังทลายทั้งขุนเขาก็มิมีวันใดที่ข้าจักผูกมิตรกับคนโฉดอย่างเจ้า!” “ท่านเกลียดข้าถึงเพียงนี้เทียวหรือ...จิ้นเหอ...ในเมื่อดาบอยู่ในมือของท่านและมันกำลังจ่อที่อกของข้าและท่านชิงชังข้านักหนา ก็จงใช้มันเพื่อดับความแค้นของท่านเถิด”

“ค่ะ...ท่านประมุขยอมสละได้แม้รู้ว่าอาจอันตรายถึงชีวิต”“ด้วยเหตุผลอันใดเล่า...หากเป็นเพราะความรักก็จงจำคำของข้าไว้”“ท่านไต้ซือ”“สิ่งที่ต้องพึงระวังสำหรับผู้ฝึกวรยุทธ์จากคัมภีร์ฟ้าคำรามไม่ว่าหญิงหรือชายคือการรักษาพรหมจรรย์อย่างเคร่งครัด เพราะกำลังลมปราณจากการฝึกวรยุทธ์คัมภีร์เฟิงเหลยนั้นต้องบากบั่น อดทน เพราะพลังแห่งคัมภีร์นี้ยิ่งใหญ่ ทลายแม้ขุนเขาสูงเสียดฟ้าได้เพียงหนึ่งฝ่ามือ ผู้ฝึกคือจักรวาลทั้งจักรวาล เมื่อฝึกสำเร็จคือไร้กาล มีแต่คงมั่น ยืนหยัดดังหินผาเสียดฟ้า แต่หากปล่อยให้มีความกังวลและความลังเลเข้ามารบกวนจะทำให้ลมปราณและพลังที่เพียรฝึกมาแตกสลาย กลายเป็นไร้ทิศ ธาตุร้อนและเย็น ทั้งน้ำและไฟในกายที่หลอมรวมกันได้แจะแยกจากกันและแตกซ่านหมุนวน”“หมายความว่าอย่างไร ท่านไต้ซือ”“ฟางซินคือผู้ฝึกวรยุทธ์คัมภีร์ฟ้าคำรามใกล้บรรลุขั้นสูงสุด หากนางเพียงช่วยขับพิษจากตัวของแม่ทัพผู้นั้นอาจสูญสิ้นแค่วรยุทธ์ แต่หากนางสูญเสียพรหมจรรย์วันใดพลังหยินหยางในกายของนางจะปั่นป่วนแตกซ่าน... มิมีผู้ใดฝึกกำลังจากคัมภีร์เล่มนี้และสูญสิ้นพรหมจรรย์รอดชีวิตไปได้สักคน”10แผนเปิดโปง“มิมีทางแก้ไขได้เลยหรือท่านไต้ซ

มี่อิงนิ่งไปชั่วลมหายใจและหรี่ตามองชายหนุ่มในชุดที่ดูธรรมดาสามัญซึ่งไม่น่าจะเป็นผู้มีวรยุทธ์เพราะไม่อย่างนั้นคงใช้วิชาตัวเบาไม่วิ่งตามให้เหนื่อยเช่นนี้“ท่านจะไปพรรคบุปผาสรรค์ด้วยเหตุผลอันใด?”“ข้ามาตามหานายของข้า”“นายของท่าน...ใครกัน?”“นายของข้าคือทหารจากวังหลวง แม่ทัพเฉิงจิ้นเหอ...ส่วนข้าเป็นข้ารับใช้ที่ติดตามท่านแม่ทัพ ชื่อหวังซื่อ”เมื่อได้ยินเช่นนั้นดวงตาของนางมารดอกไม้เงินถึงกับเป็นประกาย นางยกยิ้ม“ถ้าเช่นนั้นท่านก็ถามมิผิดคนแล้ว...ข้าชื่อมี่อิงและรู้ว่าพรรคบุปผาสรรค์ไปทางไหน ข้าจะเป็นคนนำท่านไปเอง”****************************************หอหมื่นบุปผา เคียงอยู่บนยอดสูงเสียดฟ้าแห่งหวงซาน ฟางซินและเหมยเหม่ยเดินทางกลับมายังพรรคบุปผาสวรรค์โดยเร้นกายหลบเข้าสู่หอหมื่นบุปผามิให้ผู้ใดรู้ว่าทั้งสองกลับมาจากที่ใด เมื่อกลับเข้าไปในห้องได้อย่างปลอดภัยแล้วเหมยเหม่ยกลับเห็นว่าใบหน้าขอประมุขพรรคมารยังซีดเซียว นั่นเพราะนางพึ่งได้รับยาถอนพิษอีกเม็ดจึงต้องใช้เวลาอีกหลายราตรีกว่ากำลังจะกลับคืนมาได้ส่วนหนึ่ง“ท่านประมุข...เป็นอย่างไรบ้าง”เหมยเหม่ยถามขึ้นขณะประคองฟางซินนั่งบนเตี

มี่อิงออกคำสั่งและทำให้ฟางซินชาไปทั้งตัว ณ เวลานั้นเหมยเหม่ยที่แอบอยู่หลังม่านยืนกัดฟันด้วยไม่คิดว่าเรื่องที่เกิดขึ้นจะบานปลายใหญ่หลวง นางพยายามสะกกดใจไว้ไม่ยอมออกไปได้แต่คอยเฝ้าฟังและแอบดูว่าเหตุการณ์จะเป็นเช่นไร กระทั่งได้ยินเสียงมี่อิงหัวเราะลั่น“ฮ่าๆๆๆ....เจ้าคงมิกล้าบอกชายผู้นี้ดอกว่าแท้จริงสถานะของเจ้านั้นยิ่งใหญ่เพียงไหนในพรรคที่คนทั่วทั้งยุทธภพเกลียดชังนี้ เจ้าคงมิกล้าเปิดเผยตัวตนว่าแท้จริงเจ้าคือประมุขพรรคบุปผาสรรค์ ฉายาที่คนทั้งยุทธภพเรียกนางคือนางมารหมื่นบุปผานั่นอย่างไร!”“เป็นความจริงหรือฟางซิน!”หวังซื่อเบิกตากว้าง เขาถึงกับผงะงันและถอยหลังด้วยใจระย่อ ชายหนุ่มจ้องมองหญิงสาวร่างบอบบางใบหน้างดงามสวยซึ้งผู้ซึ่งเขาและจิ้นเหอพบนางในป่าและเข้าใจว่านางคือสาวชาวบ้านผู้ตกยากและต้องการความช่วยเหลือ หวังซื่อส่ายหน้าไปมาราวกับไม่อยากเชื่อ“โอ...นี่ข้ากับท่านแม่ทัพถูกเจ้าตบตามาตลอดหรือว่าเจ้าเป็นเพียงหญิงชาวบ้านไร้วรยุทธและน่าสงสาร เจ้าอุตส่าห์ขอติดตามพวกเราไปยังพรรคเฟิงอี้และทำสารพัดอย่างให้ทุกคนเชื่อว่าเจ้าคือหญิงไร้ญาติขาดมิตร แท้จริงเจ้าคือประมุขพรรคมาร...และมันเป้นดังที่ข้ากับห